Park.

Noc. Kochał noc - noc go podniecała, bo pod swym grubym płaszczem ukrywała wiele grzechów tego miasta, paradoksalnie odkrywając prawdziwą naturę ludzi. Dziką naturę. Rozkochany był w tym zapachu i dotyku aksamitności czerni.
Jasne światło latarniane rzucało na twarz Oscara głębokie, soczyste pręgi - nie wydobywały blasku z oczu, bo oczy miał zamknięte.
- Cii - upomniał zniecierpliwionym szeptem przechodnia. - Właśnie obcuję z naturą. Złą, brudną, brzydką naturą...
Przesunął palcami po korze drzewa, do którego mocno się wtulał, obejmując ramionami. Wtulił policzek w chropowatość pnia, czując żywą, bursztynową żywicę (soki witalne!) między palcami, między wargami. Sklejała go z drzewem, permanentnie - już wiedział, że kiedyś zrobi sobie pióropusz z liści drzewa, którego nawet nie znał nazwy. Wciągnął ostentacyjnie powietrze nosem, uśmiechając się. Zapach żywicy, kory, liści, zapach starości - Oscar kochał zapach, bo od tego kręciło się w głowie.

- Boże, cyt, cyt, wkrótce wstanie świt! - powtórzył mrukliwie, nucąc na znaną sobie melodię, owiewając waniliowym oddechem popękaną, cierpiącą korę, bo krwawiącą żywicą.
Zaśmiał się dźwięcznie do drzewa, wtulając jeszcze mocniej policzek do pnia. Został w bezruchu z nieznacznym wygięciem warg, z bielą zębów błyskającą w świetle latarni.
Koniec, koniec słodkości na noc dzisiejszą. Zlizał w uniesieniu żywicę, płynącą obok jego ust.
- Podoba mi się - powiedział po chwili, całkiem zwyczajnie, otwierając oczy. - Boże, cyt, cyt, wkrótce wstanie świt!! - zaśpiewał więc z mocą, odskakując od drzewa i patrząc na nie niczym dumny artysta na swe arcydzieło.
Wytrzepał ręce z czarnego pyłu (popiołu, drzewa lubią płonąć), pozostawiając resztki kory przyklejone żywicą i potem do prawego policzka i szczęki. Na skórze czerwienia znaczyły się odciski. Wciąż się uśmiechał z szatańskim błyskiem w oku, kiedy podszedł do ławki, na której siedział nieznajomy. Obejrzał go uważnie, często pociągając nosem w charakterystyczny dla siebie sposób. Jakby wdychał najdroższe perfumy.
Po chwili oczy Oscara rozszerzyły się w ekscytacji, a sam Oscar zaklaskał w dłonie z radości.
- Wwwwampir! - wykrztusił, wypluł wręcz ze ściśniętego z podniecenia gardła - Jesteś wampirem! Tak strasznie cuchniesz! - musisz być wampirem!
Momentalnie przysiadł się, zbliżając twarz niebezpiecznie blisko nieznajomego mężczyzny. Oczy demona chłonęły oczy wampira.
- To cudownie - tchnął mu w końcu w usta.

Oscar podążył za tym zimnym wdechem mimowolnie (niczym kobieta wodzona za nos przez wyjątkowo drogie stroje), mrużąc oczy i niemalże kładąc się na wampirze, opierając dłonie na jego piersi. Po chwili musnął wargami jego lodowatych.
- Kto po wzięciu pocałunku, po dalszy ciąg nie sięga, godzien stracić to co zyskał, stary, głupi niedołęga! - wyrecytował radośnie, dając mu zabawnego prztyczka w nos i uśmiechając się rozbrajająco niewinnie.
Potem wzdrygnął się z zimna i odsunął, ukradkiem spoglądając na wampira.
Oparł się wygodnie, patrząc w niebo i mrużąc oczy pod blaskiem sączącym się z gwiazd i księżyca w pełni. Po chwili jednak znudził się, więc spojrzał z powrotem na wampira.
- Powiedz mi - podjął konspiracyjnym szeptem, ponownie nachylając się nad nim z tym łobuzerskim uśmiechem - jak to jest? Jak to jest nie mieć duszy? Być pustym? Zawsze chciałem o to zapytać, ale...
Nie dokończył, wpatrując się w bolesnym wyczekiwaniu w nieznajomego.

