Rudera

Objąłby go - oczywiście, że by go objął, pocałował, polizał, cokolwiek, jednak prawa część ludzkiego ciała dziwnie otępiała, nie chciała za nic podporządkować się Oscarowej sile woli. Inkub więc cierpiał z powodu braku możliwości uzewnętrznienia swej demonicznej natury, a jego ręka zwisała bezwładnie między ciałami.
Oblizywał usta nietypowo, bo z niepewności.
Dopiero potem odkrył, jak bardzo to podniecające uczucie!
Miasto zaczęło rzednąć, po czym zupełnie znikło. Wysokie budynki ustąpiły miejsca tym niższym - jednorodzinnym (a fuj!) - a w końcu zamiast nich pojawiły się wysokie drzewa otulające piaszczyste ścieżki zielonością liści i ostrością gałęzi, które maltretowały jego policzki (wampir oczywiście miał je w poważaniu!, a one chyliły przed nim pędy). Księżyc wciąż towarzyszył tej dziwnej parze, a Oscar zaczynał się zastanawiać, do czego to wszystko prowadzi. Czyżby do czarnowłosego i czarnookiego ciała porzuconego gdzieś w środku lasu, pozbawionego choćby kropelki krwi? - cóż, to prawdopodobne, choć Oscar wolałby tego uniknąć. Jak chyba każdy o zdrowych zmysłach.
Ten wampir był dziwny (nawet nie wiedział, jak się do niego zwracać, bo chyba "słodki nietopereczku" spotkałoby się z kategorycznym protestem). Był dziwny i to nie ulegało wątpliwości - jaki normalny wampir wziąłby dawcę krwi na... coś w rodzaju randki? No, może Renard, ale byłoby to raczej zapowiedzią bolesnej gry, a to... jest po prostu ciekawe. I sam wampir - nie wyglądał na kogoś, kto chce zrobić mu krzywdę, a tak właśnie podpowiadała inkubowi intuicja. Intuicja inkuba nie powinna go nigdy zawieść...
Reasumując - Oscar jeszcze nigdy nie myślał tak intensywnie... tak dużo.
Gdy w końcu stanęli, chłopiec przywitał to z niewymowną wręcz ulgą - ciało wciąż pulsowało tępym bólem. Rozejrzał się kątem oka, skupiony na czynności bezgłośnego oddychania, by stwierdzić, że przecież nic tu nie ma oprócz drzew, drzew, drzew i... krzaków.
Obrazy czy dźwięki? - spojrzał na wampira nieco nieufnie. Spod zmrużonych bezczelnie powiek.
- Zapachy! - odrzekł po chwili pewny siebie, wtulając tym samym twarz w szyję wampira i mocno wdychając powietrze (gdy rany zabolały, nawet się nie skrzywił). Mężczyzna mógł też poczuć coś jak miękki język na szyi, ale to raczej nieznaczne uczucie.
Oscar zrobił przy tym krok w przód i nieopatrznie przydepnął te malutkie, mięciutkie krzaczki wystające kępkami z ziemi, jednocześnie nieco rozłożyste... przez normalnych ludzi po prostu nazywane grządką marchwi.

- Wzrokiem? - powtórzył Oscar, nieprzytomnie patrząc pod nogi i dając się tym samym bez przeszkód przesunąć na bok. - Zależy kiedy! Doceniam ładny wygląd na przykład, potrafię wypatrzyć w tłumie ludzi osobę o takim ładnym wyglądzie... - Nadrobił chwilę niepewności czarującym uśmiechem, kiedy znów spojrzał na wampira.
Wampiry były złe - i to był zdecydowanie pierwszy i jedyny wniosek, jaki niosła za sobą ta dziwaczna znajomość. Zupełnie obojętne na wszystkie sztuczki, których go uczono jako inkuba, zupełnie zimne i lekceważące. Oscarowi nie mogło pomieścić się w ciasnej głowie pełnej rzeczy sprośnych, brudnych i intensywnie pachnących, jak coś tak ohydnego może chodzić po tym pięknym, pełnym szaleńczych emocji świecie - coś tak pustego, zupełnie jak powłoka. Świat jest ruchem, a oni byli bez-ruchem, niczym.
Tak, wampir sam to poniekąd przyznał - nie mają świętości ani wartości, są, istnieją i nic ich nie wzrusza.
To najobrzydliwsza rzecz, jaką Oscar kiedykolwiek widział, słyszał, czuł, dotykał.
- Ble! - Skrzywił się, patrząc znacząco na wampira.
Było więc tak ekscytująco! Gdyby tylko nie ta przeklęta rana... już by go rozbierał! Wodził paluszkami po tym ohydnym ciele, by potem móc zatapiać się we wspomnieniach rubasznej zabawy w gnoju. Cudownie! Cudownie by było, gdyby nie ta przeklęta rana.
- Dziedzictwo? Kogo? Twoje? - zapytał znużony, uważając teraz na stopy, choć nie bardzo rozróżniał dziedzictwo od zwykłej trawy czy krzewów.
Oscar nigdy jakoś nie zastanawiał się nad tym, co widać w czyichś oczach. W zasadzie nigdy się nad niczym nie zastanawiał - brał, co było. W takiej, a nie innej formie.
- To... co będziemy robić?
Uśmiechnął się, uroczo mrużąc roziskrzone oczy - znowu.

