Mgliste Jezioro

Zaśmiał się, jednak nie kpiąco, bynajmniej. Zbulwersowanie nowego znajomego było dla niego wręcz urzekające, nie raz bowiem spotkał się z takim mniemaniem o sobie. Nie raz, to przykre, był oceniany przez pryzmat osoby oceniającej, stracił jednak już wenę do naprawiania świata - nie chciał być pokrewny tym, którzy zwracają mu uwagę.

-Po pierwsze: skąd wiesz, monsieur, jaki jestem, jaki byłem dla kobiet, gdy w ogóle utrzymywałem kontakt ze śmiertelnikami? Wszak nie znasz mnie, nawet ty, panie. - Zamilkł na chwilę kłaniając się nieznacznie, za każdym razem, gdy wracał się do niego. - A ratowanie ludzkości? Pan siedział nad jeziorem, to ma być ratowanie? – Zaśmiał się. - Wspominasz o ludzkości, będąc dlań pasożytem, wilkiem w owczej skórze… - Przechylił lekko głowę, nie chciał go obrazić, chciał jedynie sprostować. – Wymagasz ode mnie szacunku do niej… - Szybkim gestem wskazał na kobietę jeziorze. – …samemu go nie okazując. – Złapał lewą dłonią swój prawy nadgarstek naśladując wcześniejszy ruch młodszego. Widać było, iż skóra nieśmiertelnego tchnęła nienaganną czystością, jakby woda rozumiała, że Satavius nie chce przejąć na siebie jej nieczystości, czy zapachu. – Co więcej, - Kontynuował. – zrobiłeś to machinalnie, nie zastanawiając się nad tym, okazałeś i tej pani, i mi, swoje rozdrażnienie, brak szacunku i wyższość. Gdybyś żywił doń szacunek równy żądanemu, dotknąłbyś jej talii, czy mniej poufale dłoni, albo ramienia. – Zamilkł na chwilę patrząc jedynie na niego. Jego oczy były odwzorowaniem szarobłękitnej mgły, lepkiej, jakby nieistniejącej, bajkowej i aż niebezpiecznie spokojnej.
Nabrawszy do płuc spory haust powietrza kontynuował.
-Po wtóre, nie widzisz mnie. Nie-widzisz-mnie. – Podkreślił. – Poucz mnie znów, proszę, jeślim w błędzie, lecz przeczuciu zwykłem ufać, a ono podpowiada mi, że Twe oczy są niczym zwierciadła – widzisz to, co dusisz w swym sercu… bo chyba je masz. Gdybyś nie miał, nie robiłbyś tego, nie osłaniałbyś się przed światem, nie oskarżałbyś mnie patrząc przez pryzmat siebie. Określiłeś, panie, patrzenie gwiazdy banalnym - celnie, jednak ileż razy sam to robiłeś? – Wykonał niedbały gest. - Wylewasz swój jad na wszystkich wkoło, niechybnie podkreślając, wołając… krzycząc wręcz, że o wiele więcej zachowujesz go dla siebie. Jad ten nazwałbym znużeniem. – Szybko przeczesał włosy, aby nie wpadały mu do oczu pchane niewidzialną dłonią niesfornej bryzy.
-Poza tym, ha!, mój strój, gdyby umknęło to pańskiej uwadze, lub wprost bezdennej wiedzy, jest odpowiedni czasom mej śmiertelności i stworzenie jego wymaga więcej pracy, niż którykolwiek element pańskiego ubioru. Zwyczajnie znudziły mi się kroje współczesne dzieciom macochy ‘Dziś’. – Wskazał dłonią na mężczyznę przed sobą. - Ach, nie śmiem wspomnieć o określeniu mnie idiotą, które zapewne było przejęzyczeniem, swoją drogą – niegodnym dżentelmenowi pańskiej rangi, monsieur, ani o tym, iż perfekcjonizm, który jest z panem w jedności, wymaga, aby młodszy pierwszy zdradził swe imię starszemu.
-I wybaczam. – Zaśmiał się cicho robiąc krok w tył. – Wszak mogłeś przeoczyć fakt grzeczności, jaką powinienem wykazać się w stosunku do państwa i zniknąć, zanim którekolwiek z was wyczuło mą obecność. – Przyznał się otwarcie do błędu, nie bał się tego. - Niestety nie mogłem, pogrążon byłem w ciszy, jeśli domyśla się pan, anonimie, co mam na myśli.

