Klify (stare posty)

Białą woalkę, którą miała nasuniętą na czoło, porwał już dawno wiatr. Wirowała pewnie gdzieś a spienionych morskich falach, niczym nie różniąc się od śnieżnobiałych bałwanów. Dziewczę nadal zmierzało w stronę czarnego mężczyzny. Jedyne, co kontrastowało z jego ubiorem i ciemnością wkoło to włosy, jasne, połyskujące i oczywiście blada cera.
- Dobry wieczór - rzekła, gdy znalazła się na tyle blisko niego, by nie musiała przekrzykiwać huku fal. Dzieliło ich kilka metrów, lecz słyszał ją doskonale, choć mówiła cicho.

-Dobry, piękny wieczór. - Odpowiedział, po czym skłonił się dwornie i zniknął.
Wydawać już się mogło, że uciekł, jednak zrównał się z dziewczyną w mgnieniu oka i uśmiechnął się na powitanie.
Dopiero z tej odległości dało się zauważyć, że wampir odziany był w czarny altembas, z połyskującym blado srebrnym wzorem. Nawet dłonie odziane miał w czarne rękawiczki gdzieniegdzie połyskujące jaśniejszymi nićmi.
-Pięknie tu, pięknie... Że też nie tchnęło mnie na wcześniejsze przybycie w to miejsce.

- Tak, pięknie - zgodziła się nie spoglądając jednak na krajobraz tylko na wampira. Przez te wszystkie lata swego istnienia nauczyła się je rozpoznawać. I tylko to umiała... Nie posiadała Mistrza, czy kogoś w tym rodzaju, więc do wszystkiego musiała dojść sama.
Blade tęczówki swych wiecznie przekrwionych oczu utkwiła w nim.

Wampir spojrzał lekko zdezorientowany na wampirzycę, zaraz jednak się uśmiechnął odruchowo zakrywając usta dłonią.
- Nie boisz się przebywać w takim miejscu? Tu żywioły pokazują swą potęgę, przyznam, że lubię czuć ich siłę. - pozwolił sobie zaniechać zamierzchłych grzeczności i od razu pominął 'pani', głównie zważając na wiek dziewczyny, który wyczuwał instynktownie.

- Ależ obawianie się takiego miejsca byłoby wprost świętokradztwem! - powiedziała poważnie. Kolejny podmuch wiatru rozwiał białe jak śnieg włosy. Nie kwapiła się, by je poprawiać, zawsze jakimś cudem, wracały na swoje miejsce. Odwróciła wzrok od mężczyzny przenosząc go na coraz bardziej niknącą w mroku linią horyzontu.
- Wcześniej nie widziałam Cię w mieście, ani w okolicach, panie. jesteś tu od niedawna, nieprawdaż? - rzekła po dłuższej chwili głosem melodyjnym i cichym, choć dało się go słyszeć doskonale na tle huku fal. Zwrotu grzecznościowego użyć musiała, po pierwsze miała jakieś tam pojęcie o kulturze, po drugie powinno się tak zwracać do starszych. Mężczyzna niewątpliwie był dużo od niej starszy.

- Satavius... - poprawił ją z uśmiechem. Nie zależało mu na wywyższaniu się, nudziło mu się to. Dziewczyna uszanowała go pierwsza, dlatego i on mógł ją szanować. - Tak, niedawno tu przybyłem, nie zdążyłem obejrzeć wszystkich zakątków w tym mieście, dlatego dzisiejszego wieczora postanowiłem to zmienić.

- Miło mi, Sataviusie - rzekła uśmiechając się w ten swój charakterystyczny, sympatyczny sposób. - Jestem Elle. - Kultura nakazywała jej także się przedstawić. Spoglądała na niego uważnie, a w jej bladych tęczówkach igrało zainteresowanie.
- Muszę przyznać, że zwiedzanie rozpocząłeś od właściwego miejsca... - dodała po dłuższej chwili.

- Hm, zawsze bliskie były mi takie widoki... nie tyle woda, co wiatr i przestrzeń. - jakby na zawołanie wszystkie włosy zwiało mu na twarz. Odgarnął je do tyłu, splątał w prowizoryczny kucyk i schował pod kołnierz, aby więcej nie płatały mu podobnych psikusów.

Uśmiechnęła się patrząc uważnie jak radzi sobie z niesfornymi włosami. Ona swoimi nie przejmowała się wcale. Wiatr targał je na wszystkie strony, rozwiewał je, tak samo jak białą sukienkę. Często przechadzając się po klifach brana była za zjawę, za strzęp dawnych wspomnień, które przywiał i pozostawił tu wiatr.
- gdzie wcześniej mieszkałeś? - zapytała po chwili milczenia.