- Niepewności? - powtórzył niemalże szczerze zaskoczony z rubasznym uśmiechem na ustach. - Jedyna niepewność, mój panie, która gości w mym... hm, sercu to ta, czy poradzi pan sobie z mym ognistym temperamentem. - Zbliżył do niego twarz, musnął waniliowym oddechem jego ucho, uroczo wtulając się w zimny policzek swoim. - Ze mną - dokończył zmysłowo, zniżając ton głosu.
Rozglądając się ciekawsko dookoła, Oscar w końcu zauważył między drzewami zarys czegoś, co mogło uchodzić za dom. Szałas. Bardzo zaniedbany szałas tak po prawdzie - w takich chałupkach mieszkały typki spod bardzo ciemnej gwiazdy. Taki przynajmniej panował przesąd (czy stereotyp? - Oscar nie bardzo jeszcze rozeznawał się w tych slangach śmiertelników) wśród ludzi. Demon oblizał usta z uśmiechem. Już nie mógł się doczekać, co będzie dalej!
- Wszystko? - upewnił się, patrząc roziskrzonym w ten ognisty sposób wzrokiem wprost w puste oczy wampira, zastanawiając się, jakiego są koloru. Niebieskie? - Dosłownie wszystko? - Wymacał w całkowitych ciemnościach dłoń wampira, nie omieszkując zahaczyć o udo, krocze, w końcu biodro, po czym położył ją na swoim pośladku, prężąc się wdzięcznie. - Moglibyśmy - przysunął jego twarz do swojej i tchnął mu swym gorącym oddechem: - zjeść marchewkę.
W tym nacechowanym erotyzmem momencie właśnie - zaburczało Oscarowi w brzuchu. Inkub instynktownie zamaskował ten mało zmysłowy dźwięk perlistym śmiechem, ale nie był pewien, czy przypadkiem nie zepsuł atmosfery. Nigdy nic nie wiadomo z tymi wampirami...

Zachichotał, kiedy poczuł zimno w dolnych partiach pleców. Niemalże zapiszczał z uciechy, przysuwając się bliżej. Nic nie odpowiadając, patrzył tylko z góry na wampira, biorąc jego dłoń. Zamykając pięść w swoją. Z uśmiechem zaczął całować lodowate palce - obcałowywać opuszki, każdy po kolei, gryźć nadgarstek, przesuwać językiem od opuszka palca wskazującego aż do sczerniałej żyły. Czyli - ssał, gryzł, lizał, całował. Robił to, do czego był stworzony.
Długo nie odpowiadał, mrużąc oczy i kontynuując wyrafinowaną pieszczotę.
- Zaspokoić? - mruknął w końcu, na kilka sekund odrywając się od tego pasjonującego zajęcia.
Tak, dało się go zaspokoić. Na kilka lat, owszem - dało się.
Gorące, lepkie uczucie. Tonięcie i całkiem mistyczna mgła zasnuwająca oczy. Zabranie drugiej osobie czegoś najważniejszego, delektowanie się tym z lekką nutką kwasowości potu i metaliczności krwi. Fuzja doskonała - istnieje, tylko ona mogła go zaspokoić na dłuższy czas, bo przecież każdy kiedyś głodnieje (nawet wampir).
Nigdy więcej tego nie zrobił. Nie chciał? Czy z lenistwa? - nie, Oscar przecież nie był leniwy!
Ale wampir nie mógł go zaspokoić.
- Nie - odpowiedział stanowczo, po czym uśmiechnął się diabolicznie, pokazując ząbki bez kłów. - Ale próbuj, zawsze warto próbować...
Pocałował go zachłannie, bo ten, kto nie stara się o drugi pocałunek jest idiotą!

