Posiadłość Natanael'a Maveth'a.

Posiadłość Natanael'a Maveth'a znajduje się w odległym końcu Lasu Upiorów, tuż za Mglistym Jeziorem. Jest to duży pałac z elementami gotyku. Ma dużo okien, które jednak nie musza być zasłonięte. W lesie cały czas panuje przyjemny półmrok.
Wnętrze urządzone jest z przepychem, lecz bez przesadyzmu. Podłogi są drewniane. Wampir wolał takie od zimnego marmuru. Wszak sam go przypominał.
Większość mebli wykonanych jest z mahoniu.
Natanael najczęściej przebywa w salonie, bibliotece lub w swej sypialni zwanej "Karmazynową Komnatą" ze względu na kolor ścian, albo też w ogromnej, marmurowej łazience, w której zażywa wonnych kąpieli. Reszta pomieszczeń jest nieużywana. Jedynym żywym elementem znajdującym się w zamku są róże. Stoją w wazonach. Czerwone, pełne, jakby nabiegłe krwią.
W zamku nie ma elektryczności, wszystko oświetlone jest przez ciepłe światło świec.

Zaciskając zdrętwiałe już dawno palce na kołnierzu jego koszuli, zaciskała powieki i wtulała twarz w płaszcz na ramionach mężczyzny. Nie zobaczyła pięknej rezydencji (pałacu? zamku?) otoczonej ogrodami - a szkoda, byłaby na pewno zachwycona.
Delektowała się każdą minutą spędzoną w jego ramionach. Słyszała w głowie suche tik tak, odmierzające czas... upływ czasu zawsze był zły. Zdecydowanie zły. Odznaczał się brzydotą ciała, postępującą śmiercią w oczach. Tak więc delektowała się powolnie każdą sekundą, czując w kruchych, wykorzystanych wiele razy kościach wszystkie uderzenia zegara. Przerabiając je ciągle tak samo mocno, wszystkie na raz.
Nie zastanawiała się, co będzie dalej, bo nie miało to znaczenia. Jej istnienie takie krótkie - mogło skończyć się każdej sekundy, którą tak mocno przeżyła w swoim nadwrażliwym jestestwie.
Po przekroczeniu progu poczuła iluzoryczne ciepło - bardzo szybko miało przekształcić się w drażniący chłód.
- Milczymy...
Poprawiła jedną ręką włosy pełznące do jej ust. Poczuła pragnienie.

Cieplej. Lód spływał z jej ciała powoli.
Leżąc bez ruchu, patrzyła na niego swym niemalże niewinnym, sarnim spojrzeniem, jakby czekając na kolejny ruch. We wnętrzu kobiety obudziła się na moment prostytutka - może po tej nocy tych kilka banknotów w kieszeni prochowca wydadzą się jej jakimś wyjątkowo nieprzyjemnym żartem? Widziała róże i prostytutka znikła - młoda dziewczyna zachwyciła się ich pięknością.
Znów na niego spojrzała. Tym razem ostrożnie, spod rzęs.
- Podobam się panu? - zapytała naturalnie. Każda kobieta o tym wszak myśli. Czy się podoba... - Pewnie wyglądam jak straszydło. Ja... może... się ogarnę? - Zamknęła nagle usta. Zamarła, kierując wzrok na sufit, przed siebie.
Jego niewzruszenie i brak jakiegokolwiek odzewu znów odebrał jej pewność siebie. Choćby tą nikłą. Która odważyła się ładnie wyglądać dla mężczyzny.
Maria czuła się upokorzona.

