Chata zielarki

Jasna łuna, bijąca od strony miasta, z trudem przedzierała się przez dostojne gałęzie olch, jesionów i brzóz, nieznacznie oświetlając obszar, na którym właśnie pracowała Avenida.
Staruszka stała po kostki w wodzie, nie zważając na swoje, stare, rozlatujące się już sandały i z uwagą obserwowała wysokie, pnące się wokół pionowo wbitego w ziemię kija ziele, o charakterystycznych fioletowych listkach. Z czułością poprawiała gałązki rośliny i szeptem dziękowała matce naturze, za ocalenie hodowli w okresie ostatnich upałów. Otarła wierzchem dłoni łzę szczęścia, którą uroniła, pielęgnując swoje ukochane zieleniątko i z uśmiechem spojrzała w stronę miasta. Fallentow mimo tak późnej godziny nadal tętniło życiem, o czym najlepiej świadczyło rozmyte światło na bezchmurnym, nocnym niebie.

Avenida gdy tylko usłyszała charakterystyczny odgłos oczyszczenia dróg oddechowych, domyśliła się kto był sprawcą delikatnych szelestów, które z każdą sekundą coraz bardziej się nasilały. Nie chcąc uszkodzić delikatnych owoców roślinki, którą właśnie trzymała w placach, dała sobie odrobinkę czasu, by dokończyć pielęgnację błyszczącej świeżością skórki i dopiero po kilku sekundach odwróciła się, by ujrzeć oblicze swego gościa.
- Renradzie! - powitała go serdecznie, klaszcząc w dłonie. - Mój drogi, podejdź tu szybciutko i zobacz jaki piękny Łopian mi tutaj przywędrował.
Całkowicie nieświadomie zignorowała jego uwagę o śmiercionośnej nocy. Była niesamowicie wzruszona swoim nowym zielarskim odkryciem, jakim bardzo chciała podzielić się ze swoim niespodziewanym gościem.

Avenida była zachwycona faktem, że znalazł się ktoś, kto chociaż w najmniejszym stopniu podzielał jej zielarską pasję.
- Ależ Renradzie - zwróciła się do niego z ledwie dosłyszalną nutką żalu w głosie. - Storczyki to piękne kwiaty, ale są okropnie przewidywalne. A taki kostropień, zawleczony aż tutaj to niespotykane zjawisko. Zwróć uwagę na jego liście. Widzisz odcień fioletu, Renardzie?
Avenida uśmiechnęła się triumfalnie, łudząc się, że to małe zawirowanie natury jest w stanie wpłynąć na zmianę zdania Księcia Malęszewskiego.
- Renardzie! - zwróciła jego uwagę, delikatnie chwytając go za ramię. - Piękno jest tutaj. Właśnie w tym, jak to ty nazywasz, chwaście. Nie szukaj go w głębi lasu.
Uważnie przyjrzała się zgięciom chusty, która od niepamiętnych czasów osłaniała twarz Wampira. Zielarka była niemal pewna, że jej gość się uśmiecha.
- Widzę Renardzie, że masz dobry humor. A może się mylę?
Powoli wyminęła swojego gościa, rozchlapując przy tym dookoła siebie błotnistą, zanieczyszczoną przez rozkładające się szczątki roślin wodę. Kilka kropel zakłóciło pedantyczną równię, kantu spodni mężczyzny. Avenida lekko się strapiła, ale zamiast przeprosić gościa, wskazała ręką swoją, skromną chatę, zapraszając go tym gestem do środka.

