Dom Havy Kauranen

Patrzyła na niego trochę oniemiała i zbita z tropu jednak gdy odsłonił zasłony zerwała się z miejsca.
- Oszalałeś? - krzyknęła podbiegając do niego. - Chcesz popełniać samobójstwo to bardzo proszę poza domem.
Wściekle odepchnęła go od okna i zasłoniła je najszczelniej jak umiała.
- Samospalenia mu się zachciało. - mruczała wściekła. - Nie będę po tobie sprzątać, nienawidzę sprzątać! Musi ci się strasznie nudzić, ale w sumie się nie dziwię. Jak ja bym tyle lat żyła na tym beznadziejnym świecie to też by mi się nudziło.
Założyła ręce na piersi i spojrzała na niego spode łba.

- Tak, oszalałem. Przecież umrzeć drugi raz nie mogę! - buntował się. No jak tak można! Gwałcić wolę wielkiego Sataviusa i zabierać mu tak piękne widoki.
Zdegustowany nie mówiąc nic więcej wolno skierował się do drzwi wyjściowych.

- Wychodzisz? Bądź łaskawy nie zostawić mi kupy popiołu przed drzwiami, będę wdzięczna.
Podeszła do okna i jednym szybkim ruchem odsłoniła zasłony. Do salonu wpłynęły ciepłe płomienie zachodzącego słońca. Przez chwilę stała i napawała się ciepłem jakie ze sobą niosły.
Usłyszała ciche skrzypnięcie i zamykanie drzwi. Wyszedł. W pewien sposób odetchnęła z ulgą.