Mgliste Jezioro

- Nie, nie logiczne. Mógłbym za wszelką cenę chcieć się wpierać siebie... A wtedy nie byłbym już taki, jaki jestem.- wampir rzucił ostatnie niemal skonsternowane spojrzenie gwiazdom, po czym skupił się na demonie.
- Bo nie wypiłem tyle wina, co ty. - zaśmiał się cicho, leniwie i wilgotno pocałował go za uchem. - Kochać się na tak małej łodzi? To dość ryzykowny pomysł. - skomentował dopiero po chwili, gdy oderwał się od kochanka. Ach, kochał takie noce. Aromat wina nieustannie przywoływał mu na myśl weneckie rozpusty, a raczej pragnienie doświadczenia doznań, jakie się z nimi wiązały. Ekstaza!
Satavius oblizał wargi demona samym czubkiem języka spijając resztkę smaku wina, którego niestety poczuć nie mógł.

- Widzisz, jak bardzo okalecza mnie matka natura w karze, za wynaturzenie? - zapytał poddając się kompletnie woli demona, zamykając oczy, jakby bojąc się narazić na zaprószenie ich gwiezdnym pyłem. - Oskarze... - szepnął błagalnie, tonem osoby świadomie konającej. - Czy ja umiem kochać? - nie dało się wyczuć, czy pytanie było rzeczywiste, czy raczej retoryczne, w stylu: zastanów się, o co mnie prosisz.
Wampir trwał w pozycji wymuszonej przez demona rozchylając wargi, językiem co chwila zlizując blade smugi gwiaździstego światła, księżycowego lśnienia.

Wampir milczał długi, niemiłosiernie długi czas. Objął kochanka ramieniem, położył dłoń na jego karku i głaskał delikatnie, samymi opuszkami. Nie zastanawiał się nad tym, co robi - po prostu wykonywał polecenia tego czegoś w sobie.
- Upiłeś się. - stwierdził w końcu przytulając policzek do jego głowy, napawając się jego zapachem i obecnością. - A miłość chyba zależy od tego, jakim człowiekiem się było. - wyrwało mu się niespodziewanie. - Bo i niektórzy ludzie nie umieją kochać, nie umieją doceniać, nie umieją spojrzeć dalej, niż im samym jest wygodnie, niż... ! - przerwał. Znów dał się porwać uczuciom, porwać w górę, w górę, w górę! Chyba tylko po to, by z ponad naturalną prędkością i tragizmem zacząć pikować w dół. I spaść! niżej, niż na ziemię.
- A ty? A czy ty umiesz kochać? A czy ty umiesz kochać mnie? Czy ty mnie kochasz? - zapytał pomijając jakby przez nieuwagę pytanie o pragnienia. Naprawdę, to rozważał je silnie w swym wnętrzu. Rozważał, czy w ogóle je ma. - Ogień - pisze sadzą scenariusze. Idealnie spopiela - więzi ciało, mierzi duszę. - wyszeptał cytując samo zakończenie jednego ze swych wierszy, jakby kwitując w raczej niezrozumiały sposób swe rozmyślania. Nieświadomie odnosząc się znów do swych wspomnień.

Znów bezbrzeżne milczenie.
Wampir wolno zbliżył usta do jego, zatrzymał się dopiero kilka milimetrów przed nimi, niespiesznie przesunął w kierunku ucha demona. Widać było, jak wielką przyjemność sprawia mu obecność Oscara, jak bardzo chce się nią delektować, jak bardzo samotny musi czuć się, gdy nie ma nikogo w pobliżu, kto wiedziałby, czym naprawdę jest. Kogoś, kto pozwoliłby mu poznawać się w ten, czy podobny sposób.

- Czyli chyba jestem spoza tego świata... - odpowiedział unikając bezpośredniości.
Chociaż wampir wydawał się troszczyć o demona, dbać, przejmować jego zdaniem i słowami (bo tak rzeczywiście było!), nie wiedział, czemu tak robi. Działał w taki sposób, w jaki chciał działać, mógł się zastanawiać nad przyczyną, jednak nigdy nie wymyślił nic innego prócz 'tak, bo mam taki kaprys'.
Czuł, że inkub zasługuje na szczerość, dlatego odpowiedział zgodnie z prawdą.
Bo pomimo wszystkiego, co się działo, pomimo słów, jakie padły, pomimo gestów - Satavius umiałby zadać katusze Oscarowi nawet w tej chwili, bez żadnego ostrzeżenia, czy wyjaśnienia.