Avenida i Renard nigdy nie osiągnęli kompromisu w sposobie odbioru piękna. Mimo iż niektóre słowa Wampira, skierowane w jej ukochane zieleniątka były raniące, staruszka bardzo ceniła tego "młodzieńca" i nie potrafiła się na niego gniewać. Wizyty Księcia, zawsze sprawiały jej ogromną przyjemność, pozwalając na chwilowe przeniesienie się do krainy szlachetności i dobrobytu. Taki stan ducha, mogła osiągnąć jedynie na zewnątrz chatki, bo panujące w środku warunki, skutecznie sprowadzały ją do szarej rzeczywistości.
- Mój złoty - zwróciła się do niego z promiennym uśmiechem. - Ty mi nigdy nie przeszkadzasz.
Wolno, poprowadziła gościa w kierunku niepewnej drabinki, pozwalając nacieszyć mu się świeżością, nocnej natury. Domyślała się, że taki spacer jest niezwykle miłą odmianą po kilkugodzinnym przesiadywaniu w sąsiedztwie starych, pokrytych kurzem książek, które natrętni klienci ośmielali się kupować.
Gdy przechodzili przez drzwi, Avenida przerwała swym uspokajającym, cichym głosem równie przyjemną w odbiorze ciszę, by przypomnieć Renardowi o kapeluszu, który niejednokrotnie zsuwał się z jego głowy, podczas przechodzenia, przez jej niskie drzwi. Renard z gracją skłonił się przytrzymując kapelusz i cicho stąpając wszedł za zielarką do wnętrza chatki. Po pięciu sekundach mrok został rozproszony, przez intensywny płomyk świecy. Avenida wskazała Renardowi miejsce na tapczanie, po czym uruchomiła swój niezawodny czajnik.
- Kilka dni temu był u mnie kuzyn z Tajwanu - zaczęła z sentymentalnym uśmiechem na ustach - Przywiózł mi trzy kilogramy herbaty Ulung. Musisz spróbować!

Staruszka nie do końca zdawała sobie sprawę, że Renard z uwagi na swój wzrost, czuje się w jej posiadłości zdecydowanie niekomfortowo. Siedząc sprawiał wrażenie zadowolonego i zaciekawionego, a przynajmniej intensywnie rozmyślającego.
- Kaohsiung rozpoczął naukę japońskiego - odpowiedziała Avenida, starannie dozując porcję tajwańskiej herbaty. - Wyobraź sobie, że postanowił porzucić na kilka lat zielarstwo. Stwierdził, że najwyższa pora zająć się swoją edukacją. Bardzo szlachetnie z jego strony, aczkolwiek nie jestem do końca przekonana o słuszności tego wyboru. Podobno nasza współczesność niszczy wszelką inteligencję. Nie wiem ile w tym prawdy, ale nie wydaje mi się, aby to był wystarczający powód do odebrania botanice tak wielkiego człowieka.
Gdy skończyła swój filozoficzny wywód, zalała starannie herbatę wrzącą wodą, zważając aby strumyk powoli spływał po ściance naczynia. Zachwyciła się zapachem naparu Ulung i ostrożnie podała Renardowi filiżankę na podstawie z grubej tektury.
- Przebacz mi ten papier, ale podczas wizyty Kaohsiung'a mieliśmy tutaj mały wypadek. Na pewno pamiętasz doskonałe zioło - anyż gwiazdkowy. Jakiś czas temu podarowałam ci woreczek, abyś dodawał sobie do budyniu, Renardzie. Otóż za chatką na południe miałam dwie grządki o długości trzech metrów osadzone tym cudeńkiem i wyobraź sobie... Poszliśmy tam rano z Kaohsiungiem, żeby uzupełnić zapasy. Chcieliśmy zasuszyć kilogram anyżu. Spojrzałam i łzy stanęły mi w oczach. Dziki! Rozkopały całe dwie grządki. Nie zostawiły ani korzonka! Powiedziała sobie: Trudno. Raz się tym bestiom udało. Na więcej nie pozwolę. Wróciliśmy do chatki, kuzyn rozpoczął swoje teorie na temat inwestycji czasu w naukę języków, aż tu nagle słyszymy jakieś szelesty zza domu. Wyjrzałam przez okno, a tu dzikus mi kłami w pigwach ryje. Jak nie złapałam za talerze, jak nie rzuciłam!!! Mam nadzieję, że bagno go pochłonęło. I oto masz, mój drogi, wytłumaczenie tej tektury, jaką cię teraz raczę.
Avenida usiadła obok towarzysza, nieco zmęczona tą przejmującą opowieścią. Samo wspomnienie tych podłych niszczycieli wysysało z niej energię. Odetchnęła głęboko, pozwalając zawładnąć herbacianej woni, jej starym, przemęczonym organizmem.

