Plaża (stare posty)

Krwawe słońce chowało się za linią choryzontu zatapiając się coraz głębiej w morską toń. Delikatny powiew wiatry poruszał kosmykami jego włosów. Stał na skale z zamkniętymi oczami. Myślał. Otwierał powoli powieki, by zobaczyć ten cudowny zachód. Zeskoczył z kamienia i szedł w z dłuż plaży. Rozkoszował się powietrzem, rozkoszował się klimatem, rozkoszował się wieczorem. Mógł spokojnie myśleć. Pamiętał jak spędzał tutaj każdą wolną chwile z Irene. Irene, moja kochana Irene... Zamknął znów oczy i wystawił rękę, jakby chciał pochwycić tę, o której myślał. Jakby chciał ująć ją za dłoń i przespacerować się. Łapał tylko wiatr, który przelatywał pomiędzy palcami. Uklęknął na piasku. Wpatrywał się w morskie fale, wyłączając się.

Szła brzegiem plaży wpatrując się w swoje bose stopy, które co i raz obmywała słona fala. Była sama i chciała być sama. Spojrzała na krwawy zachód i uśmiechnęła się lekko do siebie.
Może już czas, żeby zmienić miejsce?
Vincent stanowczo ją rozpuścił, ale podobał jej się nawet ten stan. Problem pojawi się wtedy, gdy będzie musiała go oddać.
Luźna spódnica do kolan powiewała lekko pod wpływem słabego, morskiego wiatru. Kobieta zaplotła ręce na piersiach i spojrzała przed siebie. Zauważyła jakąś postać, ale nie zwróciła na nią szczególnej uwagi. Chciała przejść jak najmniej zauważona, jak najciszej. Pierwszy raz chciała zniknąć...

Tylko szum morza. Tylko to chciał słyszeć, tylko to rozbrzmiewało w jego uszach. Zamknięte oczy. Nie chciał ich otwierać. Widział Irene biegającą po plaży przy zachodzie słońca. Wspominał. Z pod zamkniętych powiek wyłoniła się jedna łza, słona jak to morze. Później kolejna i kolejna. Spływały po policzkach wędrując do jego ust. Gardło coś ścisnęło. Nie mógł przełknąć śliny. Otworzył szybko oczy i wierzchem ręki otarł twarz. Rozejrzał się czy aby nikt czasem tego nie widział.
Zobaczył w oddali kobietę. Była ładna. Wiatr bawił się jej włosami. Jak Irene! Jest jak Irene... Wszystko teraz było obłędem. Wstał i pobiegł w jej stronę. Nie wiedział, czy jest prawdziwa, czy to tylko wymysł jego chorej wyobraźni, ale biegł. Może zdąże... Może nie zniknie jak fatamorgana.
- Stój! Czekaj! - jego krzyki niósł wiatr.

Zatrzymała się i odwróciła zdziwiona w stronę biegnącego mężczyzny. Nie wiedziała kto to i czego chce, ale czekała cierpliwie zaciekawiona. Gdy postać stawała się wyraźniejsza zmrużyła oczy, żeby szybciej zobaczyć kim jest.
- Victor?! - Krzyknęła zaskoczona, gdy mężczyzna był na tyle blisko, że nie miała już żadnych wątpliwości.

Postać wyostrzała się. To nie była kobieta o której myślał. To nie była ONA. Nagle zwolnił, aż w końcu szedł wolnym krokiem zapadając się w piasku. Stanął jak wryty.
- Claudia? - był tak zaskoczony, że miał ochotę odwrócić się i uciec. - Co..? Jak? Co ty tutaj robisz?
Była ostatnią osobą, którą chciał teraz widzieć. Jednak musiał to przyznać. Wyglądała pięknie, gdy wiatr rozwiewał jej włosy. Hipnotyzujące oczy i słodki uśmiech. Lecz to nie była ONA. To nie była kobieta z jego marzeń, kobieta z przeszłości. Kobieta, która jako jedyna go rozumiała... Jedyna... Kolejne ukłycie prosto w serce. Czasem chciałby być demonem i nic nieczuć. Cholerne człowieczeństwo...