Na dźwięk jego słów, podniosła się nieznacznie na łokciach. Rozejrzała się po wystawnym, aczkolwiek niosącym jakieś nostalgiczne echo, pokoju (salonu? bawialni?). A gdy skończył deklamację, gdy spojrzał na nią znów (och!, czy nie będzie końca spojrzeniom pełnym wzajemnych myśli!?), podniosła się, wstała z sofy.
- Za to śnił o niej każdej nocy, zawsze ten sam sen: podchodził do niej, lecz ledwie ją objął, gniła mu w ramionach - odpowiedziała mu po prostu swym charakterystycznie zachrypniętym głosem, z uśmiechem przechodząc obok czarnego ramienia.
Stanęła przy ogniu. Płomienie niemal lizały jej nagie łydki, podświetlały papierowość, przezroczystość skóry, wydobywały niebieskość żył na całym ciele. Drobna postać w tej fali pomarańczowości i czerwoności zyskała na sile. Zyskała na ognistej aureoli wokół całej jej osoby. Najpierw zdjęła beżowy płaszcz, opadł bezwładnie. Jęzory lubieżnie przesuwały wzdłuż jej ramienia. Zadrżała z zimna, aczkolwiek nadal się uśmiechała, patrząc wprost na mężczyznę. Potem Maria oswobodziła swe stopy ze zwłok rajstop - były dzielne, lecz poległy. Bluzka i spódnica już lamentowały w kącie odrzucone. Perwersyjną nagością kobiecego ciała stanęła Maria tuż przed nim. Zagarnęła włosy do tyłu. Zmrużyła powieki, obracając się powoli (ślamazarnie) w nikłym cieple kominka. Oblizała spieczone teraz usta, co zapewne znów miało iście erotyczny wydźwięk, choć było zwykłym oblizaniem ust.
Czuła się młooda!!!
Tylko perłowe kolczyki błyszczały w uszach kobiety. Była cała naga. Przed nim i dla niego.
- Ja służebnica pańska... - szepnęła jeszcze.

Była młoda! Młoda, młoda, Królewna Śnieżka czasów zamierzchłych, diwa tanich kabaretów, kurtyzana ze śrenim wykształceniem. Dumna ze swego ciała i głowy. Topiła się w swej naiwności młodej dziewczyny (młodej, młodej, tak!, młodej!) pod marmurowymi dłońmi. Pozwalała się parzyć zimnem. Śmiała się perliście, powtarzając w myślach jego słowa, tak kłujące i szorstkie.
- Obdzieramy się z powierzchowności - powiedziała zmysłowo, nawet nie wiedząc, skąd takie słowa mogły się wziąć. Nigdy nie myślała w ten sposób.
Wciąż uśmiechała się swymi drobnymi ząbkami, roznosząc własny, naturalny zapach po pomieszczeniu, wzmacniany gorącem zimnych płomieni. Kolejna salwa śmiechu urodziła się wraz z tą absurdalną myślą.
Przywarła do nagiego torsu drażniącego swą twardością aksamit i miękkość ciała kobiety. Poczęła szczękać zębami z powodu chłodu wydobywającego się zamiast potu z porów jego skóry, jednak zamiast cofnąć się, stanęła na palcach i objęła go mocno ramionami. Znalazła się tak blisko, iż mogła przyjrzeć się jego oczom.
Były stare. Zimne i stalowe. Ich granat przestraszył Marię, ale znów jej ciało nie zareagowało tak, jak powinno - otarła policzkiem o jego gładką, aczkolwiek ostrą szczękę.
- Ma pan jakieś plany? - wyjęczała do ust mężczyzny.

- Och... powinnam się zgodzić - westchnęła słabo. - Tak byłoby... w dobrym guście wobec pana.
Nagle uzmysłowiła sobie, że nie czuje bicia jego serca, przyspieszonego oddechu, a dłonie były suche i zimne. Oddech spokojny, nienaturalnie stały - zupełnie jakby go nie było! Wystraszyła się tego uzmysłowienia, zagryzła wargę.
Ptaszek na uwięzi mógł tylko szamotać się, a jego serce podrygiwać niespokojnie. W fiołkowych oczach zapłonęło ranione zwierze. Wszystko wokół niej zamykało się, dusiło, a soki wypływały do gardła. Iskierki z Nibylandii, do której płynie się na chmurach opium, wybuchały pod jej powiekami. Nagle jej cielesność zaczęła przeszkadzać, uwierać w to, co sacrum.
Czy w niej było jakieś sacrum? W kobiecie? Sacrum? - Wróżki o przezroczystych skrzydełkach, które latały często wokół jej nosa, kiedy była mała, drwiły sobie z niej.
- Muszę przekonać się... - Oblizała usta, rozchylone wargi były niemalże czarne. - Przekonać się, czy jestem uduchowiona...
Maria Haas oszalała.

