Opera (petit) w Fallentown.

Lubił czasem wyrwać się z pracy. Z bardzo męczącej pracy, choć czasem bywała nudna. Dziś już przerobił swoją normę, a Don jest z niego zadowolony. Nie narzekał z braku pieniędzy w kieszeni, a rzecz jest taka, że pieniędzy nie należy kisić, bo będą niezdatne do użycia. Pieniądze są po to, by je wydawać. Takiego właśnie zdania był Tonny Farlleta. Miał wygórowane nieco wymagania. Uwielbiał sztukę, czystość i luksus. Nudziły mu się te płytkie wystawy w Fallentown. Opera chociaż nawet ta marna, wydawała się oderwaniem się od codzienności. Mężczyzna w takich miejscach bez towarzystwa kobiety to nie mężczyzna, a więc Tonny postanowił zaprosić dwie urocze damy, prowadząc je pod rękę i zabawiając co rusz to drobnym żartem. Chylił kapelusza znajomym. Zdjął płaszcze obu paniom i podawał je szatniarzowi, który niezbyt elegancko się z nimi obchodził.
- Proszę pana, widzę że zero w panu jakiejkolwiek gracji, zero w panu życia! - krzyknął do niego. - A jak pan śmie szurać płaszczami pięknych dam po tej brudnej podłodze. Czy pan chce nadal tutaj pracować?! Cóż to za fatalna obsługa!
Krzyki wzbudziły lekkie zamieszanie, szatniarz zmieszał się i szybko otrzepał płaszcze i elegancko tym razem powiesił je na wieszakach. Tonny znów chwycił dwie panie pod rękę i zmierzał już do Loży honorowej, gdy nagle dostrzegł znajomą postać. Nie mógł się mylić, ten ubiór, ten szyk, ta gracja. Renard, Książę Renard we własnej osobie. Uśmiech pojawił się na jego włoskiej twarzy.
- Witam panie Renardzie, widzę, że pan nie poznaje znajomych. Jakże miło pana zobaczyć, jakże miło zobaczyć taką osobę w tej taniej operze. Mam dla pana propozycję nie do odrzucenia. Właśnie zmierzam do Loży honorowej i chciałby, aby pan udał się z nami. Lara nie będzie miała nic przeciwko, gdy się nią pan zaopiekuje.
Urocza blondynka o oliwkowych oczach uśmiechnęła się do wampira pokazując, by wziął ją pod rękę.

- Och, panie Renardzie, dobrze mnie pan zna. Wie pan, że dla mnie załatwienie Loży honorowej to jak kupienie paczki zapałek w sklepie na rogu. - uśmiechnął się do niego szczerze. - Witam panią, pani Mary. Wygląda pani olśniewająco. A więc chodźmy. Spektakl zaraz się zacznie, a nie należę do ludzi, którzy się spóźniają.
Wziął obie panie pod rękę i ruszyli po schodach.
- Jak pana księgarnia, panie Renardzie, mam nadzieję, że na tej dzielnicy jest wszystko w jak najlepszym porządku i nikt panu nie przeszkadza. - powiedział, dając do zrozumienia Malęszewskiemu, że chodzi o różnej maści zbirów, których nie trawił. - Ale może o tym później, nie będziemy przy kobietach rozmawiać o interesach, szczególnie w takim miejscu jak to. Mam nadzieję, że loża jest w dobrym stanie i czeka tam na nas coś specjalnego. Otóż panie Renardzie musimy dbać o komfort.

- Może i ma pan rację, ale z życia trzeba korzystać, chociaż pan może korzystać z niego do woli ile tylko zechce. - uśmiechnął się do niego wyrażając szacunek dla wampira. - Czy coś panu jest czy mi się tylko wydaje. Widziałem jak przez chwile się pan zachwiał. Wszystko w porządku?
Zmartwiony kazał Larze pochwycić pana Renarda, by wygodniej mu się szło. Zaszczycili nareszcie swą obecnością i zasiedli w loży. Czekały na nich, czerwone piękne, szerokie, skórzane fotele, dębowy stolik, a na nim wiaderko z lodem i mrożonym szampanem, a także różnego rodzaju drobne przystawki.
- Pan zapewne panie Renardzie napiłby się czegoś zupełnie innego. Nie wiem jaką krew pan lubi najbardziej. Moje towarzyszki nie będą miały nic przeciwko i chętnie uraczą pana kieliszkiem dobrej krwi.
Odpalił cygaro i przysunął popielniczkę blisko siebie, tak by nie raczyć pana Renardem dymem. Obie towarzyszki rozsiadły się wygodnie. Z ich plecami stał młody chłopiec czekający na każde skinienie Tonnego. Dzisiaj był jego szczęśliwy dzień i mógł zarobić sporo kasy, lub sporo stracić, w zależności od tego jak się sprawdzi.

