Oczyszczalnia ścieków

Oscar siedział właśnie na krawężniku, spoglądając w przestrzeń znudzony. Fantazjował, widząc graffiti na ścianach jakichś kontenerów, zardzewiałe wagony i duszny smog nad świecącym tysiącami białych kropek miastem. Zbierał żwir palcami odzianymi w skórzane, fioletowe rękawiczki i posypywał nim noski butów.
Cóż za diabelstwo - kazać mu tutaj przyjść, żeby śledzić jakiegoś łowcę snów. Renard zaczynał cierpieć na coś w rodzaju paranoi A było to co najmniej uciążliwe.
Znużony spojrzał wzdłuż ulicy oświetlonej latarniami mrugającymi mało zachęcająco, elektryczność buczała zaś całkiem uspokajająco. Zobaczył ciemną sylwetkę w oddali - najwidoczniej chłopiec, trzymał ręce w kieszeni, szedł powoli, jakby spacerował.
Oscar oblizał lubieżnie usta.
Nieznajomy zbliżał się coraz bardziej, by zatrzymać się w niedalekiej odległości przy barierce. Oscar wykorzystał to, iż jest raczej niewidoczny z tego miejsca i mruknął niskim, zmysłowym głosem:
- Dobry wieczór, miły chłopcze, może zdecydujesz się przysiąść? Mi tutaj tak nudno samemu. Czas się dłuży... i w ogóle... fantazje zaczynają się kończyć. A do wspomnień jakoś... nie chcę wracać.
Nadał swojemu głosowi namiętną chrypkę. Przestraszy się - tak czuł.

Oscar uśmiechnął się jak dziecko, które właśnie dostało ssoczystego lizaka od nieznajomego, kiedy chłopiec minął go i ruszył przed siebie. Demon oblizał więc usta, po czym szybko wstał i podążył za nim, otrzepując zawzięcie, ale z gracją, płaszcz z piachu.
Poczuł piżmowy zapach sierści - wilkołak. Co znaczyło większe wyzwania, a Oscara oczywiście można było brać za ambitnego. Chociaż... ta sierść w intymnych miejscach, którą znajdował tygodnie "po" mogła odrobinę odstraszać.
- Co oczywiście znaczyło zgodę - szepnął mu do ucha, roznosząc zapach herbaty waniliowej po skórze chłopca.
Inkuby mają dar zakradania się. I narzucania. Zdecydowanie - pomyślał z ukontentowaniem.
Gdyby nieznajomy odwrócił głowę, z pewnością zobaczyłby dwa roziskrzone, czarne jak diabli węgielki wpatrujące się intensywnie w jego twarz. Uprzejmy uśmiech pozbawiony kłów.
- Jak masz na imię? - zapytał, drażniąc jego policzek swym gorącym oddechem.

Oscar doskoczył do niego momentalnie, niczym dziki kot, i pogładził go po policzku szorstkością skóry.
- Och, na pewno po prostu nie wiesz, czego chcesz. Ja za to wiem doskonale, nie musisz się martwić. - Uśmiechnął się przymilnie. - A bez twego imienia... moja egzystencja zamieni się w pustą drogę w ciemnościach.
Usłyszał to kiedyś od Renarda. Rozbawiło go, ale w tej sytuacji może wyda się czarujące?... Tak, tak - było jeszcze coś o cierniu, krwi, wyżęciu mózgu i w ogóle kastracji duszy, ale zapomniał, jak to leciało dokładnie. Ach, i roztrzaskane pianino! Zawsze jest roztrzaskane pianino. Rozsypane nuty. Kompleksy młodości jak sądził.
- Ja mam na imię Oscar i wprost cieszę się, że cię poznałem, miły chłopcze. - Sądził, że powinien w tym momencie poudawać Renarda. Nie brać się od razu do rzeczy, bo... chłopiec gotów uciec z podkulonym ogonkiem.
Oscar był zoofilem - no pięknie, Renard powinien się ucieszyć. Kupi mu może w końcu kota. Czarnego kota. Będzie udawał wiedźmę. Miau, miau.

Oscar nigdy jakoś nie był cierpliwy. A w tej sytuacji już wiedział, że krew podniosła znacznie swe ciśnienie - czuł drżenie serca tego wilczka, czuł jego skołowanie, czuł, że działa mu na nerwy. Temperatura ciała, czyli czterdzieści stopni, zawróciła mu w głowie.
Irytacja działała pobudzająco - oblizał usta.
Znów dopadł do niego i zatrzymał chłopca, trzymając mocno za ramiona.
- Masz takie suche usta... to niedobrze, będą brzydkie - powiedział wręcz w uniesieniu, przybliżając stopniowo twarz do jego twarzy. - Zaraz coś poradzę...
Po czym pocałował go mocno w usta. Śliną obficie skraplając suche wargi.

