Mieszkanie Claudii

Siedział na stoliku do kawy przysuniętym do dużego okna wychodzącego na główną ulicę, wpatrując się w szary, melancholijny krajobraz na zewnątrz. Wtulił policzek w miękką zasłonę i powoli dawał się uwieść apatycznemu nastrojowi popołudnia. Przewracał w szczupłych palcach perły naszyjnika, który znalazł rzucony gdzieś na kanapie. Jego wzrok nabiegł szybko mgłą, a ruchy stały się szybkie, bezmyślne, mechaniczne, bo Vincent starał się zrozumieć wszystko to, co wydarzyło się w ciągu zaledwie kilku dni.
Był skołowany - czuł to tępym bólem w skroniach, a cierpienie potęgowały tylko liczne sińce na twarzy.
Doskonale wiedział, że Renard nigdy nie miał w zwyczaju powiadamiać kogokolwiek o swych iście wyrafinowanych, wampirzych planach, jednak tym razem... po prostu go zostawił. Kiedy tylko ta myśl wypłynęła na wierzch, miliony następnych zakotłowały się i zahuczały w obolałej głowie Vincenta. Zmrużył powieki - nie potrafił tego ułożyć, domyślić się, co też Renard planował. Przecież nie mogło chodzić o ten przeklęty nóż! Na bogów!...
Znudził się.
Czując, że nie da rady uchylić dwóch powiek na raz, uniósł jedną po to, by zauważyć, iż właścicielka domu właśnie powróciła z tym Facetem od Trunków. Błyskawicznie zerwał się z miejsca, układając meble i rzucając kolią w kanapę.
Bał się jej. Bał się panicznie - w jej oczach czaiła się nieobliczalność, dzikość, a gesty, ruchy, uśmiechy świadczyły tylko o doszczętnym zepsuciu... duszy? W każdym razie czegoś, co tam chowała.
Błyskawicznie przebiegł przez wystawnie urządzony salon do kuchni. Człowiek, którego najwidoczniej sztuka gotowania usidliła w tym urokliwym pomieszczeniu, przynajmniej częstował go gorzką czekoladą (zapewne przeznaczona była na jakiś wyszukany deser). Chocolat noir... Tak, to jedyna jasna strona nagłej przeprowadzki.

Gdy tylko weszła i rozniosła swoje ekskluzywne perfumy po najmniejszych zakamarkach pomieszczenia intensywnie pachnącym słodkościami, serce Vincenta zatrzepotało w piersi, nieprzyjemnie ocierając się o żebra. Spuścił wzrok, gdy podchodziła do kucharza, w nadziei, że nagle stanie się niewidzialny, a ona po prostu wyjdzie. Odkąd tutaj był starał się unikać jej jak ognia - ciekawe, czy demony plują ogniem, jak opowiadał mu ojciec? Ha! - jednak bardziej ciekawe, co by powiedział na to, że jego syn siedzi w kuchni tego samego, którym go straszył we wczesnym dzieciństwie?
Coś powiedziała, a kiedy tylko uświadomił sobie, że patrzy na niego i do tego wyciąga jakąś podejrzanie wyglądającą fiolę, zamarł. Patrzył na uosobienie zmysłowości, namiętności i wszystkiego, co zdecydowanie nie spodobałoby się Bogu z tępym wyrazem twarzy.
Wypijesz. Jutro. Wieczorem.
Zamrugał kilka razy, po czym na jego bladą, przezroczystą wręcz twarz spłynęło olśnienie, co przyniosło w niedługim czasie ulgę. Przeniósł ostrożnie wzrok na buteleczkę, tym samym chowając dłonie pod stół (najczystsza nadzieja przemknęła przez popielatą głowę - może nie zauważyła, że tak bardzo drżą?).
Czekała cierpliwie na reakcję, a on denerwował się tylko coraz bardziej.
Nie była to kawa, choć czarna ciecz przypominała ją nieco konsystencją. Ba!, zapewne nie było to nic, co znał świat ludzki. Ale wiedział, że i tak nie ma wyboru - albo wypije to samodzielnie, albo ona osobiście wleje mu to prosto do gardła, a usta otworzy mu ten mężczyzna, który z nią wrócił.
- Dlaczego? - zapytał z silnym, francuskim akcentem. Wczoraj rozmawiała z nim jeszcze po francusku, a dzisiaj rano? - po prostu przestawiła się na angielski!
Jego mózg parował wzywając: AU SECOURS!

Kiedy tylko się uśmiechnęła, kącik ust chłopca automatycznie powędrował do góry. Przerażało, jak reaguje na nią jego ciało.
Ale...
Za szybko, za szybko, za szybko! Po słowie "Renard" Vincent praktycznie przestał słuchać. Obiło mu się jeszcze o uszy tak często słyszane w tym mieście "zbrodnia" i "wampirów". Ale... "Renard". Musi wiedzieć, w jakim kontekście to powiedziała! Potem może wypić, co tylko zechce.
- Je ne comprends pas.Parlez plus lentement, s'il vous plaît? - Zmieszał się. - Mniej szybko? Bien?

Wziął od niej fiolkę, czując jak tonowy ciężar przygniata mu klatkę piersiową. Powstrzymał zamaszyste załamanie rąk i łzy dławiące gardło. Uśmiechnął się mało przekonywająco do gorącej czekolady. Gładził palcem zimne, parzące wręcz, szkło, walcząc przez chwilę ze sobą.
Cóż szkodzi? Powiedziała, że nie zrobi mu krzywdy.
- Renard! - zawołał trochę gwałtowniej niż zamierzał. Demonów lepiej nie prowokować w ŻADEN sposób. Nawet jeśli są miłe. Odezwał się instynkt samozachowawczy Vincenta.
Zawrócił ją w drzwiach. Uniosła brwi w oczekiwaniu.
Po angielsku... Mówić po angielsku.
- Mówić - zaczął kulawo, wahając się. - Hm... Mówić on więcej? O mnie?
Język angielski jakoś nie chciał przechodzić przez jego gardło, Vincent prawie że pluł słowami przy odruchu wymiotnym. Zupełnie jakby się dusił i walczył z całych sił o choć odrobinkę tlenu.