Kino

Oscar zadrżał z przyjemności, gdy poczuł na skórze chłodne palce - rozkosz. Uśmiechnął się błogo całą swą drapieżną urodą, gdy paznokcie nieznacznie drapały, opuszki muskały i pieściły.
Jego ciało z trudem utrzymywało się na kościach, mięśnie ledwo-ledwo nie doprowadzały do jego całkowitego rozpadnięcia się. Odświeżona rana pod żebrami pulsowała dwoma parami kłów, bandaż za ciasno zawiązany. Drętwienie i szumienie stały się częstymi myślami przesuwającymi się boleśnie po jego głowie. Przetaczające się po jej powierzchni. Płytko. A Oscar, mimo procesów bólowych szalejących w jego ciele, stał prosto, uśmiechając się zniewalająco.
- Jestem twoim starszym bratem - powiedział z nutką niby-pretensji. (ocenił, iż kupienie przez siedemnastolatka, a nawet szesnasto-, na ten konkretny film, nie będzie proste - a nie sądził, iż wampir ma wyrobiony dowód na pełnoletniość). - Ja kupię bilety, jednak jeśli chodzi o pieniądze... są zupełnie zbędne na tym świecie. Nie sądzisz, Bracie i Panie Kwiatów?
Stali w kolejce, a nikt nie zwracał na nich uwagi. Skandal wykwitał w głowie Oscara - on znał kolor oczu każdej osoby tu zebranej. Znał ich wyraz i natężenie blasku. Znał każdy indywidualny zapach, wdychał go z ukontentowaniem swymi boskimi nozdrzami. Ich swetry produkowały elektryczność, czasem porażając nią jego nadgarstki. Ale Oscar patrzył tylko na wampira - tylko wampir liczył się... dzisiejszego wieczora.
- To jak? - podjął po chwili. - Zasługuję na kwiatka?
Uśmiechnął się, patrząc na niego intensywnie. Wyczekująco.

Na dotyk wampira Oscar aż westchnął z ulgą, przymknął oczy, a jego ciało nagle rozluźniło się. Mógłby tak stać, tak podążać policzkiem za tą zimną dłonią, nic nie widząc, czując krótkotrwałe ukojenie, jednak wampir szybko odwrócił się.
Bilety zakupione, Oscar zignorowany.
Inkub mógł to tylko skwitować uśmiechem.
Spojrzał jednak czujnie na mężczyznę, gdy ten musnął biletami jego bok. Błagał właśnie wszystkie siły piekielne w duchu, by się nie dowiedział... przekaż najserdeczniejsze pozdrowienia temu dżentelmenowi. Oscar jednak nie dał się na długo omotać niezbyt szczęśliwym myślom, więc znów uśmiechał się naturalnie. Po chwili chwycił czule nadgarstek towarzysza, by odebrać mu bilety - zaczął się nimi wachlować. Puszczał zalotne, rozerotyzowane spojrzenia zza papierków.
- Wiesz... - zaczął, nie dokończył jednak szybko.
Oczy inkuba rozszerzyły się niczym w nagłym olśnieniu. Demon odwrócił się i odszedł na kilka kroków; wyrwał różowego kwiatka z jednej z ozdobnych doniczek, po czym włożył mu do kieszeni marynarki.
- Zasługujesz na kwiatka - wyszeptał mu do ucha, napierając na jego pierś całym ciałem.
Odsunął się potem z diabelskim błyskiem w oku.
-...możemy posiedzieć w sali, w całkowitych ciemnościach... i zrobić to wszystko, na co tylko masz ochotę - dokończył dopiero teraz.

Oscar rozchylił zmysłowo usta i cierpliwie przeczekał "wybuch" wampira. Wrodzona pewność siebie, wręcz nieprzyzwoita pewność siebie!, nie pozwalały, by choć jedna myśl zawahania zaświtała pod tą rozmokłą fantazjami erotycznymi głową (no - może zazdrość wchodziła w grę, jeśli na scenę wchodziła Mary, jednak zazwyczaj spuszczano na to zasłonę milczenia). Jedyne co mogło poruszyć poniekąd inkuba był sposób śmiania się - nienaturalnie obijał się pustką tych oczu. Ale Oscar tylko oblizał spieczone wargi.
- Ufam, iż mnie zaskoczysz swymi pragnieniami - powiedział pogodnie, kiedy mężczyzna zakończył się śmiać. Gdy cała pustka wybrzmiała w gardle i pomieszczeniu. Gdy opuścił dłonie.
Uśmiechnął się niewinnie radośnie, kiedy dał się otoczyć ramieniem - specjalnie zmalał, skulił się, by wyglądało to odpowiednio. Po chwili zdmuchnął delikatnie niewidzialny pyłek kurzu z ucha wampira.
- O czym jest ten film? - zapytał, kiedy szli... gdzieś.

