Royal Café

- Och nie! Wybacz moją reakcję... - tłumaczyła się - Ja... Ja po prostu nie wiem co mam myśleć o takich ludziach... Zawsze mi się wydawało, że ludzie chodzący w takie miejsca są ostatnimi szumowinami, nic niewartymi postaciami pełnymi kompleksów i zakłamania, ale ty jesteś inny.
Spojrzała mu w oczy przenikliwie i głęboko.
- Nie wiem sama co mam o tobie myśleć jak już jesteśmy przy szczerości... - uśmiechnęła się przepraszająco. - Dobrze się czuję w twoim towarzystwie, a to chyba ważne. Mam osiemdziesiąt procent pewności, że nie zrobisz mi krzywdy, a to dość dużo mimo mojej wysokiej skali - zaśmiała się - ale nadal nie wiem kim jesteś, Ethanie.
Granatowe oczy wwiercały się ponownie w szare tęczówki.

- Ach, więc to tak... - Uśmiechnęła się lekko z pewną dozą satysfakcji - To się kryje w liściach twojej herbaty i zapewne ty sam produkujesz specyfik, który obiecałeś mi przynieść?
Przeciętny klient zniknął, a siedział przed nią pełnokrwisty mężczyzna o ładnych rysach i srebrnych oczach. Poniekąd mieli coś ze sobą wspólnego. Bratnia dusza? Za wcześnie żeby powiedzieć, ale chyba dogadają się szybciej niż przypuszczała.
- Skoro masz taki asortyment to zapewne lubisz dreszczyk adrenaliny i to nie burdel na Drunk Hore Lane jest miejscem, które odwiedzasz raz w tygodniu, nie mylę się?

Roześmiała się odkrywając białe zęby.
- Nie boisz się, że kiedyś z stamtąd nie wyjdziesz? Że kiedyś jakaś mikstura nie zadziała i rozszarpią cię na strzępy? W ogóle jak tam jest, opowiedz mi.
Oparła łokcie o blat i położyła głowę na dłoniach jak małe dziecko oczekujące w napięciu rozpoczęcia fascynującej historii.
Był odważny, ale nie głupi. Taki prawdziwy i siedział tak blisko. Chyba pozwoli się odprowadzić do samochodu.

- Jej... Mieć chody u właścicielki takiego miejsca... Jestem pod wrażeniem. - Odparła z dziecięcym zachwytem nie zmieniając swojej pozycji. - Tak to opowiadasz, że sama chciałabym kiedyś tam wejść. Myślisz, że kobiety też wpuszczają?

Przez chwilę patrzyła na swoją dłoń w jego, aż w końcu ocknęła się i zabrała rękę. Spuściła wzrok i po chwili popatrzyła na niego uśmiechając się przepraszająco.
- Ja... Od szesnastego roku życia mieszkam sama pod lasem pełnym upiorów i zjaw. - powiedziała prawie szeptem. - Chodzę do niego dość regularnie i jakoś żyję. Myślę, że przy pomocy twoich mikstu na pewno nic by mi się nie stało...
Rzeczywiście chciała tam iść, czy tylko testowała jego reakcję? Zapewne jedno i drugie. W tym mieście było tak mało rozrywek godnych uwagi...

Otworzyła usta, ale je zamknęła, nie wiedziała co powiedzieć. Wpatrywała się w szare oczy i myślała intensywnie jak ma się zachować.
- Ale ty mnie nie znasz... - wydusiła w końcu - Jak może pragnąć chronić kogoś o kim nic nie wiesz? Jak możesz wymagać czegokolwiek od osoby, która jest ci obca? Opowiadałeś mi o swoich miksturach i potworach, których jesteś w stanie nimi pokonać. Skąd wiesz, że ja nie jestem jednym z nich? Doprawdy, twoje zachowanie mnie przeraża...
Zapatrzyła się w swoje palce u dłoni.
Był taki... taki... sama już nie wiedziała. Po chwili spojrzała mu w oczy.
- Nie boję się potworów, demonów i zjaw, a jedyna osoba przed, którą potrzebuję ochrony to ja sama, a tego już mi dać nie możesz... - szepnęła.