Oscar wymruczał coś niezrozumiałego, uśmiechając się błogo i dotykając dłoni wampira. O tak, noc bywała tak bardzo podniecająca!
- Och, wampirze moich marzeń! - wykrzykną z emfazą. - Proszę, proszę wypij moją, wbij mi w czaszkę swą zieloną słomkę, po czym... ach!, wyssij do końca całą duszę, wszystkie dusze, które pożarłem, które mieszkają we mnie! Proszę! Nie, nie proszę błagam! Błagam! - jęczał pod dotykiem mężczyzny, patrząc na niego z łobuzerskim błyskiem w dzikim oku.
Nagle zamilkł, uśmiechając się obrzydliwie perwersyjnie, łapiąc w stalowy uścisk nadgarstek wampira. Momentalnie (podniecone demony bywają takie nieznośne!) usiadł na kolanach mężczyzny, biorąc w dłonie jego twarz. Wpił się w jego usta zmysłowo, waniliowym oddechem drażniąc wyostrzone zmysły wampirze. Różową miękkością warg zbierając szczypiący mróz, przesuwając językiem po ostrych zębach. Całując, całując, całując - długo i umiejętnie. Po chwili przesunął opuszką palca po długim kle, mamrocząc niby w gorączce:
- Zawsze chciałem ich dotknąć...
Po czym znów przywarł do niego całym ciałem, zlizując z warg ten ohydny zapach śmierci. Cofnął krwawiący palec.

Oscar, poczuwszy w ustach własną krew, otarł usta wierzchem dłoni, patrząc na wampira czujnie. Ostrożnie. Wampirze szaleństwo było niebezpieczne, wampirza natura była naprawdę groźna. Przekonał się o tym na własnej skórze - na szczęście skończyło się tylko na zmianie ciała, aczkolwiek obłęd w martwych gałkach ocznych na zawsze wrył mu się w pamięć.
Tak bardzo chciał zapytać, jak to jest być wampirem. Co czuje Renard... a przecież Renarda o to nie zapyta. Nigdy. I niech Lilith go chroni przed takimi absurdalnymi myślami!
Pragnienie stawało się powoli nie do wytrzymania. Inkub począł drżeć z podniecenia, a jego oczy zabarwiły się odblaskiem gorączki. Jak można czuć coś takiego do umarlaka? Co sprawiało, że martwe istoty były tak... pociągające?
Czuł pulsujący ból w wardze - pocałował więc znów wampira, przesuwając palcami po kościach policzkowych mężczyzny.
- Chcę cię - wyszeptał słabo, odrywając się od niego na prawie że żadną odległość, mokrymi dłońmi rozpinając guziki koszuli. Zwykle niesamowicie sprawne, zwinne palce zaplątały się, rozedrgały... ze zdumieniem uświadomił sobie, że nie może dać rady rozebraniu ofiary.
Ofiary - bardzo śmieszne.
Zrezygnował więc na chwilę, nie próżnując jednak (próżnujący inkub - coś dzisiejszej nocy trzymają się go żarty) i przenosząc pocałunki na szyję wyglądającego tak młodo ciała. Gryząc przezroczystą skórę, zostawiał krwawe kwiaty na jej fakturze, czyniąc niechcący sztukę samą w sobie.
- Lilith, nic nie widzę - westchnął upojony, palcami wciąż dobierając się do guzików koszuli.

Poczuł się niczym nieostrożne zwierzę w uścisku okrutnych wnyków. Dławiąc się pocałunkami, kosztował krwi nieśmiało spływającej mu do gardła leniwym, lepkim niczym złota żywica, strumieniem. Cuchnąca, zła krew. Zgniła, zakrzepła w martwych żyłach, zgęstniała-zmętniała. Metalowy posmak - niczym lizanie łyżeczki do herbaty. Smak stali drażnił jego przełyk.
Zamknął oczy.
Powoli angażował się w ten krwawy pocałunek, zaciskając kurczowo palce na dłoni wampira. Pocałunek, który skutecznie odebrał mu całe ciepło i gorączkę z oczu. Czuł wyraźnie każde uderzenie serca - nagle jakby zwolniło, biło zaś wyraźniej ostrym dźwiękiem uderzania o twardą klatkę piersiową Echo tego dźwięku obijało się o biedną czaszkę Oscara.
- Mam ciebie - wydyszał mu do ust, oblizując swoje, spękane. - Teraz ty weź mnie.