Plac zabaw

Oscar spojrzał z tępym, acz paradoksalnie zamyślonym wyrazem twarzy na czerwonego lizaka otulonego zielenią trawy, naznaczonego ziemistymi kropkami - cóż za kreatywna metafora! Oblizał słodkie usta, przenosząc powoli, demonicznie, czarny jak wszyscy diabli wzrok na Fabiana (tfu! - Adonisa).
Dotknął delikatnie jego policzka, odwracając się ostentacyjnie od Melanii. Zbliżył pachnące truskawkową słodyczą usta do ucha ślicznego chłopca, po czym wyszeptał głosem nasyconym do granic możliwości erotyzmem:
(oboje zaczynacie mnie irytować)
- Co? Chcesz się całować?
Wplątał palce odziane w farbowaną na śliwkowo skórę w złote pasma włosów. Ich nosy niemalże się stykały, gdy spojrzał na niego rozognionym wzrokiem.
Oscar oblizał usta.

Oscar uśmiechnął się obleśnie, odwracając na chwilę wzrok (by pan Adonis nie zauważył tego Wyrazu). Wymacał na oślep dłoń Melanii i trzymał ją mocno, by kobieta nie odchodziła. Potem spojrzał głęboko w jasnoniebieskie oczy, nie poprawiając swoich włosów - pasma znaczyły gładkie czoło inkuba.
- Adonisie, przejrzałeś mnie - wymruczał zmysłowo, niemalże dotykając ustami jego. Owiał go waniliowym oddechem. - Nie jestem znawcą, jestem profanatorem prawdziwej sztuki. A sztuka twego ciała zadziwia harmonią formy, przemyśleniem kolorytu, wyszukanym cieniowaniem. Głębia oczu świadczy o przeszywającym me serce przesłaniu. A więc, bosski - zwrócił się do niego błagalnym tonem, niby rozpaczający - naucz mnie swej sztuki, swego ciała. Zrobię dla ciebie wszystko. Wszystko - powtórzył do jego ucha, tak by tylko on usłyszał.
- Naucz mnie doceniać ponadczasowość twego piękna. - Polizał płatek ucha Fabiana.
Chłopiec pachniał boską mieszanką taniej wody po goleniu i świeżym powietrzem.

Jęknął zdezorientowany - Oscar rzadko bywał zdezorientowany, a więc było to uczucie dość irytujące, ale tym samym nieco krępujące. Z jednej strony pieszczota na skórze powodująca gęsią skórkę, wilgotnienie ust, a z drugiej czerwony odcisk dłoni oraz jakże przyjemny szum (otępienie) w głowie. Piekący ból policzka... miód i wanilia!
Pierwszy raz zastanawiał się, co powinien zrobić. Zazwyczaj jakoś intuicyjnie to wszystko szło (raczej - płynęło).
Miau, miau - dlaczego Renard nigdy nie kupił mu kotka? Zawsze chciał takiego czarnego, z którym pijałby mleczko z miseczki.
Odchrząknął tę absurdalną myśl i instynktownie chwycił z powrotem zimny nadgarstek Melanii.
Zza półprzymkniętych z szoku powiek zauważył, że Melania się uśmiechnęła. Uspokoił się więc nieznacznie, biorąc jeden porządny wdech.
Nie wiedział, co powiedzieć. Co zrobić. Kompletnie!
- Miau!! - miauknął głośno, patrząc skundlonym spojrzeniem na kobietę, jednocześnie gładząc szorstką skórą rękawiczki ramię Fabiana.
Po czym polizał palec Melanii, wtuliwszy policzek w grzbiet trzymanej mocno dłoni.

Oscar zareagował błyskawicznie, mocno chwytając ją za talię i ciągnąc z powrotem. Nie udało się - Melania, zamiast na miejsce obok, wylądowała ciężko na inkubich kolanach, przyciskana do męskiej piersi dużo silniej niż wypadałoby dżentelmenowi.
- Proszę, Melanio, uśmiechnij się dla mnie, uśmiechnij się do świata. W końcu jesteś słońcem tego miasta, prawda? - wyjęczał proszalnie do jej ucha, wtulając piekący policzek w aksamit włosów kobiety. - Słońce nie może przestać świecić, inaczej wszystko... pff, rozpadnie się.

Oscar zmarszczył brwi, dotykając w zamyśleniu zmarszczek, które teraz rysowały się na jego czole głęboką czernią. Ludzie (czy tam prawie ludzie) są nieznośni. Chcą jednego, myślą o jednym, nie mogą żyć bez tego jednego, ale wolą się okłamywać. Bo cywilizacja, religia czy inna bzdura powiedziały, że to be. I tak im zostało.
Nawet jeśli utrzymują, że buntują się przeciwko cywilizacji, pragną tylko jednego (jego - Oscara, który zrobi dla nich wszystko).
Dlatego też inkub wstał gwałtownie, zatrzymując Melanię zaciskając pięść na jej złotych włosach, wlokąc do siebie. Potem podniósł za blond czuprynę Fabiana z ławki. Zderzył ich głowami tak, by dotknęli swoich ust.
- Macie się pocałować! - zawyrokował z tryumfalnym uśmiechem mistrza lalek. - I nic mnie nie obchodzą wasze... słowa - ostatnie wypluł z obrzydzeniem.