Mgliste Jezioro

Mglista noc i mgliste jezioro - idealnie. Pan Renard zabrał swoją słodką Mary nad tą skrzącą się uroczo wodę, by ta mogła dzisiejszej nocy poszukać swych ukochanych diamentów na aksamitnym niebie (wszak wiadomo było, że tylko one odbijają się na tafli tego jeziora).
Łowczyni skarbów ze skrzekliwym piskiem zrzuciła sukienkę i zanurzyła się w chłodnej wodzie. Jej pomarańczowe włosy stworzyły ogniste esy floresy, wzbogacające przeżycia uestetyczniające smolistą, lepką i ciągnącą się ohydnie w palcach duszę wampirzą.
Renard skrzywił się na ten niepasujący do ciszy nocnej odgłos, po czym wywęszył wampira. Skrzywił się więc jeszcze bardziej, odwracając twarz od źródła zapachu.

Pan Renard rozłożył delikatnie chustkę na błotnistej nieco ziemi i rozsiadł się wygodnie, zbierając orzeźwiającą bryzę na twarzy. Ułożył z namaszczeniem swą laseczkę obok niczym oręż po wygranej walce.
Mary zaś płynęła przed siebie, nabierając wody w usta niczym rybka. Po chwili wyczuła swym demonicznym (ach, iście demonicznym!) noskiem, że gdzieś na prawo znajduje się łódka, a na niej tajemniczy wampir. Zanurzyła się zupełnie w wodzie niczym profesjonalny nurek... po chwili już wbiła palce w drewno i zatrzęsła mocno.
Sztorm, sztorm! - wołała w myślach, puszczając ustami i nosem urocze bąbelki pod wodą.
Potem łódka już tylko dryfowała dnem do góry, a Mary chwyciła mocno wampira za szyję, krzycząc ze swą charakterystyczną, piskliwo-skrzekliwą manierą:
- Nie umiem pływać! Och, ratuj! Ratuj mnie!

Mary spotkała się z dość chłodną reakcją na ten niewinny żarcik, co oznaczało tylko jedno - obrazę demonią. Odgarnęła wilgotne włosy z wplątanymi w nie liśćmi i błotem oblepiającym ogniste pasma i fuknęła jak tylko kobieta potrafi fuknąć.
Jej obraza jednak nigdy nie trwa długo.
- Bardzo chciałam pana poznać - szepnęła mu na ucho, garnąc się jego szyi, ignorując zupełnie fakt, iż mężczyzna nie jest zainteresowany tym, co oferuje jej gorące ciało. - A wie pan dlaczego? - Zbliżyła usta do jego ucha. - Poznałam pewien sekret, muszę go panu powiedzieć. - Jej oddech rozgrzał skórę wampira.
Roześmiała się i puściła go, potykając się i upadając niezgrabnie do wody. Roześmiała się jeszcze bardziej - śmiechem piskliwym i nieprzyjemnym.
Renard obserwował to tanie przedstawienie z pewnym niesmakiem.

- Cóż za dżentelmen, nawet nie pomoże wstać damie - Mary mruknęła do siebie z jawną pretensją w skrzekliwym głosie, wstając niezdarnie, acz prezentując przy tym wszystkie krągłości dojrzałego, kobiecego ciała. Pięknie białego, naznaczonego brązowymi plamkami grubego pędzla, które pospolitość nazwałaby piegami.
Potem zaczęła tańczyć wokół wampira, zanosząc się przy tym niemiłosiernym krzykiem czy tam śmiechem, wymachując ramionami i dziwnie operując dłońmi, palcami. Jakby chciała go zakląć.
- A ja wiem coś, czego nie wiesz ty! Nie wepchnę sobie do ust wa-ty! I powiem wszystkim jakiś ciapowa-ty! - śpiewała przy tym swoje urocze wręcz zaklęcia. Elokwentne zaklęcia.
Potem przypadła do niego całym ciałem i szepnęła zmysłowo do ucha:
- A ja wiem, że... - udała, że się waha, by przygryźć wargę i by oczy mogły jej rozbłysnąć - ...że Renard... pragnie być człowiekiem - ostatnie wyszeptała prawie bezgłośnie.

Mary z tępym wyrazem twarzy tylko śmiała się, ciesząc swą naturę niewinnym żartem. Dotykiem męskiego, uległego ciała. Patrzyła na gwiazdy, odbijały się tandetnie w jej oczach.
Pan Renard zaś spojrzał przeciągle na wampira, gdy ten stanął przed nim, później na swą Mary, a na końcu wstał z cichym westchnieniem rezygnacji.
Stanął przed nieznajomym w pełnej krasie, bezceremonialnie zaciskając swe marmurowe szpony na nadgarstku kobiety.
- Mój... panie - znów omiótł go drwiącym spojrzeniem - kobieta, choć uprzedmiotowiona wprost wybornie skutecznie przez artystów tego świata, przez tyle wieków porównywania do najróżniejszych przedmiotów, nie jest czymś, co można zgubić. Można ją raczej stracić z oczu, a wtedy... poleci jak na skrzydłach zaniedbania do innego. Rozumie pan, co chcę przez to powiedzieć?
Gdy tylko ostentacyjnie rozwarł palce, Mary z piskiem pobiegła do jeziora, zanurzyć w nim swe grzeszne, gorące i wilgotne jednocześnie ciało. Potem Renard zlustrował wampira ponownie, mrużąc nieprzyjemnie brwi.

Podstarzały idiota - pomyślał jadowicie pan Renard, strzepując niewidoczne drobinki kurzu ze swego niebotycznie drogiego płaszcza.
- Mój... drogi - zaczął jedwabiście - nigdy nie zaniedbałbym kobiety. Wampir taki... jak pan - przerwał na chwilę, prezentując bardzo wymownie, co sądzi o ubiorze rozmówcy i jego obyciu - niestety, ale chyba nie rozumie natury kobiet. Proszę zapamiętać moje słowa, kobiet się nie gubi. One zawsze gdzieś tu są. Je się po prostu spuszcza z oczu, gdy jest się zajętym ważnymi, męskimi sprawami ratowania ludzkości.
Renard poprawił kapelusz. Ten Ktoś przeszedł z nim na "ty" - chyba spotka go niechybnie ostateczny koniec w tym mieście. Cóż za paranoja! Wampir nie usłyszał przybycia gości, będąc tak blisko brzegu jeziora, och - nawet dżentelmen lepiej kłamie! Mary wydziera się wszak tak głośno, iż słyszą ją w centrum Fallentown. Jego pstrokata papużka bez ani cienia gustu.
- Mam wybaczyć panu spotkanie, tak? - Zmarszczył brwi, po czym mocno przesunął po zmarszczkach palcami, jakby je prostując. - Ależ oczywiście wybaczam, iż śmiał pan wprowadzić zamęt do mego pożycia z rozśpiewaną Maryi przebywać w miejscu publicznym, w którym wszak może przebywać niemalże każdy. Wybaczam także pański strój, nieodpowiednią postawę, brak przywitania oraz podania swego imienia, a także wybaczam obrażenie kobiety będącej w mym towarzystwie, ale to tylko dlatego, iż tej kobiecie to nie przeszkadza. Teraz niech pan wybaczy mi, że zdecydowałem się wyjść na spacer tej gwiezdnej nocy i zakłóciłem pana spokój, gdy dryfował w brudnej i starej łódce, patrząc zapewne na gwiazdy i medytując nad swym marnym losem. Lub coś równie banalnego.
Wampiry. Ich powierzchowne filozofie i niezachwiana pewność swego zaczynały go nieco już męczyć. Bo - był taki sam.