Księgarnia pana Malęszewskiego.

- Jak bym cię kochał, NOCY!, bez twych gwiazd miliona... - Gościa przywitał gruby, kobiecy głos, podnoszący włoski na karku. Pod koniec wersetu był irytujący, jak malowany na tablicy milionem paznokci.
Mary siedziała naga, w całej swej okazałości na ladzie, przy kasie fiskalnej i zakładając zgrabną nogę na nogę, trzymała na wysokości oczu "Kwiaty zła". Deklamowała wprost potwornie! Bestialsko raniła uszy swą kobiecą manierą do rozemocjonowania strof męskiego wiersza.
Wokół niej unosił się patetyczny zapach koniaku.
Gdy kobieta zauważyła klientkę, nawet nie mrugnąwszy, uśmiechnęła się do niej. Rozciągnęła przy tym wszystkie zmarszczki na twarzy. Pomarańczowe sploty włosów, układały się miękko na jej piegowatych ramionach i wątłej piersi.
- Dobry wieczór, miły gościu. - Wypięła pierś, na której pysznił się szmaragdowy naszyjnik. - RENARDZIE!? - pisnęła, aż chciało się zakryć uszy dłońmi, wepchnąć do małżowiny waty i zatopić się w poduszkach foteli.
Wtem zza półek wyłoniła się czarna postać z naręczem starych ksiąg.
- Och, Mary, Mary... gdzież twe maniery? - zaśpiewał cicho, po czym rzucił okiem na gościa i uśmiechnął się błyskiem w oku. - A witam. My się już poznaliśmy, dziękuję pani za naczynie. Niezmiernie piękna rzecz, którą do tego można uznać za przydatną. To dość niespotykane połączenie.

- Czego szukasz, młoda damo, o tak późnej porze w mojej księgarni? - zapytał uprzejmie, jednocześnie wciskając dość brutalnie książki w ramiona Mary (z kobietami tak właśnie należy postępować, droga dziatwo!).
Po chwili już stał przed gościem, swoim zwyczajem zasłaniając własnym ciałem ciemne wejście pośród półki.
Mary z naręczem książek w ramionach wyglądała groteskowo. Przypatrywała się dziewczynie jak tylko dojrzała kobieta potrafi - oceniając jej wartość, kontemplując kształty rysujące się pod ubraniem, krytycznie komentując w myślach niedoskonałości cery, a stwierdziwszy, iż jej włosy są za mało lśniące, uśmiechnęła się znowu do niej. Mrugnęła, po czym oparła łokcie o okładkę tomu będącego na wierzchu i machając stopą, zapatrzyła się na klientkę.

Mary oblizała lubieżnie usta, wciąż się uśmiechając.
- Jakie to dziwne! - powiedział do siebie Renard. - Zawsze: im starsze, tym lepsze. Szkoda, że nie odnosi się to do obyczajów czy - powiedzmy - mężczyzn. 1873 oczywiście, zapłaciłem za tę książkę paskudną blizną na obojczyku... wydanie francuskie. Z amerykańskich mogę polecić pani 1974. Starsze niestety wiatr porwał.
Mary zagryzła kciuk, patrząc na gościa.
- Szalona dziewico! - wykrzyknęła nagle. - Gdzież twój L'Époux infernal!
Roześmiała się.
Renard stał niewzruszony, czekając aż ohydny, ropuszy śmiech zostanie ucięty przez zawstydzenie. Niedługo czekał.
- Cóż więc cię interesuje, moja droga?

Renard rozpoczął intensywny proces żucia własnego języka, lustrując ją wzrokiem. Stał tak niewzruszony, walcząc ze sobą... wewnątrz.
- Nie sprzeda ci tego, kochana - odezwała się Mary. - Za dużo znaczy to dla niego. To cholerny sentymentalista jest, nie wiedziałaś?

- To nie do zniesienia, iż nie ma rzeczy nie do zniesienia - syknęła jeszcze w jej stronę.
- Zamilcz! - krzyknął Renard. - Bluźnierstwo nie może mieć miejsca w tej księgarni, plugawa kobieto! - syknął w jej stronę.
Zwrócił się do klientki.
- Proszę za mną.
I znikł wśród półek.

Kluczył między półkami, dotykając wszystkich okładek, szukając tomu w całkowitej ciemności.
- Poètes maudits - mruknął do siebie, stając przed skromnym, niskim regałem.
Tristan Corbiere, Marceline Desbordes-Valmore, Stephane Mallarme, Viliers de l'Isle-Adam, Pauvre Lelian - wodził palcem po okładkach.
- I Artur Rimbaud. - W końcu wyprostował się, trzymając w dłoniach zakurzoną książkę.
Podał jej tom.
- Czy jest pani sentymentalna? - zapytał znienacka.

- Jak rozumiem sentymentalny? A jak można rozumieć sentymentalny inaczej niż sentymentalny? - odparł bez najmniejszego cienia ironii, drwiny; powaga wręcz malowała się grubymi liniami światła w jego oczach.

