Dom rozpusty "Gaudium"

Zbliżała się godzina 23. "Gaudium", jak zwykle o tej porze, było pełne gości. W powietrzu unosił się zapach tytoniu i opium, a śmiech i głośne rozmowy mieszały się z muzyką.
Claudia siedziała w fotelu ubrana jedynie w jedwabny, czerwony szlafrok z wyszywanym złotym smokiem. Okrycie przewiązane w pasie zdawało się na niej trzymać na przysłowiowe "słowo honoru". U jej stóp siedział półnagi, młody mężczyzna, który pieścił delikatnymi pocałunkami jej nogę.
Uśmiechała się lekko patrząc na swojego adoratora i co jakiś czas zaciągała się cygarem. W pewnej chwili podeszła do niej Akemi i szepnęła coś do ucha. Kobieta spojrzała z zainteresowaniem w stronę drzwi i uśmiechnęła się szerzej. Odtrąciła chłopaka jakby był nieznośnym szczeniakiem i wstała z miejsca oddając w między czasie cygaro swojej pracownicy.
- Victor! - podeszła do przybyłego - Miło cię widzieć. Interesy czy przyjemność?

Uderzył go odurzający zapach opium. Spojrzał głęboko w oliwkowe oczy Claudii. Oczarowała go swym pięknem, lecz szybko się opanował. Kusząco wyglądająca demonica zawsze robiła na nim ogromne wrażenie. Uśmiechnął się do niej szeroko i poczochrał ręką włosy.
- Wiesz, że nigdy nie korzystam z usług twoich kurtyzan. - powiedział. - Informacje. One są celem mojej podróży. Chociaż nie tylko.
Mrugnął do niej pojednawczo okiem.

- Och, Victorze... - uśmiechnęła się zalotnie i przygryzła dolną wargę - przecież dla ciebie nie są przeznaczone zwykłe kurtyzany, a najlepsza z najlepszych!
Podeszła do niego blisko, bardzo blisko... i odgarnęła z jego czoła niesforne ciemne kosmyki, które wchodziły do oczu.
Był od niej dużo wyższy, dlatego wspięła się na palce i przystawiła wargi do jego ust prawie ich dotykając. Trwała tak przez chwilę nie wykonując żadnego ruchu napawając się chwila i jego niepewnością.
- Ale skoro nie, to zapraszam w ustronne miejsce, pogadamy o interesach... - Szepnęła w końcu, delikatnie muskając jego wargi.
Opadła na stopy i nie czekając na odpowiedź ruszyła przed siebie kołysząc zalotnie biodrami. Kierowała się w stronę kanap przy barze gdzie było znacznie ciszej i spokojniej.
- Akemi -rzuciła do kurtyzany - postaraj się, żeby nikt nam nie przeszkadzał.
Dziewczyna kiwnęła potakująco głową.

Nie lubił, gdy to robiła. Pociągała go. Opierał się zawsze i jak dotychczas skutecznie. Nie chciał mieć kobiety, a na pewno nie demonicy. Wiedział, że ona uwielbia tę zabawę. Kierował się tylko interesami. To, że jako jedyna, go rozumiała i jako jedynej ufał było inną sprawą. Jednak nie miał zamiaru się nad tym teraz rozwodzić.
Patrzył na jej świetną figurę i podążał za nią.
- Poproś o dwa drinki, takie jak zawsze. I cygaro. - chociaż wiedział, że i tak to zrobi, musiał to powiedzieć. - Niepokoją mnie wypadki, które zachodzą w centrum miasta. Myślę, że będziesz coś o tym wiedziała.