- Och, Elle, gdzież ja nie mieszkałem. - zaśmiał się. - Długo by wymieniać, powiem tylko, że ostatnio zatrzymałem się na dłużej na Węgrzech. Urzekły mnie tamtejsze pola lawendy... - rozmarzył się.
- ...bla...blaaa... - odezwał się sykliwy szept. Satavius spojrzał zdezorientowany na wampirzycę, jednak to nie ona go przedrzeźniała. - Blaa... A! Dzień dobry wieczór! - tuż nad ramieniem Elle pojawiła się ludzka, półprzeźroczysta głowa. - Przepraszam, że przeszkadzam, jed-nak ktoś chyba zapomniał zabrać mnie na wyć-eczkę. - centaur pojawił się w pełnej krasie przed wampirami: czarny, jak smoła koń i mężczyzna o idealnej, gładkiej, śniadej cerze zespoleni w jedno. Piękny... z wadą wymowy.
Mais rzucił znaczące spojrzenie na Sataviusa, po czym ukłonił się przed damą. - Maissatus, dla przyjaciół Mais. Miło mi poznać tak śliczną, białą istotę. - Centaur posłał urzekający uśmiech do 'ślicznej, białej istoty'.

- Och, zazdroszczę Ci - westchnęła z nutą smutku. Ona nigdy nie opuszczała Fallentown, najdalej była w Upiornym Lesie. Chciała coś jeszcze dodać, zapytać, bowiem ciekawość wręcz zżerała ją od środka, lecz nagle usłyszała sykliwy szept. Myślała, że to Satavius, jednak zaraz. Przecież nie przedzwaniałby sam siebie! Rozejrzała się zdezorientowana i ujrzała, tuż za sobą centaura. najprawdziwszego centaura! Takiego jakiego widziała w książkach z baśniami.
- Och! - To jedyne, co wypowiedziała na jego widok. Oczywiście zaraz zreflektowała się i ukłoniła grzecznie. Mimo wszystkich swoich krwawych upodobań Elle była grzeczna i miła. Ach, dziwne, nieprawdaż? Miła, krwiożercza bestyjka.
- Miło mi Pana poznać. - odpowiedziała i uśmiechnęła się. Białe tęczówki rozbłysły przy tym geście. - Nazywam się Elle.

- Och, naprawdę dawno nie widziałem tak pięknej i odmiennej istoty, jaką jest pani. Jesteś śliczna, panienko, niczym biały króliczek, niewinny i delikatny!
Maissatus dla podkreślenia ignorancji Sataviusa, przeszedł przez niego. Wampir skrzywił się i strzepał niewidoczne pyłki z marynarki.
- Wiesz co...? - przerwał centaurowi przesłodzoną i naciąganą gadkę, którą zwykł częstować większość dam. - Gdyby istniał taki... Pockeball, jak w jakiejś bajce... Zamknąłbym cię w nim i nie wypuszczał, dopóki nie nabrałbyś choć trochę ogłady! - Satavius celował palcem w twarz spoglądającego na niego z góry Maisa. - Poza tym... - wampir pierwszy raz od kilku wieków stracił cierpliwość do jakiegoś ducha! - ty słodki imbecylu, powtarzasz się.
Centaur niespodziewanie zamilkł. Widać było, że trawił to, co powiedział mu wampir.
- Przepraszam za niego, Elle, pan heros zapomniał chyba, że nie każdy lubi różowe babeczki w lukrze...

- Króliczek? - zdziwiła się spoglądając na ducha. Widziała kiedyś królika, białego. W książce "Alicja w Krainie czarów". To byłą jedyna książka dla dzieci jaka była w bibliotece dawnej posiadłości hrabiostwa. Biały króliczek... Ach! Chciała coś na to odpowiedzieć, jednak przeszkodził jej wampir. Spojrzała na niego zdziwiona, czemuż jest taki niegrzeczny wobec pana Maisa?
- Ależ mi wcale to nie przeszkadza... - odpowiedziała mu nieśmiało. Po czym, jakby coś nagle do niej dotarło zapytała. - Co to jest Pockeball?

