Park.

Łasił się do jego dłoni, niczym czarno-biały kot. Mruczał mu do ucha - Oscar potrafił pięknie mruczeć. Wyginał kręgosłup, dłonią zbierając kryształki lodu z policzków wampira. Podniecało go, kiedy widział (kiedy wydawało mu się, że widzi), jak para bucha pod gorącym dotykiem demona na tej zimnej skórze. Chłód dłoni jednocześnie studził, ale jakby paradoksalnie rozpalał żądzę o więcej.
Nie potrafił znaleźć słów w głowie, żadne nie przechodziły do gardła, by język mógł je wymodelować i przepuścić przez zęby.
Gdy tylko wampir uwolnił jego dłoń, ta zupełnie naturalnie, przewędrowała palcami po piersi, brzuchu mężczyzny i zajęła się dalszym rozbieraniem. Obnażaniem. Oscar musiał zobaczyć go nagiego - nigdy nie widział nagiego wampira...
Zlizał kilka kropel krwi z ust.
- Mówią mi, że nie jestem - powiedział w końcu. - Jestem strasznym demonem, cuchnącym siarką, ale tak naprawdę... kocham to człowiecze ciało. Podnieca mnie! - wyjęczał namiętnie do wampirzego obojczyka. - Ale nie pragnę życia człowieka... - dodał po chwili.

Drgnął niespokojnie, gdy wampir zasłonił mu oczy - skądś to pamiętał. Czyżby wszystkie wampiry był takie same? - miały problemy z własnym ciałem. Ich ciało niczym świątynia, niczym bóstwo, na które zwyczajność nie ma prawa spoglądać. Nawet z uwielbieniem.
Oscar przełknął ślinę, by przekonać się, że ma całkiem suche gardło. Poza tym ten posmak żelaza - obłęd, szalony demon!
Przyjmował z cierpliwością wręcz nieludzką pieszczoty mężczyzny, ocierając się ciałem o ciało, pojękując cicho, nie mogąc tego powstrzymać. Dotknął słabo, a więc delikatnie nadgarstka dłoni, która zasłaniała mu oczy. Przesunął palcami po wypukłości niebieskiej żyły.
Oblizał w końcu usta, odsuwając się. Wyślizgnął się ze stalowych objęć niczym kot - zwinnie i z gracją. A stanął przed nim, uśmiechając się czarująco.
- Ale najpierw... - zaczął, przybierając ramionami ramę. - Zatańczysz ze mną! Do melodii nadawanej... - zastanowił się, rozglądając - szumem drzew i buczeniem latarni! Zatańczysz ze mną... tango!
Po czym roześmiał się perliście, nie psując jednak idealnej ramy. Renarda nie można było do tego namówić, zawsze tylko te przeklęte walce! Walce, walce, walce. I kawa po wiedeńsku.
Ogniście!

- Tak, poprowadź mnie! - jęknął jedwabiście, opierając głowę na jego ramieniu.
Wtulając się w twarde ciało, zupełnie zniszczył ramę - nie zostałby pochwalony przez Renarda. Złapał mocno jego dłonie i poprowadził je pod własną koszulę - ach, czy on czuje to ciepło? Bo serce przestaje wytrzymywać, bucha z niego para, gdy tak gorąca krew uderza w nie: biedne, pulsujące. Całkiem poddał się rytmowi nadawanemu przez ciało wampira, przymykając rozkosznie oczy, przywołując na wargi uśmiech samozadowolenia.
- A teraz uważaj... - Zaśmiał się, zgrabnie prowokując obrót; mocno trzymając mężczyznę za same końce palców, odsunął się, a potem przysunął niebezpiecznie blisko (ach, te walce!). Przypadł do niego wręcz gwałtownie. - ...bo teraz będzie obrót - wyszeptał mu do ust, by potem przygryźć wargę.
- Tango - podjął po chwili, uśmiechając się i trzymając wedle zasad - to taniec erotyczny. Zmysłowy, ognisty. Ocieka lepkością miłości i stalowością złości. Ostre dźwięki są niczym przyprawa tej pikantnej samej w sobie potrawy z ludzkich uczuć... Uczuć, emocji... Hm, czy jesteś pewien, że wampir potrafi to zatańczyć?
Czarne oczy Oscara lśniły demonicznie w świetle latarni.

