Kino

Noc taka jak zwykle. Noc wczesnojesienna, z pożółkłymi liśćmi ścielącymi się pod nogami, kładącymi się dywanem pod ich stopami. Noc pachnąca wilgotnością i mroźnym powietrzem. Noc ciemna i pochmurna, noc wietrzna. Ostre krople mżawki zacinały na policzki, zmieszane z brudem miasta unosiły się wraz ze smogiem pod same kolorowe parasolki ludzi ich mijających.
Noc idealna na kochanie.
Na ucieczkę z domu.
Oscar przybył pod kino mocno spóźniony, z Mary uwieszającą się na jego ramieniu. Śmiali się do siebie, pieścili swe dłonie w fioletowych, skórzanych rękawiczkach, trzepotali rzęsami do siebie - niczym młodzi kochankowie (tak to już bywa, iż inkuby kojarzą się wyłącznie z kochankami... różnej maści). Promienni swą obecnością, z zarumienionymi policzkami i wyszczerzonymi zębami pozbawionymi kłów.
Pachnący mieszanką różnych ludzi, różnych pościeli, w których sypiali.
Stanęli w pewnym dystansie do wampira w czarnym płaszczu, na którym perliły się kropelki mżawki w sposób tak urokliwy, jego włosy tak lśniące deszczem - aż oboje westchnęli.
Chłopiec - blady, z fioletowo-różowymi cieniami pod oczyma, z różowymi, suchymi ustami. Trzymający się jakoś nienaturalnie krzywo, acz uśmiechający się dzielnie. Mrużący zmysłowo oczy, epatujący erotyczną, zniewalającą aurą inkuba. I kobieta - Mary, która na widok mężczyzny drgnęła, bynajmniej nie speszył jej jego widok - przygryzła tylko pomarańczowy pukiel włosów, spoglądając na niego zalotnie, niemal wyzywająco.
- Och, topielec - westchnęła w końcu, kłaniając się uprzejmie wampirowi.
Oscar natomiast zgrabnie wykonał obrót pod jej ramieniem i już stał naprzeciwko.
- Nie uważasz panie, iż to idealna noc na... miłość? - zapytał z charakterystyczną sobie manierą.
W jego oczach odbijał się ból fizyczny.

- Powinieneś odpowiedzieć, iż każda noc jest wręcz perfekcyjna do kochania - odrzekł na wypowiedź wampira uroczo oburzony; marszcząc brwi i poprawiając niemal czule kołnierz jego płaszcza. - A szczególnie... mnie. - Zaśmiał się czarująco. - Więc... dlaczego tego nie zrobiłeś? Dlaczego raczysz mnie znów banalnością?
Zmarszczył nos.
Miło mi was widzieć - zabrzmiało to, jakby wampir znał Mary, jakby ją wcześniej poznał (Oscar uznał podczas dni ich rozłąki, że brak wiedzy o jego imieniu jest niesamowicie podniecający - tak samo to, iż on nie ma pojęcia, iż Oscar to Oscar). Inkub zaniepokoił się nieco, piorunując ognistym spojrzeniem kobietę stojącą nadal na uboczu.
- To ten wampir? - odpowiedziała na ów spojrzenie, bawiąc się puklem włosów i nie podejmując ze złotowłosym mężczyzną żadnego kontaktu... wzrokowego. - Niezbyt urodziwy... Przyznaję - mówiła irytująco przeciągając wyrazy swym grubym, brzydkim głosem - że byłam pewna, że wiem, w jakich mężczyznach gustujesz, mój słodki.
Oscar uśmiechnął się - udawała, że go nie spotkała. Słodkie - słodka Mary - robiła to dla niego - bo... byłby wszak zazdrosny!
- A oto Mary - szepnął mu na ucho, dyskretnie; opierając dłonie na jego piersi. - Mary jest moją starszą siostra i Mary mnie odprowadza, bo Mary się martwi. Mary zaraz zniknie.
Delektował się tym, że wampir poznał jej imię (choć może już je znał), a jego ani trochę! Ani jednej litery! Ależ to wspaniałe... powtarzać to pospolite imię tyle razy, by on je zapamiętał.
Odsunął się, uśmiechając.