- No więc? - zapytał wreszcie Oscar, promieniujący swą charakterystyczną, inkubią aurą (nadwątloną). - Dlaczego się śmiałeś? Wybacz moją ludzką dociekliwość, ale to bardzo... ciekawe! - Siłą woli li jedynie powstrzymał się od użycia słowa "podniecające", tak samo jak wysilił swoją okropną naturę do popełnienia uprzejmości, czy też - oficjalności.
A pokusa była olbrzymia, a uleganie pokusom - największą przyjemnością!
Objął go ramieniem. W taki sposób, by można było pomylić ten uścisk z przyjaznym.
- Nie bądź taki tajemniczy, panie wampirze - szepnął mu jeszcze na ucho w swym zwyczajowym stylu: mokrym i nabrzmiałym.
Gdy doszli do masywnych drzwi, inkub oderwał się od mężczyzny i szybko zasłonił wejście własnym ciałem. Patrzył chwilę z góry na dużo potężniejszego towarzysza wypadu z szalejącymi iskierkami - szatańskimi iskierkami - w czarnych jak sami diabli (czarnych niczym gorzka, arabska kawa, czyli gorących, parujących i mocnych...) oczach. Patrzył z figlarnym uśmieszkiem na ustach, wplatając palce w klamkę.
- Pożądasz mnie... bracie florecisto?
Sięgnął po kwiat, który miał w kieszeni. Powąchał, choć był bezzapachowy, po czym zjadł go z ohydnym uśmiechem.

Dyszący z podniecenia Oscar, zaczerwieniony od mrozu, który bił od ciała wampira - które było dopiero co tak blisko (tak blisko!), zatrzymał go, łapiąc szybko końce palców. Pociągnął jeszcze nosem - niezwykle zmysłowo, żaden człowiek nie byłby w stanie pociągnąć nosem w taki sposób.
Kazirodztwo!
Zaśmiał się, a jego oczy również się śmiały.
- A kto powiedział, że nie wolno? - zapytał, bo nie mógł się powstrzymać (bo sensacyjne ciągoty w podbrzuszu były zbyt silne), jednocześnie powracając do momentu sprzed anegdoty, która musiała być dla niego bardzo ważna.
Nie wolno było ignorować czegoś, co było ważne.
Pamiętając o tym, Oscar zagryzł wargę, po czym oparł się dłońmi o klatkę piersiową wampira, patrząc na niego dość niebezpiecznie. Wyzywająco? Drapieżnie? Zawadiacko!?
- A byłbyś widoczny, gdyby... gdybyśmy... - I tutaj zakończył, mrugając porozumiewawczo. Jednoznacznie, zdecydowanie jednoznacznie dając do zrozumienia, o czym myśli.
Co pod tą śliczną główką się wylęgło. Przy akompaniamencie ekstatycznych wrzasków orgazmu.
- To by dopiero było zabawne - westchnął mu w usta.

- O tak, zjedz mnie. - Aż przymknął oczy, aż przygryzł wargę, a na jego fizjonomii pojawiła się czysta fantazja, czysta błogość rozbudzona dzięki owej fantazji.
Demon i wampir przedzierali się przez ciemne rzędy foteli, powoli zagłębiali się w salę, której nikt nie pilnował - która przez omyłkę była otwarta. Ta myśl nie zagościła w głowie Oscara nawet na sekundę, nawet nie przeleciała przez nią, nie uderzyła jak błyskawica. Po prostu jej nie było.
Oscar więc trzymał wciąż końce palców mężczyzny, mocno zaciskając spoconą dłoń na zimnie tych kościstych patyków. Wampir niestety wyjął rękę zza paska spodni przez przeczystą pragmatyczność.
- Kiedy nas znajdą?... - powtórzył pytanie, zastanawiając się nad nim, i klucząc między starymi fotelami, skupiając się na nie potknięciu się z niesamowitą mocą; nikt nie podejrzewałby go o te zmarszczki między brwiami. - Musimy postarać się, by się zawstydzili... - dokończył nieco zdyszany, ale uśmiechnięty w ten niewymuszony, zalotny sposób.
Oscar oblizał spierzchnięte wargi.
- A kupiliśmy bilet, bo przecież jesteśmy normalni.
I tutaj nastąpił zwyczajowy, ohydny uśmieszek, którym promieniała aż cała sylwetka demona.