Oscar stracił na chwilę oddech, zakręciło mu się w głowie, po czym poczuł się niczym jak w domu. Coś rozpaliło ogień w jego wnętrznościach, gdy pozwalał wampirowi na tak ostre, zimne i bolące (niczym stal) brzeszczoty. Brzęki i pieszczoty! Miód na jego usta lał się nieprzerwanym strumieniem, łapiąc w panice jego policzki, inkub starał się skraść tego jak najwięcej. Kaleczył wargi na kłach, nie licząc się z konsekwencjami ponownego nakarmienia wampira tymi kilkoma kroplami, wzdychał mu wanilią i ogniem do ust, obserwował uważnie zza przymkniętych powiek.
Wampir nie pachniał niczym konkretnym. Być może wilgotną ściółką, aczkolwiek ten zapach nie był esencją, był tylko powłoką. Iście drażniące, iście podniecające, iście kuszące!
- Nie próbuj, masz rację - wydyszał w końcu, bezceremonialnie wpychając dłonie pod jego koszulę i przyciskając palcami kręgi wyprężonego kręgosłupa. - Po prostu mnie zaspokój!
Nie był jak ćma - Oscar spalał się własnym płomieniem. I było mu z tym tak wybornie!

Po to właśnie tu przyszedł.
Oscar nie miał pojęcia, co lubi ten wampir, choć coś oślizgłego i brzydkiego, w jego wnętrzu podpowiadało, że nie ma kompletnie znaczenia, co teraz zrobi. Oscar wiedział jednakowoż doskonale, co lubi Renard, a więc wyrywał się ze stalowego, niemal pajęczego uścisku, wyginał ciało wręcz nienaturalnie, tym samym tylko ocierając się mocniej o to puste i sprawiając sobie więcej bólu. Pomyślał w ostatnich strzępach świadomości, że oszaleje z niecierpliwości, a szalejące zmysły zamienią się miejscami i wypłyną gdzieś białą synestezją. Zobaczy tęcze pod powiekami, choć obecnie widział tylko krwistą czerń.
- Taak, niech się dzieje... to, czego pragniesz - westchnął pod naporem pocałunków i ostrych łokci wbijających się w jego ramię, pod naporem uda, o które nie omieszkał się otrzeć kilka...dziesiąt razy. - Słodka, słodka noc! Czy w tę noc grzeczni chłopcy dostają cukierki? - wyjęczał jeszcze nieprzytomnie między jego wargami, w kleszczach jego kłów i palców.
Wszystko nieprzytomnie, szybko, niecierpliwie, agresywnie, z ciągłym uśmiechem na twarzy.
Owidiusz - kochał Owidiusza, ale jakoś teraz nie przypominał sobie ani jednego cytatu, których wszak znał na pęczki. Nie pamiętał i nie chciał pamiętać, nie chciał myśleć (myślenie nie sprzyja sytuacji - w ogóle), starając się oddać pocałunki niecierpiącemu zwłoki rytmowi, który nadał wampir. Cyt-cyt... niech ten wampir weźmie go w mig!

Chłonął słowa wierszyka, nie zastanawiając się nad jego sensem, czuł za to słowa ostrym powiewem na twarzy. Uwolnione dłonie starannie ugniatały ciało wampira: twarz, ramiona, brzuch. Ledwo trzymał się na nogach, wspięty na palce, mocno przyciśnięty do chropowatej kory - uwięziony między naturą i jej całkowitym zaprzeczeniem. Zabawne - nawet uśmiechał się lekko. Drżał pod lodowatym dotykiem, wąskie strużki podniecenia lały się od skroni aż w podbrzusze.
Napięcie wirowało mu nad głową, odbijając się w rozemocjonowanych, czarnych oczach.
- Ciekawe... ile z tego co mówisz, jest prawdą... - wysyczał bezczelnie, zatapiając dłoń w jego włosach i zbliżając się do zimnego ciała w miarę jak pajęcza ręka wędrowała w dół, po kroczu i udzie. Cicho, miękko i jedwabiście zapiszczał z ekscytacji zimnem na swej gorącej dotąd skórze.
Erotyczne uniesienie buzowało w nim, więc Oscar lekko dmuchając na policzek wampira, starał się nim podzielić. Tą pasją! Czuł, że ślizga się na wyjątkowo cienkich ostrzach, przychodząc tu. Zmysły otępione, w uszach ten szum i rytualne bębny (o tak, pamiętał je), drętwienie połowy ciała - to wszystko spowodowane upustem krwi, głodem, zimnem. A wyjątkowo cienkie ostrze właśnie przepoławiało mu czaszkę.
Uśmiechnął się, zlizując ślinę z dolnej wargi wampira. Pojękując na dotyk na podbrzuszu, uśmiechał się wciąż szerzej. Bardziej demonicznie.