- Nie, to nie jest śmieszne. - zaprzeczył natychmiast, przeczesując palcami włosy kochanka, jakby chcąc powiedzieć: masz rację, że nie kocham, ale jestem tu dla ciebie i tylko dla ciebie. - Może po prostu masz pecha i... pragniesz miłości od takiego typu istot, które ci jej dać nie umieją, nie chcą? - spytał. - Albo właśnie z tego powodu jej chcesz, bo nie możesz dostać. - snuł hipotetycznie podejrzenia nie przywiązując do nich jednak większej uwagi.
- Przypomnę ci, że sam zaproponowałeś wino. - zaśmiał się subtelnie. - Jeśli chcesz, to ja mogę zafundować ci, mój drogi przyjacielu, kurację szybkiego trzeźwienia. - w wampirzych oczach zabłysnęła iskierka rozbawienia. Z lubością objął mężczyznę i przytulił do siebie. - To jak? Chcesz? - nie wiedział, czy demon to widział, posłał jednak znaczące spojrzenie w stronę wody.

Wampir zmarszczył brwi zaskoczony takimi przemyśleniami płynącymi z ust demona. Nie wiedział wręcz, co ma powiedzieć!
- A... ale czemu miałbyś być skazany, skoro poprawnie wykonujesz swe... zadanie. - nie wiedział, jak nazwać działalność demonów na ziemi. Nie wiedział o nich przecież nic, kompletnie nic! Można go było łato oszukać. - Czy może na tym ma to polegać: nie ważne, czy jesteś 'dobry' w tym, co robisz, i tak ponosisz karę... ? - jego pytania kierowane były wyłącznie ciekawością, nie bezczelnością.
Wampir nie przerywając wypowiedzi włożył dłoń do wody i odczekał chwilę, by jego skóra ochłodziła się drastycznie. Przytknął opuszki do jego karku, nie dbając nawet o lodowate krople, które (ciekawskie!) wciekły pod kołnierz.
- Czy może zakładasz cierpienie i wyniszczenie wszelkiego 'zła' na ziemi, gdy 'dobro' zatryumfuje? A może wszystko pomieszałem? - stwierdził w końcu przyciskając dłoń mocniej do jego skóry, rozcierając po niej wodę.

- Gadasz głupoty. - skwitował troskliwie całując demona w czoło, potem w usta. - Jest coraz cieplej na świecie, wiesz, globalne ocieplenie. To pewnie dlatego. Trudniej jest rozgrzać gorący świat. - och, och, och... a cóż to? Czyżby Satavius pocieszał demona?
Wampir położył obydwie dłonie na jego twarzy, pogłaskał go. - Od dawna tu jesteś? - zapytał w końcu maltretując gorącą skórę śmiertelnika lodowatym dotykiem, lodowatym - chociaż taki właśnie miał nie być.

- Jakie? Wydaje mi się, że z czasem wszystkim przechodzi zapał do życia. Nawet tak gorącej istocie, jaką jesteś. - uśmiechnął się smutno. - Całować? Znowu!? - udał oburzenie, zbliżył się do niego jednak i począł całować z namaszczeniem i niemal niebiańskim uwielbieniem szyję demona, jego szczękę i policzek. Zauważył, że sprawia to jemu samemu niemal ludzką przyjemność, dlatego kontynuował drobne muśnięcia docierając do ust kochanka.
- Powinno... - pocałunek. - ...być... - pocałunek. - wię... - pocałunek. - ...cej takich... - pocałunek. - takich niedobrych inkubów. - skończył w końcu zdanie i na dobre przywarł do jego warg.

Przez cały ten czas uśmiechał się w subtelny, tajemniczy, niebezpieczny wręcz sposób.
- Mój drogi, czarny Putto, gdybym wiedział, że moje słowa tak na ciebie zadziałają, ubrałbym myśli w bardziej tragiczny kostium, abyś miał szansę intensywniej im zaprzeczyć! - zaśmiał się mając na myśli własną teorię o gasnącym zapale.
Oscar tak mocno ściskał wampira, że ten ledwie mógł się ruszyć, zapewne nie mógłby oddychać, gdyby w ogóle oddechu potrzebował. Pomimo wszystkich niedogodności wysilił się na położenie dłoni na udo demona i wolne, kujące niemal przesunięcia czubków opuszków to w górę, to w dół - jakby poszukiwał najwrażliwszego miejsca w tych okolicach ciała kochanka.
- Och, co ty tak przepadasz za moimi zębami? - zapytał coraz bardziej rozbawiony. Na wpół świadom swych czynów pozwalał dłoniom przepływać z ud na podbrzusze, potem znów w dół, wytyczać nowe, nieznane ścieżki, to skradać się, to szaleć w nieokiełznanym tańcu.