Oscar z uśmiechem na ustach rozsiadł się w fotelu, szeroko rozstawiając nogi (nawet nie ruszył powieką, kiedy wampir zasłonił mu oczy, mocniej ścisnął tylko jego palce, no i potknął się o jeden z foteli - ale zrobił to z iście demonią gracją). Żałował, że mężczyzna wyplątał swą dłoń z jego uścisku, więc już zaraz jego dłonie delikatnie błądziły po udach kochanka, przesuwając mocno po materiale spodni.
Owiało go powietrze wprowadzone w drganie poprzez mowę potwora. Uniósł głowę, po czym wystraszył się, kiedy drzwi trzasnęły.
Ciemność, ciemność, ciemność. Nie przebijał jej wzrokiem, ale z rosnącą ekscytacją w żołądku, spojrzał z dołu na wampira - a raczej wydawało mu się, że na niego patrzy.
Uśmiechnął się szeroko.
- Posiadasz supermoce? - zapytał głosem omdlewającym z podniecenia. - O tak, lubię kiedy jesteś normalny.
Dłonią wymacał zimny policzek i czule pogłaskał, zostawiając na nim mokrą ścieżkę gorącego potu, pachnącego siarką.

Oscar ze zmrużonymi w przyjemności powiekami przyjmował pokornie dotyk wampira. A pod powiekami - ach!, cuda, prawdziwe cuda! Wzdychał raz po raz, gdy rana pod żebrami odzywała się swą nowością. Uśmiechał się delikatnie, słuchając z oddaniem jego słów. Czując tylko kurz unoszący się w powietrzu, w starej sali kinowej.
Kiedy dotarło do niego ostatnie pytanie, otworzył gwałtownie oczy - ich czerń zlała się z ciemnością. Nakrył własną dłonią jego - tą pieszczącą oliwkowo-siną dziś skórę.
- Ostatnie? - upewnił się, że dobrze zrozumiał, wypluwając niemal to słowo. Dotyk na skórze go upajał, nie potrafił skupić myśli na czymś innym niż grzeszne fantazje. - Odpowiem ci, panie, kiedy ty wyjaśnisz, cóż złego uczyniłem, iż nie chcesz mnie więcej znać.
Powiedział, przedrzeźniając czule ton kochanka. Uśmiechając się pozornie niewinnie.

Zagryzł mocno wargi. Patrząc gdzieś w okolicach oczu wampira - widział tylko pustkę lśniącą z ich głębi, zagryzł więc te wargi z bólu.
- Wiem, wiedziałem, że nie zrobiłem nic złego - powiedział w końcu bezczelnie. - Tak tylko się droczyłem. Jestem przecież idealny...
Wsunął własne dłonie pod koszulę i łącząc palce z palcami wampira począł manewrować nimi tak, by zadać sobie jak najwięcej bólu. Jęczał, napinając mięśnie - rana rozerwała się. Włożył palec mężczyzny w pulsującą tkankę mięśni, ociekającą krwią. Rozpychał opuszką zasiniałą skórę wokół jątrzenia.
Jęczał i wzdychał z bólu. Widział krwawe plamy przed sobą. Pachniało krwią i potem.
- Lubisz, kiedy jęczę? - zapytał w końcu, oblizując suche usta. - A odpowiadając na twoje pytanie, będę jak zwykle bezpośredni: miałbym.
Kuriozalna sytuacja - Oscar bigamista? Och, nie. Nie, to nie to. To coś innego - i nie można ukrywać, że to odkrycie stanowiło źródło niesamowitej ulgi jaka ogarnęła ciałem demona. Ciałem i myślami - uczucia gdzieś tam sobie wirowały nad czarną głową. Czarnym kłębem, czarnych uczuć... do czarnego wampira.

- Cii - uciszył go delikatnie, szeptem, kładąc tym samym rozedrgane palce na ustach wampira.
Potem złapał za kark mężczyzny i podźwignął się, niejako nabijając ranę na jego palec. Stęknął-jęknął z bólu, na jego czole zimny pot - gdyby tylko ktoś mógł go zlizać!... Głębiej, głębiej - czuł jak palec zatapia się w miękkiej tkance po żebrami, pulsuje mięso wokół opuszki i paznokcia. Głębiej, głębiej - palec zaczął wdzierać się bardziej, bardziej niż wcześniej kły. No i głębiej, głębiej - Oscar dotknął ustami ust wampira, rozedrganymi, suchymi ustami.
Marszcząc brwi z bólu, pogłębiał i ranę, i pocałunek. Językiem zdecydowanie przesuwając po kłach.
Wampir ni drgnął.
- Och, jak boli - jęknął mu w usta, po czym znów pocałował. A całował powoli, z zamkniętymi oczami, ze zmarszczką między brwiami. - Dob-rze...

