Bar mleczny

Czuł takie niesamowite podniecenie. Obrócił ją i przyparł do lady. Zsunął najpierw jej bieliznę, a po chwili swoją.
- O to się nie martw. Strzelam ślepakami. - powiedział ciepło.
Zbliżył się do niej. Pocałunek, głębokie spojrzenie w oczy.
Wszedł w nią powoli, delikatnie, cicho jęknął. Powtórzył ruch.

Ślepakami. Powtórzyła sobie w myślach. Jego dłonie, wszędzie. Oparła się dłońmi o ladę. Wydała z siebie stłumiony krzyk.I natychmiast się rozluźniła. Nie mogła wytrzymac. On, Nick. Tak mu nie ufała, a teraz miała ochotę krzyczec, gdy ją dotykał. Zamknęła oczy i pozwoliła mu zrobic ze sobą co chciał.

Przyspieszał ruchy. Czuł, że stali się jednością. Zaczął oddychać szybciej. Zamknął oczy i odchylił głowę w akcie rozkoszy. Wtulił się w nią, po czym wyszeptał jej imię. Ich ciała zgodnie ze sobą pracowały. Ruchy stawały się coraz szybsze. Czuł, że powoli...

Jęknęła po raz ostatni. Opadła na ladę, oddychając ciężko. Czuła zimne sztucce pod sobą, które się do niej przylepiały. Oddychała ciężko, nie wiedząc do końca gdzie jest. Czuła jak to, co się przed chwilą skończyło rośnie w niej. Wzięła do ręki nóż nie przestając się uśmiechac. Stał za nią równie oszołomiony jak ona. Przejechała nożem po swoim palcu. Polała się krew. Po chwili wsunęła palca między jego usta.
- Ssij - szepnęła.

Jęknął razem z nią. Było mu tak dobrze. Czekał na jej ruch. I był bardzo zdziwiony, kiedy wsadziła mu palca do ust. Podniecenie ogarnęło poraz kolejny, kiedy poczuł smak krwi. Ssał i nie miał już przed tym oporów. Czerwony płyn rozpływał się w jego ustach. Czuł się spełniony. Może... Co mu szkodzi. Nadgryzł palec kawałek dalej. Rana powiększyła się, a krew wpłynęła na nowo. Jej smak. Jej zapach. Odlatywał.

Miała wrażenie, że odpływa. Jego usta, jego ssące usta. Nagle jego zęby, zęby dotknęły jej skóry, poczuła to. Przez chwilę nie mogła oddychac, krzyknęła. Ta cała krew. Przyjemnośc, rozlewała się po jej całej. I jak strzała trafiła ją myśl, że on jest wampirem. Wyciągnęła palca z jego ust i chusteczką z blatu zatamowała krwawienie. Jak mogła tego wcześniej nie zauważyc?
- Jesteś wampirem

Nicolas oderwał się od niej. Uderzyło to w niego jak grom z jasnego nieba.
- Tak jestem wampirem. - powiedział spokojnie. - Ale czy było źle? - zapytał całkiem niewinnie.
Spojrzał jej przenikliwie w oczy.

- Nie wiem. Nie mam pojęcia.
Pokręciła głową. Seks z wampirem. Kto by pomyślał.
- Jesteś, możesz byc, bardzo niebezpieczny. Możesz w każdej chwili wyssac ze mnie krew. To niedobrze.

- Nie skrzywdziłbym cię. Nie miałem takiego zamiaru. - wytłumaczył. - Zresztą... Ty też nie jesteś zwykłym człowiekiem. Wyczułem to.

- Taaak. Jasne. Nie skrzywdziłbyś. Wampiry średnio nad sobą panują. - Złapała się za palec, który bez przerwy krwawił. Przyłożyła sobie drugą chusteczkę.

- Uwierz mi, nie chciałem cię skrzywdzić. Zaraz... Skąd masz takie pojęcie o wampirach? - zapytał podejrzliwie. - Nie odpowiedziałaś też na moje poprzednie pytanie.

- Czytałam Zmierzch.
Nie musiała mu nic mówić. To wszystko było bez sensu. Była głupia. Zawsze wszystko kończy się tak samo. Odsunęła go od siebie, wzięła swoje majtki, a raczej to co z nich pozostało. Założyła je i wsunęła spódnicę. Nie będzie się przed absolutnie nikim tłumaczyła.

- Nie rozśmieszaj mnie. Masz duże pojęcie o wampirach, demonach czy innych wybrykach natury. Wyczułem, że jesteś... Inna.
Pozbierał swoje ubranie i zaczął zakładać je na siebie. Było mu z nią tak dobrze, a wszystko spieprzyło się w tym jednym momencie. Cholera. Zależało mu na niej.