-W końcu pan rozumie. - Oparł się biodrem o drzewo naśladując ton jego głosu. - A czy pan umie zrozumieć? - Zapytał kompletnie naturalnie.

-Ach, więc zgadza się pan co do mojej opinii o znużeniu. Ciekawe, jednak umiesz, monsieur, słuchać kogoś innego, niż samego siebie... - Odpowiedział coraz bardziej lubiąc nowo poznanego wampira. - Nic mi nie odparujesz za krytykę Twych manier? - Zapytał momentalnie odlatując myślami w krainę własnego ego, zawieszonego kilkanaście milimetrów nad taflą jeziora, gdyż tam właśnie skupiła się jego uwaga. Niech to szlag! Czy ten... wampir... nie może stąpać ciszej? Zagłusza szelest wzajemnego pieszczenia się cząsteczek wody, wprawionych w intensywny ruch przez kobietę.

-Mam to rozumieć jako obelgę? - Zapytał niechętnie spoglądając na młodszego, pierwszy raz jego twarz wyraziła jakieś negatywne uczucie. W geście zamknięcia się przed uzewnętrznianiem splótł długie palce ze sobą i skrzyżował nogi nieustannie opierając się o drzewo. Chyba wyczuwał intencję wampira, jednak wolał nie uprzedzać faktów.

Satavius zaczął się śmiać odruchowo zasłaniając usta grzbietem dłoni.
-Och, doprawdy, że też z zimną krwią marnujesz swe drogocenne usta na takie słowa, monsieur. - Teraz jedynie się uśmiechał. Pozwolił swoim myślom znów odpłynąć w znany tylko im kierunek, przypuszczając, że i tym razem młodszy nie zaskoczy go czymś, czego nie słyszał jeszcze od podobnych mu megalomanów. Ruszywszy się wolno z miejsca cieszył się w duchu, że trafił w te urocze okolice.

Satavius kompletnie nie czuł ani ciszy, ani ciemności. Czuł za to zapach wina i śmiertelnego ciała. Och, taak... Znów wspomnienia.
Wampir przechadzając się po brzegu jeziora pozwolił sobie na drobną reminiscencję:
Wenecja, rok 1338. Wtedy też życie towarzyskie złotowłosego chłopca kwitło. Nocami poddawał anielskim torturom swe zmysły oddając ciało i pieniądze we władanie ludzkich rąk w casini, delektując się wytwornością włoskiej kuchni... dniami zaś pozwalał swej pamięci zwracać wszystko i leniwie smakować jeszcze raz, przekształcać opierzone, połyskujące maski w prawdziwe twarze marmurowych aniołów, miejscowy dialekt venexian zmieniać w półprzytomny szept rogatych, upadłych uskrzydleńców, a szlamowatą krew doprawiać solidnie grappą i, niespodzianka! endywią.
Ciekawe, czy balowanie wampira i niedbałość w ukrywaniu masy zwłok mogła się przyczynić do wybuchu epidemii dżumy dziesięć lat później, ciekawe...

Wenecja dla Sataviusa po dzisiejszy dzień oznacza bardziej stan umysłu, niż miejsce na Ziemi.
Och, tak. Gorycz endywii... Ciekawe, czy dziś też się ją uprawia? Czy Oscarowi by zasmakowała? - zastanawiał się wampir szybko wracając do rzeczywistości.
- Mhm. - odpowiedział wracając do inkuba z małej przechadzki. Oczywiście nie zatrzymał się zwyczajnie przed demonem: obszedł go wolno stając za plecami, zdjął płaszcz i okrył nim kochanka jednocześnie obejmując ramionami, przywierając brzuchem do jego pleców. - Pozwalam ci na to.