wolny, wolny, szybki, szybki, wolny, szybki, szybki, wolny
Melodia rozbrzmiewała mu pod czaszką, ostra melodia niemalże rozsadzała ową. Położył dłoń na jego plecach, przechylił głowę w lewo. Raz, dwa, trzy. Pum pum pum wybijane w uszach demona rozkwitało pewnym siebie uśmiechem na demonich wargach.
Jedynym widzem był księżyc. Wiecznie znudzony księżyc.
Posuwiście stawiał kroki, uradowany dominującym partnerem - co każdy obrót oblizywał wulgarnie usta. Patrzył w szaro-błękitne, zimne i martwe oczy swego partnera z istnym ogniem, pasją.
Miłością i złością.
- Och, czemu nikt mi nie powiedział, że wampiry są stworzone do tanga!? - wyszeptał w uniesieniu, gdy znów znalazł się twarzą w twarz z mężczyzną. - Czy to możliwe, byś miał gorące dłonie? - zapytał po chwili, zdyszany i pragnący wciąż więcej. Wciąż i wciąż.
Między nim a ciałem wampira był tylko cienki materiał koszuli inkuba. Żadnej innej bariery. Oscar nienawidził barier, murów, które ludzie tworzyli wokół siebie. Cóż, nie tylko ludzie...

- Ja torturuję ciebie, a ty mnie - wyjęczał mu do ucha, obejmując go nogą niemalże w pasie. - Kiedy przestaniemy, tylko od nas zależy czy będziemy w nie-bie - zaśpiewał; z zadyszką typowo ludzką nie wyszło to tak efektywnie, jakby mogło. Wszystko jednak nadrabiał zuchwałym uśmiechem.
Zaśmiał się, odchylając głowę i prezentując tym samym niebieskość, wypukłość żył. Był pewny, iż to widok co najmniej apetyczny dla wampira. Ach, musiał być!
Silnie przyciągany i gwałtownie odpychany. Zmuszany do obrotów, mogący tylko drapać paznokciami, kopać i gryźć - Oscar zdawał się być w swym niebie, swym piekle.
Przy kolejnej figurze tanga argentyńskiego koszula wampira odsłoniła nieopatrznie jego klatkę piersiową. Oscar kątem oka wychwycił coś jak wklęsłość na chorobliwie bladej skórze, w miejscu, gdzie powinno bić serce. Chciał tego dotknąć! Dotknąć! Ale nie do końca widział w ciemnościach rozświetlanych li jedynie przez księżyc i blask własnych oczu (ach, uwielbiał to - tak myśleć o sobie), a wampir już przyciskał go do siebie i boleśnie patrzył wprost w jego. Nie wiedział, co to było - blizna?
Wampir patrzył na niego tak obrzydliwie, tak morderczo. Tylko wampiry tak patrzą!
Czyżby widział za dużo? - ha!, może wydłubie mu oczy?
Oscar oblizał się.
- Zastanawiam się, czy na mnie zasługujesz - wymruczał zmysłowo, po chwili całując delikatnie jego usta, gdy na chwilę był tuż przy nich.

Oscar zaczynał powoli odczuwać skutki tak intensywnego tańca w swym niewątpliwie ludzkim ciele - słabym ciele, bo potrzebującym tak wiele, a nie dającym od siebie praktycznie nic. No, może tylko ładnie wyglądało - na tę myśl inkub uśmiechnął się, zlizując pot z górnej wargi.
Starał się tak manipulować tańcem, by jak najwięcej czasu spędzić w bezruchu - gdyby zepsuł, gdyby tango zaczęło być przeciętne, Renard dowiedziałby się i niechybnie go zabił. Wił się po drobnym ciele wampira, ocierał się o nie w takt nadany głośnemu pum-pum. Przestał się uśmiechać, co zdarzało mu się podczas tańca (słabości, ludzkie ciała są pełne takowych) - jego twarz zacięta, skupiona. Bo tak właśnie wygląda tango, czyż nie?
- Tak, tak! Jestem uroczy! - szeptał tylko, wyprężając drażniąco mokrą szyję.
Po chwili poczuł drętwienie kolan, ból w ramionach, a przede wszystkim - szum, szum w uszach. Krew rozsadzała niemalże czaszkę. Musiał się więc jej pozbyć - ostatkiem sił wskoczył na mężczyznę, który mimo dużo drobniejszej postury złapał go z gracją i niebywałą lekkością - widok na pewno groteskowo nienaturalny... musiał być rozkoszą.
- Bardzo lubię przygody - wydyszał mu do ucha, zamykając ze zmęczenia oczy; wyobraził sobie, że jego oddech ma kolor czerwony. - A nie lubię... manipulacji, a więc będę bezpośredni: ugryź mnie!

