Antykwariat Hyette

Siedziała przy zabytkowym, zresztą jak większość zgromadzonych tu rzeczy, biurku stojącym na prawo od lady i układała układała srebrne sztućce w walizce. Właśnie skończyła je czyścić i teraz lśniły jak nowe. Któż pomyślałby, że mają prawie dwa wieki? Nikt. No, chyba, że obejrzałby ich zdobione rączki, na których, oprócz herbu, wygrawerowana była data produkcji - 1813 rok. Gdy do jej uszu dobiegł delikatny dźwięk dzwoneczków, a także miłe skrzypienie drzwi wiedziała, iż przyszedł klient. Właściwie to sklep od dawna powinien być zamknięty, ale ostatnimi czasy cierpiała na bezsenność więc zdarzało się, że siedziała tu nawet całą noc.
- Dobry wieczór - odparła z lekkim uśmiechem spuszczając bose stopy na podłogę i wstając z krzesła, by spojrzeć na przybysza. Wysoki, odziany w płaszcz, pół twarzy przykrywała mu chustka koloru ecru. Widziała tylko jego przeszywające oczy i bladą skórę. - W czym mogę służyć? - zapytała.

- Proszę bardzo, sklep stoi przed Panem otworem - powiedziała. Podeszła do ściany tuż przy schodach i zapaliła lampy na górze dając tym do zrozumienia, że i tam można wejść w poszukiwaniu skarbów. - W razie pytań proszę śmiało, będę tutaj - dodała jeszcze przysiadając znów, by skończyć to, co wcześniej robiła. Starannie poukładała sztućce na purpurowej wyściółce walizki, każdy umieszczała z osobna w przygotowanej dlań przegródce. Na koniec przykryła to tiulową woalką i położyła w wyznaczonym miejscu na regale za ladą. Przyglądała się mężczyźnie i jego, dość specyficznemu, zachowaniu. jednak w Fallentown to było w miarę normalne.

W pewnym momencie ujrzała mężczyznę stojącego przy ladzie i trzymającego w dłoniach szkatułkę zdobioną kolorowymi klejnocikami. Skąd on się wziął? Wcześniej go nie zauważyła. Westchnęła cicho i podeszła do lady z uśmiechem.
- To szkatułka rosyjska, pochodząca z prywatnych zbiorów żony cara Mikołaja II. - odparła. Pyta się, czy cenne? Ach, mogłaby powiedzieć, że bezcenne, bo dla niej takowe było. Ale dla innych nie miało zapewne tak dużej wartości. - Owszem, jest dość cenne. Wiąże się z nią ciekawa historia. - Uśmiechnęła się szerzej spoglądając w oczy mężczyźnie. Były jakieś dziwne, wręcz niepokojące. To chyba nie był normalny człowiek, ale któż by odgadł dziwy tego miasta?

- Tak, tak. - przytaknęła mężczyźnie. Przez chwilę patrzyła na szkatułkę i nie odrywając od niej wzroku powiedziała - Nie wiem czy będę w stanie opowiedzieć tę historie idealnie tak, jak ja usłyszałam, ale spróbuję. - przeniosła wzrok na mężczyznę i uśmiechnęła się lekko. Poprawiła przepaskę, która jej się przekrzywiła i zaczęła opowiadać. - Aleksandra Fiodorowna bardzo lubiła takie szkatułki, podobno miała ich bardzo, bardzo dużo. Wszystkie wykonywane były ręcznie w jednym tylko egzemplarzu. Ta szkatułka zaś miała wartość większą, gdyż była pierwsza w jej kolekcji, w niej trzymała swoje pierścionki i naszyjnik z pereł jaki otrzymała od Mikołaja II, gdy jeszcze był jej narzeczonym. Gdy mały carewicz Aleksy zachorował zamknęła szkatułkę i postanowiła nie otwierać jej aż do jego wyzdrowienia. Nosiła ją jednak zawsze ze sobą. W swoich sukniach kazała uszyć nawet specjalne kieszonki na te prześliczne puzderko. Miała je przy sobie także wtedy, gdy wykonywano wyrok śmierci na jej rodzinie. Oprócz szkatułki wszytej w halce na wysokości jej podbrzusza, miała także mnóstwo biżuterii zaszytej w gorsecie. Tak samo jej córki. Kule, które do niech celowano odbijały się wielokrotnie, dlatego wycelowano w dół, by przebić carycy łono. Chyba chcieli ją tym upokorzyć. Ku ich zdziwieniu kula wymierzona tak także się odbiła trafiając ich kata w lewe ramię. To wywołało uśmiech u Aleksandry, który, jak powiadano, miał pozostać nawet po tym, gdy ja i jej córki zabito bagnetami.
Kilkanaście lat później ktoś wyłowił z rzeki zaplątane w wodne rośliny, kolorowe pudełko. Właśnie ową szkatułkę. Biedak nie znał jej wartości, więc sprzedał ją na targu za parę groszy. Nikomu nie udało się jej otworzyć, więc trafiała z rąk do rąk. Drobni handlarze w życiu nie widzieli klejnotów nie podejrzewali nawet co to jest. I tak trafiło to w ręce mojego dziadka. Do tej pory nie udało się jej otworzyć. - Hyette westchnęła cicho i delikatnie odebrała szkatułkę z rąk mężczyzny nieopatrznie palcami dotykając jego chłodnej skóry. Dotykiem odszukała wgłębienie w złoconym wieczku i pokazała mu je. - O, tutaj własnie uderzyła kula.

