Mgliste Jezioro

Jezioro było miejscem zdecydowanie stworzonym dla niej. Wśród nocnej mgły unoszącej się nad wodą i brzegiem przechadzała się w swojej białej sukni. Woalka tego samego koloru przykrywała jej twarz, niemalże zlewając się z porcelanowym odcieniem jej skóry i białymi włosami. Tylko przekrwione oczy podkreślone czerwienia powiek kontrastowały silnie z bielą. Szła boso, nie zważając, ze brudzi brzeg sukni. Zdecydowanie ta noc była cudowna.
W pewnym momencie usłyszała dochodzący za drzew szelest, nie przejęła się tym zbytnio.

Pełnia zbliżała się. Ilia czuł jak wyostrzają mu się zmysły, jak zapachy powoli zaczynają mu przeszkadzać w normalnym, względnie normalnym oczywiście, funkcjonowaniu. Musiał uciec z miasta. Był zmęczony. Ta klątwa jest koszmarem. Szedł powoli czując jak wilgoc wręcz wpełza mu do buta przez wielką dziurę z boku szarego trampka. Zdawało mu się, że jest cały mokry, że fioletowa bluza staje się wilgotna na plecach a flanelowa koszula przylepia się do jego szyi. Mruczał pod nosem. Nagle przystanął, czując wzmożony zapach. Wampir. Wampiry nienawidzą wilkołaków. Mimo wszystko chciał przejśc dalej, wyszedł na brzeg i znieruchomiał, widząc przed sobą białą jak firanki w bogatych domach wampirzycę.

Odwróciła się na pięcie i odciągając z oczu walkę spojrzała na chłopaka, który wynurzył się zza drzew. Wystarczył jedno spojrzenie, by wiedzieć, że to wilkołak. Ach, jakże powinna nienawidzić go, jednak nikt jej owej nienawiści nie nauczył, więc jej nie żywiła. W swoim jakże już długim życiu spotkała zaledwie kilka wilkołaków i musiała przyznać, że były całkiem miłe.
- Dobry wieczór - powiedziała cicho, ale nie aż tak, by chłopak tego nie usłyszał.

Zdziwił się bardzo, gdy tak stała przed nim, patrząc na niego tymi czerwonymi oczami. Przez chwilę się uśmiechnął, bo przypomniał sobie te króliki trzymane przez mamę i tatę w klatkach jeszcze w Rosji. Od razu wyrzucił ze swojej głowy tą myśl, bo zaraz potem widział jak jego starszy brat zarzyna biedne króliki.Ilia nie lubił krwi.
I teraz również nie wiedział, co ma zrobic. Uciec. Czekac, aż się na niego rzuci i zechce go zabic? Nigdy nie wiesz.

Przekrzywiła głowę i patrzyła na niego uważnie, lekki uśmiech błądził na jej wargach. Zastanawiała się czy usłyszał jej powitanie, a może po prostu myślał, że zaraz się na niego rzuci. owszem, mieścił się chyba w przedziale wiekowym w jakim gustowała, ale był wilkołakiem, a domieszka zwierzęcej krwi ją odstraszała.
Zrobiła krok na przód nie spuszczając zeń wzroku.

Wsunął dłonie do kieszeni bluzy, wcześniej wsuwając mankiet koszuli pod ściągacz. Nie miał ze sobą tego noża. Nie pomyślał. Znów. Zostawił w poduszce, w swoim domu. Żałował. Ale nie umiał zabijac. I bardzo nie chciał. W końcu... każdy ma swoją szansę.
- Jesteś wampirem - powiedział głośno jakby do siebie.

- Niezaprzeczalnie - odparła tym swoim lekko nieobecnym tonem. - Ty jesteś natomiast wilkołakiem. - dodała po chwili. Po co? Ach, nie uważała, że wszystko musi być robione po coś. Czasami można pozwolić sobie na spontaniczność. Nadal na ustach błądził jej lekki uśmiech, patrzyła uważnie na chłopaka.

- Jestem wilkołakiem - szepnął bardziej do siebie niż do wampirzycy. To takie... niedorzeczne. Bycie wilkołakiem. Wilkołakiem z filmów. Szokujące. Dziwaczne.
Osunął się na kamień. Był zmęczony. Wziął w dłoń patyk i dłubał w piasku.

- Ach, widzę, że nie z własnej woli, co? - Bardziej stwierdziła niż zapytała. Widać było od razu, że nie chciał tego. Zresztą, któż rad byłby z comiesięcznej przemiany w wilkołaka. Te futro, zeby. Aż wzdrygnęła się nieznacznie na myśl o tym.

Mruknął pod nosem. Pamiętał jak budził się z posmakiem krwi w ustach. Ubrudzony ziemią, trawą i krwią. Przy zwłokach jelenia, raz nawet człowieka. Nie rozumiał jak inne wilkołaki były z tego dumne, żyli razem. To nie dar, to klątwa.
Nadal bawił się patykiem, wsuwają go głęboko w ziemie. Patrzył na zamgloną wodę. Był taki zmęczony

Wampirzyca przysiadła na kamieniu obok wyciągając przed siebie bose stopy i krzyżując je w kostkach. Były trochę ubrudzone błotem. Wpatrzyła się z dziwnym wyrazem twarzy w profil młodego wilkołaka.
Zdecydowanie za mało obcowała ostatnimi czasy z innymi.