Dyszący, niezaspokojony, cierpiący Oscar osunął się po chropowatości kory drzewa, patrząc nienawistnie na wampira. Jego skóra pulsowała, ocierał się łopatkami o pień, wzdrygał się pod naporem ciepła i podniecenia. Po chwili zdjął buty i skarpetki, zaczął "zakopywać" je w ściółce. Zbrązowiałe, pożółkłe już liście odznaczały się interesująco na jasnej, gładkiej skórze. Idealnej!
W końcu Oscar podniósł wzrok na mężczyznę, wzrok iście diabelski. Uśmiechnął się, jakby tryumfował.
Rzucił w jego kierunku podartym liściem, który otarł się tylko o nosek buta wampira. Legł u stóp.
Oscar oblizał obscenicznie usta:
- Nie pozwolę się tak traktować. Nie jestem zabawką... o ile mnie nie poprosisz o bycie nią. A więc...
Wstał momentalnie i zgrabnie wskoczył na wampira, powalając go. Niczym giętki kot, oblizując się, wyginając kręgosłup. Jego dłoń zacisnęła się na szyi wampira - wiedział, że zaraz może płakać, zaraz może krzyczeć, zaraz może nie będzie żył, ale teraz było teraz. Co będzie, to będzie.
- A więc - powtórzył - jeśli ty nie masz zamiaru, to ja mam zamiar cię wykorzystać... seksualnie.
Sturlał się z niego, roześmiawszy się w głos. Perlisty śmiech potoczył się po dotąd spokojnej okolicy. Coś za absurd!! Ha ha ha! Aktorssstwo. Brawa, brawa! Bis!
Oscar tarzał się w ściółce z histerycznym śmiechem rozbrzmiewającym z zachrypniętego gardła, rozrzucając wszędzie przegniłe liście, większość miękko lądowała na twarzy wampira.
- Pacta sunt servanda! - zawył z uciechy.

Policzki inkuba znaczyły czarne liście przylepione do nich potem, jego oddech nosił echa radości, zmęczenia, ale i też erotycznego uniesienia.
- Audentem forsque Venusque iuvat - westchnął bardziej do siebie niż wampira, po czym z nową falą tego diabelskiego błysku w oku, jedną dłoń ułożył tak, by odpinanie mankietów było jak najwygodniejszą czynnością, a drugą wsadzając między kolano wampira a swoje krocze. Uśmiechał się przy tym bezczelnie, oblizując wciąż wargi i zęby.
Oscar czekał cierpliwie na dalsze ruchy, na dalsze tortury, na dalsze odsuwanie w czasie... wszystkiego, dla czego żył. Delikatnie palcem musnął rozporek mężczyzny, dając do zrozumienia, że za moment tegoż zamka po prostu nie będzie. Mógłby rozsunąć go ustami, jednak w tej pozycji będzie to dość problematyczne - zastanowił się jak to zrobić. Wtulił głowę w miękką ściółkę, wyczuwając wżynające się kamienie w krzyż - był diabelsko cierpliwy.
Wampir odpiął ostatni guzik, więc dłonie zamieniły się miejscami.
- Wenuss! - krzyknął radośnie. - To moja druga matka!