- Ała!
Krzyknął krótko nie tyle z bólu, co z zaskoczenia - Renard nigdy nie gryzł go w podobne miejsca (ciekawe, czy tego chciał kiedykolwiek?). Zacisnął mocno wargi, powstrzymując kolejne, nieartykułowane dźwięki, chociaż wyrywał mu się co jakiś czas przeciągły, cierpiący jęk. Zamknął mocno oczy, widząc czerwone krople rozpryskujące się o czerń powieki, czując metaliczny posmak w ustach.
Boli. Bolało. Coś czuł, że będzie boleć do końca świata.
Odruchowo najsilniej jak potrafił zacisnął pięść na jasnych włosach wampira, a drugą na drewnianej belce ławki. Drapał drewno paznokciami. Potem ścisnął spodnie na udzie, jeszcze później samo udo, ale ból nadal był nie do wytrzymania. Stęknął raz czy dwa, czując całkowitą pustkę w głowie.
Pustka w głowie była czymś znajomym przy tego typu doświadczeniach, więc odrobinę się uspokoił. Gładząc długie pasma włosów mężczyzny, starał się oddychać w miarę spokojnie, czując piekący ból w miejscu ran. Szorstki język zbierał strużki krwi... rozmazywał po całej skórze.
Po jakimś czasie tych szalonych przyjemności, poczuł się słabo.
- Ale... podobam ci się... co? - wystękał, opierając bezwiednie głowę na ławce. Wszystko nagle stało się bezwiedne.
Za moment albo zemdleje, albo zwymiotuje.

Oscar, zdawać by się mogło, całkowicie stracił klarowność myślenia. Jego umysł pozostawał za ciężką zasłoną mgły, członki stały się ciężkie niczym w okowach, zardzewiały zawiasy w stawach. Oddychał płytko, słabo.
Stracił stanowczo za dużo krwi.
Z wciąż zamkniętymi oczami, chwycił policzki wampira i przyciągnął jego twarz do swojej (nie udałoby mu się to, gdyby nie dobra wola mężczyzny), gładził samymi opuszkami czoło, nos, usta... kły. Całował miękko powieki, szczękę, wargi, skronie. Potem szyję. Oliwkowa skóra przybrała makabrycznego odcienia białości, podkreślanego przez iluzoryczne światło księżyca. (czyżby latarnie pogasły? - ach nie, miał po prostu zamknięte oczy)
Podjął rozpaczliwą próbę zdjęcia z siebie zakrwawionej koszuli.
- Hm... - wymruczał, wdychając mimowolnie zapach wampira. Wampiry pachną wilgocią, kurzem, starością i stęchlizną. Martwotą ciała.
Moczył śliną jego skórę, owiewał oddechem, kiedy przetaczał się przez ramiona... kochanka?
Inkub stracił całą swą moc. Pozbywszy się w końcu koszuli (z niemałym wysiłkiem odrzucił ją od siebie, jakby parzyła, przeklęta), wtulił się w mężczyznę, obejmując go ramionami. Jakby chciał się ogrzać tym zimnym ciałem (nonsens). Jak małe dziecko przytulił nos do ostrego obojczyka, wzmacniając uścisk, co wcale nie znaczyło, iż był on silny. Wzdychał niczym dziewica za swym kochankiem i tylko wtulał się w niego, coraz mocniej i mocniej.
- Lubisz mnie jeszcze, prawda? - wyszeptał mrukliwie, próbując niby wniknąć w martwe ciało wampira, zasilić jego egzystencję własną duszą... Irracjonalnie doprowadzić do fuzji doskonałej ciała i duszy.

Przycisnął drżącą dłonią ranę poniżej żeber - jego palce ślizgały się po krwi rozlanej na białym obrusie skóry. Niczym wino. Strużka potu przetoczyła się po skroni Oscara.
- Tak - wymruczał mu do ust, nie otwierając jeszcze oczu, czując przyjemność, kiedy go dotykał i tulił (Renard nigdy tego nie robił... nikt nigdy tego nie robił oprócz...). - Co tylko zechcesz...
Trząsł się niby w gorączce, gdy palce wampira błądziły po pergaminie pleców, naciskały delikatnie kręgi rysujące się pod skórą twardą kością. Przełykał potulnie ślinę, kiedy cała dłoń przesuwała w górę i w dół utrzymanego w najlepszym stanie pokrowca na duszę. Przeklętą, duszę acz jednak.
Oscar wciąż oblizywał usta, ledwie muskając językiem jego szczękę. Palcami drażniąc ramiona i boki wampira.
- Było ci dobrze? - powtarzał utarte teksty, bezczelne uśmieszki i bezwstydne pytania zupełnie nieprzekonany, zmarnowany i pozbawiony zupełnie odwiecznej otoczki z zapachu wanilii i pewności siebie, zuchwałości wręcz. Jakby robił to automatycznie, jakby... przez to właśnie oddychał.
Potem niemal przeciekł przez palce mężczyzny i ułożył się na ławce., podkulając nogi pod ranę. Nie omieszkał pociągnąć za rękaw koszuli wampira, by ten położył się obok bądź zupełnie na nim.
Tego po ugryzieniu nieznajomego się nie spodziewał. Zupełnie. Tego, co robił i jak się czuł. Myślał raczej, że będzie jak z Renardem.
Wampiry jednak różnią się od siebie.

