Księgarnia pana Malęszewskiego.

- Chodzi ci o telefon, kruszyno? - powiedział z jawnym obrzydzeniem.
Obszedł ją i zasiadł na swym pierwotnym miejscu, z powrotem zaczytując się w kronikach. Co chwila powtarzał w myślach: "Toż to śmiech na sali!".
Gdy dziewczyna nie odchodziła, uniósł pytająco na nią wzrok.
- Coś jeszcze? Ogołociłaś chyba już dość moją księgarnię! - rzekł wyniośle, a jednocześnie z pewną subtelną pretensją.

Noc jak każda inna - idealna na poezję. Pan Renard spacerował ,opierając się na lasce, między regałami. Wypatrywał niechcianej nowości, gdyby mógł rozprószyłby kurz na powycierane okładki swych ukochanych książek.
- ...Jak na dnie wieży Babel, sam mały jak książka... - mruczał po francusku, poprawiając wciąż i wciąż aksamit chusty oblekającej jego twarz.
Na jednym z foteli rozstawionych pod oknami siedział całkiem nagi chłopiec raczący się filiżanką herbaty o waniliowej nucie smaku. W drugiej ręce trzymał względnie niezniszczone dzieło Owidiusza, spoglądając dzikim wzrokiem w kierunku czarnej postaci.
- ...Sam jeden pośród śpiewu kusicielskich głosów... - nauczony, kontynuował po angielsku.
Miał suche, różowe usta i bezczelność wypisaną między oczami: pan Renard wyrzuciłby go, gdyby nie fakt, iż w jego żyłach płynęło ulubione AB minus.
W pomieszczeniu rozległ się znany, charakterystyczny śpiew brązowych dzwoneczków.
- ...do rozkoszy szaleństwa, trwogi i śmierci gotów. - Wampir stanął przed odwiedzającym księgarnię z uśmiechem rysującym się jasnymi smugami w krwistych oczach. - Nie mam pojęcia, jaki był dziś dzień, jednakże noc jest wprost wyborna - przywitał go.
Na beżowej aksamitce widniały szkarłatne plamy. Obżarstwo widoczne w ruchach powieką.

Zmrużył oczy, przypatrując się młodemu człowiekowi pachnącemu intensywnie zanieczyszczoną krwią. Ostentacyjnie odwrócił twarz, dając do zrozumienia, iż zwyczajnie i kolokwialnie śmierdzi.
- Mój drogi chłopcze, nie jest dobrze zdradzać zbyt dużo swej wiedzy. To niebezpieczne i tylko istoty najpotężniejsze mogą przechwalać się zdobytymi informacjami... Ale to potwory - powiedział poważnie, grobowo wręcz. - Och! - spokój burzycie wy, ludzie, odkąd tylko powstaliście - mówił tak, jakby nigdy nie był człowiekiem, bo... zapewne nie był. Westchnął cierpiętniczo, zapraszając go, by wszedł do środka. - Jednak nie przejmuj się, po to właśnie was stworzono. Byście przeszkadzali i przypisywali termin Piękna rzeczom, które na to nie zasługują. Choćby księżycowi! Coś, co tylko odbija światło, coś, co nie jest prawdziwe, jest iluzją w siatkówce oka... nie może być Piękne - dokończył wzniosłym szeptem.
Nagle spod okien dobiegł rozmawiających irytująco przepełniony kąśliwością głos:
- Proszę na niego nie zwracać dzisiejszej nocy uwagi. Sam uraczony dziś zostałem pięcioma monologami długości dwóch godzin! Każdy!

- Tak, masz rację, chłopcze, który krzywdzisz swą krew - odparł Renard, niecierpliwiąc się nieznacznie. - Nie pora, by rozmawiać z ludźmi ciasnych poglądów o Pięknie. Może... podczas apokalipsy znajdziemy wśród rozszarpanych ciał wspólny język?...
Wampir posłał niewidoczny uśmiech ni to klientowi, ni Oscarowi, który właśnie zachlapał herbatą stronę czterdziestą czwartą księgi spoczywającej na jego marmurowych kolanach.
- Czym zniedołężniały, skromny starzec może służyć tobie? Królowi życia w iluzji?

A pan Renard słyszy tylko: ple ple ple. Ludzka gadanina. Ni to mowa, ni bełkot. Za ich języki wodzi pycha, samouwielbienie i przekonanie o własnej niezniszczalności. Ach, a mógłby po prostu dmuchnąć... i krew trysnęłaby na jego lakierki!
- Poezja w najczystszej postaci? Oscar z chęcią zadeklamuje nam niesławne "Przemiany wampira", jeśli twemu jestestwu o to chodziło. - Zamaszystym ruchem wskazał chłopca. - Ale myślę, iż chodziło mu o coś innego. - Uśmiechnął się drwiąco. - Do takiego starca trzeba mówić konkretnie, kwaśny chłopcze. Czysta poezja wibruje dźwiękami w powietrzu, a tego nie sprzedaję w mojej księgarni.