- Chodzę sobie... - odparła niepewnie. - Czasami mam dość tej napalonej zgrai i potrzebuje ciszy i spokoju. Nawet demony mają limity swojej wytrzymałości.
Uśmiechnęła się niepewnie. Do końca nie wiedziała co zrobić. Po ostatnim incydencie chyba powinna sobie pójść, ale z drugiej strony skoro już tu był... Na pewno nie miała ochoty na kłótnie więc postanowiła sobie, że jeżeli coś się będzie kroić, po protu odwróci się i pójdzie.
- A ty? Czemu chodzisz po plaży zamiast łapać wstrętne demony? - Uśmiechnęła się szerzej i spojrzała w ciemne oczy.
Chyba się za nim stęskniła...

Nie chciałbyć dla niej niemiły. Nie potrafił, nie teraz, gdy emocje opadły.
- Tu najlepiej mi się myśli. - załamał mu się lekko głos, uśmiechnął się do niej niemrawo. - Czasem muszę odpocząć po pracy, odreagować. - skłamał.
Podał jej dłoń.
- Może się przejdziemy?

Obserwowała go chwilę jakby się nad czymś zastanawiając po czym wsunęła dłoń w jego i uśmiechnęła się ciepło.
- Coś czuję, że w tej samotności obojgu nam się przyda towarzystwo. - Zaśmiała się patrząc mu w oczy.

Miała delikatną skórę, bardzo delikatną. Przechadzali się po plaży jak para zakochanych. Uśmiechał się do niej lekko i milczał. Nie wiedział co powiedzieć.
Po tamtej aferze było mu głupio. Bardzo głupio.
- Przepraszam... - popatrzył jej w oczy. - Przepraszam za tamto.
Uśmiechnął się niemrawo.

Jej oczy błysnęły, a usta wygięły się w uśmiechu.
- Zawsze byłeś dość porywczy - położyła dłoń na jego policzku - I zawsze mi się to w tobie podobało.
Przez chwilę patrzyły w ciemne oczy dotykając delikatnie kciukiem jego ust.
- Vincent potrafi namieszać. - Zaśmiała się, zabrała rękę i ruszyła dalej pociągając go za sobą. - Takie nic, a tyle z nim kłopotu...

Stanął, przyciągnął ją do siebie i przytulił. Złożył kilka pocałunków w jej główkę i rozkoszował się zapachame włosów.
- Przepraszam, bardzo cię przeprasam. - powiedział, z żalem w głosie. - A teraz chodźmy. Rozkoszujmy się morskim powietrzem.

- To czemu, tak naprawdę, jesteś tutaj? - Zapytała w końcu. - Wydajesz się być strasznie zamyślony.

- Myślę o kimś. - odpowiedział, a na jego twarzy nie gościł już uśmiech. - Wiesz, często żałuję, że jestem półdemonem, że istnieje we mnie jakaś cząstka człowieka. I to akurat ta odpowiadająca za najskrytsze uczucia. A ty? Ty co tutaj robisz bez swojego ochroniarza?

- Uczucia są podłe, prawda? - Zaśmiała się.
Spojrzała w bok na zachodzące słońce, które tonęło w ciemniejących wodach oceanu.
- Mój ochroniarz jest nudny, wszyscy stają się ostatnio nudni... - Powiedziała obojętnie i przeniosła wzrok na swoje stopy. - Wiesz dobrze, że nie jest mi potrzebny i doskonale dałabym sobie radę sama - puściła do niego oczko. - Ale z kimś zawsze jest ciekawiej i przede wszystkim nie muszę brudzić moich pięknych rączek.
Jakby na potwierdzenie ostatnich słów wyciągnęła przed siebie dłoń prezentując ją niczym najpiękniejszy skarb.
- Mimo to ja też czasem lubię być sama...

Uśmiechnął się do niej.
- Ty tęsknisz do samotności, a ja mam jej dość. Czasem mam chęć uciec z tego miasta...

