Kino

- A-ale... ? Tak... - wyraźnie nie był to jego ulubiony temat rozmów. - Ale to cień, echo. - zastrzegł. - Bardzo, bardzo odległe echo. - znów unikał jego wzroku: wlepił spojrzenie w drzwi wejściowe do sali. Słyszał szybkie kroki... jeden człowiek, oddycha szybko, nierówno, młody, raczej bez kondycji, zmierza w ich kierunku. Oho, zaraz zostają zdemaskowani. Ciekawe tylko, czy ten ktoś zorientuje się, że drzwi są zamknięte na klucz, a oni pomimo tego są w środku.
- Czemu pytasz? - zapytał przelotnie łapiąc spojrzenie inkuba, troskliwie poprawiając jego koszulę.

- Zapytaj wampirów, czy wampiry są zdolne do miłości. - posłał mu znaczące spojrzenie. Skąd ma wiedzieć, co inni myślą i czują? - Bo ja nie wiem, co sądzi o miłości jakiś tam wampir. A co ja sądzę? - uśmiechnął się pokazując kły. - Jeden z moich nieśmiertelnych-można rzec-przyjaciół zadurzył się bez pamięci w śmiertelnej kobiecie i nie skrzywdził jej. A ja? - zapytał nagle jakby samego siebie. - A ja... nie wiem. - uśmiechnął się do demona jakby przepraszająco.
Nagle poderwał się z miejsca i pojawił nad nim stojąc na oparciu fotela. W teatralnym geście rozłożył ramiona i zapytał donośnie:
- Czy chcesz obejrzeć przedstawienie? - osunął się w dół siadając na oparciu. Dodał już cicho, nachylając się i tuląc go, zatapiając twarz we włosy kochanka. - Mogę pobawić się tym ludzikiem, który tak nieświadomie tu zmierza... ? - spytał grzecznie, mrukliwym, intymnym wręcz szeptem. - Mogę go dla ciebie... zabić? Zabić tak potworrrnie... Tak okrrrutnie? Zabić...

- Mhm. - odpowiedział wielce nieskomplikowanie. Mógł wyśmiać reakcję demona, wszak dla niego samego śmierć pojedynczej jednostki ludzkiej dla czystej zabawy to drobnostka. Niemal niegodna uwagi sprawa. Co tam człowiek, kiedy Satavius w swym nieskończonym trwaniu posuwał się do kanibalizmu, a potem nawet destrukcji 'żółtodziobów' bez odbierania im krwi - czyli tego, o co w sednie sprawy powinno mu chodzić. (Ach, czemu miał brać w siebie coś gorszego? słabszego? skoro chciał się tylko pobawić?) Teraz znudziły go żywe zabawki, był jednak gotów wykrzesać z siebie iskrę zainteresowania, a nuż będzie miło?

- Posprzątam nawet po naszej zabawie. - pochwalił się uśmiechając niewinnie. 'Naszej zabawie' - ciekawe, czy miał na myśli siebie i inkuba, czy siebie i ofiarę...?
Wstał z gracją spacerując po oparciach, zmierzwił włosy, rozpiął koszulę i opuścił spodnie do połowy bioder. Nie był ubrany na tyle elegancko, by krzywdzić ekstrawagancję stroju, jednak udało mu się wywołać niepewność i sprzeczność. Bo chociaż obnażenie wskazywało jednoznaczną sytuację, to solidna blizna na sercu mogła zepsuć słodkie podejrzenia o normalności chłopca.
- Na pewno mogę? Jeśli będziesz chciał uciec, gdy zacznę, nie puszczę cię. - ostrzegł stojąc już tuż przy drzwiach. Licząc na inteligencję demona, nie dopowiedział, że nie tylko nie puści, ale także 'grzecznie poprosi', by nie mówił nikomu, co zaszło. O wołaniu pomocy i panice nie wspominając.