Spełniła jego prośbę i usiadła na jednej z kanap, które stały przy ścianie. Usadowiła się wygodnie podwijając nogi pod siebie, a lewym ramieniem opierając się o oparcie. Wskazała mu miejsce obok siebie.
Przez chwilę patrzyła na niego z lekkim uśmiechem bawiąc się jednocześnie kosmykiem czarnych włosów. Nie odezwała się do momentu, aż skąpo ubrana kelnerka podała im drinki i cygara. Zapaliła swoje i, w brew wszelkim regułom, zaciągnęła się ciężkim dymem, by po chwili wypuścić go z płuc. Na jej ustach pojawił się błogi uśmiech.
- W centrum wiele się dzieje, a ja ostatnio nie miałam okazji ruszać się z domu. - Powiedziała w końcu. - O jakie wydarzenia chodzi ci dokładnie?

Ściągnął długi płaszcz i rzucił go na kanapę. Usiadł wygodnie i znów spojrzał jej głęboko w oczy. Chwilę myślał. Przytknął szklankę do ust i wypił całego drinka. Odpalił cygaro swoją srebrną zapalniczką, którą wyjął z kieszeni płaszcza. Zaciągnął się. Nawet cygara nie były już dla niego takie mocne. Wypuścił dym nosem i zwrócił się do niej.
- Zginęło kilka ludzi na uboczach centrum. Zabito ich w ten sam specyficzny dla tutejszych sposób. Martwi mnie to. Państwo z mrocznej części zapuszcza się zbyt daleko. Muszę coś z tym zrobić jednak nie wiem kto za tym stoi.

Wybuchła szczerym i dźwięcznym śmiechem.
- Jesteś uroczy. - Wyszczerzyła się do niego wielce rozbawiona. - Naprawdę myślisz, że ktokolwiek wie co się dzieje? Mieszkam tu bardzo długo, wierz mi i rachubę straciłam jakieś pięćdziesiąt lat temu. Poza tym, nie doszukiwałabym się tutaj jakiś zorganizowanych szajek. Wampiry są głodne, wilkołaki też powietrzem nie żyją, lata lecą, rodziny się powiększają... Nie widzę w tym nic podejrzanego, a gdybym była wampirem to też nie żywiłabym się tym ścierwem co chodzi po tej dzielnicy. Czyści, dobrzy i niewinni ludzie smakują o wiele lepiej...

Czuł, że coś przed nim ukrywa. Zawsze zgłaszał się do niej po informację i zawsze je otrzymywał. Teraz jednak próbowała się wykręcić. Nie chciał używać na niej swych nadludzkich zdolności.
- Obserwuję sytuację w mieście od wielu lat. Te poczwarki zawsze znalazły sobie jakieś żarło, ale nigdy nie zapuszczały się tak daleko!
Jego krzyk spowodował poruszenie wśród gości. Spojrzał po wszystkich i ściszył głos.
- To nie są zwykłe ataki. To cała seria morderstw. Ukrywasz coś przede mną moja droga. Czyżby ktoś ci groził?

Zaśmiała się.
- Jeżeli ktoś mi grozi to tylko jak jestem przywiązana skórzanymi pasami do ściany i mam na sobie lateksowy strój. - Spojrzała na niego z politowaniem i upiła łyk drinka.
- Możesz chociaż opisać sposób mordowania? Może to mi nasunie jakiś pomysł, bo w obecnej chwili nie wiem co mam ci powiedzieć, to mogą być wszyscy lub nikt... powtarzam ci, nie takie rzeczy się działy...

Zezłościł się, jednak nie dawał tego po sobie poznać. Zaciągnął się cygarem.
- Długie kły wbite w szyję, rękę i klatkę piersiową. Ciało porozrywane z wnętrznościami na wierzchu. Mogłoby to wskazywać na wampira, ale nasz przyjaciel wypiłby z człowieka całą czystą krew. A tu rzecz ma się inaczej. Ofiary zostały pogryzione i rozszarpane. Wiele rzeczy już widziałem, a to mnie zupełnie zaskoczyło.

Uniosła brwi w zdziwieniu zaskoczona takim opisem. Tylko jedno jej przychodziło do głowy.
- Wilkołaki? - Powiedziała. - Ale gdyby to były wilkołaki to pewnie byś do mnie nie przychodził... - Zamyśliła się. Miała mętlik w głowie, gdy nagle...
- Mam podejrzenie, ale za wcześnie żeby o tym mówić... Słyszałam plotki...słabe do tego...