W sataviusowej głowie od razu zrodziło się mnóstwo odpowiedzi:
domyśl się! pokazałem ci, jak zabijam nie krzywdząc, to coś znaczy, prawda?, albo na razie tak, bo jeszcze nie wiem o tobie wystarczająco dużo, na razie jeszcze nie stałeś się dla mnie przewidywalny. Jako przedostatnia odpowiedź wykluło się egoistyczne tak, kolejkę zamknęło nie - bo można zobaczyć, co się stanie!
Cały wewnętrzny spór wygrała jednak nieplanowana nieufność i analityczność... coś tu nie gra.
- Co masz na myśli? 'Zostać' brzmi bardzo ogólnie. - przy tak bliskiej obecności demona trudno mu było się skupić, starał się jednak silnie. Przy okazji nie odmówił sobie zatopienia twarzy we włosy demona (pozycja ciut niebezpieczna, bo usta i kły! wampira znalazły się na szyi, tuż za uchem). A co, raz się żyje! Tak przynajmniej mówią ludzie.

Wydawał się kompletnie nieporuszony, jakby nieświadomy wagi pytania. Zdradził się jedynie mocniej zaciskając palce na jego dłoniach, mocniej go do siebie tuląc.
- Nie sądzę, aby moje słowa, a nawet chęci, miały moc zmiany twoich odczuć i czynów. - znów ta dyplomatyczna, skryta odpowiedź. Jakby chronił sam siebie przed dopuszczeniem uczuć do głosu. - Dlatego jeśli muszę cię utracić, to i tak utracę... Ale ćśiii. - uciszył go wyginając jego ręce do tyłu i... mocno związując wstążką nadgarstki. Podniósł się, potem wziął swą 'zdobycz' w ramiona i włożył do łodzi. - Wpierw, zanim w ogóle ma się coś stać, chcę poznać i zapamiętać twoje ciało jak najdokładniej się da. - wprawnie odepchnął łódkę od brzegu (widać, że robił to nie raz), po czym wskoczył na pokład i momentalnie opadł na ciało inkuba. Obejmując udami jego biodra pochylił się do przodu i zakrył dłońmi twarz kochanka. - ... bo głos twój znam i pamiętam dobrze, zapach też, smaku sposobności doznać nigdy nie będę miał, rysy twoje pamiętam... Pragnę teraz dotykać twojego ciała, Oscarze. - jego głos współgrał z pewnym, acz wielce delikatnym dotykiem. Cały Satavius jakby okrył się pierzyną z uwagi i melancholii nieśmiało ocierającej się o niego wraz z wiatrem.
Łódka chybotała się na wodzie, nie przeszkadzało to jednak wampirowi w zaspokajaniu swej ciekawości. Z dokładnie dozowanym wyczuciem wplótł palce we włosy inkuba, przesunął opuszkami w dół po twarzy, aż na szyję, nie odrywając ich od gładkiej skóry. Potem znów w górę, by poznać kształt jego brwi, czoła, skroni, powiek i policzków. Wsunął nawet czubek opuszki między jego wargi, by (być może ostatni raz!) napawać się śliską delikatnością ich wnętrza.
- Już możesz mówić. - mruknął dopiero, gdy dotarł dłońmi do czyi kochanka, gdy zaczął 'rozpakowywać' go z szalika i płaszcza, jak bożonarodzeniowy prezent.

- Och, gdyby to było takie proste... ! - jęknął opadając na niego całym ciałem i tuląc się niemal z dziecinną niewinnością i delikatnością. - Gdyby było takie proste... Nie, nie chcę. - odpowiedział również szepcząc. - Nie chcę, abyś odchodził. - wsunął dłonie pod materiał jego ubrania i przyłożył do serca czując kojące pulsowanie. - Ale jeśli musisz, to pozwolę ci odejść pod warunkiem, że zabierzesz mnie ze sobą! - zastrzegł z żartobliwą zaciętością.

- Tak... Tak. Dla mnie też... - mówił, jak w gorączce oddając się kompletnie doznaniom. Zamknął oczy i nadal tuląc go szeptał dotykając wargami policzka. - Zrobię to najdelikatniej, jak umiem, czulej, niż kiedykolwiek wcześniej... Tylko czemu? Po co? - zapytał gładząc dłońmi mostek inkuba. - Przecież ty jako ty... jesteś nieśmiertelny, prawda? - wyszeptał z nadzieją. Teraz nawet nie starał się ukrywać emocji: był wielkim kłębkiem splątanych wspomnień, doznań, sprzecznych uczuć i doświadczeń. Nieświadomie był prawdziwym sobą.
Nie wiedział, czemu (przecież nie było Słońca! Nie było Słońca, nie było nic, co mogło podrażnić jego oczy!), ale pod jego powiekami zaczął zbierać się czerwonawy płyn. Czy wiązał się z tym ostrym kawałkiem ołowiu, który wbił się pod bliznę z chwilą uśmiercenia tamtego mężczyzny w kinie?