Był inny. Był tak inny, iż rozpierało od środka, boleśnie krztusiło i paliło drętwieniem kończyny. Był inny - bolało w samej istocie rzeczy demona. Mrowiło w umyśle, skronie niemal wybuchały czerwonymi esami-floresami pod powiekami.
Oscar był rozczulony, ba!, Oscar był zakochany.
Jednak gdyby tylko... gdyby tylko był Renardem, Oscar mógłby już umrzeć w spokoju.
Ale nie był.
- Tak, zwyzywaj mnie - mruknął nieprzytomnie (nie przyłożył do tego pytania tak wielkiej mocy, jak do tych pocałunków, pocałunków zarezerwowanych tylko dla tego konkretnego wampira), poddając się z dziką przyjemnością temu, co mężczyzna miał zamiar mu zgotować, co przygotował dla niego przed ułamkiem sekundy. - Zasługuję na to - znów się droczył z niemrawym uśmiechem na ustach. Z krwistymi, niezdrowymi rumieńcami na policzkach, z rumieńcami pożądania i chorobliwego bólu (nie tylko fizycznego) pod naskórkiem.
Podźwignął nogi i oplótł nimi wampira w pasie - przyciskając i więżąc go w swym ohydnym uścisku. Kochanek nie miał wyjścia, nie miał wyjścia, jeżeli chciał się uwolnić, nie miał wyjścia, bo zostawało mu tylko zabić Oscara. A Oscar wróciłby i ponownie zrobił to samo. Zrobił to z ekstatyczną wręcz przyjemnością, sadystyczną lekkością i naturalnością.
Opętał go?
Roztapiał się przez chwilę w tym przedziwnym uścisku. Wplatając palce w jasne pasma włosów, dłońmi niejako zmuszając, by wampir spijał zachłannie z ust Oscarowych całą słodycz krwi AB minus zaprawionej demonem. Naturalnie odwiązał tasiemkę, umiejętnie i wręcz niezauważalnie rozpuścił złociste włosy. Potem ze słodkim uśmiechem i błyszczącymi gorączką oczami obwiązał nią własną, długą szyję - zawiązał na końcu kokardkę. I spojrzał, spojrzał niemalże poważnie.
- Kto wie? Kto... wie? - odpowiedział zamyślony na ostatnie pytanie wampira.

Nie wiedział. Niektóre rzeczy robi się wszak naturalnie, podświadomie, nawet o tym nie wiedząc. Ale to było tak oczywiste, iż Oscar nie pokwapił się poinformować o tej sprawie wampira.
- Tak, to moja wina. - Zaśmiał się dźwięcznie, kiedy poczuł prucie się materiału. Mocniej przycisnął go łydkami do siebie. - Moja wina, że masz na mnie chęć. - Zbliżył pulsujące krwią, czerwone usta do jego ucha i wyszeptał zmysłowo: - Najlepiej smakuję doprawiony cynamonem. A me serce popij waniliową herbatą. Tonę w wanilii, wanilia do mnie kompletnie nie pasuje... oprócz... duszności. - Ostatnie słowo wypluł wraz z cierpieniem i skrzywieniem ust.
Opętany wizją wampira wysysającego szpik z jego kruchych, białych kości, zadrżał potężnie, gdy tasiemka opadła. Mężczyzna miał ją w ustach.
Oscar oblizał spierzchnięte usta, po czym złapał zębami koniec materiału i połykając go, sukcesywnie zbliżał wargi do warg wampira. Pocałował go krótko, delikatnie i miękko. Miał pewność, że muśnięcie to przypominało (ba!, bo raczej - było niczym...) muśnięcie skrzydeł motyla na wyjątkowo szorstkim płatku polnego kwiatu.
Wypluwając z powrotem tasiemkę, trzymając białymi niczym perełki ząbkami sam jej koniec, dotknął kłów - uwielbiał ich dotykać. Ocierając się ciałem o ciało, wyobrażał sobie własne zwłoki w samym centrum ludzkiej uwagi, uwagi gapiów teraz jego, a nie filmu. Rzeczywistość jest ciekawsza?
Kuszenie było w naturze inkuba - wampir nie wiedział, co mówił.
Wtedy światło zapaliło się. Zaskakując demona, który zamknął natychmiast oczy.
Wgłębienia w cieniach pod jego oczami były zupełnie mokre.