Rudera

Różne ciała - ten fakt paradoksem zahaczył, zahaczył oksymoronem o jego ohydny, brudny umysł, gdy Oscar zajęty był kąsaniem, lizaniem, całowaniem, drapaniem, muskaniem, czy wyginaniem... się kręgosłupa pod dotykiem. By być bliżej, by się o-t-r-z-e-ć. Oblizywał spieczone pożądaniem wargi, dotykając wampira chaotycznie, całując ekstatycznie. Jego oczy zachodziły mgłą, gdy pozwalał mężczyźnie na to swoiste rozkoszowanie się powolnością i pozornym opanowaniem czynów. Ciekawe jednak, o czym myślał ten wampir tak niepodobny do Renarda? Albo - podobny tylko z pozoru?
Oscar spojrzał na niego prawie czujnie, aczkolwiek - niezbyt zaskakująco - nie odczytał z zimnych oczu, o czym może rozważać wampir w tak podniosłej chwili jak ta.
Lubił to uczucie - rozpuszczanie się.
Zamarzał i topniał.
- Weź mnie - wyjęczał do tych skostniałych ust. - Zadźgaj... kłami! - Roześmiał się słabo, głuche ha ha pomiędzy kolejnymi pocałunkami. Jego obolałe usta niemal krwawiły.
Objął wampira ramionami, szepcząc jeszcze na ucho:
- Jest szansa, że rano obudzę się w twym domu?
To Renard zawsze inicjował sytuację w tego typu zajściach - może reszta wampirów również tak robiła? Może tego właśnie oczekiwała? Może ten konkretny wampir, leżący na nim, tego właśnie chciał? - absolutnej kontroli? Kierując się tą lekką, płytką myślą, Oscar tylko odpowiadał na pieszczoty - modlił się jednak w duchu do świętej Lilith, by mężczyzna pospieszył się z daniem mu tego, do czego się posunął (nie było odwrotu!) przed pojawieniem się słońca na horyzoncie.
Zacisnął zęby, przyjmując kolejny dotyk nie tam, gdzie być on powinien.

Jak wspaniale!

- Ale praktycznie... leżymy na ściółce, prawda? - wystękał pod wampirzymi pocałunkami. Pod wampirzymi palcami. Wygiął zmarznięte, skostniałe i zdecydowanie osłabione ciało (nie mógł go zmusić do tego, co zazwyczaj było normą), by spojrzeć na ruderę rysującą się za zasłoną z liści.
Przerabiał piwnice, przerabiał komórki pod schodami, przerabiał stryszki, przerabiał nawet piwniczne lokum w Warszawie lat przedwojennych (t-ł-o-k... i brak ogrzewania) - stara rudera na obrzeżach miasta po prostu nie robiła na nim wrażenia.
Nie!
Nieważne!
Co mu w ogóle przyszło do głowy??
Szyszki uwierały go w bok, kamień w krzyż, rana pod żebrami na nowo się otworzyła, lodowate palce ostrością paznokci błądziły po najczulszych zakamarkach ciała. Usta stały się czerwone, krew buzowała pod powiekami, zalewała gałki oczne - nic nie widział. Zaciskał zęby, pięści - wampir nie lubił, kiedy wydawał z siebie dźwięki, zrozumiał. Nie powstrzymał jednak ciężkiego oddychania przez nozdrza, dźwięk ten pomieszany z chrzęstem kości, naciąganiem skóry, szumem lasu, pękaniem drewna chatki, dojrzewaniem marchwi, cykaniem świerszczy, warczeniem wilkołaków - melodia ta, chór nakładających się, przeplatających i przenikających się dźwięków, trafiały wprost w przewrażliwione uszy wampira. Masochizm i sadyzm na poziomie mistrzowskim, mistrzostwo! Sztuka sama w sobie! Obłęd rysujący się pod cienką warstwą zbędnej siatkówki oka.
Oscar chłonął zmysłem powonienia wszelakie bodźce, instynktownie wypełniając wszystkie te czynności, które powinien wypełnić inkub.
Jest wspaniale - o tak!
Tak!
Zaczerwienione ciało wpiło się w lodowate ciało wampira. Oba ciała napięły się, po czym zwiotczały urokliwie.
- Mäuschen, byłeś cudowny... jak zwykle - westchnął mu słabo, lecz zmysłowo do ucha; polizał policzek, zostawiając nieprzyzwoity, lśniący ślad na skórze.
Nieznacznie drgnął, uświadomiwszy sobie, co powiedział.
- To znaczy - wydyszał z uśmiechem, odwracając się i patrząc w oczy mężczyźnie - Bartholomäus to idealne imię dla ciebie. Nie uważasz? - Wyciągnął ostry kamień spod siebie.