Satavius też nie zabijał tak ot - co innego dla zabawy. Zdawał sobie sprawę , co chce zrobić, że czyn ten był dla niego kompletnie obojętny. Bardziej interesowała go reakcja demona i uczucia, jakie w nim wywoła. Zasłynie jako potwór? a czy na taką opinie nie było już za późno?
- Nie, nie chcę... Pragnę nieludzkości.- mruknął uśmiechając się błogo. O, tak, pocałunki inkuba były zdecydowanie przyjemne. Satavius zastanawiał się przez odprysk chwili, czy czuł kiedykolwiek coś podobnego w konkretnym miejscu-wymyślił, że nie. Czyżby aż tak pilnie strzegł swej sercowej tajemnicy?
- Serce... Oddałbym ci je, gdybym miał. Tymczasem udowodnię, jak wielki jego deficyt we mnie panuje. - przelotnie pogłaskał policzek kochanka (ach, jakże lubił być delikatny w stosunku do niego!), potem odepchnął go od siebie lekko, z uwielbieniem wpatrując się w jego oczy.

Mesdames et messieurs! Présentation commence!

- Boże! Ratunku! - wrzasnął nieoczekiwanie. - Ratuj mnie! - gestem kazał kochankowi trzymać się z daleka. Oczywiście, że nie żądał pomocy demona, raczej chciał być przed nim ratowany! - Pomocy, błagam, boże, pomocy! - krzyczał w stronę drzwi. Słyszał, jak serce nieznajomego mężczyzny przyspiesza, gnając nieświadomie w stronę zagłady.
Satavius dopadając drzwi rozpaczliwie jęczał i szarpał je. Czuł niemal namacalnie obecność śmiertelnika za nimi, jego frustrację i po części strach. Co do jasnej cholery!? Co za idiota zamknął kogoś w środku!? Po co tak wrzeszczeć?
Zamek w końcu ustąpił, a Satavius wpadł na mężczyznę w kinowym uniformie niemal przewracając go.
- Błagam, ratuj, ratuj... - teraz szeptał dysząc-jakże to przemyślane! Po co ktoś nieproszony miał go usłyszeć? - Ratuj mnie... to... potwór, on chce mnie... zabić, to... - wciągnął nieświadomego człeka do sali i zatrzasnął drzwi za nim. Padł na kolana szarpiąc materiał jego koszuli jakby w amoku. - ...to... Demon! - znów wrzasnął. Nie dał mu nawet otworzyć ust, dotykał go, otaczał, mamił i wzbudzał instynktowne przerażenie.
Trzeba przyznać: był obrzydliwie wiarygodny.

- To on! Toontoontoontoon! - Satavius krok po kroku przyciągał normalnego mężczyznę na środek sali. Śmiertelnik chciał wyrwać się wampirowi i podejść do wskazywanej osoby, został jednak skutecznie powstrzymany. - Musisz, musisz mi pomóc. Tu. Tu, chodź, chodź, chodź tututu! Chodź. - pchnął go na samo centrum pomieszczenia. - Musisz mi pomóc, ratuj, błagam. Pomóż! Daj mi... swoje serce! Ratuj, błagam... ratuj przed nudą! Daj mi swoje serce, daj! - serce śmiertelnika, jakby wiedziało, że zostało wywołane (uczeń przy tablicy! Proszę pani, zgłaszam nieprzygotowanie!), przyspieszyło bowiem pchając płynny karmazyn, napędzając mięśnie do ucieczki.
Spanikowane spojrzenie w stronę drzwi zdemaskowało normalnego mężczyznę. Chciał ratować chłopca, teraz sam musi chronić się przed nim. Boże, czemu!? Przecież on nigdy nikogo nie skrzywdził, nie ciągnął dziewczyn za warkocze, płacił podatki, był dobrym, szarym obywatelem, praca, dom, praca, dom, praca, dom...! Gdyby miał jeszcze co stracić! Gdyby miał co wspominać, co żałować! Gdyby miał kto za nim tęsknić, palić znicze i płakać nad grobem!
Człowiek błagał wampira, wampir przedrzeźniał człowieka: daj mi serce, daj mi żyć, daj mi zabawę, daj mi żyć, daj, daj, daj, daj!

