Dom rozpusty "Gaudium"

Uśmiechnęła się zimno, wyszczerzając nienaturalnie poszarzałe zęby.
- Dziękuję za poszanowanie mojej godności osobistej w tak prostacki sposób, a teraz pozwoli pani, iż zostawię ją w spokoju. - Kiwnęła głową z uśmiechem. - W końcu ktoś musi przyuczyć te szesnastolatki do pracy. Do widzenia.
Spojrzała na nią i zawiść urosła w jej piersi. Założyła torebkę na ramię i po chwili dał się słyszeć stukot obcasów po wyszorowanej podłodze.

Zatrzymała się. No tak, nie trzeba Ich ojcowie o to zadbali... Rozciągnęła usta w delikatnym uśmiechu. Uśmiechu tryumfalnym.
- Ja? - Uniosła brwi w zdziwieniu. - Jak to co potrafię? Potrafię dawać miłość oczywiście. Potrafię kochać.
Oblizała perwersyjnie wargi, nie rozmazując jednak szminki.
- Po to właśnie się tu przychodzi.

- S-słucham? - Fiołkowe oczy Marii nagle poczęły zasłaniać całą twarz.
Stała przez chwilę w osłupieniu, próbując skojarzyć z czymś owe wampiry czy demony, połączyć z czymś logicznie, jednak oprócz interesującego określenia na bogatych sadystów, nic nie przychodziło jej do głowy.W końcu uznała to za coś w rodzaju specyficznego dialektu, jakim posługują się tutejsze prostytutki. Mogła się przecież go nauczyć, to nic trudnego - dopasowanie się.
- Och, gwarantuję pani, iż klienci szukają w tego typu miejscach wyłącznie miłości. Spełnienia. Wolności. Wyzwolenia. Poczucia, iż coś w ich życiu nabrało tempa, koloru, ponadto mają nad tym pełną kontrolę. To precyzyjny mechanizm - wskazała palcem swą skroń - i jeśli pani go nie rozumie, nigdy nie wykorzysta tego typu klientów do końca, pozostawiając w pierzynie wyłącznie przyjemnie tlące się truchło.
Znów się uśmiechnęła. Tym razem prawie czarująco.

Maria pewnym krokiem podeszła do kanapy i z gracją, może trochę zbyt agresywną, usiadła. W duszy jednak skomliła o więcej tego, co mają piękne i młode kobiety. Tego czegoś.
Poprawiła podwiniętą spódnicę, pokazując zgrabne nogi.
- Whiskey, jeśli to nie kłopot - odparła, patrząc w stronę barmana. - Potrzebuje pani mojego prawdziwego nazwiska, czy wystarczy karta zdrowia od lekarza i pseudonim?
Postanowiła przejść od razu do rzeczy - bo być może dostanie tę posadę (być może). Drugi mówił, iż z nią nie da się ubijać interesów - niech wie, gdziekolwiek jest, że Maria Haas poradzi sobie, gdziekolwiek by się nie znalazła. Nawet w samym Piekle pełnym "wampirów" i "demonów".

Obnażyła zęby, jak do ataku.
- Widzę, iż broni się pani przed światem, obrażając innych. To... skuteczne, aczkolwiek bardzo w złym guście - odparła z godnością. - Zupełnie nie mam pojęcia, o czym pani raczy do mnie mówić. Przystosuję się, oczywiście, jeśli tylko wyrazi pani chęć współpracy ze mną, aczkolwiek na razie nie jestem przyuczona do prowadzenia... podobnej rozmowy. Próbuje mnie pani zakłopotać? Upokorzyć? Czy to, całkiem interesujący muszę przyznać, sposób prowadzenia rozmowy... kwalifikacyjnej?
Upiła spory łyk ze swej szklanki.
- Daisy.

Maria spojrzała na bursztynowy płyn chlupoczący w kryształowej szklance, potem przeniosła pusty wzrok na kobietę.
- Raczy pani ze mnie żartować, czy jest wariatką? - zapytała beznamiętnie, podrygując stopą w czarnym pantoflu na wysokim obcasie.

Uśmiechnęła się krzywo.
- Mieszkam w Fallentown od dziesięciu lat - odpowiedziała bez mrugnięcia okiem. - I omieszkam twierdzić, iż jestem bardzo uświadomiona w naszej rzeczywistości, która pełna jest... specyficznego ludu, jeśli można tak nazwać pewną ułomność ludzkiego umysłu - mówiła, wpatrując się w brzeżki kwadratowej szklanki. - Nie mam w zwyczaju żartować - dodała po chwili, unosząc na nią wzrok.

- Co ma pani na myśli, mówiąc bestie? Seryjnych morderców? Gwałcicieli? Maniaków? Przekonałam się, że tacy istnieją, niech się pani nie... martwi. - Maria odgarnęła czarne loki, prezentując tym samym nieświadomie na szyi ślady po ugryzieniach wyjątkowo wielkiego komara. - I tak, wiem, że to nie metafora. To bestie.
Nagle odstawiła pustą już szklankę, żując w ustach kostkę lodu i wyciągnęła papierośnicę.
- Można? - Wskazała jej papierosa.
Właścicielka tego domu publicznego wzbudzała w niej dziwny, wręcz niemożliwy do opisania lęk. Niepokój.

Spojrzała na nią czujnie zza szarego dymu.
- Ach, czyli chcesz mi powiedzieć, że jesteś wampirem... czy tam demonem. Raczej demonem, bo wampir, jak każde dziecko wie, nie może egzystować w świetle dziennym. - Zaciągnęła się papierosem, na jej twarzy można było zauważyć pełen wyższości uśmiech. - Ale to bardzo interesujące! Niech pani kontynuuje uświadamianie mnie o świecie, w którym żyję, Czy wróżki również istnieją?
Strzepnęła dym do popielniczki stojącej obok. Była złota.

- Och, najwidoczniej pani nie zrozumiała metafory, która miała najzwyczajniej zwrócić na mnie pani cenną uwagę. - Maria zagryzła wargę, by się nie roześmiać. - Ale to nic, teraz powiem wprost: nie mam rodziny - powiedziała to bez najmniejszego mrugnięcia, najmniejszego tiku nerwowego, bo powiedziała czystą prawdę.
Podstarzała podlotka.
Przynajmniej nie wariatka. Ale i tak boli, droga Mario.
- I wiem doskonale w jakim świecie żyję. Pani wampiry i demony nie robią na mnie żadnego wrażenia. Tak samo jak to, iż nie żywicie się ludzkim mięsem. Bo - ha! - guzik mnie to obchodzi, żywcie się nawet wodami płodowymi. Ja, moja pani, chcę wyłącznie dawać miłość ludziom jej spragnionym. To szlachetniejsze niż martwienie się o wampiry i demony.
Zgasiła gwałtownie papierosa.

- W takim razie... - Wstała z uśmiechem. - Skoro nie szukają miłości, nic tu po mnie. To dawania miłości mnie stworzono, a jak widać to miejsce wkrótce umrze. Chyba, że to... jadłodajnia.
Podała jej rękę.
- Miło mi było panią poznać, choć nawet nie zdradziła mi swego imienia. Do widzenia.
Zawiesiła swą torebkę na ramieniu i odeszła, niosąc po sali stukot obcasów.