Oscar zatrzymał się na chwilę, odepchnięty, z błogim uśmiechem na diabolicznych ustach - oblizał je z lubością, patrząc ohydnie na Ilię.
- To rosyjskie imię, da? - zapytał, znów doskakując do niego, opierając leniwie brodę o jego ramię.
Patrzył przez chwilę roziskrzonym, czarnym spojrzeniem na policzek chłopca, uśmiechając się radośnie. Pokazując swe perłowe, śliczne ząbki bez kłów oczywiście. Zmrużył rozkosznie oczy, było wygodnie, oj bardzo wygodnie - oj da. Po chwili jego dłoń powędrowała pod kurtkę wciąż nieznajomego. Był taki ładny - niewinny i ssłodki.
Musiał go mieć.
Gdyby tylko nie musnął jego ust, dałby spokój. Nie miał w końcu zbyt wiele cierpliwości. Ale ten smak - herbata z sokiem malinowym. Ach, cudownie.
- Ilia, Ilia, Ilia... - zaczął nucić cicho, szeptem, do uszka. - Ty prekrasnyj... prekrasnyj ty - dokończył okropnym akcentem.

- Och, może wolisz najpierw porozmawiać? - zapytał z troską, ciągnąc go za kurtkę i próbując spojrzeć w oczy. - Cóż, proponowałem to na początku, dlaczego jesteś taki niezdecydowany? Co? - dodał z uśmiechem na twarzy.
Szedł za nim chwilę w milczeniu, trzymając się z tyłu. Z jednej strony dawał mu tę słynną przestrzeń, a z drugiej nie dawał zapomnieć o intensywnym aromacie wanilii (ciekawe... może nie tym pachnie dla wilkołaka?). Zawzięcie patrząc w poruszające się pod kurtką łopatki chłopca, jednocześnie zmuszał go siłą woli do popatrzenia na niego oraz sam myślał, jaki powinien być kolejny krok, by wilczek wpuścił go za zasłonkę swych lęków... uprzedzeń... i tak dalej.
- A więc? Co robisz tutaj? - I to tutaj mogło odnosić się do miasta, do tego miejsca i towarzystwa. Oscar był całkiem zadowolony ze swego pytania... cóż, zawsze był z siebie zadowolony, tak po prawdzie.

Oscar stanął nad nim z interesującym wyrazem twarzy. Już pamiętał, dlaczego Mary nie lubiła wilkołaków - opierały się naturalnemu urokowi. Bla bla bla. Ograniczenia współczesnego świata. Co to znaczy, że jakiś piesek go odrzuci? Nie po tym, jak go pocałował! (choć pocałował może wydawać się tutaj zbyt śmiałym określeniem)
- Tak, lepiej usiądź - powiedział śmiertelnie poważnie, po czym uderzył go z całej siły zabraną z okolicy cegłówką. Sam sobie się zdziwił.
Krew zabarwiła czoło rosyjskiego wilczka na czerwono, który leżał już u jego stóp. Uroczy widok.
Inkub rozejrzał się (bardzo rozsądnie, bo po ataku na bezbronnego chłopca) czujnie, po czym pomyślał, że jest idiotą. Demon zaatakował wilkołaka pod samym nosem łowców snów. Pięknie, wprost wybornie to rozegrał. Ale cierpliwość jednak ma swoje granice, szczególnie ta inkubia.
Oscar więc, upewniwszy się, że okolica jest całkiem pusta, zaciągnął niezgrabnie chłopca gdzieś, gdzie na pewno będą niewidoczni. Był to cień rzucany przez jakieś stare garaże, upiorne miejsce. Bardzo romantyczne - w ogóle nie pomagało jego urokowi osobistemu! To przez to, nie przez jakiegoś wilkołaka.
Ze skupioną miną położył się obok Ilii, niepewny tego, co chciał właśnie uczynić. Od bardzo dawna nie praktykował wchodzenia do snów. Odgarnął sklejone krwią włosy z niesamowicie uroczej twarzy. Pocałował go jeszcze w usta, po czym sam zapadł w sen, wtulając się w jego szyję.
Miał nadzieję, że się uda i nie trafi do snu jakiejś podstarzałej starej panny...

Obudził się, leżąc twarzą w trawie. Słońce, ptaszki, kwiatuszki, zwierzaczki, wiejskie domy - Oscar nieco się przestraszył tej niewymuszonej swojskości i jaskrawości kolorów, jednak pragnienie i samozadowolenie były silniejsze. Wstał, otrzepał płaszcz i już miał zamiar uznać, że trafił nie do tego snu, gdy zobaczył wilkołaka.
Aż zdziwił się, iż udało mu się za pierwszym razem.
Zaszedł chłopca od tyłu, szepcząc mu na uszko:
- Ilia, dzień dobry.
Usiadł obok, po czym, po chwili namysłu, położył się tak, by być jak najbliżej. Zerwał jedno z źdźbeł traw i musnął nim jego usta.
- Cieszysz się?