- Och, mój panie - podjęła beznamiętnie Mary, nadal trzymając się na uboczu - ja nie boję się o to, co pan może mu zrobić. Mój ukochany brat ponadto, zapewniam pana!, potrafi o siebie zadbać i w swym króciutkim życiu przeszedł dużo więcej ode mnie, co stanowi nieobliczalne wręcz odczucie zazdrości o... tu. - Po wypowiedzeniu tego oficjalnym, suchym tonem, wskazała to miejsce z lubieżnym uśmiechem... a tym miejscem było łono niewątpliwie wypełnione po brzegi wijącymi się w konwulsjach żmijami.
Oscar zaś zmarszczył gęste brwi w czymś na wzór zmartwionej zadumy.
Wiedział, że dzięki Mary wymknięcie się z księgarni będzie dużo łatwiejsze, jednak teraz zaczął żałować. Jak to możliwe, by jego własny kochanek ignorował go teraz, po tym zaproszeniu!, a ponadto nazwał jego ciało... wątłym. Nie był wątły! Był przecież ślicznym, ślicznym chłopcem! - myślał Oscar, a jego brwi marszczyły się coraz bardziej. Pojawiły się zmarszczki na zgrabnym nosku.
- Powąchaj, panie wampirze, śmierdzę słońcem - mruknął mu do ust, kiedy wtulał się w szyję mężczyzny, obejmując go bardzo mocno. - Fascynuje cię wszak to, co słońce ogrzewa, mnie ogrzewa, cały dzień mnie ogrzewa... Topię się w nim...
Wampir jednak nie reagował. Położył tylko stalową dłoń na jego ramieniu, nie zamierzając jednak odpowiedzieć czy choćby odsunąć od siebie Oscara.
Po chwili tego przedstawienia Oscar uderzył go mocno w twarz.
- Słyszysz mnie? - zapytał przy tym z troską w głosie. - Wydajesz się być... nieprzytomnym.
Mary roześmiała się perliście, trzymając się za brzuch. Nie skomentowała zdarzenia, zbierając się w końcu do odejścia.

Mary w kilku susach doskoczyła do Oscara, by się pożegnać - podarowała mu na tę chłodną noc słodki pocałunek (w usta), po czym odeszła wpatrzona w plecy starego wampira. Odeszła, by celebrować kolejny dzień, kolejną noc swego rozpustnego istnienia, odeszła do krainy wypełnionej po brzegi rozpustą i zepsuciem. Tymi właśnie synonimami.
Oscar przyjął rytualny pocałunek, a jego myśli zaprzątało coś innego - coś skuwającego lodem zwoje mózgowe.
- Stać mnie na wszystko! - wydobył z głębi swej natury, zatrzymując go, zaciskając swe gorące palce na jego ramieniu, przyciskając go do swojej gorącej piersi. - Wszystko - powtórzył, patrząc mu głęboko w oczy, głębiej i jeszcze głębiej, jakby pragnął wypalić te suche, zimne gałki oczne i zastąpić je choć nikłą cząstką tego, czym sam był. Tym najczystszym uczuciem, którym był... ach, paradoks! Nie do zaakceptowania! Oblizał usta. - I nie licz na mnie. Nigdy.
Puścił go, uśmiechając się czarująco.
- Tak, chodźmy - dodał jeszcze, ciągnąc go uwodzicielsko za kołnierz płaszcza do środka. Patrząc zalotnie. - W kinie jest ciemność, w ciemności jest ciemny kącik. W ciemnym kąciku my. A to wszystko łączy się w bezwstydny grzech, co ty na to, mój panie?

