Manea Liliosa Herbivore.

Imię i nazwisko

Manea Liliosa Herbivore.

Gdybyś minął ją na ulicy, najpewniej nie zwróciłbyś na nią uwagi (bo zakładam, że nie należysz do rodzaju kobiet uwielbiających sześciolatki, mężczyzn pożądających dziecięcego płaczu, lamentu i krzyków sprzeciwu lub innych stworzeń zaopatrzonych przez jakiś szalony byt w równie niebezpieczne i zwodnicze ułomności) — byłaby dla ciebie kolejnym dzieckiem w kolejnej falbaniastej sukience, trzymającym kolejną, porcelanową lalkę. W końcu naprawdę wiele dzieci ma czarne, długie włosy, lekko pyzate buzie, drobne usteczka i niewinny uśmiech. Większość jest też dostatecznie niska, by nie sięgnąć po ulubione łakocie schowane w kredensie, ani wystarczająco dojrzała, by mieć przyjemny, kobiecy głos. Jedyną rzeczą, która wyróżnia tę liczącą sobie sto dwadzieścia jeden centymetrów wzrostu dziewczynkę z tłumu jej podobnych, jest przywilej posiadania błękitnych oczu — tak rzadki wśród ciemnowłosych ludzi.

Urodziła się we Florencji, chociaż faktu tego nie potwierdzają historycy, uparcie twierdzący, iż Giovanni de’ Medici zmarł bezdzietnie. Tymczasem syn słynnego, nietytularnego władcy miasta utrzymywał dość bliskie relacje z kobietą z rodziny Albizzich, w wyniku czego ta powiła córkę. Gdy o wszystkim dowiedział się brat Giovanniego Piero, zlecił zabójstwo sześcioletniego dziecka, by nie zostało ono nigdy wykorzystane w rozgrywkach politycznych między wrogimi rodami. Zamach powiódł się, skrytobójca narysował krwią rytualny krąg śmierci na ścianie i odszedł, pozostawiając ofiarę, by wydała ostatnie tchnienie w samotności. Nie uwzględnił tylko jednej rzeczy — istnienia mrocznych, nieczystych sił zdolnych powstrzymać zgotowany przezeń los. Tak więc, gdy kontent ze swego wyczynu morderca maszerował raźnie przed siebie, ubierając w słowa swój przyszły raport, nad umierającym dzieckiem pochylił się wampir i, z budzącym dreszcze uśmiechem, przywrócił iskierkę życia przerażonym, błękitnym oczom. Łaski jednak nie otrzymała przypadkowo — Aleksander miał bowiem własny plan. W efekcie po kilku latach dziewczynka uciekła, skazując się na wieczną tułaczkę po świecie.

Wielokrotnie oszukiwana, wykorzystywana i zdradzana, Manea straciła zaufanie i nabawiła się poglądu, że tylko dzięki swojej chorobliwej podejrzliwości ciągle jeszcze istnieje. W przedziwny sposób łączy w sobie pragnienia dziecka przeplatane wielosetletnim doświadczeniem. Uwielbia przywdziewać minę niewinnej dziewczynki, kiedy tylko ta wydaje jej się dostatecznie przydatna, zrzuca ją jednak natychmiast, gdy przebranie przestaje spełniać swą rolę. Z powodzeniem mógłbyś szukać jej pośród witryn sklepowych, gdzie, niesiona przez swego lokaja na ramionach, śmiejąca się w głos, z upodobaniem i niejaką metodycznością podziwia zabawki, sukienki i peruki.

Prowadzi sklep z porcelanowymi lalkami, które sama tworzy.

Witaj, panienko Herbivore! Pan Renard prześledził z uwagą tę charakterystykę i nie byłby wprost sobą, gdyby nie zaznaczył, iż przywilej posiadania ciemnych włosów i błękitnych oczu nie jest aż tak oryginalną cechą, żeby nie znaleźć podobnych osób w całym Fallentown!