Widywał wampiry, dwa razy został nawet przez nie pobity, a dokładnie skopany. Ale właściwie nie wiedział kim oni są. A teraz siedziała z nim ta dziwna wampirzyca, biała jak te firanki i czuł na sobie jej wzrok. Zawsze go to krępowało, a teraz w szczególności. Nie lubił, gdy ktoś go obserwował. Chciałby byc przezroczysty. Niewidoczny. Ale nie był. Odwrócił głowę w jej stronę. Czerwone oczy.

Znów tak zabawnie przekrzywiła głowę spoglądając mu w oczy. Jasne, wręcz białe tęczówki błyszczały czymś, na wzór ciekawości. Chłopak miał dziwne oczy, zdecydowanie. Ciekawe jak miał na imię?

- Jest dzisiaj ładna noc - mruknął. Sam nie wiedział dlaczego to powiedział. - Już niedługo pełnia - dodał szeptem. Wziął kamień i rzucił go w stronę jeziora, ten głośno plusnął w wodzie. Wzrok wampirzycy delikatnie go krępował.

- Tak, ładna - przyznała odwracając od niego wzrok i spoglądając w kierunku jeziora. - Lubię pełnię, choć Ty zapewne nie - dodała po chwili zerkając na niego z ukosa.

- Nie, nie lubię - przyznał po chwili.
Nienawidził tego. Zaczynając od bólu, który był naprawdę wielki, kiedy następowała przemiana, skończywszy na wszystkich uczuciach, które są potem. Obrazie do samego siebie, smaku krwi i nagości.
- Jak to jest byc wampirem?
W sumie był ciekaw.

- Właściwie... to są dwie strony medalu. Z jednej jest to cholernie nudne, bo cóż można robić przez tyle lat? Ale z drugiej strony niezmiernie ekscytujące, pełne dziwnych odczuć i obrazów. Bo będąc wampirem wszystko odczuwasz bardziej, widzisz wyraźniej. - odpowiedziała po chwili zastanowienia. Tak właśnie było. Zresztą, wszystko miało swoje wady i zalety.

Bycie wampirem jest na pewno lepsze od bycia wilkołakiem. W końcu... żyją wiecznie, mają tyle sił, piją krew - to akurat mu się nie podobało - i są tacy... cudowni. Ilia w pewien sposób im zazdrościł. Powinien postarac się życ normalnie.
- Rozumiem.

- A jak to jest być wilkołakiem? - zapytała. Była tego bardzo ciekawa, bo nigdy jeszcze nie słyszała tego z ust wilkołaka, tylko w książkach co nieco o tym czytała. Ale ileż mogło być w tym prawdy. Westchnęła. Mgła sięgała jej stóp oblepiając je wilgocią, chwilę później dopadła brzegu białej sukienki.

- Niezbyt fajnie. Nienawidzę tego. I jeszcze ta pełnia podczas której strasznie cierpię i zabijam i nawet i tym nie wiem. - Uśmiechnął się krzywo. Wywiad z wampirem. Wyznania z wampirem.

- Nie dziwię się. - przyznała dziwnym, lekko nieobecnym głosem. Chyba po wzmiance o zabijaniu zrobiła się lekko głodna, ale miała czas, w zamku czekało na nią cudowne dziecię. Przeciągnęła się co zaowocowało głośnymi trzaskami stawów.

- Nieprzyjemne - dodał.
O ile można coś takiego nazwać nieprzyjemnym. Nadal nie mógł uwierzyć, że rozmawia z wampirem. Nieprawdopodobne.

- Ja podobnie miałam niemalże przez cały pierwszy rok bytności wampirem. Tylko, że co noc. Tak to jest, jak wampir, który przemienia nowego nie zostaje z nim, tylko zwiewa - wyznała po chwili. O tak, to był najgorszy okres w jej życiu, każdego ranka budziły ją palące promienie słońca, które docierały do ciemnych kątów zaułków i wyganiały ją do piwnic w starych kamienicach. Gdzie siedziała cała umazana krwią i błotem czekając na noc i zupełnie nie pamiętając o wydarzeniach z poprzedniej.

- Przykro mi. - Na tylko to było stac Ilię. Co mógł powiedziec? Że zna ten ból? Nie zna. - Jak to jest, że w wampirach nie płynie krew? I jak coś zjecie? Kanapkę? Co się z nią dzieje?

- Jak to nie płynie? - zdziwiła się patrząc na niego. - Płynie, trochę wolniej niż u ludzi, ale płynie. Gdy zrani się wampira krew mu cieknie, ale bardzo szybko krzepnie. A co do jedzenia, cóż. Gdy kiedyś chciałam coś zjeść zaraz to wszystko zwracałam. Potem już nie próbowałam, ale za to przyzwyczaiłam organizm do trunków. Mogę pić wino i przeróżne alkohole bez żadnych skutków ubocznych. - Na jej wargi wpłynął lekki uśmiech, gdy to mówiła.