Mgliste Jezioro

- Plum! - Satavius uradował się, jak głupi, bo przewidział idealnie zamiary inkuba. Z piekielnym uśmiechem zsunął się z łódki, wpełzając do wody, niczym aligator. Wydał z siebie nawet ciche mruknięcie - iście gadzie mruknięcie!
Momentalnie natrafił na Oscara i chwytając go za ramię począł ciągnąć za sobą w stronę brzegu. Wydał się bawić idealnie, gdy rekreacyjną połową 'żabki' (połową, bo jedną rękę miał zajętą ratowaniem kochanka) zmierzał do celu. Jakby w roli niewinnego żarciku zanurkował, oczywiście pociągając za sobą Oscara w zielone odmęty. A, co tam. Najwyżej kupi nowy płaszcz, gdyby ten zbytnio zniszczył się na demonie.
- Masz idealny gust. Ta noc wydaje się być genialna na kąpiel w jeziorze. - powiedział wyciągając Oscara na trawę w skrajnie bezceremonialny sposób. Sam stanął obok i starał się wyplątać z włosów wodorosty, liście i patyczki. Wcale nie przejmował się tym, że był cały mokry, nie mówiąc już o zacinającym coraz silniej deszczu, ani łódce porzuconej po macoszemu na środku jeziora.

- Och, przestań. Po co to robisz? - momentalnie zaprzestał zajmowania się sobą, skupił całą uwagę na inkubie, po chwili odczepił go od swojej nogi, co nie było wcale takie łatwe. - Jak z dzieckiem. - mruknął i zaczął go rozbierać. - Każdy wie, że nasiąknięte wodą ubrania są zimniejsze, niż powietrze wokół. Zmarzniesz do końca, będziesz chory... będziesz kichał! A tego u ludzi nie cierpię. Kichanie... w ogóle co to jest. - gadał bzdury jakby chcąc zamaskować troskę i delikatność, z jaką pozbawiał Oscara ubrań. Rzucał je to w jedną, to w drugą stronę: raz lądowały w wodzie, raz w lesie. Przestał dopiero po chwili, pozostawiając inkuba w spodniach i koszuli. Usiadł obok, podziwiał przez chwilę jego ciało, po czym odwrócił wzrok w stronę jeziora. Opadł na ziemię, jakby zmęczony całą tą nocą, przepełniony swą pustą i zapchany bezcelowością.

- Khm. - jego cierpliwość cieszyła się ze swoich zacnych rozmiarów. - Na zdrowie. - otarł rękawem twarz, potem usta Oscara. Rozebrał się z koszuli i objął ramionami inkuba. Skóra wampira błyszczała się od wilgoci. - Ach, mój piękny, mój piękny... - mruknął przeczesując palcami jego włosy (kolorem idealne przeciwieństwa! białe-czarne). - Będziemy wracać? - zapytał tym samym dając wyraz uznania dla zdania demona. Jego milczenie zaniepokoiło wampira, było wręcz niewygodne, starał się przełamać ciszę. - Odpowiedz, proszę. Będziemy? - naciskał.

- Jesteś dla mnie niesamowity. - odezwał się nawet jedną komórką ciała nie protestując przed wielbiącymi pocałunkami (wszak wszelaka cześć mu się należała!). - Teraz jesteś jak rusałka, która zwiodła mnie w okolice jeziora, ssskusiła, ssskusiła. - wampir czuł się, jak zaczarowany: wszystko, co widział migotało, jakby wysadzane drobniutkimi diamencikami, obsypane pyłkiem z prawdziwej skały księżycowej, nie jakiegoś tandetnego, plastikowego brokatu, nie!
Satavius chciał po raz kolejny tej nocy nasycić się bezwonną boską posoką, zatopił dłonie w czarnych włosach kochanka (że też czarne kosmyki mogą emanować światłem!), opuścił je na jego szyję, objął układając opuszki na tętnicy.