Satavius zaczął się śmiać zasłaniając twarz dłonią. Że też dał się sprowokować temu... Marchewkojadowi!
- Taka... Zabawka. - odpowiedział za niego centaur nadal lekko zszokowany. Złożył dłonie w łódeczki i przyłożył sobie do głowy tworząc uszki. - Taki... Kic-kic. Królik, nie widziała go pani nigdy?

- Znaczy... widziałam, ale w książce... - odpowiedziała lekko speszona. - Musi być brzydki, skoro wygląda tak jak ja... - dodała po dłuższej chwili namysłu. Znaczy... sza! Elle w życiu nie widziała siebie w lustrze. Teraz, jako wampir nie było jej to dane, a wcześniej, w piwnicy nie miała lustra, bowiem nie dali jej go rodzice.

Satavius milczał czekając na to, jak zareaguje centaur. Ten tylko otworzył usta i wyjąkał coś w stylu 'ale ja nie mówi-łem, że brzydki... u-roczy, u-roczy... '
- Może zostawię państwa samych? - zaproponował po chwili wampir.

- Nie! - prawie krzyknęła Elle słysząc słowa Sataviusa. Duch centaura był miły, aczkolwiek w jakiś sposób ją przerażał, wolała więc nie pozostawać z nim sam na sam.
I jeszcze ta jego wada wymowy.
Elle zadrżała mimowolnie, choć nadal się uśmiechała. Kolejny podmuch wiatru rozwiał jej białe włosy i suknię, sprawiając, iż prześwitujący materiał jeszcze bardziej przyległ do jej ciała.

- Dobrze, dobrze. - wampir uśmiechnął się. - On zagadałby cię, Elle, na śmierć.
- Nie prawda! Pa-ni wie, że ja mówię dużo, ale w, dobrej wie-rze, prawda!? - centaur momentalnie zaoponował wlepiając błagający o przytaknięcie jego słowom wzrok w oczy wampirzycy.

Widząc te spojrzenie, błagalne wręcz, nie mogła zrobić niczego innego, tylko skinąć potakująco głową.
- Ile pan ma lat? - zapytała nagle centaura. o! ta jej wieczna ciekawość się odezwała.

Centaur znów z dziarską miną przechadzał się wokół wampirów.
- Nie liczę, dro-o-oga pa-ni! Jednak pamiętam czasy szczęścia Rzymian, Greków i sławę zakonu Druidów. - tu Mais spojrzał na Sataviusa i charyzmatycznie ciągnął dalej. - Piękne, czy-ste morza, dalekie podróże... wojny, krwawe wojny w imię ho-noru! To było życie!

- Och! - tak, tak. Po raz kolejny jej własna elokwencja strasznie ją zdziwiła. Westchnęła pod nosem i zaczęła uważniej przyglądać sie duchowi pół konia stojącemu przed nią. Dlaczego miała tak wielka ochotę powiedzieć "o, konik!"? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?!
Nie miała pojęcia dlaczego, ale to było jedyne, co jej się teraz nasuwało na myśl.

Wampir ruszył się z miejsca i ruszył bez słowa w dalszą drogę przechadzki zostawiając centaura sam na sam z wampirzycą.
- To wsp-aniałe, czuć wolność i siłę! Z kompanami, al-bo samemu włu-czyć się po. Świecie! - brunet zasypywał ją czkawkowatą mową nie zauważając nawet zniknięcia swojego starego znajomego. - Młodzi i silni! Po-strach mórz i lądów! Poszukiwacze przygód! Ach, nie-ba... liśmy! się stawać oko w oko ze śmiercią i potworami! Ha!

Kątem oka zauważyła, jak Satavius się oddala.
No pięknie! Chciała go zawołać, albo podbiec do niego, bo pomimo iż centaur był ciekawym osobnikiem ona wolała dowiedzieć się czegoś o podobnym sobie. W końcu tak niewielu wampirów do tej pory poznała...
Ale Elle była zbyt miła, by przerwać tę wypowiedź, dlatego uważała, że słucha, a by to potwierdzić raz po raz potakiwała skinieniem głowy jednocześnie posyłając błagalne spojrzenia w kierunku oddalających się pleców wampira.

- I mu-wię pani! Piękno, przygody! I... - centaur zamilkł rozglądając się za wampirem. - Uciekł! - zauważył to w końcu odnajdując Sataviusa ładnych kilkanaście metrów za sobą. - I...! I! I widzisz, pię-kna pa-ni!? Co za mężczyzna! Odchodzi o, tak, so-bie nawet bez pożegnania! O, i jeszcze w chmurki się patrzy... - dodał i wyraźnie zniesmaczony pokręcił głową.