Royal Café

Allegro maestoso nie brzmiało tak wspaniale, niż słuchane w olbrzymiej, zdobionej złotem i marmurami sali koncertowej! Te bordowe obicia krzeseł! Scena przed nim! Zamknięte oczy słuchaczy, smyczki namiętnie, energicznie ocierające się o napięte struny. Batuta patetycznie i gniewnie (niczym sami bogowie!) świszcząca w powietrzu i fryzura dyrygenta falująca w oburzeniu na niedokładne instrumenty (na nikłą dysharmonię, czyli przywilej autentycznych przeżyć). Piedestał dla muzyki! Piękne suknie, błyszczące kolie, eleganckie garnitury i kultura wybuchająca każdym słowem, każdym gestem...
- Na wszystkich bogów! Cóż to się z tym światem porobiło!? - Pan Renard warknął do siebie, zdzierając z uszu słuchawki. - To zdecydowanie nie jest Chopin...
Kilku gości kawiarni, raczących się wyśmienitym aperitifem, ubranych w gustowne garsonki czy marynarki oglądnęło się na niego. Uchylił kapelusza damom i wrócił do swej parującej kawy, gorącej jak tylko demony Fallentown wiedzą. Pachniała wprost rozkoszą słonecznego świata, świeżo wyparzana. Para pieściła jego czoło, gdy nachylił się nad napojem.
Pan Renard był kontent. Rumiany i zdrowo najedzony wprost prześliczną dziewczynką o słowiańskiej urodzie. Przypomniała mu dom, więc znów zastał go melancholijny, subtelny nastrój. Ale jakież to przyjemne! Posmakować dawnych czasów...
Po chwili zaspokajania małych przyjemności zmysłów poczuł, że ktoś się zbliża. Napiął mięśnie karku, wyczuwając półdemona, jednakże nawet nie drgnął, gdy przybysz odsunął krzesło i bezceremonialnie przysiadł się do kawiarnianego stolika w ogródku. Jego twarz w jaskrawym świetle lampy prezentowała się mało przyjemnie.
- Ach, pan Berent, nieprawdaż? - Pan Renard uśmiechnął się krwistymi oczami, na jego jasnej chuście zasłaniającej twarz widoczne było kilka szkarłatnych kropel. - To nie przystoi dżentelmenowi tak się zakradać!

- Nie uważa pan, że szukanie wampira w dzień to czysta głupota? - Zaśmiał się zimno.
Uważnie lustrował przybysza. Nie podobało mu się jego nieokrzesanie - tak wyglądu, jak i manier. Skrzywił się, gdy mężczyzna wydmuchał mu dym prosto w twarz. Jako wampir czuł wszystkie, dosłownie wszystkie!, paskudztwa tam ukrywane. Gdyby to było coś... stylowego, jednakże nie - to tylko skręcany przez Chińczyków pet. Powstrzymał pełne obrzydzenia kaszlnięcie i przywołał na swe oczy uśmiech.
- W czym więc mogę pomóc, panie Berecie?

Wampir odetchnął i zgrabnym ruchem nadgarstka przywołał kelnera.
- Mój słodki chłopcze, nie chcę być nieuprzejmy dla szefa kuchni, jednakże ta kawa - skinął na wystygłą, nieruszoną nawet palcem filiżankę - jest zimna. Przynieś mi następną, jeśli to nie kłopot.
I jak w każdej szanującej się restauracji (w tym przypadku kawiarni) kelner tylko skinął z uśmiechem i już niósł tacę z naczyniem do kuchni.
Teraz pan Renard mógł spokojnie zająć się czyszczeniem płaszcza z niewidocznych pyłków, zupełnie ignorując mężczyznę.
Nazwisko Victor Baret od razu doszło do jego uszu, kiedy tylko zjawił się w Fallentown (a raczej uderzyło w delikatne małżowiny z niemałą mocą). A częstotliwość pojawiania się tegoż nazwiska była tak silna, iż postanowił popytać to tu, to tam. Zaszeleścić zielonymi papierkami. Łowca Snów i półdemon w jednym ciele, walczący o sprawiedliwość na tym nieszczęsnym padole. Tyle wystarczyło, by zniechęcić pana Renarda do dalszego drążenia w historii nieokrzesanego jegomościa. Dopiero teraz... czuł, że może mu się przydać.
A tak się składa, że Renard Malęszewski (przedstawiający się wraz z tytułem szlacheckim) dostaje to, czego chce. Zawsze.
Wampir zmrużył oczy i w końcu powiedział jedwabistym tonem:
- Mój drogi, nie sądzisz, że to odrobinkę nieuprzejme z twojej strony? Najpierw pragnąłbym wiedzieć, z kim rozmawiam.
Wtedy przyszedł chłopiec z nową kawą.
- Rozkosz! - Ucieszył się pan Renard, od razu wdychając aromatyczną parę unoszącą się teraz w powietrzu.

- Proszę pana, robienie ze mnie głupca nie jest konieczne. Termin Łowcy Snów jest raczej powszechnie znany - odpowiedział na wywód mężczyzny, poprawiając nonszalancko kapelusz. - Poza tym musiał mnie pan z kimś pomylić, nie mam i nie chcę mieć nic wspólnego z Łowcami Snów... Nie mam żadnych informacji, które mogą być panu przydatne. No, chyba że szuka pan wiadomości na temat literatury polskiej. Ale - uśmiechnął się drwiąco, prześlizgując wzrokiem po rozpartym na siedzeniu łowcy - nie sądzę, aby tak było.
Wyciągnął ze skórzanego pugilaresu kilka banknotów i położył pod wazonem, w którym więdły róże. Spojrzał wyzywająco na Bareta, opierając się na lasce. Już podnosił się, by odejść.

