Mieszkanie Claudii

Jej ton nie wskazywał na miły przebieg dalszej rozmowy. Nie obchodziło go to jednak. Na górze była osoba, która mogła coś wiedzieć, a pod delikatnym przymusem wyśpiewać mu wszystko. Rzucił lodowate spojrzenie na jej ochroniarza. Nieraz miał ochotę mu przyłożyć.
- Chciałem cię odwiedzić. Ostatniej nocy było bardzo miło. - uśmiechnął się do niej. Musiał grać i dostać się do środka.
- Czy tamto nic dla ciebie nie znaczy?

Uniosła brwi w zdziwieniu i prychnęła pogardliwie.
- Dzisiaj nie przyjmuję gości. - odparła - Jak widzisz mam już towarzystwo.
Pocałowała Tristana lekko w usta i odgarnęła czarne włosy z jego czoła. Przycisnął ją mocniej do siebie patrząc w oczy.

Pogrywała z nim. Wiedziała, że zależy mu na niej, że go pociąga. Trafiła w najczulszy punkt. Utrzymał jednak nerwy na wodzy i powstrzymał się od urwania głowy ochroniarzowi.
- Claudio chcę porozmawiać. To bardzo ważne. Potrzebuję twojej pomocy. - powiedział błagalnym tonem.

Spojrzała na mężczyznę przez chwilę analizując całą sytuację. W końcu westchnęła i szepnęła coś do ucha Tristanowi. Ten puściła ją i zniknął za drzwiami Gaudium.
- Dobrze, chodź. - Wyminęła go i chwyciła za klamkę drzwi frontowych. Zatrzymała się nagle i odwróciła tuż przed jego nosem.
- Tkniesz go palcem, a zabiję. Cała armia tych twoich Łowców cię nie uratuje, a już na pewno nie te dziwne specyfiki, które nosisz po kieszeniach. - Powiedziała lodowato.

Starał się zachować spokój. Postanowił, że nic nie zrobi chłopcu. Wiedział, że jak zleci się całe stado tych bestii to nie zdąży wezwać pomocy, a specyfiki nie zaczną w porę działać żeby mógł wyjść z tego w jednym kawałku.
- Dziękuję ci i postaram się odwdzięczyć. A chłopca nie ruszę. Chcę mu zadać tylko kilka pytań.

Weszła bez słowa do środka.
Przeszli przez główną salę, a potem udali się do jej mieszkania. Otworzyła drzwi i weszła do środka. Przeszła przez przedpokój i weszła do salonu nie zwracając uwagi czy Victor idzie za nią. Kątem oka zobaczyła, że w kuchni siedziała już Akemi i Tristan. Vern ostrzył powoli noże i przygotowywał się do kolejnej potrawy.
Vincent siedział w fotelu czytając słownik francusko - angielski. Uśmiechnęła się na jego widok. Podeszła do chłopaka trzymając coś za plecami i pocałowała go w czoło.
- J'ai quelque chode pour vous. - Powiedziała patrząc w błękitne oczy.

Wyjęła zza pleców mały termos i wręczyła mu.
- Gorzka czekolada od Renarda. - powiedziała po francusku. - Tęskni za tobą.

Spojrzał na chłopca. Był taki niewinny. Nic mu nie zrobię.
- Witaj, Vincencie. - przywitał go ciepło. - Chciałbym zadać ci kilka pytań.

- To jest Victor, chce z tobą porozmawiać. Nic ci nie zrobi, będę tutaj cały czas. - Pogładziła z troską jego policzek i usadowiła się wygodnie na sofie.
- Usiądź Victorze. - zwróciła się do mężczyzny. - Chcę tylko powiedzieć, że Vincent prawie w ogóle nie mówi po Angielsku. Jest twój.
Podkurczyła nogi na kanapę i usiadła w pozycji pół lezącej wpatrując się w chłopca z lekkim uśmiechem.

Kiedyś miał dziewczynę, Francuzkę. Ach Irène. Spojrzał na Vincenta.
- Miałbym do ciebie kilka pytań dotyczących Renarda. - powiedział grzecznie po francusku. - Chciałbym wiedzieć gdzie wychodził, czy przyprowadzał jakichś dziwnych znajomych, dostawał jakieś wiadomości, wykradał się w nocy?
Zasypał chłopca pytaniami. Miał nadzieję, że da mu jakiś punkt zaczepienia.

Victor zakrył twarz rękami. Ten chłopak został skrzywdzony.
- Bien. Ech. - westchnął, kontynuował po francusku. - Nie bój się. Chcę wiedzieć tylko czy Renard gdzieś wychodził, czy dziwnie się zachowywał. Może mu coś grozić, więc lepiej mi powiedz.

- Sądzę, że wplątał się w nieciekawe towarzystwo. Zostawił cię u Claudii bo się o ciebie boi. - pierwszy raz mówił tak spokojnie i był tak miły. - Musisz mi pomóc, bo coś może mu się stać.

- Chyba nie chcesz, by coś stało się twojemu kochanemu Renardowi? Poza tym rozmawiałem z Renardem. Był przestraszony. Bał się o ciebie, bardziej niż o siebie.

- Merci, Vincent. Renard będzie wdzięczny. Dobry z ciebie chłopak.

Claudia przeciągnęła się leniwie i wstała z miejsca. Spojrzała chłodno na Victora i obdarzyła Vincenta ciepłym uśmiechem.
- Chodź, zaprowadzę cię do pokoju. - Wyciągnęła do niego rękę jak do dziecka.

Przyprowadziła go do jego pokoju i zamknęła za sobą drzwi.
- Mimo wszystko to dobra osoba, nie zrobi Renardowi krzywdy. - Pogładziła go po policzku. - Nie wiem ile tu dzisiaj zostanie dlatego twoich drzwi będzie pilnować Akemi i Tristan. Vern jest w kuchni gdybyś chciał coś zjeść.
Zatopiła się delikatnie w jego wargach.
- Jeżeli będziesz mnie potrzebował to powiesz Akemi, ona mnie zawoła.

Uśmiechnęła się do niego i pierwszy raz pożałowała, że Victor jest u niej. Westchnęła cicho.
- Nie musisz mu ufać. Jeżeli coś się stanie to będzie moja wina. A teraz śpij, mój słodki.
Pogładziła go ostatni raz po policzku i wyszła z pokoju.