- No tak, ludzie... i ich wstrętny relatywizm, wszystko można postrzegać na swój sposób. PIĘKNO to odczucie subiektywne, och fuj! - mruknął rozczarowany. - "Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia", cóż za głupota, marnotrawstwo czasu i siły. Król jest królem, niewolnik niewolnikiem - czegóż więcej? Winni raczej pielęgnować swój punkt widzenia, biorąc go za nienaruszalną prawdę. Brakuje prawdy w naszych istnieniach...
Mamrocząc tak pod nosem, skierował się z powrotem do kontuaru, na którym siedziała Mary. Wydawałoby się, iż przestał całkowicie zwracać uwagę na klientkę. Dopiero po chwili przypomniał sobie o niej i obejrzał się przez ramię.
- No cóż, wybacz, iż tak niechlubnie cię zatrzymałem. Proszę, oto książka... chce pani czegoś więcej, czy da mi poukładać już w spokoju resztę książek?

- Ach, ile pani płaci? - powtórzył w zamyśleniu, poprawiając chustę na nosie. - Pięć dolarów. Tak, to powinno wystarczyć.

Pan Renard był sam. Upajał się spokojem, wsłuchany w szepty tomów niedbale ułożonych na półkach.
Karty jego ulubionych ksiąg spadały niczym liście na drewnianą podłogę księgarni. Z zaciśniętymi kłami zbierał je i związywał ze sobą, od czasu do czasu przeczytawszy jakiś ustęp na głos. Były to zawsze piękne słowa - język literacki, czyli gustownie dobrane wyrazy, łączące się ze sobą w harmonię doskonałą. Myśli ozdobione formą.
Właśnie segregował takie smętne, pożółkłe liście, oceniając stan ich zniszczenia. Wdychał upajający zawsze zapach anyżku - kojarzył mu się z zapachem Avenidy; a kiedy Vincent jadł powoli i z rozmysłem popołudniowy budyń - zupełnie jakby go karmiła!
Wtem usłyszał chór dzwoneczków nad głową, gwałtownie więc poderwał się z miejsca. Jego spojrzenie straciło na ostrości, gdy do pomieszczenia dusznego od zapachu ksiąg, wlała się ognista chmura drogich perfum. Cluadiowych perfum.
Uśmiechnął się mimowolnie (mimowolnie? - cóż się z nim dzieje?), wstając od stołu. Podszedł do niej nierównym krokiem. Brakowało w nim tego rytmu, tej melodii, do której taktu stawiał stopy obute w lśniące lakierki.
- Dobry wieczór, Claudio! Cóż za wspaniała niespodzianka... - przywitał ją, zapraszając zamaszystym gestem do środka. - A byłem pewien, że już o mnie zupełnie zapomniałaś. Byłby to niewątpliwy cios nie tylko w me żywe do ciebie uczucia, a w samą godność mężczyzny! A ty po prostu musisz wiedzieć, co to oznacza dla dżentelmena.

Skłonił się jej niczym uniżony sługa, gdy zaszczyciła go komplementem.
- Proszę, proszę, zapraszam do mej jaskini cudów. - Gestem pokazał jej tonące w mroku półki. - Mam nadzieję, iż chociaż tak pomogę ci odetchnąć od tych spraw bezczelnie zasiadających na twej głowie!
Przeszedł przez pomieszczenie i już po krótkiej chwili pomarańczowa łuna oświetliła korytarze.
- Tak myślę, będzie przyjemniej. Podobno światło jest jednym z warunków stworzenia prawdziwego piękna... Myślę... - tutaj spojrzał na nią wymownie, niby artysta oceniający krytycznie swe arcydzieło - iż wszystkie te warunki zostały spełnione!
Poprowadził ją.
- Czy interesuje cię coś konkretnego, o wspaniała? Czym mogę jeszcze ci służyć?

- "Bracia Karamazow"? - powtórzył, dziwnie mrugając. - Niestety Dostojewski rozchwytywanym pisarzem jest. Nie posiadam więc już wydania z 1880 roku (zdobyłem aż trzy, wyobrażasz sobie, iż już sprzedane!?). To szkoda, były prześliczne. Mam jednak wydanie niemieckie, z przedwojenną fakturą. Wydanie polskie z 1913 roku... Momencik. Tylko sekundkę, a znajdę - przeprosił ją na chwilę, po czym po prostu rozpłynął się w czerni, zniknął wśród półek.
Dało się słyszeć przewracanie kartek, ocieranie się grzbietów okładek, jakieś stuki i puki, kiedy wyszedł z powrotem.
- I jeszcze trzy wydania rosyjskie, dwa angielskie. Czy któreś cię interesuje, Claudio? Nie przeczę, iż byłbym uradowany, gdybyś okazała zainteresowanie jednej z moich książek.