Renard roześmiał się serdecznie, klepiąc Bareta po zarośniętym policzku. Po chwili momentalnie się opanował i wytarł dłoń w skórzanej rękawiczce o jego płaszcz.
- Jakiej rozmowy, mój chłopcze? Toż to nie rozmowa, a zastraszanie starego, zniedołężniałego wampira! I robienie z siebie pośmiewiska na oczach szanujących się obywateli Fallentown (wiesz, warto jest mieć w nich przyjaciół) - zaczął na pozór pogodnym tonem. - Jestem również za stary na czyjkolwiek gniew... A tym bardziej na brudzenie sobie rąk jakimiś tam morderstwami. Skąd pan wpadł na pomysł, iż mogę mieć coś z tym wspólnego? Ja? Skromny właściciel skromnego interesu, mieszkający w równie skromnej dzielnicy... Nierzucający się w oczy.
Spojrzał wystudiowanym, "niewinnym" wzrokiem w oczy Bareta.

- Pan mnie obraża! Jak pan w ogóle śmie sugerować, iż ja!.. ja.. - niemalże zakrztusił się własnym językiem z oburzenia - JA żądam od pana zapłaty!? To nie do wiary, aby taki obdartus jak pan płacił MI! Cóż za czasy... cóż za chore czasy!
Znów się podniósł, jednak Baret był na to przygotowany - pchnął go z powrotem na krzesło, choć tym razem Renard złapał go za nadgarstek i lekko odepchnął. Sam zajął z godnością miejsce.
- Powtórzę może moje pytanie: dlaczego sądzi pan, że posiadam pomocne panu informacje? - zapytał wielce grobowym tonem.
Baret rzeczywiście aż wyczuł woń rozkopanych grobów wyzierającą spod dusznego aromatu czarnej jak noc kawy.

Renard nieopacznie uniósł brwi w zdziwieniu. Ba!, być może nawet zawahaniu. Oblizał jednak kły i już wróciło jego zwyczajowe usposobienie.
Blefował - to jasne.
- Strach to niskie uczucie, mój szanowny panie, choć to także przywilej ludzi odważnych - powiedział ostrożnie. - Hm... dobrze, a co pan powie na to: Strach to także przywilej zakochanych? - Uśmiechnął się do niego bezczelnie, co widoczne było w błysku w krwistych oczach. - Niestety jednak nie czuję strachu (to musi być fascynujące uczucie, nie sądzi pan?), jednakże staram się myśleć przyszłościowo, mieć wciąż otwarty umysł i zabezpieczyć się przed niechcianymi wypadkami.
Przerwał na moment, wsłuchując się w odgłosy skrzypiec w środku kawiarni. Przymknął oczy, słyszał doskonale ciche rzępolenie.
- To doprawdy niebywałe, że nawet w Royal Cafe jestem narażony na tak fałszywe dźwięki - powiedział to takim tonem, iż musiało zostać odczytane dwuznacznie. - To wprost niedopuszczalne.

Renard nie mógł się powstrzymać - prychnął rozbawiony.
- Złość piękności szkodzi - powiedział tylko, irytująco przeciągając samogłoski.
Zerwał płatek róży i począł się nim bawić. Do świtu jeszcze trochę czasu, nie ma zamiaru zwierzać się Łowcy Snów. Ma swoją godność, na bogów Tartaru!

Renard, gdy tylko zauważył Claudię, zerwał się z miejsca, chyląc przed nią kapelusza.
- A jednak ta noc może stać się jedną z piękniejszych! - odezwał się z emfazą, potrącając jej ochroniarza i odsuwając krzesło przy stoliku. - Proszę, niech pani usiądzie chwilę. - Wskazał jej miejsce.
Spojrzał zimno na Bareta.
- Wybiera się pan gdzieś? - zapytał po chwili.

- Och, zostawmy naszego stróża prawa w mieście upadku - powiedział niespodziewanie pan Renard, wracając na swoje miejsce i rozglądając się za kelnerem. - Czy jest coś, na co masz ochotę? Coś, co jest podawane w tej jakże skromnej kawiarni, jeśli chodzi o twój wyszukany gust, droga Claudio?
Zignorował Bareta. Szczerze powiedziawszy, był bardzo zadowolony, iż ten postanowił odejść.
Może będą mogli porozmawiać na osobności o Vincencie?

- Naturalnie, naturalnie. - Pan Renard skinął ponownie na tego co uprzednio kelnera. - Mój chłopcze, zabierz tę zimną kawę, to wprost skandal, aby przynoszono mi wciąż i wciąż chłodną, doprawdy... A przynieś nam butelkę Pomerol i jeden kieliszek, a także jakieś lody dla pana. - Wskazał dłonią na Bareta.
Chłopiec już miał odchodzić, kiedy wampir zatrzymał go jeszcze.
- Ach, zapomniałbym! Proszę jeszcze o filiżankę gorącej, gorzkiej czekolady, na Baudelaire'a! - Uśmiechnął się oczami do zaskoczonego apostrofą chłopca, by później spojrzeć bardzo znacząco na Claudię.