Z zaciekawieniem spojrzał na nią. Przysunął się bliżej, by mogła mówić szeptem. Mimo, że nikt ich nie podsłuchiwał wolał mieć pewność, że żadna osoba trzecia nie słyszy ich rozmowy. Czuł jej ciepły oddech na swojej twarzy. Przywarł usta do jej małego ucha i szepnął:
- Więc co to za plotki? Mam nadzieję, że naprowadzą mnie na dobry trop.

Uśmiechnęła się do siebie, uwielbiała gdy był tak blisko. Odsunęła się trochę i spojrzała mu w oczy.
- Wiesz... Przyjaźń przyjaźnią, ale niektóre informacje kosztują... nawet u mnie... - Przesunęła delikatnie palcem po jego ustach.

Zaskoczyła go. Wiedział jednak, że to kobieta interesu i nawet za drobne ploteczki trzeba płacić.
- Nie przyszedłem z pustym portfelem jeśli o to ci chodzi.
Uśmiechnął się do niej szeroko i sięgnął po płaszcz, w którym trzymał portfel.
- Ile? Chyba, że masz na myśli inny rodzaj zapłaty.

Odsunęła się od niego z lekką odrazą.
- Czy ja wyglądam na osobę, której brakuje pieniędzy?

Zaśmiał się. Schował portfel i chwycił jej delikatną dłoń. Uśmiechnął się i spojrzał jej głęboko w oczy.
- Czasem nie znasz się na moich żartach. A więc czego oczekujesz w zamian moja droga?

Uśmiechnęła się i przysunęła bliżej kładąc dłoń na jego policzku.
- Nie dosyć, że nie umiesz żartować to jeszcze głupie pytania zadajesz.
Wplotła palce w jego ciemne włosy i przysunęła się jeszcze bliżej. Poczuła jak jedwabny materiał zsuwa jej się z prawego ramienia odsłaniając brązowo- brzoskwiniową skórę.
- Wybierzesz pokój, czy chcesz iść do mnie? - Zapytała.

Odezwała się jego nieludzka strona. Nie potrafił się opanować i pohamować. Przywarł ustami do jej ramienia i powędrował nimi w stronę szyi.
- Nie byłem w twoim pokoju od lat. - szepnął jej do ucha. Spojrzał w jej oczy i nie mógł oderwać od nich wzroku.

Przygryzła dolną wargę uśmiechając się lekko. Czuła narastające podniecenie i poddała się temu, uwielbianemu przez siebie uczuciu. Niewiele myśląc przywarła do jego ust w namiętnym pocałunku dając delikatny upust swoim emocjom. Poczuła jego smak- mieszanka alkoholu z tytoniem i odrobiną specyficznej słodyczy, którą miały jedynie demony.
Oderwała się po chwili i wstała z miejsca. Ruszyła w stronę solidnych drzwi przy których stało dwóch rosłych mężczyzn.
Nie wiadomo skąd pojawiła się przy niej Akemi oczekując instrukcji.
- Idę do siebie. Z nim. - Odparła Claudia. - Nie wiem czy wrócę.
Dziewczyna kiwnęła głową ze zrozumieniem i rzuciła szybkie spojrzenie mężczyźnie po czym oddaliła się.
Jeden z pilnujących drzwi otworzył je wpuszczając kobietę do środka.
- Zapraszam. - Uśmiechnęła się do Victora.

EDIT:
Akcja przeniesiona do mieszkania Claudii.