Mężczyzna i chłopiec zaczęli się szamotać: jeden odpychał i biegł w stronę drzwi, drugi przyciągał i kierował na środek sali. Rozpaczliwie idiotyczna scena skończyła się, gdy śmiertelnik zerwał koszulę z wampira. Normalny mężczyzna wykorzystał element zaskoczenia i nieuwagę by dopaść do drzwi.
- Zamknięte. Zamknięte! - nawet, gdyby wykorzystał klucz, który grzecznie drzemał w jego kieszeni, na nic by się to zdało. Ale o tym nigdy nie było dane mu się przekonać - bowiem tuż przed drzwiami (jeden kok, jeden krok!) wstrząsnął im przeogromny ból - człowiek pochylił się, objął ramionami, a jego ciało, całkowicie wbrew woli właściciela, powróciło znów do chłopca. Wolno, potykając się o powietrze, gęste, gęste i lepkie powietrze.
- Niepotrzebnie to robiłeś. - odezwał się wampir. - Teraz obrzydliwie, niepotrzebnie, przedwcześnie-zginiesz. - czyżby w jego głosie zabrzmiała nuta smutku?
Drobnym gestem dłoni przyciągnął do siebie człowieka i ustawił profilem do demona (jedyny dotyk, na jaki było go stać po wydaniu wyroku).
- Dla ciebie, braciszku, spoję lód z ogniem. - nie odważył się nawet spojrzeć w stronę inkuba. Wpatrywał się w ciało targane konwulsjami, w dłonie rozdrapujące wzajemnie skórę. Człowiek w ostatnim geście protestu starał się krzyknąć, zawołać do boga, przekląć nieznajomego, który krzywdzi go w ten niemiłosierny sposób, jednak z jego ust wydobył się jedynie snop iskier, prawdziwych iskier i para. Wargi oblepił mu szron tak grubą warstwą, że popalona skóra nawet nie miała szansy poskarżyć się krwią, czy zaczerwienieniem.
Szaleńczy ból.
Wampir cofnął się obserwując, jak śmiertelna istota dławi się, stara obedrzeć odzienie, rozszarpać ciało, wydobyć lodowe ognisko, stara się przeżyć! Tak szary, tak przeciętne niepotrzebny - tak zachłannie waleczny!
Ubranie mężczyzny zaczęło przymarzać do jego skóry, sztuczne włókna wtopiły się w nią, skurczyły trawione niewidocznymi płomieniami.
Wystarczyło kilka sekund, by odzienie zamieniło się w popiół, szary popiół zmieszany z wierzchnimi i głębszymi warstwami skóry.
Włosy i paznokcie normalnego mężczyzny lśniły od szronu, również pokrywając się szarością - lśniącą, niczym srebro. Potworny proces postępował coraz głębiej i głębiej, drążąc ciało, tworząc feerię barw: pomarańczy, czerwieni, róży, granatów, bieli i czerni - jakby mężczyzna już za życia wniebowstąpił, jakby chmury toczyły bitwę na jego ciele przeszywając skórę piorunami, błyskawicami.

A czas przyglądał się temu, każda sekunda przystawała, by popatrzeć, by nacieszyć wzrok bezdusznym marnotrawieniem, zabawą potwora - chociaż sam potwór wydawał się nie być rozbawiony. Nawet, gdy serce normalnego mężczyzny nie wytrzymało tortur, gdy zamilkło na wieki. Gdy puste ciało - bo na pewno już nie Osoba - upadło na podłogę rozpadając się na trzy części, niczym przemarznięte na kość drewno, sypiąc iskrami, płatkami śniegu i zasłaniając kłębami pary.
Dopiero po zapadnięciu bezruchu dało się dojrzeć wspomnienie po normalnym mężczyźnie. Nie przypominał on już żadnej ziemskiej istoty: był rozproszoną kupką ośnieżonego popiołu, który tlił się jeszcze wbrew logice, spalał sam siebie, rozpadał na niewidoczne drobiny, znikał.
Bez dymu.
Bez ognia.
Bez zapachu.
Bez krwi.
Bez ciała.

