Księgarnia pana Malęszewskiego.

Szukał długo. Vincent po kilku sekundach by wiedział, gdzie szukać tej fińskiej literatury po fińsku.
- Wybacz, panienko, jednakże ostatnio straciłem mego... pomocnika. To on tutaj sprzątał - odezwał się zza chusty, pragnąc być miłym dla klienteli i mimowolnie spoglądając na nią co chwilę.
Zaciekawiona podeszła bliżej, a w jego nozdrza, a przez nozdrza do... wewnątrz wlała się gwałtownie otępiająca fala przeróżnej mieszaniny ziół i chemikaliów. Spadł ze stołka, przygnieciony tym niewątpliwie soczystym, pachnącym doznaniem. Przez dłuższy moment nie mógł się podnieść.

- Nie dotykać! Nie zbliżać się! - krzyknął niemalże spanikowany, niemalże z piekącymi łzami w oczach, gdy wyciągnęła ręce. - Khm... - odkaszlnął niezręczną sytuację. - To znaczy... poradzę sobie, dziękuję. Proszę nie zawracać sobie mną głowy.
Wstał, otrzepawszy marynarkę z kurzu. Poprawił beżową chustę.
- Oj, dziewczynko o spaczonych nozdrzach, cóż ty tam pichcisz w zaciszu swego domu? - mruknął, wpatrując się w nią i kręcąc powątpiewająco głową. - Ale, ale... Kalewala. Gdzie to mogłem położyć? - Ożywił się nagle.
Szedł bardzo szybko, starając się utrzymywać dziewczynę na dystans.

- Ciasta? - Spojrzał na nią sceptycznie, wciąż szukając między różnymi wydaniami. - Och, nawet nie wiedziałem, iż to posiadam! - Ucieszył się wprost groteskowo niewinnie, gdy wyciągnął jedną z lepiej prezentujących się pozycji. - 1958, wydanie dla dzieci... po polsku. Zapewne nie interesuje cię to, moja droga zielarko?
Uśmiechnął się do niej i nie czekając na odpowiedź, odłożył książkę.
- Mów mi o gorzkiej czekoladzie - mruknął namiętnie.

Gębie? - prostaczka!
- Nie, już nic nie mów, zielarko - mruknął do niej, szukając zawzięcie. Ileż to znów czasu spędzi, by znaleźć odpowiednią pralnię? Będzie musiał sprać tę cykutę z marynarki, jeszcze go ktoś weźmie za cichego mordercę. - Studiujesz chemię, tak? - zapytał z czystego dżentelmeństwa. - Czego was tam uczą? Jak przyrządzać trucizny?
Renard nie zdawał sobie sprawy z tego, że pod wpływem otępiającego zapachu różnorakich substancji, zaczyna mówić to, co w danej chwili pomyśli. Był rozkojarzony, spoglądał podejrzliwie na dziewczynę, potrącając kolanami i łokciami książki.
- A znasz ty Chopina?
Zauważył nowe wydanie (1980? nie wiedział), więc zapewne już blisko. Blisko do końca tej wionącej zbijajacym z nóg zapachem.

- A umiesz grać na fortepianie? Mogłabyś mi kiedyś coś zagrać, aniele o czerwonych włosach - mówił całkiem wyraźnie, zdawać by się mogło, iż jedynie z lekkim roztargnieniem. - Nokturn e-moll... marzenie każdego nocnego stworzenia, nie sądzisz, zielarko?
Chwycił w końcu odpowiedni egzemplarz. Uważnie, by nie zniszczyć zniszczonej książki, rozsypującej się w dłoniach. Ach, niemal z namaszczeniem świętości!, pokazał jej to, co zostało z okładki.
- Lonnrot, 1835 - szepnął uroczyście.

Nie słuchał jej. Bo i po co?
- Proszę, tylko ostrożnie! - szeptał, jakby wibracje jego głosu mogły zniszczyć strukturę tego cudu. - Przyjrzyj się, moja droga, kolebce kultury fińskiej. Epos narodowy twego ludu! Trzydzieści pięć run. Zebrane, scalone w jedno pachnące i namacalne dzieło przez Eliasa Lonnrota. Rok 1835. Przekazane dalszym pokoleniom, noszące w sobie historie podniosłe, ale i też historie ludzi trzymających to dzieło w swych dłoniach. Czy na pewno jesteś osobą, która jest godna położyć owe dzieło na swej półce?
Spojrzał na nią pachnący arabską kawą, kurzem i przede wszystkim rozkopanym grobem Chopina.

Zastanowił się.
- Hm, tysiąc dolarów? - podał pierwszą liczbę, jaka przyszła mu do głowy. Skąd miał wiedzieć? No skąd? - A de Sade'a co konkretnie panienkę interesuje? W oryginale czy po angielsku? Po fińsku niestety nie ma.

- Może być tysiąc za dwie. - Wszystko jedno, wszystko jedno!
Nie przejmując się dziewczyną i czując czarną pustkę w głowie dużo wyraźniej niż zazwyczaj, udał się do działu, gdzie przechowywał literaturę francuską. Tutaj mniej pachniało kurzem.
- Interesuje cię, czerwona ptaszyno, jakieś konkretne wydanie? Mam akurat dwa po angielsku. A więc?
Pokazał jej dwie okładki.
Najpierw, gdy tylko weszła, ściskając nerwowo w dłoniach kartkę papieru, zrobiła na nim wrażenie pięknego, niewinnego kwiatu - teraz była rozwydrzoną pannicą, której chciał się pozbyć. Może to wina tych technologicznych dyrdymałów? Chemii... bla-bla-bla.

- Sto dwadzieścia dni Sodomy, czyli szkoła libertynizmu. Ohydna książka.
Zastanawiał się właśnie, który egzemplarz jest dla niego wartościowszy, mając zamiar oczywiście dać jej ten mniej drogocenny. Tak, na tym panna Sky usiadła swym nagutkim, brzoskwiniowym tyłeczkiem w 1847, a więc...
Gdy zapytała, czy lubi słodycze, poderwał głowę zdezorientowany.
- Nawet nie wiesz, moja droga, jak bardzo. - Oblizał kły, perwersyjnie mrużąc oczy.

Przypomniał sobie smak krwi Vincenta. Oszaleje!
- Ciemną... gorzką... twardą... czekoladę - wyszeptał zmysłowo. - Chocolate noir.

- A czy twoja cukiernia może jest czynna po zachodzie słońca? - Podał jej egzemplarz, mając na podniebieniu krew Vincneta... gorzka czekolada, wódka i kawa parzona z cynamonem odbijające się w bukiecie smaku.
Oczywiście nawet nie zdawał sobie sprawy, jak zabrzmiało i o czym świadczyło owo pytanie.
Gdy jej palce dotknęły jego, skrzywił się z obrzydzenia. Jakże to możliwe, iż nic nie czuje do tej gwiazdeczki? To wbrew wszystkim prawom, w jakie wierzył!