Avenida na każdy okrzyk Renarda, komentujący zachowanie bezczelnych zwierząt reagowała zaciśnięciem na swoich suchych udach, żylastych, spracowanych dłoni. Książę był jej wiernym sojusznikiem w walce ze stworzeniami, które śmiały niszczyć naturę. W opowiadanej przez siebie historii pominęła tylko jeden fakt. Poza dwoma talerzami, przez okno wyleciał również leksykon ziół, który Renard podarował jej na osiemdziesiąte ósme urodziny. Żałowała go znacznie bardziej, aniżeli całych, dwóch grządek anyżu. Finał tego nieszczęsnego dnia, który polegał na upiciu się nalewką z pigwy do nieprzytomności, również opuściła w swej opowieści. Leksykon, mógł okazać się dla Renarda ciosem poniżej pasa. Nałóg również spotkałby się z ostrą krytyką. Kto wie... Może nawet ostrzejszą niż ta, skierowana w stronę potwornych, niewychowanych dzików!
Nerwowa atmosfera ustąpiła dopiero w chwili, gdy Renard zafascynował się smakiem tajwańskiej herbaty. Zielarce bardzo to schlebiało, aczkolwiek jej zasługi dotyczyły jedynie zaparzenia i podania tego cudownego płynu. W momencie kiedy Renard zmienił ton swojej wypowiedzi, Avenida spojrzała na niego, prezentując towarzyszowi swoje, duże, błękitne oczy i uśmiechnęła się dodając mu otuchy.
- Kochany - szepnęła czule, łapiąc go za rękę na wysokości łokcia, tak iż filiżanka w jego prawej dłoni niebezpiecznie zadrżała. - Wiesz, że zawsze możesz do mnie przyjść z problemem, z prośbą, czy chociażby ze zwykłą, przyjacielską rozmową. Czuję, że coś cię gryzie. Renardzie, znamy się już tyle lat. Powiedz, co ci leży na sercu?
Avenida przez moment zastanawiała się nad sensem zadanego przez siebie pytania. Zmarszczyła czoło i kilka razy krytycznie cmoknęła.
- Inaczej - dodała po chwili. - Co ci leży na kłach? No, mój drogi. Nie krępuj się.
Uśmiechnęła się do niego zachęcająco i przybrała wygodną pozę, gotowa na wysłuchanie dłuższej wypowiedzi.

Avenida wstrzymała oddech, nie śmiąc w żaden sposób zakłócać dostojnej chwili milczenia. Gdy pauza, mająca miejsce tuż po wypowiedzi Renarda wybrzmiała, Avenida wstała, przyciskając dłoń do krzyżowego odcinka kręgosłupa. Podeszła do stołu i zaczęła przerzucać pojedyncze, zapisane czarnym atramentem kartki papieru. Po chwili przerwała tę czynność, by sięgnąć po paczkę papierosów. Wyjęła jedną sztukę używki i przykucnęła przy palniku, by z jego pomocą odpalić papierosa. Po chwili powietrze zostało zanieczyszczone gęstą chmurą dymu. Avenida wcisnęła pod pachę dwa dzienniki, oprawione kozią skórą i podeszła w stronę drzwi, by móc na zewnątrz wydychać opary tytoniu i strzepywać tam popiół. Odchyliła nieznacznie łokieć tak, iż jeden z tomów, z głuchym trzaskiem upadł na podłogę, na którą wcześniej została naniesiona cienka warstwa błota.
- Renardzie - zwróciła się do niego z najwyższą powagą. - Musisz mi dokładniej scharakteryzować te demony. Jak często się pojawiają? Czego chcą? Materializują się?
Wsadziła papierosa w usta i zaczęła gwałtownie przerzucać kartki jednej z dwóch ksiąg, które przeniosła pod drzwi.
- Mów do mnie - powiedziała przez zęby, oczekując na jakieś pomocne fakty.