Uśmiechnął się niebezpiecznie, drapieżnie - niepokojąco w każdym razie - usłyszawszy magiczne "kusić", po czym złapał go za dłoń. Niczym równy jemu, by dać do zrozumienia, iż mają iść obok siebie. Ich palce splotły się - psss... syczy para.
- Co będziemy oglądać? - zapytał z fascynacją między brwiami, ściskając sztywnymi dziś palcami sztywne jego.
Nie chciał brać mężczyzny pod ramię, choć było to dużo bardziej podniecające, bo nie chciał mieć tego wieczoru żadnych innych wampirów w głowie. Tylko ten! Chciał, by wiedział, że Oscar jest dzisiejszego wieczoru tylko dla wampira bez imienia!
Doszli do kas biletowych - tłum potrącał ich, tłum obojętności wymalowanej na czołach. Ohyda. Gówno ludzkie.
- Mam pomysł! Mam wyśmienity, kuszący pomysł! - wykrzyknął nagle, jego oczy rozszerzyły się w podnieceniu, aż stanął w miejscu, by spojrzeć w twarz wampirowi. - Udawajmy dziś normalność! Ja będę studentem... sstosunków, a ty... a ty... czym byś chciał? - zapytał, uroczo przekrzwiając głowę, patrząc tak zwodniczo niewinnie.
Rozglądnął się po sali z rozchylonymi zmysłowo ustami, jakby chciał sprawdzić, czy nikt ich nie widzi. Nachylił się nad wampirem, dotykając dłonią policzka, które śmiał uderzyć. Wyszeptał rozedrganie do nieczułego ucha:
- Będziesz jęczał moje imię zza zaciśniętych kłów.

Przestał go dotykać, jednak Oscar nadal miał wpółprzymknięte oczy z niejakiej rozkoszy - nie wiedział, czym było to spowodowane (pewnymi srebrzystymi liniami oplatającymi jego nadgarstki, by przywiązać do rydwanu... tego jedynego), ale ten dotyk sprawiał mu wiele przyjemności. Był jednocześnie bezpieczny i niebezpieczny - czyżby Oscar lubował się dzisiejszej nocy w paradoksach?
Wyplątał się z gracją z płaszcza, po czym z uśmiechem przypadł znów do towarzysza.
- Bardzo cię lubię - powiedział szczerze, po czym delikatnie odgarnął jasne pasmo wpadające bezczelnie do oka wampira. Jego ręce drżały.
Pobiegł potem w podskokach sprawdzić, co dziś jest w repertuarze, jednak po krótkiej chwili zawrócił.
- Moim bratem? - zapytał z bardzo szerokim uśmiechem; zęby błyszczały ślicznie w przyciemnionym hallu. - To interesujące! - Przyłożył, ostrożnie tym razem, sprawdzając uważnie reakcje wampira, dłoń do jego ust, po czym pocałował ponętnie własne knykcie, zamykając nawet oczy. - Dzisiejszego wieczora nie pocałuję cię ani razu. To chore! Kazirodztwo... Nie jesteśmy podobni... co z tym zrobisz?
Coś niepokojącego zabłysło w jego oku, gdy nie dał mu odpowiedzieć, po czym odwrócił się i znów pobiegł w stronę listy wyświetlanych o tej porze filmów. Jednak ponownie zawrócił, stając ponownie przed mężczyzną.
- A zasłużyłem na kwiatka, kwiatowy panie? Panie kwiatów? Zastanów się na odpowiedzią.
Musnął ustami powietrze przed jego wargami, po czym po raz trzeci już pobiegł do tej nieszczęsnej listy.
Cóż mógł wybrać Oscar?
Wpatrywał się jakiś czas w tytuły filmów, jakby od wyboru zależało jego życie, które w znacznej większości (było ich cztery!) nic mu nie mówiły. Wszystkie stare - a więc choć te dwa obiły mu się - lekko, ale jednak - o uszy.
Po chwili na jego ustach wykwitł powoli, acz efektownie ohydny uśmiech.
Bo - cóż mógł wybrać Oscar?
Pobiegł z powrotem do wampira, który czekał oparty nonszalancko o ścianę.
- "Ciało" - szepnął mu na ucho. - Chcę ciała.