Dom rozpusty "Gaudium"

Przyciskając do piersi słownik francusko-angielski (piękny - w czarno-złotej oprawie), błąkał się boso po Gaudium - niczym Dante w Piekle. Drżąc na całym ciele, gdy tylko przypomniał sobie o wydarzeniach, o których tak bardzo pragnął zapomnieć, wyczekiwał jakiegoś strasznego potwora za każdym zakrętem. Długie, długie cienie wydłużały sylwetkę Vincenta błąkającego się po piwnicach domu rozpusty, zimna podłoga parzyła jego stopy, błękitne oczy nabrały na intensywności wypatrywania koszmarów sennych we wnękach gładkich ścian - wciąż czuł się tutaj niczym przyprawione aromatycznymi przyprawami, surowe mięso rzucone wygłodniałym kotom na pożarcie (to, iż nie widział kotów, nie znaczyło, że ich nie ma).
Ohydne pająki chodziły mu po plecach. Co chwila się wzdrygał.
W końcu poczuł charakterystyczną woń cygaretek Claudii i z niejakim ożywieniem drżących kolan ruszył w kierunku wąskiej strużki dymu wydobywającej się ostrym zapachem zza najbliższych drzwi. Dopiero później usłyszał muzykę.
Zajrzał ukradkiem.
Leżała naga w pieniącej się wodzie - wszędzie duszące zapachy, para wodna i dym papierosa mieszały się ze sobą, owiewając rozluźnioną twarz oparami, mgłą, iluzoryczną barierą, jaką zapewne odgradzały się boginie od zwykłych śmiertelników. Kiedy śmiertelnik zobaczy nagą boginię, ginie - Vincent przycisnął mocniej słownik do piersi, przełykając ślinę, która opornie przepłynęła przez suche gardło. Tak więc ta drapieżna, posągowa twarz owiana przez mleczną kurtynę - nie była widoczna dla jego śmiertelnych oczu. Potem przeniósł bezwstydny wzrok na dłoń trzymającą papierosa - wytwornie, zamykając dymiącą pałeczkę w wypielęgnowanej, gładkiej dłoni, która przy każdym dotyku tak bardzo paliła. Dłoń, dłoń, która potrafiła dotykać w sposób tak diabolicznie przyjemny, rozkoszny, iż miał chęć biczowania tych miejsc, których dotknęła - diabelstwo! I wreszcie - końce palców. Vincent obserwował końce palców u stóp wystające nieznacznie z piany. Tak, chłopiec mógł przysiąc, iż nigdy się nie marszczą, a linie papilarne układają się w orientalne wzory, orientalne wzory wszystykich orientalnych krain, które odwiedziła. Które zaszczyciła swą obecnością.
Vincent zarumienił się.

Vincent poczuł znajome uczucie słabości. Chwycił mocniej słownik, by nie upaść, bo pociemniało mu w oczach. Przygryzł mocno wargę, aż białe smugi pojawiły się na zaczerwienionych ustach - białe węże pełzały po jej plecach. Ciemna skóra kontrastowała z perlącą się pianą, ze świecącą różnobarwnymi kryształkami zapachów, która przestała być pianą - osuwająca się wzdłuż kręgosłupa Claudii była lawiną i wężem.
Vincent zamiast upaść podszedł dwa - może trzy - kroki do przodu, wciąż kurczowo przytrzymując się słownika. Ach - taki tam... absurd.
Była naga. Chłopiec zaśmiał się nerwowo, ślizgając się po kafelkach. Strużki potu spływały po jego skroniach, jego dłonie i stopy całkiem mokre. Nie wiedział, czy to wina duchoty tu panującej, czy duchoty panującej w głowie.
- Ja... Vern... powiedział, żebym poszukał w kuchni na dole, żebym nie siedział tyle w jednym miejscu - przełknął ślinę, jego głos drżał ze zdenerwowania - ...przypraw - wykrztusił w końcu, zapomniał, jak to się dokładnie nazywało (a kucharz chciał to zapisać - miał rację). I poszedłem, ale... chyba się zgubiłem. I...
Zakończył niedokończone zdanie czarującym uśmiechem.
Jeszcze dwa - a może trzy - kroki na uginających się kolanach w jej stronę.