Avenida z uwagą wysłuchała okoliczności, w których Renard przyswoił demony, jak i całej ich charakterystyki. Książę opowiadał o zjawach z pewnym uwielbieniem, aczkolwiek zielarka czuła, że natarczywi goście są dla niego niemałym problemem. Przez kolejną minutę z niebywałą płynnością operowała zamiennie księgami i papierosem, który nieubłaganie się skracał. Szybkim ruchem nadgarstka wyrzuciła peta na zewnątrz, po czym podeszła do swojego gościa, kładąc mu na kolanach wilgotną, otwartą księgę.
- Spójrz, mój drogi - powiedziała staruszka, przyciskając opuszek wskazującego palca do zajmującej pół strony, szarej ilustracji. - Tutaj zamieszczony jest schemat mózgu ze wszystkimi ośrodkami nerwowymi, które w nim występują. Kolejnych dwadzieścia stron to nazwy ziół z opisem leczniczego działania odnośnie poszczególnych schorzeń neurologicznych. Obawiam się, że właśnie tutaj ukryte jest źródło twoich problemów, Renardzie. Jestem niemal pewna, że połączenie kilku ziół pomogłoby każdemu śmiertelnikowi z podobnym kłopotem. Niestety mamy pewną komplikację. Ty, mój złocisty, jesteś wybrykiem natury. Obawiam się, że bez wiedzy, dotyczącej właściwości działania twoich narządów, ziołolecznictwo może się okazać całkowicie bezwartościowe.
Avenida odebrała Renardowi dziennik i z hukiem go zatrzasnęła. Podeszła do stolika i za dwoma przechyleniami naczynia opróżniła całą jego zawartość. W innych okolicznościach na pewno szeroko by się uśmiechnęła, czując w ustach tak wspaniały alkohol, ale jakiekolwiek oznaki radości, wydawały się być niestosowne w obecnej sytuacji.
- Twierdzisz, Renardzie, że duchy w ciągu ostatnich stuleci nie były dla ciebie uciążliwe? - zapytała, ale nie czekała na odpowiedź, gdyż Wampir już się szeroko na ten temat wypowiedział. - Martwi mnie natomiast coś innego. Żyję na tym świecie już dziewięćdziesiąt osiem lat i nigdy, przenigdy nie zetknęłam się ze zjawiskiem snu wśród twojej rasy. Obawiam się, że możesz mylić pojęcie koszmaru z wizją, albo... Nie, to niemożliwe.
Avenida z trwogą spojrzała na sylwetkę Renarda. Słyszała dawno temu o przypadku Wampira, który zmagał się z podobnym problemem, ale nie wierzyła, by Renarda dotknęło coś podobnego. Taki stan wśród krwiopijców zdarza się raz na tysiąc.

Avenida słysząc tak pięknie sformułowaną prośbę o naturalne specyfiki, ponownie otworzyła dziennik, by skomponować jak najwłaściwszą mieszaninę ziół do stworzenia odrobiny naparu. Zielarka była natomiast niemal pewna, że Renard nie ma pojęcia o istocie koszmarów, a zjawiska, z którymi się zmaga, to typowe dla ludzi wyrzuty sumienia. Martwił ją jednak fakt, iż występowanie tych specyficznych myśli wśród Wampirów niemal zawsze było wywołane ogromnym, niewybaczalnym przewinieniem. Idąc tym tropem, należałoby się się zastanowić ilu ludzi przeciętny, tysiącletni krwiopijca pozbawił życia. Statystyki bywają doprawdy przerażające, a bestie mimo wszystko nie doświadczają wyrzutów sumienia. Cóż może więc być gorszego od fali seryjnych, brutalnych morderstw?
Przez zgarbione plecy Avenidy przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Staruszka siłą woli przepędziła czarne myśli i zajęła się tym, co potrafiła robić najlepiej. Przygotowała czystą kartkę papieru i przeglądając dziennik, co jakiś czas nanosiła na nią jakieś zapiski. Gdy zakończyła mentalną pracę, przystąpiła do bardziej rzeczowej realizacji "zamówienia". Zaczęła się przechadzać wzdłuż wschodniej ściany chatki w poszukiwaniu znanych tylko sobie ziół. Trzy razy zatrzymała się, by odwiązać z tasiemek potrzebne roślinki. Ułożyła je obok siebie na stoliku i ruchem ręki przywołała do siebie Renarda. Nie zwróciła uwagi na to, w jaki sposób do niej podszedł, nie obserwowała jego zachowań. Poczuła zapach Wampira za lewym ramieniem i przystąpiła do objaśnień.
- Tutaj masz pięć listków dyptamu jesionolistnego - powiedziała, wskazując ręką na pierwszą z brzegu kupkę ziela. - Dalej kolejno korzonki omanu wielkiego i dziesięć pędów psianki. Wywar będziesz przygotowywał w półlitrowym kubku. Naczynie musi być srebrne, koniecznie! Przypuszczam, że znajdziesz takie w antykwariacie, aczkolwiek nie jestem pewna. Do każdej porcji dasz jeden listek dyptamu, trzy korzonki omanu i pół pędu psianki. Pędy podziel bezpośrednio przed przygotowaniem wywaru. Połówkę, której nie zużyjesz do dziennej porcji po prostu wyrzuć. Taką kompozycję ziół zalejesz do połowy wrzącą wodą. W tym momencie napar powinien rozpocząć działanie. Powinieneś zamknąć się z nim w jak najmniejszym pomieszczeniu. Bezpośrednie wdychanie jest bardzo niewskazane. Koniecznie woń wywaru musi się przemieszać z powietrzem, ale nie może stracić swojej naturalnie gęstej konsystencji.
Avenida zapakowała składniki do trzech, osobnych, papierowych torebek i wręczyła je mężczyźnie.
- Obawiam się, Renardzie, że napar nie rozwiąże twojego problemu - zaczęła, patrząc na niego swymi, błękitnymi, smutnymi oczyma - Owszem, powinien złagodzić nocne widziadła, ale nie ma szans na ich całkowite wykluczenie. Musisz być tego świadomy. Czy masz jakieś pytania odnośnie przepisu? Teraz jest czas, bym wyjaśniła ci ewentualne wątpliwości.
Avenida wytarła spocone dłonie o lnianą sukienkę i po raz pierwszy od dłuższego czasu, uraczyła swego gościa uśmiechem. Założyła ręce na piersi i czekała na pytania. Renard zawsze je zadawał.