- Dziękuję? - odpowiedział na wątpliwy komplement. - Poezję dla ust? Czyżbyś chciał jeść me książki, a może wygłosić coś samemu? Może "Fontannę krwi"?
Chłopiec siedzący pod oknem parsknął śmiechem.
- Oskarze, opamiętaj się. Przyjmujemy gościa.
Renard był poirytowany - smrodem narkotyków w jego księgarni, chłopcem silącym się na słynne wśród ludzi, zadzierające zbyt wysoko brodę Niewiadomoco i nęcącym zapachem AB minus wołającym go pod okna. A najbardziej denerwującym było to, że nie wiedział, co było silniejsze - obrzydzenie czy apetyt.

Renard zmrużył oczy. Mord odbijał się od nich nader wyraźnie.
- Proszę natychmiast wyjść z mojej księgarni! - wysyczał.
Chłopiec spod okna, widząc zaistniałą sytuację, odłożył Owidiusza i podszedł do rozmawiających. Na jego udzie widniały czarne dziury.
- Daj spokój - szepnął mu do ucha. - Sam powtarzasz, że ludzie są tylko ludźmi, a ponoć potrzebujesz pieniędzy. - Ostatniego zdania klient nie mógł usłyszeć.
Oscar stanął w całej swej ponętnej nagości przed gościem i uśmiechając się drapieżnie, powiedział:
- Nie wiem, czy jest coś takiego, ale Vincent coś mi opowiadał o książce Marii Disslowy. Hm... "Jak gotować..." coś podobnego. Nie jestem jednak pewien, czy będą tam przepisy dotyczące ciast, więc jeśli pan poczeka, spróbuję znaleźć i powiedzieć panu coś o tej książce.

- Jeśli o mnie chodzi, nie sprzedałbym panu ni jednego ziarnka kurzu! - warknął Renard groźnie. Rozerwałby mu gardło i chlapał się radośnie we krwi zanieczyszczonej zuchwałością młodzieńczą. Nauczył zniedołężnienie dzisiejszych czasów kultury, manier! Jednak nie zrobi tego, bo dotykanie tak ohydnej krwi napawa go najwyższym obrzydzeniem.
Siłą woli odsunął się od klienta.
- Pięćdziesiąt dolarów! - wtrącił mu się w słowo chłopiec, wchodząc nago wśród regały. - Nie mamy zbyt wielu książek kucharskich, więc wszystko powinno być w jednym miejscu. Vincent ponadto uwielbiał robić ekspozycje, więc to tylko kwestia czasu... - mówił szybko i głośno, by wampir nie doszedł do głosu.
- Nie mów o nim w czasie przeszłym! - Renard nie wytrzymał i huknął swym lodowatym głosem aż żyrandol zatrząsł się bełkotliwie nad ich głowami. Trzasnął jeszcze laseczką w jedną z barierek, po czym w furii przeszedł do kontuaru, za którym zajął się swoją poezją dla ucha. Dla duszy, na miłość słodkiej Eris!
- Pan Malęszewski ma jeszcze "Praktyczne przepisy Pieczenia Ciast Świątecznych..." jakichś Florentyny i Wandy. Wydanie z roku... 1890. Pokazać obie książki? - Dobiegło zupełnie zwyczajnie zza regałów.

Siedział za kontuarem, wbijając wzrok w klienta. Drażnił go. Jeszcze bardziej niż nieobecność pewnego okazu.
Oscar wrócił z dwoma nadgryzionymi przez czas tomiszczami.
- Proszę, oto one - powiedział i uśmiechnął się drapieżnie, jednakże też i czarująco. - Daję panu czas do namysłu.
Chłopiec spojrzał surowo na wampira, który nawet nie uraczył go odrobiną atencji.

- Powtórzę - odparł beznamiętnym tonem. - Nie sprzedałbym ci, znaku dzisiejszych chorych czasów, ni drobinki kurzu z tej księgarni. Oscarze, zaparz mi kawę, proszę.
- Dwieście dziesięć dolarów - odparł uprzejmie chłopiec. - Obsłużę TWOJEGO klienta i już parzę - zwrócił się do Renarda z pretensją syto doprawioną rozbawieniem.
Cóż ten prowansalski chłopiec z nim wyczyniał! Och tak - przywracał życie! - Oscar oblizał wargi.

Renard spojrzał mu intensywnie w oczy.
- W całej mej egzystencji nie odbyłem tak gorszącej transakcji - powiedział grobowym, pachnącym wilgotną ziemią głosem. - Claudia na pewno ucieszy się, jeśli sam jej to powiesz. Bo widzisz, mój drogi, nie jestem posłańcem.

W ciągu kilku sekund dogonił go na ulicy i przycisnął do ceglanej ściany. Zatrzymał w żelaznym uścisku jego szyję.
- Wyrwę ci język, jeśli jeszcze raz wypowiesz jego imię! - wycedził zza zaciśniętych boleśnie kłów.
Uderzył kilka razy jego głową, niezbyt mocno jak mniemał, o ścianę, po czym wrócił do księgarni, otrzepawszy płaszcz z niewidzialnego brudu. Cóż za smród!
Chyba pora odwiedzić Madame Requel o niesamowicie długim języczku.