- To dobrze, cieszy mnie to nawet bardzo. Całe szczęście możemy tu w spokoju oglądać. Nikt na nas nie patrzy, nikt nie przeszkadza. A to wino z moich winnic za miastem. Mam nadzieję, że zapach tego wina się panu spodoba.
Udawał, że nie zwraca uwagi na zachowanie Mary. Wzdrygnął się. Nie żeby się bał. Nie lubił towarzystwa bestii, co prawda Pan Renard był wyjątkiem gdyż był dla niego niedoścignionym wzorcem. Resztę musiał tolerować.

- Cieszę się, że jest pan zadowolony z wyrobów mojej winnicy. - dumny rozsiadł się jeszcze bardziej. - Kiwnął na chłopca, by nalał mu lampkę. - Sądzę, że nie jest rewelacyjna, rzekłbym nawet, że jest przeciętna. Bywałem w lepszych, jednak cieszy mnie, że w naszym upadłym miasteczku są takie miejsca gdzie człowiek może się oderwać od tego chamstwa i braku kultury z jakim spotykamy się na co dzień. Nie sądzi pan, panie Renardzie?
Obie towarzyszki siedziały w milczeniu. Były jak ozdoby Tonnego. Jednak dbał, by i one czuły się dobrze, jak to powinno dbać się o kobiety i ich samopoczucie. Sam nalał im wina i podał uśmiechając się przy tym czarująco.

- Tak i owszem ma pan rację. Zgodzę się z panem w stu procentach. A czy mógłby mi pan polecić jakieś miejsca? - uśmiechnął się do niego życzliwe, odwracając wzrok gdy patrzyła na niego Mary. Upił łyk wina rozkoszując się.

- A gdzież bym miał szukać tego piękna. Nie sądzę, by Gaudium było odpowiednim miejscem do tego. - odpowiedział zniesmaczony. - Co prawda, to prawda. Mój temperament pozostawia wiele do życzenia, i temperament można przytemperować. - uśmiechnął się szeroko. - A więc gdzie miałbym szukać tego piękna drogi książę?

- Nie istnieje dla mnie czy też nie istnieje wcale? - nie był wcale zachwycony tą nagłą zmianą pana Renarda. Czyżbym go czymś uraził? Nie rozumiem.

- Nie bardzo rozumiem przesłanie, ale postaram się poszukać. - odpowiedział z lekkim zdziwieniem. - Zaczyna się. Cisza...
Pstryknął na kelnera, a ten szybko nalał następną lampkę wina.

- Czy panu także nie podołał się spektakl panie Malęszewski? - w ciągu tych 3 godzin zdążył spalić kilka cygar, właśnie kolejne z nich gasił w srebrnej popielniczce. - Ech... Martwi mnie to książę Renardzie, na prawdę mnie to martwi.

- Pomyślałem, że mógłbym zainwestować w tę operę. - odpowiedział lekko rozmarzony. - Co pan o tym myśli panie Renardzie?
Założył nogę na nogę i rozłożył się w fotelu, popalając cygaro jak Don w swoim gabinecie.

- Cenię sobie słowo starszych i doświadczonych, niekoniecznie ludzi. - uśmiechnął się do Renarda szeroko. - A to akurat byłby mój interes, a nie interes mojego zleceniodawcy. Wstał i poprawił marynarkę. Kiwnął na kelnera, co miało oznaczać, że ma to posprzątać. Wyciągnął plik banknotów i dał chłopcu na co on o mało nie zemdlał. Wziął pieniądze i schował je głęboko do spodni.
- A więc możemy wychodzić. - przepuścił pana Renarda i Mary przodem, wziął swoje towarzyszki pod rękę i podążał za panem Renardem. - Miło spędzić wieczór z kimś takim jak pan, panie Renardzie. Dziękuję za towarzystwo.