- Rozkoszszsznie - zasyczał zmysłowo pan Renard, stojąc pośrodku mieniącej się licznymi gwiazdami nocy (tylko te ohydne, brudne chmury! zniszczyłby je, gdyby tylko potrafił latać!).
Spojrzał zza ronda kapelusza na stary budynek, z przyjemnością słuchając dźwięków przystojnych i tych mniej przystojnych. Czuł, że wino i opium wylewają się niewidocznymi dla ludzkiego oka strumieniami zapachów przez zasłonięte ciężkimi kurtynami okna.
- Nadstaw uszko, nadstaw karczku, będzie wyyybornie - powiedział jeszcze do swego towarzysza, po czym zaciągnął go za kołnierz białej koszuli do środka.
A raczej do legowiska, gniazda demonów i rozpusty. Niestety tak się złożyło, iż to właśnie demony mają największą wprawę w sprawach, po które dżentelmeni przychodzą tylko w nocy. Kiedy aksamit nieba zasnuwają te zepsute chmury.
W świetle buduarowej lampy okazało się, iż towarzyszem starego, osnutego czernią i najdroższą elegancją wampira jest niespełna osiemnastoletni chłopiec. Jego twarz była raczej pospolita, choć ciało wprost pięknie niewinne i giętkie, jak na młodzieńca w TYM niewdzięcznym wieku. Ponadto połowa policzka i oko towarzysza tonęło we fioletowo-żółtych sińcach. Ale, ale - to tylko przeciętniak, człowiek, nikt ważny, zasługuje na wytworne machnięcie dłoni. Jednakże szarpany dość mocno przez mężczyznę za kołnierz, nie wyglądał tak, jakby mu to przeszkadzało.
Pan Renard uśmiechnął się zza apaszki ecru do ochroniarza, po czym wręczył mu dyskretnie idealnie zaprasowany, zielony plik przewiązany jedwabną wstążką.
- Nie wydaj na głupoty, młodzieńcze, tego co uda ci się podkraść nadobnej gospodyni - mruknął mało przyjaźnie, widząc jakiś nowoczesny rodzaj strzelby pod pachą rosłego mężczyzny. - Zaproś mnie do środka i powiedz gospodyni, iż przychodzę z ważną sprawą. Która - tutaj pociągnął chłopaka za kołnierz - się oczywiście opłaci.
Wszedł do środka wytwornym krokiem, jakby stworzony do wędrowania po burdelach, jakby był w swym żywiole. Jakby tańczył walca!

Claudia siedziała przy barze. Ubrana w luźną, krótką sukienkę na ramiączka w kolorze lawendy, kręciła bosą stopą w rytm muzyki. Dzisiaj nie miała ochoty na zabawę. Sprawdzała zapasy alkoholi i używek, robiła listę "zakupów" ze szczególnym uwzględnieniem odwiedzenia "Venenum".
Podeszła do niej Akemi i powiedziała coś na ucho. Kobieta spojrzała zdziwiona na kurtyzanę, a potem w stronę wejścia. Zobaczyła wysokiego, eleganckiego mężczyznę z młodym chłopakiem.
- Poproś. - Powiedziała w końcu i Akemi ruszyła w stronę przybyłych.

Akemi przyprowadziła gości, ale nie podeszła z nimi do Claudii tylko zatrzymała się trzy metry wcześniej. Kobieta skończyła zapisywać coś na kartce i spojrzała na przybyłych. Prześliznęła wzrokiem po nienagannie ubranym mężczyźnie i zawiesiła go na jego towarzyszu - młodym, przestraszonym chłopaku, który zdawał się być oszołomiony całą sytuacją. Był człowiekiem, którego zapragnęła mieć- słaby, przestraszony i bezbronny. Jej demoniczna natura odezwała się pierwszy raz od wielu miesięcy.
Ponownie spojrzała na tajemniczego mężczyznę i uśmiechnęła się lekko, był wampirem więc nie oczekiwała propozycji stricte związanych z jej fachem, dlatego tym bardziej zaciekawiła ją jego wizyta.
Zeszła z barowego stołka i podeszła do swoich gości.
Akemi odsunęła się na bok.
- Dobry wieczór. - Przywitała się Claudia przywołując na usta najbardziej przyjazny i ciepły uśmiech na jaki ją było stać.