Stara stacja kolejowa

El rozglądała się dookoła z ciekawością. Była pewna, że już kiedyś tutaj stała, chociaż nie mogła sobie przypomnieć kiedy. Może to miejsce było właśnie przestrzenią z jej koszmarów z czasów kiedy jeszcze mogła się poszczycić opalenizną i ciepłym ciałem. Ciągle nie umiała sobie poradzić z natłokiem cudzych myśli jakie walały się po jej głowie jak nieposegregowane śmieci. Czuła jak napływa fala paniki, bliska płaczu musiała usiąść na lekko nadłamanej ławce aby zapanować chociaż nad tym, nad czym jeszcze mogła, chociaż niezupełnie wiedziała jak.

Ilia szedł powoli, wdychając nocne powietrze. Odpoczywał po pełni, starał się zapomnieć zgniły smak jelenia. Otrząsnął się, kiedy znów sobie przypomniał, jak obudził się nagi na jakiejś polanie obok zwłok jelenia. Zjadł dużo surowego mięsa i teraz czuł jak ogarnia go rozpacz. Starał się uspokoic. Nagle zobaczył dziewczynę, wampira i na dodatek wyglądała bardzo dziwnie. Nie była podobna do tych wszystkich, wcześniej spotkanych wampirów.

-Uspokój się. Wdech, wydech, wdech, pamiętaj. Uspokój się.
El zaczynała mówić sama do siebie, miała potargane włosy, a jej makijaż całkowicie się rozmazał. Czarne smugi zdobiły jej białe jak papier lico. Spojrzała przed siebie i zamarła...

Pokiwał głową gdy zobaczył tą dziwną wampirzycę. Ostatnio w ogóle często wpadał na wampiry. Ciekawe dlaczego. I swoją drogą dziwne, że żaden go jeszcze nie pobił. Myślał, że skończy się to za każdym razem masą siniaków. A tu... nic. Dziwne. Fallentown samo w sobie było strasznie dziwaczne. Nigdy nie spotkał tyle różnych zapach.

Przed sobą widziała wilkołaka. Coś ją do niego ciągnęło. Sama nie wiedziała co i dlaczego. Wytarła smugi kredki z policzków i podeszła do niego, chociaż wcale nie chciała. Sunęła do przodu, popychana przez nieznaną siłę.

- Jesteś wampirem - powiedział głośno.
Nie wiedział dlaczego, ale powiedział tak drugi raz, kiedy spotkał się z wampirem. Nie był pewien, co ma zrobic. Czuł się lekko skrępowany.

Nie odpowiedziała mu, spojrzała na niego pustymi oczami i dotknęła jego policzka, po czym odskoczyła jak oparzona. Nie wiedziała dlaczego robi tak, a nie inaczej, dlaczego nie odpowiedziała, dlaczego go dotknęła. Przez cały czas była jakby poza kontrolą własnego ciała, jakby ktoś albo raczej coś, przez cały ten czas nią kierowało.

Ilia nie przepadał za kontaktem fizycznym, w ogóle. Inni ludzie, a szczególnie nieludzie, bardzo go denerwowali tymi swoimi łapami. Tak, Ilia chciałby byc człowiekiem, ale nie do końca zależało mu na czymś takich. Uśmiechnął się krzywo, kiedy wampirzyca go dotknęła i odsunął się. Raczej nie wypiłaby jego krwi, ale przecież z wampirami nigdy nic nie wiadomo, prawda?

Kiedy się odsunął, coś przeszyło jej na wpół martwe ciało. Popatrzyła na niego z przerażeniem. Zamarła w bezruchu i zaczęła płakać. Szlochała aż jej ciało poruszało się rytmicznie w takt jej łez.
-Kim ty... Kim ty do diabła jesteś?!

- Jestem Illia - powiedział, patrząc jak płacze. Trochę dziwne, że go to nie ruszało. Wampirze łzy są takie nijakie. Przewrócił lekko oczami. - Jestem wilkołakiem. - Zazwyczaj miał problemy z przyznawaniem się do tego, ale tym razem jakoś samo wyszło. Chyba przez ostatnią pełnię. Bardzo możliwe.

-Powinnaś się teraz przedstawić. -usłyszała własny głos i była w szoku, że powiedziała to na głos. Widząc wzrok chłopaka speszyła się lekko i próbowała nadrobić gafę uśmiechem, co w połączeniu ze łzami i rozmazanym makijażem dało dość komiczny efekt. -Jestem El. Elle. El. Tak, zdecydowanie możesz mi mówić El. Miło mi cię poznać Illia... Illiasie?

Uśmiechnął się. Zdecydowanie nie nazywał się Illias. Nawet o tym nie pomyślał.
- Nie, po prostu Ilia. Wilkołak nie musi miec patetycznego imienia. - Pokiwał głową. Pewnie jego imię nie pasowało do tego, kim był. A w sumie, co za różnica. - Elle, znam innego wampira, który nazywa się Elle.

-Zapewne tamta Elle jest zupełnie inna.
Ilia, Ilia, Ilia. Musiała zapamiętać. Było w nim coś tak dziwnego, że po prostu musiała.
-Zwykle mówią... mówili mi El.
Musiała się uśmiechnąć, nie mogła powstrzymać uśmiechu. Ilia był zbyt porażający, żeby pozostać wobec niego obojętnym.