Oscar obejmował ramionami wampira, machinalnie gładząc jego włosy. Wpatrywał się tępo w czerń rysującą się między gęstą kurtyną tworzoną przez gałęzie drzew; mroczna otchłań zasłaniana zawistnie przez zieloność liści.
Fascynujące.
Zadrżał z zimna, odwracając wzrok.
Dlaczego o nim pomyślał? - bo czuł go wciąż na podniebieniu, bo odbijało mu się wspólnymi wspomnieniami. Ale nie tęsknił - w końcu był cały czas przy nim. A złe wampiry stymulowały najczarniejsze, najgłębsze myśli, emocje i pragnienia. Demon zamknął oczy, wtulając się mocniej w ciało mężczyzny. Znów będzie o nim śnił. Mäuschen z pustym, błękitno-szarym spojrzeniem wampira. Obudzi się z krzykiem.
Jego ciałem ponownie wstrząsnęły dreszcze - niby z zimna, niby z obrzydzenia, niby ze strachu.
- Iść? - mruknął w końcu, czując mrowienie otępienia w palcach. - A mogę najpierw zjeść choć jedną marchewkę?

Oscar przyjął z wdzięcznością pomoc, wstając z trawy - jego ciało poprzecinane przez czerń ziemi i zgniliznę opadłych liści. Uśmiechnął się drapieżnie, otrzepując ramiona.
- Jesteś taki... - pocałował go w nos - uroczy! - Roześmiał się. - Oczywiście, że przyjmuję przeprosiny, o ile wybierzesz dla mnie największą i najssoczystszą marcheweczkę! Pomarańczową... i zliżesz całą ziemię!
Klasnął radośnie w dłonie, odwracając się, by skierować się w stronę rozpadającej chałupki (a przynajmniej na to wyglądało to w tych ciemnościach). Zatrzymał się jednak przy puchatych krzaczkach.
- Hm... jak myślisz, jak powinienem się do ciebie zwracać? Bo widzisz - nachylił się, prezentując w pełni idealną linię kręgosłupa - pragnę móc wzywać twe imię po nocach. Wilgotnych nocach... - dokończył konspiracyjnym szeptem.
Musnął palcami puszyste liście.
- Wybierając marchewkę, opowiedz mi o swoim domu. Co tam jest? Kogo był? Sam go wybudowałeś? Mogę spać z tobą w piwnicy? - ciągle mówił, podniecony i szczęśliwy niczym dziecko, które dostało cukierka. Ssoczystego.

Oscar przyjął od niego ubranie, potem marchewki. Przewiesił koszulę, spodnie i bieliznę przez ramię, chrupiąc radośnie warzywo. To zupełnie niezrozumiałe dla człowieka, jednakże inkub prezentował się w podobnej aranżacji wprost wyśmienicie - tak jak zawsze.
Nuda, nuda, nuda. Myślał, że wampir uraczy go jakąś soczystą, kolorową historią o pochodzeniu tak niepozornego domku. Niestety jednak znów pomylił mężczyznę z innym - ale przywyknie, tak jak zawsze.
- Prowadź! - wykrzyknął w uniesieniu, stając jak struna na baczność, dając tym samym do zrozumienia, iż mężczyzna powinien iść przodem jako dowódca wyprawy.
Nie umknęło uwadze demona, że wampir nie zdradził mu swego imienia - Oscar nie był naiwny, wiedział, że chodzi mu wyłącznie o ciało. Z drugiej jednak strony - mężczyzna kompletnie nie potrafił się nim bawić, choć brał z tych swoich ciekawych zabiegów niesamowitą... radość?... przyjemność?...