Oscar strącił z siebie jego dłonie z iście złym błyskiem w oku i bezczelnym, ohydnym uśmieszkiem, po czym podniósł się na łokciach. Palcem wskazującym błądził po podbrzuszu mężczyzny, leniwie przesuwając opuszki po zimnej skórze, błądząc powierzchnią dłoni po rozporku. Odpiął dwoma palcami jeden guzik, a potem chwycił z niespodziewaną siłą pasek i przyciągnął go do siebie za materiał spodni.
Idealnie tak, by pocałować te martwe, nieapetyczne usta. Wsunąć choć na chwilę między wargi język.
- O taak - wyszeptał zmysłowo, dotykając drugą ręką niewielkiej wklęsłości na jego piersi, ledwo wyczuwalnej pod materiałem koszuli. - Nie zawahałbym się nawet na chwilę!
Roześmiał się, zanurzając dłoń w spodniach wampira - wiedział dobrze, że nie spotka się to z entuzjazmem czysto ludzkim, ale może wywoła choć odrobinę sensacji.
- Jesteś bardzo ładnym chłopcem o iście męskich manierach. - Oblizał usta, opadając na trawę i z powrotem kładąc jego dłonie na piersi.

Oscar, pomimo całego potencjalnego zagrożenia ze strony mało przewidywalnej natury wampira, poczuł się błogo. Inkuby tak niestety już mają - nie myślą o konsekwencjach, zasadniczo nie myślą. Ułożył się wygodnie na koszuli wampira, czekając na więcej pieszczot.
- Szarmancki, bo poduszka - wysyczał zmysłowo, przeciągając opuszkami po nagim ciele mężczyzny. - Brutalny, bo rzucanie o drzewa. Silny w tańcu i delikatny w rozmowie. - Podniósł się na chwilę, by szepnąć mu do ucha: - Prawdziwy mężczyzna, marzenie każdej dziewczyny, każdej kobiety... każdego inkuba. Tak, to właśnie stąd te wnioski, piękny panie.
Opadając z powrotem na swe koszulowe posłanie pachnące bezzapachem wampira, dotknął ran po ukłuciach Renarda. Ciekawe... z tego, co wiedział, Renard by się wściekł aż do samej esencji wampiryzmu, gdyby dowiedział się, że Oscar był dawcą posiłku dla innego martwego osobnika. On, ten tajemniczy, jasnowłosy chłopiec - nawet nie zwrócił uwagi na to, że Oscar miał do czynienia z wampirem w przeszłości.
Intrygujące.
Położył dłoń mężczyzny na rozporku swoich spodni.
- Opowiedz mi coś o sobie, o wampirach - ładnie poprosił, dając do zrozumienia bardzo wyraźnie, wręcz brutalnie, co mężczyzna ma zrobić z jego rozporkiem.

Oscar, by poznać wampira innego niż Renard stał się istnym uosobieniem cierpliwości. Wzbił się na wyżyny samokontroli, schował głęboko w podświadomości inkubią naturę - był powściągliwy i grzeczny. Złotem aureola mieniła się nad jego czarną niczym piekielna smoła głową. Gdy wampir zasunął zamek rozporka, coś w głowie demona jednak nieprzyjemnie kliknęło i całą powściągliwość diabli wzięli.
Białka oczu Oscara zszarzały - bynajmniej nie ze złości, a z niecierpliwości i powolnej tortury, jakiej inkubom się po prostu nie zadaje.
To nieludzkie!
Podniósł się, wpychając dłonie w spodnie wampira, palce dotykały zimnej skóry coraz niżej i niżej. W końcu odpadł guzik, w końcu zamek rozsunął się, a spodnie wraz z bielizną zsuwały się... coraz niżej i niżej.
Oscar oblizał się tuż przed ustami mężczyzny, patrząc zamglonym wzrokiem.
- Nigdy... nie zapinaj rozporka inkuba. Nie rób tego nigdy!, czy jesteś w stanie to zapamiętać?
Mocno przesunął paznokciami po ramionach wampira, pozostawiając krwawe pręgi. Pręgi z wody i krwi, z grud ziemi i zdrapanego naskórka.
Pocałował go, własnoręcznie pozbawiając się odzieży. W rekordowo szybkim czasie, pomimo wielu niedogodności. Zadrżał z zimna mieszającego się gwałtownie z czystym podnieceniem, piekielną żądzą. Był przed nim nieludzki, bo biała nagość ciała, nagość ciała wzmagana przez światło księżyca w pełni, nagość bezwstydna i wulgarna, wzbudziła w nim nowe pokłady pewności siebie - u ludzi generalnie bywa na odwrót.