Holly House/ Mieszkanie Kiki

Stara posiadłość rodziny Hughes oddzielona od ulicy ogrodzeniem z kutego żelaza, porośniętym krzewami i liśćmi rododendronu. Wypełniona pożółkłymi meblami z drzewa sosnowego, grubymi, wyłożona wełnianymi dywanami w jaskrawe, plamiste wzory i pachnąca mdło starocia i stęchlizną.

Vincent rozglądał się po pomieszczeniu z nieodgadnioną miną, nie mogąc na niczym dłużej zawiesić oka (tylko na kilka sekund więcej zatrzymał się przy "półce" z książkami, jednakże w tym świetle nie zdołał odczytać ani jednego tytułu, więc szybko odwrócił wzrok niczym sparzony). Zdziwiło go, że można upchnąć taką ilość rzeczy na stosunkowo małej powierzchni - wszystkiego wszędzie po prostu było pełno. Wzrok chłopca w końcu zatrzymał się na rozmazanej twarzy właściciela pachnącego wilgocią, zagraconego "pokoju".
Przez cały ten czas Vincent porównywał to lokum z własną maleńką sypialnią, jaką zajmował w piwnicznej rezydencji Renarda. Tam było szaro, biało, beżowo, tylko pościel miał w drobne wzorki. Hebanowa szafka, a na niej staromodna lampa, do której czasem czytał swoich ulubionych autorów. U wampira również pachniało stęchlizną, ale jakąś taką... wzniosłą.
Tutaj mieniło się od pobrudzonych kolorów. Meble stały według swej własnej, pokręconej logiki, a zapach zdecydowanie osłabiał jego zapijaczoną głowę.
- Ale masz okna - powiedział w końcu z podziwem, szczerząc do niego rozbrajająco białe zęby. Zrozumiał tylko ostatnie zdanie monologu Kikiego.
Jego wzrok jeszcze padł na ciasne łóżko stojące w kącie i na sekundę błysnął mu w oku niepokój. Pamiętał doskonale - nie lubił ciasnych łóżek.

Vincent przypatrywał się mu uważnie, prawie że nieufnie, nie mając pojęcia, co ze sobą zrobić. Wkładał ręce do kieszeni, parę razy przestąpił nerwowo z nogi na nogę, spoglądał to na łóżko, to na Kikiego, a czasem robił śmieszne tiki, jakby nie mogąc się zdecydować, w którą stronę chce iść. Podrapał się po bliźnie na szyi, z niepewnym, zakłopotanym uśmiechem.
Kiwnął w końcu głową z cichym westchnieniem. Co on tutaj robił? To jakiś absurdalny koszmar - gdy tylko pomyślał o Claudii, jego żołądek wykonał jakieś superskomplikowane akrobacje gdzieś na wysokości gardła. W co się wpakował? Dlaczego nie pomyślał? - zawsze przecież myślał, a teraz... po prostu poszedł. Może ten sukub namieszał mu w głowie? Tak - to logiczne wytłumaczenie. Jego mózg stopił się pod wpływem niszczących promieni wysyłanych przez zdradliwe ciało demona! Cóż za ulga to wiedzieć.
To znowu absurdalne, ale uspokoił się, wiedząc, że nadal może analizować.
Gdy chłopiec zaczął się rozbierać, Vincent - udając, że nie patrzy - podszedł do łóżka i usiadł. Po prawej stronie - zapadł się więc w materac z głośnym jękiem desek.
Zawstydził się.
Zarumieniony niczym rozkwitająca piwonia starał się nie patrzeć na półnagiego Kikiego. Taki wychudzony, kości obleczone w skórę, aż siną skórę. Smugi brudu przecinały jasną fakturę niczym jakieś abstrakcyjne pociągnięcia pędzlem malarza - to się zaginały na krzywiźnie żeber, to zdecydowanymi pręgami pyszniły się na tym swoistym płótnie. To dziwne, ale - był ładny... na swój sposób. I pachniał tak... tak... jak chłopiec (wiedział, bo wchodząc przez okno był blisko niego).
Vincent spojrzał jeszcze na jego dłonie - brudne ale zgrabne. Naprawdę... ładne.
- Czy lubię? - Zamrugał zdziwiony, usłyszawszy niewinne pytanie. - Ciągle. Cię. Lubię. To miło z twoja strona, oui. Chciałem podziękować. Dziękuję dlatego.
Uśmiechnął się ponownie.