Avenida spojrzała na Renarda z błyskiem w oku.
- Nikt nie będzie piekł tu kota - rzekła patrząc z uśmiechem w dal. - Ale możemy następnym razem upiec dzika! Doprawdy, przygotuję nieziemską, ziołową przyprawę i połączymy przyjemne dla zmysłów, z pożytecznym dla moich grządek.
Z zadowoleniem potarła dłonie i delikatnie wyprostowała plecy. Na jej twarzy pojawił się nieznaczny grymas, wywołany bólem kości krzyżowej. Powoli, wlokąc po ziemi lewą stopę, przysunęła się do Renarda i wyjęła mu z dłoni kartkę z zapiskami.
- Mój drogi - zwróciła się do niego z serdecznym uśmiechem. - Żyjesz w otoczeniu tak wielu cudownych książek, a zdaje się, że nadal masz problemy z czytaniem. Tutaj niemal wszystko jest zaznaczone. Napar należy przygotowywać raz dziennie i poddawać się jego działaniu przez dziesięć minut w zamkniętym pomieszczeniu. Wyjaśniłam ci już, że twój przypadek jest znacznie trudniejszy od przeciętnej osoby walczącej z podobnymi problemami. Jestem pewna, że demony nie odejdą. Nie mogę też zagwarantować, że ich moc na stałe osłabnie. Nawet nie obiecam Ci, że chociaż przez chwilę poczujesz ulgę. Efektów ubocznych nie doznasz żadnych. Żeby zwiększyć prawdopodobieństwo działania specyfiku, dodałam do dwóch pierwotnych składników pędy psianki. W tym roku, w izraelskim instytucie zostały naukowo udowodnione ich trujące właściwości. Wniosek z tego taki, iż ta część rośliny jest zabójcza, ale jaki Wampir by się tym przejmował? Jeśli coś poczujesz, to tylko ulgę. Nie wydarzy się nic nadzwyczajnego, Renardzie.
Oddała mu kartkę i odeszła do okna ustawiając się do niego tyłem. Nic więcej nie była w stanie mu zaoferować. Miała nadzieję, że i tym razem jej wiedza i doświadczenie zaprocentują w dobry, sprawdzony lek, ale od nadziei do pewności daleka droga. Pracę uznała za chwilowo wykonaną, toteż jej myśli zboczyły na całkowicie inny tor, aczkolwiek nadal łączący się ściśle z drogami Renarda.
- Jak się miewa Vincent? - rzuciła pytanie gdzieś w dal.
Lubiła tego chłopca. Miała okazję go kiedyś poznać. Teraz, wraz z myślą o tym uroczym, francuskim młodzieńcu, w jej pamięci pojawiło się słodko brzmiące słowo "bonjour", jakim ją kiedyś powitał. Uśmiechnęła się na to wspomnienie i znów zwróciła twarz w kierunku gościa.

