Ilia Koikov

Imię i nazwisko
Ilia Koikov


Wygląd

Niespełna osiemnastolatek. O ciemnych włosach i ciemnych, smutnych oczach. Raczej interesujący z twarzy. Ubrany zazwyczaj w za duże kurtki o dziwnych kolorach, koszulki z napisami, w podarte jeansy, wytarte martensy. Na placu ma sygnet z brązu, który dostał od ojca. Na szyi zawsze wisi rzemyk z kamieniem, na którym jest jego imię. Rzadko kiedy się uśmiecha.


Historia


Ilia urodził się w przeciętnej rosyjskiej rodzinie. Ojciec pracował w fabryce butów, matka była pielęgniarką w dużym szpitalu. Ilia narodził się jako trzecie, najmłodsze dziecko. Był inny, bardziej liryczny, smutny i zamknięty w sobie. Kochał jednak swoją rodzinę i nie wyróżniał się jakoś specjalnie. Uczył się dobrze, ale bez większych rewelacji. Jego starsze rodzeństwo było bardziej zdolne, bardziej kontaktowe, wydawało się, że nawet lepsze. Sam Ilia postrzegał siebie, jako gorszą wersję rodzeństwa. Dnie spędzał ze słuchawkami na uszach, czytając książki, oglądając filmy. Czasem samotnie przechadzał się po parku. Rodzice martwili się, że chłopak tak bardzo różni się od swoich rówieśników. Postanowili wysłac całą trójkę nad rzekę. Tam bawili się raczej średnio. Pewnej nocy usłyszeli dziwne odgłosy. Zza krzaków wybiegł potwór, przypominający wilka. Rozbiegli się po lesie. Ilia biegł jak najszybciej mógł, ale w uszach słyszał sapanie potwora. I nagle poczuł jak pazury przejeżdżają po jego plecach, a potem zęby na ramieniu. Stracił przytomnośc. Obudził się rano, pośród zwłok swojego rodzeństwa. Wokół Ili leżały porozrywane ciała i błotna krew. Po krótkim czasie przyszły wilkołaki, żeby zabrac go ze sobą, by żyli w stadzie. Ilia odrzucił propozycję, opuścił Rosję i przyjechał do Fallentown, by zacząc w miarę spokojnie życ z klątwą. Nie chciał być wilkołakiem.

Charakter

Bardzo spokojny, liryczny chłopak. Zawsze porusza się wolniej, jakby w zwolnionym tempie. Patrzy na ludzi wokoło, czuje ich zapachy, słyszy bicie ich serc. Nienawidzi bycia wilkołakiem. Nienawidzi innych wilkołaków. Nienawidzi innych potworów. Pragnie wtopic się w ludzi, być jednym z nich. Pic kawę w ogródku, plotkowac w parku, jeść mandarynki z ukochaną, której nie ma. Pragnie poznawac ludzi, ale unika ich. Jakby się bał, że może zrobic im krzywdę. Wychodzi nocami do parku, by spokojnie oddychac. Zamienia się w wilka jedynie gdy musi, zamykając się w opuszczonym domu. Nie chce krzywdzic ludzi. Chciałby być wolny od tego brzemienia.

Witaj, rosyjski chłopcze! Pan Renard jest ciekawy... A czy wilkołaki czasem nie zmieniają się w bestie podczas pełni? A nie... pfff - same z siebie.

Oj, zły opis...