Zapięła stanik i spojrzała na niego nic nie mówiąc. Wciągnęła na siebie bluzkę. Dotknęła swoich włosów. Gumka. Nie ma jej. Nienawidziła chodzic w rozpuszczonych włosach.
- I o żadnych demonach mowy nie było - powiedziała bardzo głośno.
Czas do domu.

- Więc uderzyłem w czuły punkt? - zapytał podejrzliwie. - Jesteś demonem?
Spojrzał na nią pytająco. Wyglądała bardzo seksownie.
- W sumie nie obchodzi mnie to. Właśnie kochałaś się z wampirem i dopóki nie odkryłaś prawdy, nie wyglądałaś na rozwścieczoną lub przerażoną.

- Jak miało mi przeszkadzac, że jesteś wampirem skoro nawet o tym nie wiedziałam? Powiedz mi. To chyba bez sensu.
Podeszła do lady i wyciągnęła z chlebaka bułkę przechylając się przez ladę. Krew znów pociekła.

- A czy gdybyśmy teraz to powtórzyli, to czy miałabyś jakieś opory? - zapytał z uśmiechem na twarzy.
Zbliżył się do niej. Z rany ponownie pociekła krew. Kusiło go, ale co z tego? Zależało mu na Melani i nie zamierzał popsuć tego drugi raz.

Przełknęła głośno ślinę. Stał za nią. Nicolas to wampir. Nicolas to wampir. Wampir.Wampir. Odwróciła się. Co zrobic?
- Umiesz ugryźć tak, żeby nie zabic?

Wiedział, że targa nią niepewność.
- Nie będę ukrywał. To trudne. Szczególnie, kiedy w grę wchodzi tak piękna kobieta jak ty, z tak pyszną krwią. Ale widziałaś, że się opanowałem. Widziałaś, że nie chciałem cię zranić. Taka moja natura, przykro mi. - odrzekł nieco zażenowany. - Ale wiedz, że nie zrobię ci krzywdy, nie mógłbym.
Przysunął się do niej. Objął ją i głęboko spojrzał w oczy.
- Zależy mi na tobie. - wyszeptał te słowa prawie niesłyszalnie.

- Nie, nie mów tak. Nie znasz mnie. Jesteś wampirem a ja... niewampirem. I to jest bez sensu. Jak jeszcze chcesz mnie to chcę, teraz. Ale potem odejdziesz i mam nadzieję, że nie będę widywac cię często. - Mówiła to szybko, cały czas patrząc mu w oczy. Musi wiedziec. - Ugryź mnie w brzuch. - Wskazała na miejsce przy pępku. Ale nie pij długo. Chcę przeżyc. Nie jestem do końca normalna pod tym względem.

Był oszołomiony jej słowami. Ale skoro dostał pozwolenie...
Ugryzł jej brzuch. Natychmiast wylała się krew. Znów poczuł przypływ podniecenia. Zaczął pić. Delektował się. Minęła dłuższa chwila. Trudno mu było przerywać, ale musiał. Oderwał się od niej. Zdziwiło go, że na jej twarzy nie malował się ból. Była spokojna, opanowana

Nie sądziła, że wysysanie krwi może byc takie przyjemne. Czuła jak krew cieknie po jej brzuchu, spływa po spódnicy, a jego zimne usta ssą jej ranę. Czuła przyjemnośc, niesamowity spokój. Ale robiła się lekko słaba, więc jak tylko skończył przysunęła szmatę, leżącą gdzieś za kontuarem do brzucha. I stała chwilę z zamkniętymi oczami, oddychając, uspokajając się. Wszystko świetnie, ale krwawiła i robiła się coraz słabsza. Jednak jak w miarę przytrzymywała szmatę krew sączyła się mniejszych ilościach, na tyle małych, że nie musiała się martwic, że się wykrwawi.

- Co jest?! - zapytał zdziwiony. - Nie odczuwasz bólu?
Kręciło mu się w głowie. Taka dawka krwi i to w ciągu jednej nocy. Próbował się opanować. Patrzył jak Melania tamuje wyciek krwi. Nie wiedział, co ma myśleć. To demon?

- Nie - jęknęła. - Nie czuję. Nie patrz tak. Nie bądź taki zdziwiony. - Przysunęła go bliżej i delikatnie pocałowała w policzek a potem usta. Zjechała dłońmi po jego plecach.

Czuł jak jej dłonie wędrują po jego plecach. Chciał więcej. Nie myślał już kim ona jest. Krew, pocałunki, pieszczoty. To wszystko wydawało się takie nierealne. A ona... Była taka piękna.