Bez duszy.

Satavius był chyba jednak najbardziej martwą i nieruchomą sylwetką w promieniu kilku mil: nie drgnął nawet odrobinę, przyciskał jedynie dłonie do serca pochylając się delikatnie do przodu, nie otwierając oczu od początku całego zajścia.

Satavius wiedział, że nie mają wiele czasu, nie mógł jednak odmówić sobie chwili nieruchomego odpoczynku. Odpoczynku, który kompletnie nie był mu potrzebny.
Wampir wydawał się być niespożyty w energię, której na pewno sporo włożył w ten pokaz.
Otworzył oczy i nadal nie odważywszy się na najdrobniejsze spojrzenie w stronę inkuba skierował się w stronę tych nieszczęsnych drzwi. Po drodze złapał koszulę (złapał, bo sama wpadła w jego ręce pchana wolą wampira. Jakże praktyczna umiejętność!), ubrał ją i poprawił spodnie. Czekał.
Teraz wszystko zależało od kaprysu inkuba: Satavius dał mu wybór opuszczenia z nim sali, albo pozostania w niej i obejrzenia filmu. Domyślał się, że nie trzeba było wyjaśniać, że w przeciągu kilku najbliższych lat jego stopa nie postanie w tej okolicy.
A dusza nie jest jak motyl. Jest mądrzejsza, bo chroni się przed najmniejszym dotykiem, nie daje się nawet zobaczyć (zna zachłanność ludzi - nawet, gdyby nie dało się jej złapać, człowiek i tak umiałby ją usidlić). Motyl, nie ważne, czy czule głaskany, czy przysznurowany do pręgierza, straci możliwość lotu, gdy pyłek z jego skrzydeł zostanie starty.
Ludzkie prochy są pyłkiem z jej skrzydeł? Gdy nie ma prochów, dusza leci w górę, w górę, w górę? Gdy zostają na ziemi, spada w dół, w dół, w dół?

Uśmiech. Znów ten spokojny, łagodny uśmiech.
Wampir wyciągnął z kieszeni chustkę z czarnej satyny by otrzeć nią skronie, potem usta kochanka. Wyrzucił materiał wgłąb sali i przyłożył chłodny policzek do jego, objął czoło inkuba dłonią. Trwał tak bez ruchu, nie spiesząc się nigdzie, pozwalając chwilom zachłannie lizać ich skóry, drażnić chropowatymi, kocimi językami.

Westchnieniem rozprasował nierówności czasu zmuszając się w końcu do ruszenia z miejsca.
Zaprowadził demona do łazienki.
- Ogarnij się troszkę, ja pójdę po ubrania. Zaraz będę. - i wyszedł. Tylko kilka słów? Tylko sucha informacja? Oj, czyżby powiało chłodem?
Trzeba było przyznać, że wrócił naprawdę szybko. Odziany w płaszcz, wielce uporządkowany dzierżył w dłoniach ubranie kochanka i butelkę wody, również przeznaczoną dla demona.

Pozostał jeszcze chwilę w pomieszczeniu, sam. Znów westchnął.

Nie minął ułamek sekundy, a wampir czekał na demona przed budynkiem kina - tuż przed wejściem, aby łatwo mógł go zauważyć.
Wampir nie wiedział, co się z nim dzieje. Czuł, jakby tuż pod blizną, między mostkiem a skórą ktoś wszczepił mu kawałek ostrego ołowiu. Coś nieprzyjemnie uwierało, coś ciążyło, przy każdym ruchu nieskutecznie chciało się uwolnić powodując westchnienie i nieprzyjemny uścisk w gardle. I drażniło powieki. Och, tak, tak potwornie drażniło! Bezlitośnie odwzajemniało się za dokonaną przed chwilą zbrodnię. Drażniło... powodowało zaczerwienienie oczu, bynajmniej nie te ludzkie.