Było tu duszno, po ścianach lała się stęchlizna, a kurz wdzierał się bezczelnie do nozdrzy, powodując nieznośny ból głowy - a jednak miejsce swym chłodem wydobywało spod cienkiej warstwy skóry ostre dreszcze. Oscar jednak rzucił ubranie w kąt, opierając się w z uśmiechem na ramieniu wampira. Patrzył wprost na obraz.
- Tutaj jesteśmy bezpieczni - nieopatrznie wymówił przemyślenia mężczyzny, wpatrzony w płomienie; prawie zrobiło mu się ciepło. Rozlazłość wypełniła mu żołądek i piersi.
Wspiął się na palce i pocałował go w policzek. Zupełnie niewinnie.
Leniwie, kciukiem i palcem wskazującym łapiąc podbródek mężczyzny, obrócił jego twarz, by spojrzał mu w oczy. Potem oparł policzek na ramieniu wampira, wpatrując się w szaro-błękitne spojrzenie ze szczerym, błogim uśmiechem. Mrugając powoli, zasypiając na stojąco. Dłoń demona mimowolnie, naturalnie wręcz!, powędrowała w spodnie kochanka. Ostre, umiejętne paluszki - paluszki zmysłowe, aczkolwiek dzisiejszej nocy nieco opieszałe, senne.
- Lubię twoje oczy, panie wampirze - powiedział w końcu mrukliwie, z charakterystyczną chrypką nasiąkniętą złotym snem. - Panie gospodarzuu? - podjął po chwili, niemal już ślizgając się na grubej granicy między snem a jawą. - A co będziemy robić?? - Ręka demona jakby ożywiła się.
Wtulił się w ostry obojczyk wampira.

A Oscar jak zwykle, gdy mowa o sprawach rutynowych, sprawach praktycznych, słyszał tylko - bla bla bla. Wzruszył ramionami, wciąż wtulając się w ramię wampira. Wciąż z zamkniętymi oczami. Objął mocno jego ramię, nie ruszając się z miejsca. Tylko jego kark napięty i oddech - odpływający, zanikający, otulony grubą, soczystą mgłą.
- To całkiem dobry plan na dzisiejszą noc - powiedział w końcu, jego głos nieobecny, jakby już był po stronie snów i bajek. - Zanieś mnie tam, zimny, oschły panie wampirze. Jesteś tak zimny i oschły, że twoja skóra... aż chropowata. - Ścisnął mocno jego ramię, ostre palce wżynając w fakturę skóry i tym samym pozostawiając białe wgniecenia na niej.
Rozłożył ramiona, czekając aż mężczyzna go podniesie. Uśmiechał się przy tym wciąż z zamkniętymi oczami. Nadgarstki bezwładne, palce wygięte. Gdyby tylko wampir zechciał go dotknąć...
- Słońce niczym mistyczna aureola nad jego głową!... tęsknisz za słońcem? Opowiedz mi o słońcu, z punktu widzenia wampira. Twojego... - powiedział jeszcze, wzdychając.

Oscar ucieszył się z prowizorycznego ciepła dawanego przez stos szmat, w które się wtulił - a raczej to jego ciało zawyło z rozkoszy, a cząstki marchewek w żołądku podskoczyły, aż chętniej trawione przez człowiecze soki krążące po tym słabym organizmie. Chwycił dłoń wampira, przesuwając zimnymi, martwymi palcami po własnych, niemalże rozpalonych policzkach. Oblizał soczyście wewnętrzną stronę dłoni.
- A ty mi kojarzysz się z marionetką. Jesteś pusty jak lalka, wypełniają cię same trociny. Pusty, pusty, pusty... - Zamilkł na chwilę, zastanawiając się, jak wypowiedzieć to, o czym myśli; to bardzo ciekawa gra wstępna: rozmowa, myślenie. - Nie tęsknisz, nie wyczekujesz, nie czujesz, nie rozmawiasz. Masz kołek zamiast języka, nieporadność serca... Jesteś wampirem. Twoje dł...
Przerwał w połowie słowa, zamykając oczy i wydychając głośno powietrze przez usta.
- Nie nudzisz; nie nudzisz, jeśli nie mówisz o rzeczach banalnych, o banalności bycia człowiekiem. Słuchaj - przyciągnął go gwałtownie za kołnierz koszuli do czerwonych, inkubich warg - jak oddycham!

