Plac zabaw

Po kilkudziesięciominutowej wizycie w centrum Fallentown, Oscar uznał, że to ponad jego siły. To kluczenie. Wszędzie ta zimna cywilizacja uniemożliwiająca nawiązanie bliższych znajomości zwąca się dystansem - och, jak jej nienawidził! Spaliny, hałasy, opony, betonowe chodniki, zabiegane damy z uszami przy słuchawkach telefonów, przystojni panowie w sile wieku biegający z teczuszkami pod pachami, czy w końcu zbuntowane nastolatki budujące wokół siebie niewidzialną barierę ze słuchawek mp3. Irytowało go odejście od natury, od niskich instynktów (popędów), irytowały go mury wykreowane przez sztuczny twór - cywilizację, a więc zasady postępowania w społeczeństwie, powszechnie zwane savoirem vivrem.
Fałsz przytłaczał jego biedną inkubią naturę.
Zboczył więc z drogi i wstąpił przypadkiem do parku, na plac zabaw, poobserwować niewinne dzieciaczki i oblizywać się na ich słodki widok. By jego czarne jak diabli oczy mogły w końcu się czymś nacieszyć i rozbłysnąć. Biegały cudowne na swych tłuściutkich nóżkach, krzyczały, piszczały i jadły same łakocie. Nie chciały się bawić, wyznawały pierwszą miłość, a nawet dawały sobie kwiatki i buziaki na do widzenia. Od razu poprawił mu się humor.
Potem, z westchnieniem cierpiętniczym duszy skazanej na Gehennę, spojrzał na kartkę z adresem uczelni i rachunkiem za kasę fiskalną. Nie wiedział, czy Renard z natury był tak złośliwym, czy raczej kazał iść właśnie jemu z wampirzej, wyrafinowanej zemsty. W każdym razie nie miał pojęcia, gdzie mogą ukrywać się uniwersytety, a jeżdżenie w kółko tramwajami niestety nie przynosiło oczekiwanych rezultatów.
Oscar zrezygnowany i przygotowany na dalsze tułaczki uniósł wzrok znad świstka papieru i nie uwierzył własnym oczom. To przecież ona tam siedziała! Ona sama! Był pewien, bo nigdy nie zapominał osób, z którymi dane mu było zasmakować choćby skrawka nieba. (rozedrzeć go w istocie rzeczy i sprowadzić do profanum, opluć i zdeptać!)
- To... musi być przeznaczenie - mruknął do siebie, wsadzając rachunek do kieszeni spodni i oblizując lubieżnie wargi.
Wstał z ławeczki i, wciąż nie spuszczając intensywnego spojrzenia ze złotej fali włosów miękko układających się na ramionach kobiecych, zabrał dziecku truskawkowego lizaka. Bułka z masełkiem, mógłby to robić z zamkniętymi oczami - dziecko pobiegło do matki ze łzami na brudnych policzkach. Namaścił usta słodyczą i w końcu podszedł do obiektu zainteresowania.
Od tyłu warto dodać.
- Masz na imię Melania - szepnął na jej ucho, odgarniając blond loki i owiewając twarz truskawkowym, landrynkowym oddechem. Dotknął palcem policzka kobiety.

- Kochanie, chodzi o to, że ja wiem - szepnął jej jeszcze na ucho, po czym zwrócił niepokojące spojrzenie na towarzysza Melanii.
Obejrzał go od stóp do głów, wygłodniałym wzrokiem prześlizgiwał się po ciele chłopca. Rozbierał go w myślach, gryząc białą, marmurową skórę. Ugniatał te mięśnie - ach!, wodził językiem po giętkiej szyi! Oblizał usta, obserwując obcisłe dżinsy i koszulkę eksponujące... niewątpliwe walory ciała.
Momentalnie puścił Melanię, po czym jak zaczarowany, bo wpatrzony tylko w nieznajomego rozmówcę kobiety, usiadł między nimi, boleśnie odtrącając oboje. Chwycił jego rękę w uścisku nieznoszącym sprzeciwu. Bardzo silnym i zdecydowanym.
- Mm... - zamruczał, przesuwając ją pod nosem, wdychając z lubością powietrze. - Kim jesteś, mój boski? - Pocałował palce, nieznacznie wysuniętym językiem wodząc po grzbiecie dłoni. Tak, by Melania tego nie zobaczyła.
Spojrzał lubieżnie w błękitne oczy, starając się nie krztusić od dymu papierosowego.
- Myślisz, iż mógłbym cię... czcić?
Oblizał się.

- Adonisie, Melanio - Oscar złapał ich za brody niemalże czule, wsadzając sobie lizaka w usta - to zaszczyt was dzisiaj tutaj spotkać.
Uśmiechnął się czarująco, widząc ile zamieszania wprowadził swoją skromną osobą. Założył nogę na nogę, wciąż nie puszczając ich twarzy - gdy inkub chce, to znaczy musi, a kiedy musi - to to ma!
Przesunął patyczek lizaka maksymalnie na lewą stronę ust.
- Oscar, mój boski. - Zwrócił się do Fabiana. - Mam nadzieję, iż to doktor od chorób sercowych. - Zwrócił się do Melanii.
Po czym obdarzył ich po soczystym, namiętnym całusie w policzki. Każde z osobna dostało zdecydowanie taki pocałunek, na jaki zasłużyło.
Oblizał lubieżnie czerwonego cukierka zadowolony z siebie.

- Myślę, że byłaby z nas wprost wyborna trójca... biel-czerń-biel.
Uśmiechnął się, powoli poruszając lizakiem w górę i dół swoich ust. Jednym ramieniem objął w pasie Fabiana, a drugim przyciągnął na siłę Melanię. Opierała się, sssuka. Polizał jej ucho, dając do zrozumienia, iż ma sobie przypomnieć ich ostatnie spotkanie.
Popatrzył na nich okiem znawcy.
- Mógłbym was wyrzeźbić w czekoladzie, a potem patrzeć na spływającą po moim ciele słodycz. Myśleć, że to wasze idealne ciała stworzone na potrzeby sztuki właśnie zlizuję z mego nadgarstka. Czyż to nie sseksowne? Jaką bieliznę byście włożyli do pozowania?
Obtoczył cukierka na policzku Fabiana, po czym go zlizał. Chwilę później zrobił to samo z obojczykiem Melanii.
- Jesteście tacy piękni, iż powinno się was trzymać za szklanymi szybami w muzeach sztuki... ponadczasowej!