Ale Satavius nie rozumiał, co się z nim dzieje: bezceremonialnie otarł powieki grzbietem dłoni ścierając śladowe ilości krwawych łez i nadal czekał nawet nie wpadając myślami na wyznanie 'żałuję'.

- Och, nie! - Satavius wykrzyknął niemal marszcząc brwi. Troskliwie objął inkuba w talii, jakby chcąc dodać siły. - Nawet tak nie myśl. Które imię chcesz usłyszeć? - zapytał zaraz chcąc zmienić temat. - To ludzkie, współczesne, czy prawdziwe? - nie pozwolił swojej uwadze zająć się jakąkolwiek inną istotą, niż tą przed sobą. Chociaż o tej porze dnia i roku pokus było wiele, bo deszcz, bo ludzie, bo liście i wiatr... Jednak nie, w tej chwili interesował się tylko nim.

- Hmm... Nic wielkiego: Satavius. Po prostu Satavius. Pisane przez fał, nie wu. - nie zależało mu na zachowaniu dżentelmeńskiego rygoru, mówił naturalnie, ponownie stając się pustym sobą.
Włożył dłonie do kieszeni płaszcza i znów objął demona okrywając go tym samym połacią ciepłego materiału. Gdyby był wyższy, miał brodę koloru włosów i okulary, mógłby uchodzić za świętego Mikołaja, któremu przestawił się kalendarz i zagubił czerwony płaszcz.

Wampir zamknął oczy oddając się niespodziewanej błogości.
- Hm, nie mam pojęcia, co mam ci opowiedzieć. Sam nie wiem, co oznacza, mam nadzieję tylko, że nie pochodzi od słowa 'stultus'. - uśmiechnął się łagodnie. - Wydaje mi się, że miało jakieś znaczenie dla mojej rodziny, ale nie pamiętam dokładnie, jakie. Możesz jakieś stworzyć i powiedzieć mi o nim, a ja odtąd zawsze będę się przedstawiał w taki sposób. Hm, co ty na to? - zapytał otwierając oczy i popychając biodra lekko do przodu, ocierając się o jego podbrzusze. Wampir czekał aż inkub sam zdradzi mu imię, wszak niebyła to sprawa warta uwagi-imię, zwykła nazwa.

- Nie, nie! - dał się porwać wyobrażeniu inkuba. - Nie piaskach pustyni, nie. Grecy są związani z morzem, wodą, wiatrem i przestrzenią! Nie pustyniami. Już bardziej... Karawela złudnie mamiąca się bryzą, pojmująca potwory morskie jako piękne boginie, wiatr jako szepty rodziny pozostawionej na brzegu i wszechogarniającą wodę, wodę, wodę... - przesunął opuszkami po twarzy demona, idealnie imitując spływające zimne krople. - Pragnienie i szaleństwo. Przecież tyle łyków czystych fal dookoła a żadnego nie można wciąć w usta, żadnym nie można nasycić ciała, ukoić pragnienia. Tyle mil do przebycia tylko w potrzebie zaspokojenia połączenia się nieznajomych kultur, odkrycia smaków, zapachów i... ! - przerwał jakby uznając, że już zbyt głęboko zabrnął w wypowiedzi. Jakby musnął nieświadomie swych wspomnień. - Zgadnę? Niee... Kompletnie nie znam się na znaczeniu imion. - mówił prawdę. Za młodu szkolony był na dobrego druida, a ci potępiali magię i wierzenia w gusła i groźne imitacje przesłań, jak znaczenia imion, nieprofesjonalne wróżby z gwiazd czy zmartwychwstania i jeden bóg. - Twoje podpowiedzi nic mi nie mówią. Nic a nic. - wzruszył ramionami.