Oscar rozbudził się, ogromnym czarnym spojrzeniem śledząc uważnie reakcje wampira. Przygotowany na tępe uderzenie w kość policzkową (niemy huk w czaszce), piekący ból, dźwięk rozdrapywanej skóry - zaskoczony przełknął ślinę, gdy nic takiego nie nastąpiło. Jego oddech przyspieszył z podniecenia, wykwitły krwią rumieńce na policzkach. Spojrzenie zaś - zamglone.
Wyplątał się z trudem z marynarki.
Skoro chciał - dlaczego nie uderzył? W młodej, inkubiej głowie jakoś nie chciało się to zmieścić.
Patrzył nieodgadnionym wzrokiem na wampira, w zasadzie nie myśląc o niczym. Nic nie odbijało się w jego oczach.
- Pocałuj mnie na dobranoc - szepnął instynktownie, nie wiedział, jak powinien się zachować wzorowy demon w takiej sytuacji. Cóż, wzorowe demony raczej nie sypiają z wampirami... - Bo mogę mieć koszmary... straszne koszmary.
Wychylił się i pogłaskał grzbietem dłoni gładki, młodzieńczy wręcz policzek wampira.

- Dobranoc - powtórzył niewyraźnie. - Dobrego dnia?...
Ułożył głowę na marynarce, czując palące mrozem pocałunki wampira - cóż to za ohydne i wspaniałe uczucie! Zupełnie inne od pocałunków Renarda. Oscar zamknął oczy. Wampiry są złe, bo każdy gatunek ma cechy wspólne, ale wampiry też się różnią.
Renardowi towarzyszył zapach zgnilizny maskowanej mocną, arabską kawą. A temu złotowłosemu księciu marchewek - rozmokłej ściółki, niczego. To zupełnie różne doznania dla inkuba.
Z tymi myślami, z tymi zanikającymi coraz bardziej przemyśleniami - Oscar zasnął.

'Drogi Przyjacielu. - w oczy rzucała się staranność i niemal mechaniczna identyczność stawianych znaków - Wybacz, że zostawiłem Cię w tym domu samego, jednak nie zwykłem przebywać za dnia z istotami silniejszymi ode mnie. - pisał wampir -W ramach rewanżu proponuję odrobienie tej straty seansem w miejscowym kinie... dajmy na to za trzy dni od teraz. Będę czekał na Ciebie przed wejściem od samego zachodu Słońca do wschodu.
Liczę na Twe przybycie
Z całym należytym szacunkiem
Ignotus Animus'

Odłożył list z szerokim uśmiechem na ustach. Powąchał papeterię, aczkolwiek niczym nie pachniała - niczym konkretnym. Skruszył w palcach jedno ciastko, drugie obwąchał i oblizał, a dopiero trzecie włożył sobie do ust. Czwarte, piąte, szóste - podczas kolejnego czytania notatki.
Szedł na randkę!
Nucąc pod nosem sprośne piosenki, czekając aż herbata się zaparzy, włożył ubranie leżące dokładnie tam, gdzie je porzucił. Pragnął zdenerwować wampira - dotykał każdego mebla, zostawiał swój zapach na każdej spróchniałej desce w podłodze. Przeszukał wszystkie schowki, jakie rzucały się w oczy, zupełnie nie dbając o dyskrecję - niczego jednak nie znalazł. Nuda.
Czego się spodziewał? Spektakularnej niespodzianki? - tak, być może był aż tak głupi.
Przeczytał jeszcze pięć razy list, popijając herbatę. Pyszności przepływały gorącem przez przełyk.
Oscar nie zastanawiał się, skąd wampir może mieć te rarytasy, skąd mógł wiedzieć, co inkub lubi - zastanawianie się, to jakoś nie leżało w jego naturze. Brał, co było.
Gdy tylko skończył, schował nieopatrznie list do kieszeni spodni, po czym wyszedł na polankę zalaną słońcem. Skierował się w stronę miasta, zastanawiając się jak najszybciej dostać się do mieszkania Renarda..