Oscar uśmiechnął się ukontentowany, kładąc się na plecach i przytrzymując jego dłoń na swoim brzuchu. Gorąca, za paznokciami chłopca była ziemia.
- Tak, nawet przez to jesteś śliczniejszy - westchnął, mrużąc oczy. Tak słonecznie nawet nie jest w Renardowej Toskanii. - Aż chciałbym być twoim przyjacielem.
Sny były cudowne. Dużo intensywniejsze teraz, jednakże po przebudzeniu pozostawiały pod językiem pewną nutę niedopowiedzenia, niedosytu (między innymi dlatego porzucił nękanie w nich słodkich panienek). Ale - głębokość pocałunków, aksamitność skóry, gładkość jej faktury, aromat zapachów, nawet trawa była tak miękka, iż wydawało się, że to nie twarda ziemia, a wygodne łoże. To wszystko składało się na zgodne z naturą inkuba doznania. Oscar zamknął uczy, uśmiechając się błogo - w snach wszystko było łatwiejsze i smakowało podwójnie wspaniale.
- Cała przyjemność po mojej stronie - powiedział z diabolicznym uśmiechem, ciągnąc go za rękę, by był bliżej. By można było poczuć jego przyspieszony oddech, zapach sierści, której miał garście za kołnierzem.
W tej chwili Oscar nie wiedział, o co chodziło Mary - wilkołaki były cudowne! Takie dzikie!
Oblizał więc usta, patrząc pożądliwym wzrokiem na chłopca.

Och, ależ cudownie! I jak niewinnie.
Oscar bez słowa, bez ani jednej drwiącej myśli przyjął pocałunek, delikatnie otwierając usta i łapiąc nimi górną wargę chłopca. Ssłodycz lała mu się do gardła.
- Wiesz, że - wyszeptał mu wprost do ust, między lekkimi muśnięciami miękkich warg - tutaj masz nade mną kontrolę? Możesz nawet czytać w moich myślach. - To ostatnie dokończył jękiem i wiele mówiącym spojrzeniem.
Położył się na plecach, zręcznymi dłońmi sięgając do rozporka wilkołaka, mową ciała sugerując mu, by przyszedł bliżej. I bliżej. Tak, dokładnie tak, by splątały się nogi i twarz zawisła nad jego, by mógł go całować w usta, powieki, policzki, szczękę, szyję. Wsunął gorącą dłoń w spodnie Ilii, uśmiechając się lubieżnie.
- Na co tylko masz ochotę... - Palce drugiej ręki wplótł w jego włosy. Rzeczywiście były gęste i miękkie.

Oscar z westchnieniem rezygnacji położył się z powrotem na trawie, zrywając jedno z suchych źdźbeł, łaskocząc nim swój brzuch. Nie obciągnął koszuli.
- Starzeję się - mruknął zawiedziony tak, by wilkołak tego nie usłyszał. Choć być może usłyszał, to w końcu jego sen. Po chwili dodał głośniej: - Och, zamknięty w sobie Ilia powinien nieco się otworzyć. To dobrze robi na... duszę, wierz mi.
Po chwili rozmyślań nad tym, jak skłonić ślicznego Ilię do okazania większego zainteresowania Oscarem, postukał go palcem po udzie.
- Naprawdę chcę być twoim przyjacielem, a więc pozwól, iż zapytam: jaką herbatę lubisz najbardziej?
Uśmiechnął się do niego, patrząc na naburmuszoną minę z rozrzewnieniem.
- To nic nie szkodzi. Nic nie szkodzi przyjaźni, wierz mi. Mam wielu przyjaciół - wyszeptał mu po chwili do ucha. Nie wiadomo, kiedy się podniósł.

- Ja najbardziej lubię waniliową - wyszeptał, zachodząc go od tyłu, gładząc wierzchem dłoni jego policzek. - Z miodem ma intensywniejszy aromat - dokończył, lekko muskając wargami skórę za uchem chłopca. Tak bosko pachniał dzikością i zwierzęcym przerażeniem.
Wysunął nieznacznie język, błądząc czerwonymi od podniecenia ustami po szyi wilczka, dla pewności mocno zaciskając pięści na jego cienkich nadgarstkach. Nie zastanawiał się nad tym, czy są tak delikatne, czy słodki Ilia powoli się poddaje - nie mógł przecież zrezygnować po tym cukierkowym pocałunku! To byłby absurd! Oscar coraz agresywniej całował jego szyję, gryząc zachłannie skórę i wypluwając sierść. Czuł pod sobą szamoczące się ciało, jednak mocno trzymał go w ramionach, jego mięśnie napinały się z każdą sekundą coraz bardziej. Ptaszki ćwierkają, słonko świeci, kwitną kwiatuszki - musi mu ulec!
Dopóki Ilia myśli, że to prawda, Oscarowi nie powinno nic grozić. Problem zacznie się, kiedy uświadomi sobie, że to sen.
- Dryfuj ze mną - znów wyszeptał mu do ucha zmysłowo; Mary często wspominała, że w snach mówi się bezsensowne rzeczy. - Będzie bajecznie, zobaczysz.
Zamknął w stalowym uścisku szczękę chłopca i intensywnie spojrzał mu w oczy. Jego różowy, długi język zgrabnie przesunął się po wklęsłości uroczego noska chłopca.