Staruszka zmarszczyła brwi i ułożyła żylaste dłonie na klatce piersiowej. Wzięła głęboki oddech, czemu towarzyszył typowy dla starych ludzi odgłos, wydobywający się z okolic krtani.
- Groźba to bardzo poważna rzecz, Renardzie - powiedziała nie kryjąc przerażenia. - Z twojej wypowiedzi wnioskuję, że dawno nie widziałeś Vincenta. Obawiam się, że oddanie go w obce ręce nie jest rozsądnym posunięciem. To taki delikatny chłopiec. Nie powinieneś go narażać na taki stres.
Avenida zaczęła krążyć po pokoju, kiwając przy tym głową na znak dezaprobaty. W pewnym momencie gwałtownie się zatrzymała i przeniosła zatroskane spojrzenie na swojego gościa.
- No dobrze - rzekła spokojnie, rozluźniając dłonie. - Nie znam sytuacji i nie wiem jak poważne było zagrożenie. Pozostaje ufać mi twoim decyzjom... Ale obiecaj mi, że zaraz po powrocie do miasta, odwiedzisz Vincenta!
Spojrzała na niego wyczekująco.
- A może wywiozłeś go poza Fallentown? - dodała, agresywnie wpatrując się w jego osłoniętą chustą twarz.
Avenida przypuszczała, że sytuacja wymknęła się spod kontroli i groźby jakie otrzymywał Książę, wcale nie są "niczym poważnym". Skoro Renard zdecydował się na rozłąkę ze swoim okazem, coś musiało się wydarzyć. Vincent był oczkiem w głowie Wampira. Jego myślą, marzeniem, radością, spełnieniem, wszystkim. A wszystkiego się tak łatwo nie oddaje w cudze ręce, wszystko jedno jak bardzo byłyby one pewne.

Staruszka nieco uspokojona usiadła na tapczanie, po czym skrzyżowała stopy wciąż jeszcze oblepione brudną ziemią.
- Wybacz, że tak zwyczajnie, nieelegancko sobie usiadłam, mój drogi, ale sam rozumiesz... - zwróciła się do Wampira, który wciąż trwał w zamyśleniu. - Mam już swoje lata. Kości miękną, szkielet się kruszy. Starość ma wiele minusów, a przynajmniej ta ludzka... Możesz się cieszyć, że nie doświadczysz tej posępnej przemiany.
Sapnęła cicho i już miała kontynuować swój monotonny monolog, gdy nagle przypomniała sobie o pewnej sprawie.
- Renardzie! - wykrzyknęła z ożywieniem, po czym natychmiast, może nawet zbyt energicznie, zerwała się z materaca. - Będę mieć do ciebie ogromną prośbę.
Kończąc zdanie już była przy tekturowych pudłach. Przykucnęła, co łączyło się z nieprzyjemnych trzaskiem stawów i zaczęła przerzucać zawartość z pudła do pudła w poszukiwaniu pewnego pakunku. Co jakiś czas znad jej głowy wylatywała w powietrze jakaś szmatka, po czym powoli opadała na ziemię, formując przeróżne, ciekawe kształty.
- Gdzie to jest? - zastanawiała się na głos, coraz szybciej przebierając rękoma. - Miałam tu taką małą przesyłkę dla... O, jest!
Doprowadzenie ciała do pionu sprawiło jej odrobinę bólu, ale była tak pochłonięta "zapomnianą" sprawą, że zignorowała dokuczliwe uciski w okolicy kręgosłupa.
Objęła paczuszkę, owiniętą w starą gazetę obiema dłońmi i wyciągnęła je w stronę Renarda.
- Mój ty gościu najulubieńszy - powiedziała, przymilnie się uśmiechając. - Ja wiem, że ty nie lubisz jak się ciebie o takie rzeczy prosi, ale doprawdy nie mam wyboru. Trzeba mi to dostarczyć do Cukierni "Absinthium" w Centrum na Little Hell. Odbiorcą jest Hava.
Zielarka zastanowiła się, szukając w pamięci nazwiska.
- Po prostu Hava - poprawiła się i podsunęła pakunek Renardowi pod nos, po czym demonstracyjnie nim potelepała.
Usiłowała zrobić maślane oczy, ale niestety, to nie wiek na takie sztuczki. Jej niebieskie oczy o mały włos nie wyskoczyły z orbit, a cieniutkie, przerzedzone rzęsy w dziwny sposób się podwinęły. W każdym razie twarz staruszki wołała głośno "Proszę!".