Wampir otworzył oczy i rozsunął materiał chroniący śmiertelne ciało przed zimnem, potem to samo zrobił z bandażem. Ach, niemal czuł ciepło połączone z krwią. Chciał je zbadać - a nuż poczuje chociaż ułamek temperatury?
Przyłożył chłodną dłoń do rany, potem zaraz usta: z każdym chuchem wampira łódka chybotała się niebezpiecznie, jednak nie wytrąciła go z równowagi.

Ciepła jednak nie poczuł...

- Przepraszam... - szepnął odstępując od dotyku.
Nabrał powietrza i już prawie pytał o to, jak Tam jest, czy Tam istnieje naprawdę, i o inne takie pośmiertne błahostki...
Jego zacną głowę zaprzątnęły jednak sprawy związane z doznawaniem tego, co tu i teraz, czyli rzeczy niezaprzeczalnie! bezsprzecznie! bezdyskusyjnie! milcz! najważniejsze.
Przesunął dłoń wyżej, na żebra inkuba kontynuując uważane doznawanie jego ciała.
W głowie wampira zrodziła się pewna teoria...
- Ja już wiem. - powiedział poważnie chłodnym oddechem owiewając brzuch mężczyzny. - Już wiem. To logiczne. - przerwał i jakby wbrew woli pocałował skórę inkuba tuż nad linią jego spodni. Nawet nie otwierał oczu. - Jesteś wężem. Wężem... wężem nękającym Eden. Wężem piastującym najsoczystszą jabłoń, tworzącym piekło w raju, spajającym grzech z rozkoszą, burzącym nieświadome bezpieczeństwo na chwałę odpowiedzialności za barwniejsze doznania... - mówił przyciszonym głosem pełnym nieoczekiwanych u niego emocji i pasji. Przerwał monolog jedynie po to, by przeciągnąć językiem po skórze demona zwilżając ją śliną i czyniąc bardziej podatną na chłód oddechu. - Ja już wiem. Musisz zmienić ciało, jak wąż zmienia skórę. Aby w łuskach odbijały się gwiazdy, aby oślepiały i mamiły blaskami Słońca... Taak... - dopiero teraz otworzył oczy: jego ślepia błyszczały, jak kocie. - Zgadzasz się ze mną, Oscarze? - zapytał uwodząc głosem.
Jego dłonie zawędrowały w tym czasie aż na ramiona demona. Jeszcze trochę, a wpakuje mu się w rękawy.
Et in Arcadia ego!

- Jestem wampirem. - odpowiedział bez krzty dumy, bez nuty zawodu. - Wampirem, któremu znudziło się już pragnienie śmiertelności, któremu przejadło się już okrucieństwo i przemoc. Czymś, czemu dane jest doznawać naocznie potęgi dwóch tysiącleci, czymś, czemu nieustanne zmiany dodają siły na dostosowanie się, tolerowanie i rozumienie, bez zatrzymywania się w panicznym lęku we własnej epoce. - pominął fakt, że odkąd tylko pamięcią sięga, żył we własnym świecie, a epoki to przy tym drobnostka. - Czy zadowoliła cię moja odpowiedź? - zapytał przyciągając demona za ramiona do pozycji siedzącej i obejmując. Z pieszczotliwą delikatnością rozwiązał jego ręce, a wstążkę wrzucił do jeziora. Przez chwilę wlepiał nieprzytomny wzrok w kręgi rozchodzące się po tafli, potem podniósł wzrok do nieba, łypnął niemal krytycznie na gwiazdy. Widać, że znów coś wspominał, że znów wciągał się do swej krainy - częścią umysłu pozostawał jednak z inkubem: wszak świadomie gładził i masował jego dłonie, rozcierał nadgarstki i otulał je długimi, kościstymi palcami.