- Co ty robisz... ? - zapytał półprzytomny dowiadując się momentalnie o zamiarach demona. Nie czuł bólu, tylko kilka małych ostrzy wnikających w jego skórę: wielce niepokojące. Szeroko otworzył oczy i wpatrywał się w niego zaciekawiony.
Gdy trzymał tak dłoń na szyi demona w wampirzym wnętrzu (próżnym, omiatanym zewsząd frywolnym wiatrem!) wykiełkowało niezrozumienie: jakby maleńki wałeczek z wypukłymi punkcikami zaczął się obracać i ocierać o cienkie druciki. Tink-tink-tink. Pozytywka!
Blondyn zaczął nucić niemal nieświadomie, opuszkami wypukując melodię na szyi i ramieniu kochanka. Wpasował się idealnie w rytm bicia jego serca, leciutko przyspieszał z każdą chwilą.

- Goniłbym? - zapytał sam siebie obejmując dłonią policzek inkuba, wpatrując się niebezpiecznie! w jego oczy. W przeciągu chwilki w wampirze zaszły licznie, drobniutkie zmiany: jego spojrzenie lśniło od uwagi, jaką poświęcał swemu kochankowi, rozchylone usta pozwalały wiatrowi osypywać różnorakie wonie na czubek języka, postawa zmieniła się w iście szarlatańską, prostą, pewną siebie, dostojną i wielce czujną. Zadarty do góry podbródek tylko potwierdził pełną gotowość bojową.
- Zależy, co masz na myśli. - uśmiech zdradzał rozbawianie. - Jeśli uganianie się za tobą, jak za żoną, to, wybacz, ale nie jesteś na tyle uroczy, bym był na to gotów. - nie dał rady stłumić śmiechu. Ach, cóż to? Satavius wpadł raptem w dobry humor! Emanował nim wręcz, jakby wołał do inkuba spiel mit mir! spiel mit mir! spiel mit mir heute Nacht!

Wampir bez zastanowienia objął demona w talii i delikatnymi pociągnięciami przesuwał w stronę najbliższego drzewa. Przez całą drogę pozwalał sobie na subtelne podrażnianie ciała kochanka, na dociążanie go czysto erotycznymi dreszczami. Czemu nie?
Gdy byli blisko zamierzonego celu, niepozorny białowłosy chłopiec przeniósł dłonie na ramiona tej iście piekielnej istoty przed sobą i brutalnie cisną nią w drzewo, tak, że kora brzozy dokładnie odbiła każą chropowatość na jej ciele, pozostawiając nacięcia i zadrapania podobne do tych po biczowaniu.
- Porównałem cię do rusałki, ale wpadłem na coś trafniejszego. - szaro-błękitne spojrzenie Sataviusa spełzło wolno w dół po ciele Oscara, zatrzymując się dopiero na jego żebrach, dokładnie na ranie tuż pod nimi. - Tylko... - zawiesił głos pozwalając sobie na krytyczne zmierzenie całego jego ciała, na wolne, lepkie rozkoszowanie się widokiem nagich, męskich wdzięków. - Tylko brakuje mi czegoś... Czegoś barrrdzo charakterystycznego. - przechylił głowę na bok i momentalnie, nie wiadomo skąd pojawił się tuż przy inkubie, dociskając jego ciało do chropowatej kory z pasją kata. Chwycił jego dłonie w swoje i rozłożył na boki, tworząc tym samym z ich ciał literę Y.
- Brakuje mi krzyża... brakuje mi... Stygmatów! - mocno nacisnął na niego całym ciałem, jednocześnie wbijając paznokcie w środki obydwu jego dłoni. Wygiął niebezpiecznie inkubowe ramiona do tyły, jakby chciał wyłamać mu barki, zgruchotać te delikatne, kruchutkie kosteczki.
- Bo przekłuty bok już masz. - wampir zaśmiał się, nie dało się jednak odgadnąć, co czuł naprawdę. - Pater noster qui es in caelis, sanctificetur nomen tuum, adveniat regnum tuum, fiat voluntas tua sicut in caelo et in terra... - sykliwie ocierając się wolno, wolno, wooolno biodrem o podbrzusze demona.