Krzyknęła z bólu, który natychmiast zlał się z rozkoszą i z jej ust wydobył się przeciągły jęk. Czy to się śni? Strużka, ciepła strużka wolno, leniwie jak wąż spływała po jej białym ciele, drażniąc mokrą skórę na obojczyku.
- O, co się dzieje? - zachichotała, czując szorstki język na szyi, zbierający tę ciecz. Pijący ją? - O...
I tak powtarzała tę samogłoskę - piskliwie i jedwabiście jednocześnie - tuląc się do niego, dając mu dostęp do... wszystkiego, co miała. Wyrywała sobie tym "o!" kawałki duszy, która miała trzepotać pod jego ostrymi palcami, czuła, że ją strzępi i podaje mu na srebrnej tacy. Wszystkie wspomnienia, z których budowała swą samotność rzucała w jego kierunku, odchylając szyję i pozwalając błogiemu uśmiechowi wykwitać na ustach. Wydłubywała najskrytsze pragnienia, wydłubywała spod serca, pukając w żebra i pytając, czy jest ktoś w domu.
Maria słabła i słabła... łzy spływały po jej coraz bielszych policzkach.

Odsunęła usta, czując każdy dotyk niczym sto. Roześmiała się zimno, odginając głowę do tyłu.
- Cała przyjemność po mojej stronie! - wykrzyknęła z emfazą. - Całuj mnie!
Wyprężała swoje białe ciało, odkrywając niesamowitą słabość mięśni i kości. Senność wżynała się pod powieki, a metaliczny posmak na języku smakował jak krew. Zupełnie jak krew. Poddawała się złowrogiej pieszczocie (brzeszczocie), zaciskając konwulsyjnie palce o obciętych krótko paznokciach na jego ramionach. Z jakiegoś powodu nie chciała czuć tego wątłego serca szemrzącego w klatce piersiowej mężczyzny.
Podarowała mu życie... kobiety darują życie, a później żałują całą swoją egzystencję, iż były tak głupie. O tak.

Wiła się w jego ramionach niczym bluszcz, niczym żmija, plując jadem. Oplatała jego szyję, nogi, podbrzusze. Drażniła stopami kręgosłup. A kark drętwiał, piekący ból postępował, zupełnie jak szaleństwo w fiołkowych oczach. Nie czuła się już młoda, czuła się obdarta ze wszystkiego.

Roztapiała się pod wpływem jego dłoni, traciła siły z powodu przedziwnego uczucia otępienia w szyi. Napięte mięśnie karku zaczynały wiotczeć, cała sylwetka straciła na tej szykownej postawie, jaką mają kobiety, które spędziły całe niemal życie na obcasach.
Fiołkowe oczy zasnuła mgła.
Nie wiedziała, co się dzieje. Skąd ten szum w uszach, ciężkość powiek, otępienie myśli. Całkowita pustka w głowie. Świat zewnętrzny przybrał na odcieni szarości, zdarzało mu się również zawirować.
Po chwili, bez ostrzeżenia, Maria naparła na niego całym ciałem, całym swym drobnym, słabym ciałem, po czym zatopiła zęby w szyi mężczyzny.

Oddychała mocno, wdech i wydech raniły wręcz drogi oddechowe, a mgła zasnuwająca oczy zaczynała ustępować blaskowi gorączki. Pot perlił się na skroniach, lśnił w nikłym świetle kominka.
Usiadła jednak na sofie z godnością, wyniosłością kobiety odrzuconej.
- Już mnie nie chcesz, panie? - wycharczała wręcz głosem zachrypniętym żądzą.
Poprawiała włosy.

Prychnęła, odrzucając koc, bo gryzł jej delikatne ciało i śmierdział stęchlizną. Poczuła to znane odrzucenie, robienie z jej serca nic nieznaczącego przedmiotu (przedmiotowość) i poczucie niesprawiedliwości na zły, okrutny los.
W fiołkowych oczach zaszkliły się łzy, jednak Maria nie płakała. A przynajmniej to właśnie sobie wmawiała z śmiesznym, kobiecym uporem.
Pospiesznie ubrała się, chwyciła torebkę, po czym udała się do wyjścia. Nie zdążyła jednak nawet dojść do drzwi frontowych, gdy zemdlała z wycieńczenia. Tak po prostu, bezceremonialnie. Niespodziewanie i mało zgrabnie.
Niech ród męski na zawsze zostanie przeklętym! Bydlaki...