- Jesteś sam na własne życzenie, Victorze. - Spojrzała na niego przelotnie. - Nikt ci nie kazała walczyć z całym złem tego świata, wiesz o tym. A ja... Mogę być sama kiedy tylko tego zapragnę. Minus tego wszystkiego jest taki, że mnie to potwornie zaczyna nudzić...

- Nikt mi nie kazał i nie pytał czy chcę. To nie jest mój wybór. Jestem tylko maszynką. - zripostował. - Co takiego zaczyna cię nudzić?

- Och, i jak zwykle przesadzasz i dramatyzujesz. - przewróciła oczami - Maszynką, też coś...
Szli przez chwilę w milczeniu.
- A mnie nudzi wszystko. - zaczęła odpowiadając na poprzednio zadane pytanie. - Trochę ci zazdroszczę tego człowieczeństwa, wiesz? Masz w sobie tyle uczuć wyższych, że z takim asortymentem nie mogłabym narzekać na nudę. A tak jest tylko dziwny, prawie niezauważalny ucisk w gardle i głęboko schowany cień żalu...

- Może i masz rację. - uśmiechnął się do niej szeroko. - Gdyby stać cię było na jakieś wyższe uczucie byłabyś dla mnie wspaniałą kobietą. Niestety nie czarujmy się, na takowe cię niestać. Ale i tak cię uwielbiam. Za charakter, za nienaganną urodę. - staną i odgarnął jej komyski włosów z czoła. - Jesteś demonem, których nienawidzę, ale jesteś wyjatkiem. Mam nadzieję, że to doceniasz.

- Victorze... - uśmiechnęła się obejmując go w pasie. - Mnie stać na uczucia wyższe, ale bardzo, bardzo ciężko je wywołać. Nie działa to tak jak u ludzi- byle spojrzenie, pocałunek i już! Kaplica! O nie, nie, nie. To bardzo długi i żmudny proces, który trwa czasem kilka lat, a nawet dekad. Przyznam ci się w tajemnicy, że kiedyś udało mi się pokochać, a przynajmniej mam taką nadzieję, że to było to.

- Pojmuję. - odpowiedział obojętnie i przysunął ją do siebie. - A jak Vincent? Wszystko z nim w porządku?

- I tak i nie... - westchnęła uwalniając się z jego objęć. - Pewnie wkrótce będę musiała go oddać... Staram się oswoić z tą myślą...
Oplotła ręką jego ramię i ruszyli dalej przed siebie.

Wspominał jak chodził z nią po tej samej plaży, za rękę. Otrząsnął się. Teraz u jego boku była inna równie piękna i równie inteligentna kobieta, ale jak we wszystkim tak w tym był jeden haczyk. Demon. Postanowił jednak dać się ponieść uczuciom, które nim miotały. Stanął i wziął ją na ręce. Kręcił się tak z nią śmiejąc się i patrząc w hipnotyzujące oczy. Skradł jeden, krótki pocałunek. Uwielbiał jej usta. Później kolejny.
- Jesteś słodka. - powiedział śmiejąc się przy tym. - Na prawdę jesteś słodka.

Przez chwilę nie wiedziała co się dzieje, gdy jej stopy nagle oderwały się od wilgotnego piasku. Jednak zaraz potem poczuła przyjemne mrowienie w brzuchu i wiatr rozwiewający czarne włosy.
Zarzuciła mu ręce na szyję i pisnęła gdy tempo stawało się zbyt szybkie. W końcu się zatrzymał, ale nie postawił jej na ziemię.
- Zawsze byłam słodka. - Uśmiechnęła się patrząc w ciemne oczy. A gdy po raz kolejny chciał skraść krótki pocałunek zatopiła się w jego ustach dając do zrozumienia, że krótkie są stanowczo za krótkie.

Długi i namiętny pocałunek, należał do tych długich, którego nie przerywało się nawet przez najróżniejsze czynnośći. Victor położył się z nią na piasku i rozścielił pod nimi swój płaszcz. Był duży i spokojnie wystarczał dla nich obojga. Położył się wciąż namiętnie ją całując. Nie mógł się od niej oderwać.