Cukiernia "Absinthium"

Roześmiał się uroczo szczerze, pokazując idealnie białe zęby bez kłów. W kącikach jego oczu i ust pokazały się czarujące zmarszczki, dowodząc autentyczności uśmiechu.
- Mam ochotę na pikanterię. - Dotknął palcami ognistych włosów, po czym kładąc swoją dłoń na dłoni dziewczyny, przytrzymując ją chwilę, odsunął od siebie nieznacznie cukierniczkę. - Coś co rozpali wszystkie żądze...
- Oscarze! - syknął przez zaciśnięte kły pan Renard.
- ...wszystkie żądze, które tłumią w sobie ci ludzie, którzy twierdzą, że nie lubią słodyczy - dokończył z bezczelnym uśmiechem.
Pan Renard zaś wyciągnął właśnie paczkę, próbując zawzięcie wygładzić nieco wysłużony papier, którym była owinięta i czekał na zakończenie tej absurdalnej wymiany zdań, aby oddać ją "Havie" (przypomniał sobie).

Oscar oblizał usta, patrząc w jej oczy intensywnie. Prawie że zacząłby się odbijać w spojrzeniu dziewczyny, co wszak byłoby wprost bajką dla sentymentalnych poetów.
- Och, nie wiem, czy brzmi to bardziej niebiańsko, czy piekielnie. Ale może przyprószysz to swoim imieniem, słoneczko? - Pozwolił sobie na odrobinę arogancji, kłaniając się przed nią i chyląc niewidzialnego kapelusza (parodiując wampira).
Renard w tym czasie, z paczką w dłoni przyglądał się bogatej wystawie ciemnych czekolad. Położył przedmiot na pulpicie stołu i w milczeniu czekał na koniec błazenady. Miał dziś zbyt dobry humor na prowokacje Oscara. Myślał intensywnie o zapachu o tej porze jaśminu lub klonu...

- Och, cóż za słodycz - jęknął niby w rozkoszy, czując, iż powinien się wycofać. Taka była jego rola.
Renard wyprostował się, kierując nieprzytomny, rozmarzony wzrok na Havę, a potem na paczkę.
- Pewna staruszka bardzo ładnie prosiła mnie, bym oddał w panienki ręce tę paczkę. - Skinął głową na szary pakunek. - A dzisiejszą noc zamierzam spędzić z goryczą, słodkości nie są mi potrzebne. Mam nadzieję, iż panienka to zrozumie.

- Co u Avenidy? - powtórzył, jakby analizował dokładnie pytanie. - Cóż, zachwyca się wątpliwym pięknem brzydkich roślin, dziki plądrują jej ogródek, kuzyni przywożą herbatę... och, nic specjalnego - mówił w pewnym rozdrażnieniu: nie znosił, kiedy ktoś wcinał się klinem między jego relacje a relacje kogokolwiek, z kim był w miarę blisko.
Jeśli można tak nazwać relację wampira z ludźmi.

W krwistych oczach przez moment pojawił się wyrzut, jednak Renard nawet nie zdążył zareagować, gdyż zwinny chłopiec już pojawił się przed nią. Bezszelestnie, jak kot.
- Gorzkiej czekolady? - powtórzył, a oczy zaświeciły mu podłością. - Och, Havo, piękna Havo, pokaż mi ją! - prosił, groteskowo składając dłonie.
Nie wyglądało to jak modlitwa - raczej jak wyraz żądzy.

- Och, Havo - ujął ją delikatnie, subtelnie wręcz za rękę - ranisz mnie, doprawdy. Ja patrzę, kontempluję, wącham, potem kosztuję końcem języka, a nie... pożeram niczym barbarzyńca swą pieczeń - spojrzał znacząco na Renarda, który już zaciskał palce na laseczce, jednak wciąż milczał, myśląc o jaśminie.
Oscar pieścił tę białą, młodą dłoń, po czym pocałował w opuszek palca wskazującego. Spojrzał na nią rozognionym spojrzeniem, po czym różowym, chropowatym językiem przesunął w głąb dłoni.

- To nie pies, to kot - odrzekł na to Renard tonem beznamiętnym, nie patrząc na nią nawet. - Spróbuj, moja droga, wytresować kota... Ja próbowałem i jak widzisz, zostałem tylko podrapany.
Oscar uśmiechał się paskudnie.

Renard wybuchnął zimnym śmiechem.
- Wybacz, moja droga, ten wybuch, ale cóż to za kota tresowałaś? Jeśli prawdziwego, wiedz, że nie omieszka wbić ci pazurów w serce, gdy tylko przestaniesz dawać mu te... jak to zgrabnie ujęłaś... nagrody. - Otarł oczy z niewidzialnych łez rozbawienia, po czym przywołał gestem Oscara.
Chłopiec szybko przypadł mu do boku, wtulając policzek w szorstki materiał wełnianego płaszcza.
- Muszę niestety cię pożegnać, droga chemiczko, gdyż czekają mnie zapachy dużo intensywniejsze od tych tutaj, a raczej kojące zmysły. A te tutaj... wierz mi, są dość męczące. - Kiwnął jej głową na pożegnanie.
- Sssłodka Hava - syknął jeszcze Oscar, patrząc wyzywająco w jej oczy.