- Przez te słowa budzi się we mnie pragnienie... - zamilkł podkreślając wieloznaczność wypowiadanych słów. Wykorzystując okazję przeciągnął czubkiem języka i wargami idealnie po tętnicy szyjnej demona. - ... ssspełnienia tych wizji. Właśnie twoje wizje lubię najbardziej! Wizje, wyobraźnię, uczucia, twój płomień! Płomień, który płonie, ale nie spala ciebie! Jak biblijne drzewo! Rozpala... ! - wziął głęboki, wolny wdech wystawiając koniuszek języka. - Rozpala także i mnie. - dopowiedział lubieżnym, intymnym szeptem. Zbliżył zaraz wargi do jego i oblizał się. Co z tego, że zwilżył również usta kochanka? Wszak to przez 'niewinny przypadek'! - Znalazłem cię... ! I smakujesz tak wyborrrnie! - wampir niemal dzielił zapał równy demonowemu.

Wampir wydał się przez chwilę zbity z pantałyku, rozkojarzony. Spuścił wzrok, omiótł szybkim spojrzeniem wodę, odległy horyzont, gwiazdy.
Oscar przez przypadek poruszył najczulszy temat, jaki Satavius w sobie nosił.
- Mój drogi, mój czarny aniołku, cherubie Pana Mórz Siarki... - znów utkwił (zbolały? Satavius cierpiał!?) wzrok w jego oczach. - Jest on skrajnie egoistyczny. - odpowiedź, zwykła odpowiedź, bez cienia żalu, czy krytyki. - Bo ja płonąłem tylko raz, tylko raz odrodziłem się w myśl feniksjańską, tylko raz zatracić mogłem część siebie, bo nigdy jej nie odzyskałem. Ona była samym pragnieniem jej odzyskania. - wampir mówił o zdolności do miłowania. - A czemu egoistyczna? Bo to dla ciebie bym płonął, a sam musiałbym powstawać z popiołów... Ale zgadzam się. - objął go tuląc do siebie. - Bo podobno łzy feniksów leczą. Mógłbym to jakoś... wykorzystać. - wampir uśmiechnął się szczerze, ciut upiornie, już prawie całkowicie wracając do poprzedniej kondycji.
Obejmując go jedną ręką, drugą wsunął między jego uda, zagłębiając się pomiędzy wewnętrznymi ich stronami.

Wampirowi zaczęło szumieć w głowie.
- Dobra, oczywiście, że dobra. - odpowiedział rozglądając się po niebie. - Do szerzenia dobra... z mojego punktu widzenia. - dodał uśmiechając się diabelsko. Po chwili wygiął się do tyłu, za burtę, pozwalając, by włosy utonęły w wodzie niemal do połowy swej długości. Łódka przechyliła się niebezpiecznie na jedną stronę... i tak nieznośnie szumiała! Wszystko wokół Sataviusa zmieniło się w szum i wilgoć. Wszystko, prócz kochanka było bezkształtne i, och jakże nachalnie niepotrzebne!
- Zmokniemy. - szelest padającego deszczu teraz stał się wyraźniej słyszalny, niby narastająca sprzeczka między wodą, wojna... Wyścig!
Gotowi!?
- Lubisz moknąć? - zapytał jeszcze zanim kompletnie oddał się we władanie zmysłowości, zanim poczuł na twarzy drobne, chodne kropelki.
I stało się. Wampir zatracił chwilowo możliwość racjonalnego postrzegania, liczyło się tylko to żywe serce, tuż przy jego. Doznania mieszały się w jego umyśle w jedną, nieskładną całość: wydawało mu się, że to właśnie przez Oscara czuje na klatce piersiowej drobny deszcz, czystą materię srebrnego pyłu aniołów.
Do biegu...!
Że przez Oscara upija się wilgocią wpadającą do jego ust wprost z samego nieba. Że przez Oscara czuje przyjemność wynikającą z zaspokojenia głodu ambrozji. Że przez Oscara zlizuje zachłannie wodę ze swych ust.
Start!
- Kocham cię.

Wampir mlasnął i ostatni raz oblizał usta, jakby stwierdził, że więcej nie pije tego wieczora. Czuł, że wydobywa się ze swego wnętrza (jak ślimak ze skorupki!) narażając się na łaskę i niełaskę tego świata, tej nocy.
- Aha. - mruknął przyjmując do wiadomości nie do końca zrozumiałe słowa. Czuł się, niczym wybudzony z długiego snu, a ten przecież trwał chwilę i snem w pełnym tego słowa znaczeniu nazwać go nie było można. - Jak mamy zamiar wrócić na brzeg? - trafne pytanie. Odkąd zaczęło padać, wiatr uznał, że przygnanie deszczowych chmur to ostatnie zadanie dla niego na ten wieczór, przestał się interesować łódką pozostawioną niemal na samym środku jeziora. Łódką napełniającą się z wolna deszczem, coraz bardziej śliską.