Vincent usiadł w końcu poprawnie, na lewej stronie łóżka, obejmując się ramionami. Było tu poniekąd chłodno. Wciąż rozglądał się po pomieszczeniu zmieszany, nie wiedział, co robić. Rozebrać się? - nie, nie byłby do tego zdolny.
Demony?
Demony są straszne. Mają piękne ciała i zgniłe dusze, dlatego zazdroszczą ludziom ich czystych, idących do Raju, dlatego właśnie są takie podłe. Nie mają serc! Kolekcjonują, a potem wydzierają, co najlepsze. Dręczą i męczą, uśmiechając się przymilnie - mówią, że nie zrobią ci krzywdy, a trzymają za plecami kamień, którym uderzą w najczulszy punkt twojego ciała, by roześmiać się zimno. Ich śmiech obija się o Otchłań. Trzymają w złotych klatkach. Demony? Demony były zdecydowanie potworami.
Spojrzał na niego ze strachem w oczach. Oblizał suche wargi i wytarł spocone dłonie o dżinsy.
- Demony... - zaczerpnął powietrza - są straszne. Wyglądają... jak my, ale... są straszne. - Oblizał wargi. - Opętują? Cię. - Wysuszył dłonie o spodnie. - A potem... zabić. - Ukrył drżenie rąk, zakładając je na piersi, ale długo nie wytrzymał i położył trzęsące się na kolanach. - Kochasz je i nienawidzić. Zabijają powoli i lubią to. Są straszne. Nie mają wstydu i ty też. W ogóle. Nic. Zabierają siłę. Są straszne.
Głos mu się załamał. Zagryzł wargi i zacisnął zęby.

Vincent ukrył twarz w dłoniach, by zamaskować łzy spływające po policzkach. W końcu był zmęczony - dlatego właśnie przecierał oczy pięściami. Kiki śmiał się z niego - bo z czego innego, on pewnie nie miał takich problemów; może był odporny na uroki sukuba? - a francuski chłopiec zapadał się w sobie ze wstydu. Po co mu to mówił? Alkohol rzeczywiście rozwiązywał język, ale z drugiej strony wywietrzał na tyle, by po prostu być w stanie czuć się głupio. Przypomniał sobie nagle, zupełnie mimowolnie, oczy Claudii - zadrżał więc ni to ze strachu, ni zdziwienia, ni czegoś innego.
Zaszlochał głośniej, jego ramiona poruszyły się konwulsyjnie, co zamaskował chrząknięciem i już Vincent patrzył na Kikiego zaczerwieniony, opuchnięty, ale tylko z lekkim katarem.
- Hm... - zastanowił się. - Jeszcze żyć. I tak, chyba jestem. Opętany? Czyli szalony?
Uśmiechnął się żałośnie.
Potem spojrzał na swego nowego współlokatora z uprzejmym zainteresowaniem. Chciał się schować pod to łóżko, ale może najpierw się umyje? Czy to wypada zapytać o drogę do łazienki? A może jednak powinien być uprzejmy - zapytać z kim mieszka, czy lubi swój pokój? Nie, nie - zwyczajnie zapyta, ile powinien zapłacić (Renard by o to zapytał), jednak bardzo szybko zrezygnował z tego pomysłu, a warto dodać, iż już otwierał usta. Poczuł, że zrani tym pytaniem osobę siedzącą przed nim. Zapytać o książki? Jakie lubi? Jakie posiada?
Odkaszlnął zakłopotanie, bo nadal nie wiedział, co powinien zrobić. Ponownie pożałował, że nie słuchał zwyczajowych kazań Renarda dotyczących zasad dobrego wychowania - a może by się przydały?
W końcu zdjął skórzane buty i skarpetki, włożył je do butów i postawił pedantycznie równo w nogach łóżka. Skoro to jego łóżko... usiadł, krzyżując nogi. Kciukiem przejeżdżał po białej już bliźnie po oparzeniu na podeszwie stopy.
Zapyta, czy ma przyjaciół - to chyba dobre pytanie?
- Kochać kogoś? Ty?