Patrzyła na niego ze strachem i zdumieniem. Przez chwilę analizowała też możliwość ucieczki, ale zrezygnowała z tego pomysłu.
- Widzisz... to nie taka prosta sprawa poznać mnie i zupełnie nie rozumiem twojej fascynacji, choć muszę przyznać, że mi pochlebiasz.
Bawiła się przez chwilę skrawkiem sukienki po czym westchnęła i popatrzyła mu w oczy.
- Chciałam kiedyś komuś zaufać, mieć przy sobie i móc na tym kimś zawsze polegać, ale to było dawno. Życie nauczyło mnie, że ludzie są podli i nie można im ufać. Od bardzo wielu lat jestem sama, to nie takie proste otworzyć się na kogoś zwłaszcza w moim przypadku... Już teraz wiem, że prawdopodobnie nigdy mnie nie zrozumiesz, a ja nie będę starać się zrozumieć ciebie. Mam swój świat, swoje upiory i demony... Czy tego chcesz? Chcesz być z kimś kto prawdopodobnie zniknie mimo, że ciałem nadal będzie przy tobie?

Czuła jak drętwieją jej palce u stóp.
Dopuścić go do siebie? Włączyć do swojego życia i zmienić wszystko tylko dlatego, że chciał? A chciał bo się zafascynował? Czy zaakceptuje jej życie i to co robi? Tyle pytań bez odpowiedzi. Powinna mu powiedzieć, powinna to zrobić i zakończyć tą farsę, ponieważ nie ma możliwości, żeby po czymś takim zgodził się na jakikolwiek kontakt z nią. Ale czy na pewno tego chciała, żeby odszedł i nie wrócił? Zanim pomyślała cokolwiek innego usłyszała swój głos:
- Ethan ja truję ludzi...
To był koniec, wiedziała o tym. Nie czuła już nic.

- Ale... - zawahała się - Nie rozumiesz... Prochy to prochy, ktoś przyjdzie i jest mniej więcej świadomy co robi, a do mnie przychodzą ludzie, którzy chcą się pozbyć innych a ja pomagam im zabijać...
Patrzyła na niego z niedowierzaniem. Jeszcze tu był? Jeszcze tu siedział? Wariat!

- Przerażasz mnie... - szepnęła spuszczając wzrok. - Ja sama siebie przerażam rozmawiając z tobą i pozwalając ci na takie wywody i myśli...Tak bardzo bym chciała... ale... ale nie umiem...
Nie patrzyła na niego, nie chciała widzieć jego reakcji. Miała dość, była zmęczona tak bardzo zmęczona tym wszystkim... Życie stawało się nie do zniesienia...

Spojrzała na niego i zatopiła się w szarych oczach.
- Nauczyć? - powtórzyła niepewnie. - Nie wiem czy mnie można jeszcze nauczyć... Ale jedno jest pewne, nie chcę żebyś znikał z mojego życia skoro już się w nim pojawiłeś. Może... Może zostaniemy przyjaciółmi na początek, albo nie wiem...
Uśmiechnęła się niepewnie, a w granatowych oczach błysnęła iskierka nadziei.
- Nie jestem dobra w związkach... kiedyś byłam w jednym, dość krótko, nawet nie wiem co się stało z tym chłopakiem... - Zamyśliła się przez chwilę.

Ciepło oblało jej serce. Miała przyjaciela? Nie, przecież to niemożliwe w tym mieście, ale może przez jakiś czas będzie miała bliską sobie osobę.
- W takim razie jesteśmy przyjaciółmi. - Uśmiechnęła się.
Puste deklaracje, wiedziała o tym, ale jakże było przyjemnie to mówić, choć przez chwilę czuła się normalnie.
- Robi się późno... czy... odprowadzisz mnie do samochodu? - Zapytała niepewnie.
Zastanawiała się jak to wszystko będzie wyglądać w praktyce. Zapewne niedługo się dowie.