Oscar wtulił tylko twarz w uda wampira, zaciskając pięść na materiale jego spodni. Uśmiechnął się, słysząc tę odpowiedź.
Przez chwilę nie mógł złapać oddechu, wcale nie czując drżenia całego ciała. Było zimno.
- Rób ze mną, co tylko chcesz - wychrypiał, nadal się uśmiechając. - Co tylko chcesz... mój panie.
Obrócił się tak, by na niego spojrzeć z dołu. Był naprawdę bardzo ładnym... młodzieńcem. Ciekawe, co miał w środku - kruche kości podtrzymujące skórę? czarne, zgniłe organy? Co powodowało, że się poruszał? Mówił do niego i go dotykał... tak elektryzująco.
- Mmagia - wymruczał, dotykając miejsca, gdzie powinno być serce. Wyczuł palcami niedużą dziurę pod materiałem koszuli. - Jesteś magiczny?
Golem. Mechanika napędzana magią. To zdecydowanie to.

- Zimno to niejednoznaczne uczucie - powiedział nieco bardziej odprężony, czujący się nieco lepiej, składając dłonie na brzuchu. - Zimno zaczyna się poniżej pewnej temperatury i przenika przez skórę, niesione przez żyły do serca, a przez tętnice do mózgu i kończyn. Kończyny drętwieją, mózg zamarza, a serce staje się... hm, puste, bezwartościowe, a zarazem niebezpieczne. Jest jak czarny karzeł; wypalona, przebrzmiała gwiazda.
Oscar oblizał usta, czując rosnące podniecenie za każdym wypowiedzianym przez siebie słowem. Był niczym duchowy nauczyciel po ciele człowieka.
- Zimno to czysto fizyczne uczucie, które paraliżuje, parzy, zlepia szronem usta czy tam powieki. Wszystko staje w bezruchu, a wiadomo, iż ciało człowieka jest nieustannym ruchem. Prowadzi do czernienia kończyn i ich odpadnięcia bądź amputacji. Krwiście odznacza się na policzkach.
On - wampir - był zimnem! Zimnem w istocie rzeczy!
Oscar delektował się słabością brzmienia swego głosu, myśląc, że zbyt wiele czasu spędził z Renardem, by mieć takie przemyślenia.
- Zimno... Tak, to też samotność, odrzucenie i obojętność. Wtedy jest ciężko. Czuć to jak... zaraz, ty jesteś zimnem, a więc czujesz je ciągle, odwiecznie, czyż nie? - Ożywił się, jakby odkrył zachłannie ukrywaną przed nim prawdę. - Och, w końcu czuję to gówno na twych rękach...
Opadł z powrotem na jego kolana, jakby zrezygnowany, a jednocześnie zadowolony z siebie.
- Wampiry znają jakieś świętości? Mają zasady? Coś, co czczą? - zapytał w końcu, gdy cisza zaczęła się przedłużać.

- Chyba rozumiem - powiedział cicho, przyjmując dotyk wampira z niebywałą dla niego obojętnością. Jakby to właśnie mu się należało, jakby robił mu łaskę swą skórą tak chętną do pieszczot.
Zaskoczyła go ta odpowiedź - nigdy nie myślał o bogu, którego czcili ludzie; uważał to za raczej urocze w ten słodki, głupiutki sposób. Religia zupełnie go nie przekonywała, nie interesowała, bo niosła ze sobą przedziwną, irytującą atmosferę mistyczności. A poza tym była strasznie nudna i fałszywa, zdecydowanie fałszywa. No, ale nie można przecież ludziom odmawiać fantazji i skuteczności w organizowaniu zupełnie niezorganizowanych organizacji!
- Masz jakieś wartości? - ponowił pytanie. - Coś, co karmi twą wątpliwą duszę i zajmuje najważniejsze miejsce w twojej egzystencji?
Oblizał usta - bóóóg.
Nagle Oscar zerwał się (na ile to było możliwe w stanie skrajnego wyczerpania) z kolan wampira, jakby właśnie teraz coś do niego dotarło. Spojrzał na niego z fascynacją i niepokojącym uśmiechem. Oczywiście nie było to tak efektywne jak zazwyczaj, aczkolwiek to intencje się liczą.
- Ile masz lat? - zapytał, palcem wskazującym przesuwając po kości policzkowej. - Widziałeś Jezusa?