Poczuła jego dłoń na swojej dłoni i zanim zdążyła ją zabrać przyciągnął ją do siebie i pocałował. jej źrenica rozszerzyła się ze zdziwienia. Tego się nie spodziewała, oj nie. Poczuła ukłucie złości, ale stłumiła je. Kliencie mieli różne dziwactwa, zresztą, gdyby posunął się dalej pod ladą leżał lśniący rewolwer, który kupiła w sklepie na sąsiedniej ulicy. Jak twierdziła sprzedawczyni działa dobrze zarówno na bestie jak i na ludzi.
Na jej ustach pojawił się jeszcze na chwilę cień wymuszonego uśmiechu, potem zniknął bez śladu. Wzięła szkatułkę i położyła ją na regale za sobą.
- Przenudna powiada pan? - Wzruszyła ramionami odwracając się w jego stronę. - Historia ogólnie bywa nudna, choć i tak to pojęcie względne - powiedziała.
Po chwili nadszedł drugi mężczyzna, poruszał się cicho i gdyby nie postukiwanie laski zapewne by go nie usłyszała.
- Srebrne naczynie? - Na jej ustach pojawił się znów uśmiech, tym razem szczery, przeznaczony jedynie do jegomościa w kapeluszu. Wzrok odwróciła od tamtego, nazwanego Oskarem. - oczywiście, niech Pan pokaże, gdzie je Pan odnalazł.

- Nie pozostaje mi nic innego, jak zgodzić się z Panem - odparła idąc za nim i słuchając jego słów. Doszli do końca pomieszczenia, gdzie na okrytych cieniem półkach leżały przeróżne naczynia. Mężczyzna wskazał jedno z nich, srebrne, pięknie wykonane.
- Ach, ten garnuszek ma przeszło sto dwadzieścia lat - odezwała się z entuzjazmem. - Przywieziony z Anglii.

- Cóż, nawet kraj, który bezcześci takie świętości jak herbata potrafi mieć coś pięknego. - Sięgnęła na półkę i zdjęła z niej naczynie ocierając się dłonią z delikatnej warstwy kurzu. Należało do pewnego angielskiego lorda. Podobno czarownica nakazała mu wykonanie takowego, by móc chować z nim dusze przed złymi demonami. Ale to zapewne tylko bujda. - Uśmiechnęła się i sięgnęła po wieczko, wykonane równie misternie co garnuszek, nakryła go. pasowało idealnie. - Podoba się Panu?

- Oczywiście, że wiem. Zapewne jest w tym więcej niż ziarnko prawdy, ale któż to może wiedzieć? - Dziewczyna spojrzała swoim zielonym okiem na mężczyznę. jej uwagę przykuły jego oczy, trochę przekrwione, lecz spoglądające w miarę trzeźwo. - Czy odstąpię? Cóż, skoro przemawia do Pana dusza samego Lorda to jakże mogłabym tego nie zrobić? - Powiedziała nie odrywając od niego wzroku.

Dobrze - powiedziała kierując się w stronę lady. Zerkała z ciekawością na obu mężczyzn, zwłaszcza na tego, który nosił imię Oskar. Wymachiwał z wielkim entuzjazmem tym nożem do masła. Ach, antyk w nieodpowiedzialnych dłoniach. - Nóż także mam zapakować? - zapytała klękając na podłodze i szukając w szafce pod blatem odpowiedniego pudełka.

Wynurzyła się spod lady trzymając czarne, zdobione złotym wzorem pudełko i czarną bibułkę. owinęła w nią starannie naczynie i złożyła w pudełku. Potem podeszła do Oskara i ostrożnie odebrała od niego nóż. Na regale stało pudełko, które było na niego przeznaczone. Przez chwilę zastanawiała się nad pytaniem mężczyzny o cenę. Nie miała pojęcia ile powiedzieć.
- Niech to będzie taki mój mały prezent dla Pana - powiedziała podając mężczyźnie w kapeluszu zapakowane w papierową torbę oba pudełeczka. - Uratował mnie pan przed kolejną nocą spędzoną ze srebrnymi sztućcami - uśmiechnęła się lekko do niego.

- też mam taka nadzieję... - zdążyła jeszcze powiedzieć zanim obaj zniknęli za drzwiami sklepu. Przez chwilę jeszcze słyszała stukot laski o kamienny bruk, potem i to ucichło. Zamknęła drzwi upuszczając rolety. Uśmiechnęła się lekko na widok perły, była prześliczna. Przysiadła przy biurku obracając klejnot w dłoni.

Puk puk, Kiki wybrał się dzisiaj na polowanie tomików poezji romantycznej, lepiej teraz, niż później, później Fabian znalazłby jego skrytkę, zawsze je znajduje, jest psem myśliwskim na pieniądze i z pewnością wszystkie by je przepił! Pchnął ostrożnie drzwi i wkradł się do środka na paluszkach (wypady do księgarni, antykwariatów i galerii były dla niego zawsze traumatycznymi przeżyciami, ludzie którzy uczęszczają takie miejsca, zawsze wydaja mu się tacy obyci, a on taki malutki, głupiutki i umazany błotem...), przestraszył się dzwonka i aż podskoczył strącając przy okazji z półki jakąś drewnianą figurkę (detale nie znane, Kiki nie wiedział nic o sztuce).
- Przepraszam, przepraszam! - pisnął łamiącym się głosem w powietrze (bał się rozejrzeć, strasznie się bał) i rzucił się na ratunek artefaktu.