Było tu tak gorąco!
Vincent nagle poczuł to wzmożone gorąco, duchotę wilgocią nad górną wargą, na szyi. Strużki potu wędrowały posuwiście po skroniach i policzkach, za kołnierzem koszuli, wzdłuż wyprężonego kręgosłupa. Dobrze, że w pomieszczeniu panował półmrok, bo ostrzejsze światło mogłoby wypalić oczy biednemu dziecku (dlatego miał nadzieję właśnie, że kobieta nie wyjdzie nagle z wanny).
Ostrożnie zlizał pot z górnej wargi, wpatrując się nieufnie w Claudię.
Zacisnął mocniej dłonie na słowniku - dłonie drżące i zupełnie mokre, jakby dopiero co wyciągnął je z wody. Zniszczył tym samym piękną okładkę. Mocząc ją.
Przełknął ostrożny ślinę.
- Nie, nie nudzę się - niemal wystękał w końcu. - Tutaj... nie da się nudzić. - Zarumienił się, kiedy usłyszał, jak to zabrzmiało.
Szumiało i piszczało mu w uszach ostatnim pytaniem. Podszedł bliżej, jakby nie zdając sobie sprawy, że właśnie zaraz umyje jej plecy. ON umyje plecy JEJ. Podszedł pod samą wanną, stojąc teraz nad prężącą się w wannie demonicą, patrząc na przymknięte rozkosznie oczy i wrodzoną naturalność lubieżności.
Chciał odwrócić się i odejść, jednak poślizgnął się nieopatrznie na kałuży, po czym usiadł ciężko na brzegu wanny. Czerwony jak piwonia.
Zaśmiał się zażenowany.
Chciał zniknąć, a jednocześnie pomyślał, że miło by było zostać taką pianą - przez chwilę okrywać bosko piękne ciało, a potem po prostu zniknąć. Zniknąć, kiedy przestaje się być potrzebnym.

Gdy go dotknęła, zachłysnął się własnym podnieceniem i omal nie wpadł do wanny, ale ostatkiem swego szczęścia udało mu się utrzymać na brzegu. Odrzucił w panice słownik, gdy oderwała od okładki książki jego dłoń. Z drugiej strony zamknął w swojej ręce jej - pozwalając na błądzenie Claudiowych palców po Vincentowych liniach papilarnych. Tak, tak właśnie było intensywne to uczucie!
- Hmm... - odparł na to wszystko inteligentnie.
Od duszącego zapachu widział mroczki przed oczami - układały się w zmysłowe linie, linie przypominające smukłą sylwetkę kobiecą.
Zaschło mu w ustach, kiedy kiwnął głową, przyznając jej rację i zdejmując gruby czarny sweter. Pod spodem nosił bawełnianą bluzkę.
Oblizał spieczone usta.
- Hm... - podjął ponownie, patrząc intensywnie na czarne sploty wełny, bawiąc się drapiącym materiałem spoczywającym na jego kolanach. - Dobrze.
Ponownie kiwną głową - jakby dla potwierdzenia wcześniejszych słów.
Chciał chwycić jakieś mydło, by móc namydlić... dłoń czy gąbkę? Widział przed sobą tylko, na półeczce z ciemnego drewna, szklane butelki o nieregularnych kształtach. Uczynił kilka nerwowych ruchów, jednak w końcu poddał się i począł znowu bawić się rękawem swetra. Nie spojrzał na nią ani razu.

Wyprężył się, kiedy poczuł dłoń Claudii przesuwającą się po swoim kręgosłupie. Przez mokre ślady, które pozostawiała za sobą - Vincent stał się dosłownie cały mokry. Spływał wodą aromatyzowaną jakimiś orientalnymi woniami.
- W-wiem, o co chodzi - zająknął się, ale po chwili znów uśmiechnął czarująco, bo prawdziwie, naturalnie. Powiedział to, jakby chciał podkreślić, że nie jest idiotą. A może jest? Może jest w błędzie? Już nie wiedział...
Oszaleje. Ta kobieta potrafiła uaktywnić takie partie ciała niespełna osiemnastoletniego chłopca, o których istnienie nawet siebie nie podejrzewał. Potrafiła sprowokować go do takich reakcji, za które sam siebie by spoliczkował jeszcze... jakiś czas temu. Potrafiła rozbudzić najśmielsze, najsprośniejsze sny w jego biednej, zagubionej głowie, która chciała każdego ranka po prostu zniknąć.
Rozejrzał się panicznie po pomieszczeniu - a jako że był to wystrój raczej z tych minimalistycznych, Vincentowi pozostawało obserwować strużkę lśniącej różnokolorową pianą wody spływającą po szparach w kafelkach. Poczuł pragnienie, widząc swój ukochany sweter (ludzie - materialiści!) rzucony w kąt. Przełknął ślinę, gdy strużka znikła, rozproszona w bieli ściany.
W końcu włożył, milcząc, dłoń do wody - dokładnie w miejscu łona Claudii, po czym zebrał w pięść białą, gęstą pianę. Przyłożył otworzoną rękę do ust i dmuchnął, rozpraszając te aromatyczne śnieżynki wokół sukuba.