Pub Mischief

Fabian zatrzymał się przed pubem Mischief, rzucił niedopałek papierosa na bruk i przygniótł go obcasem eleganckiego buta na skórzanych podeszwach, podziękowania dla pana spod dwójki na pierwszym pietrze. Głęboko wciągnął powietrze i zmrużył oczy. Wieczór. Pub. Niebo.
- Dobry wieczór- ukłonił się z jadowitym uśmiechem, a tłum palaczy zgromadzonych przed wejściem rozstąpił się przed nim jak morze czerwone.
- Kiki - zagwizdał - gdzie jesteś, psiaczku?
Obejrzał się za siebie przez prawe ramie: Kiki stal w progu grzecznie miejsca podstarzałej prostytutce w kolorowym boa z piór i krótkiej sukience eksponującej jej nieapetyczny, macierzyński biust. Kobieta potknęła się o stopień i uczepiła rękawa jego koszulki prawa dłonią, lewa zasłaniała swoje usta.
- Zostaw to, Kiiiiiki, baby - złapał przyjaciela za rękę i wciągnął do środka pubu - oszczędzaj siły na sztuki, które nadają się jeszcze do użytku, hm?
W każdy inny dzień nie miałby cierpliwości dla takich dziwactw, ale dzisiaj Kiki miał w kieszeni plik szeleszczących banknotów z ostatniej wypłaty.
Przy barze siedziało kilka mężczyzn około czterdziestki, wszyscy w garniturach i pachnący drogimi perfumami, przy stoliku w kacie dostrzegł tez katem oka długie nogi w czerwonych obcasach. Ujął twarz Kikiego w dłonie i pocałował lekko w policzek, tym samym zwracając na siebie uwagę wszystkich zebranych.
- Cztery kieliszki sambuci - rzucił w stronę barmanki szczerząc zęby - on płaci.
Kiki, teraz w kolorze dojrzałego pomidora nie odezwał się słowem, tylko wpatrywał się ze spuszczona głową we wzory na dywanie.
Ale uśmiechał się delikatnie, jednym kącikiem ust.

Powroty do księgarni ze zwyczajowych, conocnych spacerów zawsze były co najmniej uciążliwe. Musiał przechodzić przez dziwaczne uliczki zapełnione równie dziwacznymi budynkami i przede wszystkim ludźmi. Podświadomie wdychał powietrze, pragnąc natrafić nozdrzami na coś... wyjątkowego. I pech chciał, iż tej nocy natrafił.
Pan Renard obejrzał się na dużo-poniżej-jego-poziomu bar wyczuwając AB minus z lekką domieszką wódki. Wahał się, myśląc o nowym garniturze i nieprzystojącej atmosferze. Zapachu starego tłuszczu... Jednak dzisiejszej nocy był głodny. A AB minus z żywego, ruszającego się ciała, wijącego się pod nim w konwulsjach... cóż, było kuszące.
Przekroczył próg z miną wyrażającą najwyższe obrzydzenie, a swe kroki wprost kierując do baru, gdzie siedział worek AB minus w postaci ciekawej urody chłopca (może być... oj może!). Stanął blisko (zbyt blisko!), by odgarnąć włosy z jego szyi. Nie miał dziś ochoty na zwyczajowe amory - fantasmagorie tysiącletniego wampira, który pragnie odrobiny kurtuazji w tym świecie dosadności, bezpośredniości i przede wszystkim brzydoty.
- Lubię cię - zasyczał mu do ucha, mając głęboko w poważaniu ludzi zasiadających przy ladzie czy stolikach. Wszak świat należy do niego!
Chłopiec spojrzał na niego najwyraźniej wystraszony. Na pewno nie zaskoczony czy zniesmaczony. Wampirzy czar wszak potrafi zdziałać cuda! Wtedy oczywiście, gdy wampir się spieszy i trzeba radykalnych metod, by uzyskać przyzwolenie na otwarcie żył. W innym przypadku jest raczej nudne.
- Hm... taak - odparł mało przytomnie chłopiec, podając mu dłoń.
Wampir pocałował ją przez chustę z istnym rozpasaniem obyczajów w oczach ogarniętych żądzą.
Ha!, zniknęli w toalecie.
Gdy pan Renard pojawił się z powrotem na sali (mogło minąć trochę tych cennych dla ludzi minut), szkarłatne krople znaczyły beżowy materiał oplatający jego usta. Z roziskrzonym spojrzeniem usiadł przy stoliku, zakładając nogę na nogę i krytycznie przyglądając się karcie.
- Hamburger? Piwo? - mruczał drwiąco. - A cóż ja jestem? Wszystkożerna świnia?
Nagle jego wzrok padł na jednego z chłopców stojących przy barze. Rozmawiali z pięknymi damami! Czyż nie był śliczny? - Renard oblizał kły.

- Ja zapłacę - szepnął mu do ucha, roztaczając zapach arabskiej kawy i rozkopanych grobów.
Kiki nie poczuł oddechu na karku z racji chusty zakrywającej usta Renarda.

- Ależ nalegam! - Wampir cmoknął niezadowolony, omijając zgrabnie kałużę i wyciągając zza pazuchy płaszcza pugilares, a z niego gruby plik banknotów (ile może kosztować woda?). - Widzę, mój chłopcze, iż potrzebujesz... wsparcia. - Spiorunował wzrokiem stojącego za nim blondynka. - Pozwól, iż zaopiekuję się tobą. Woda na pewno pomoże załagodzić... obyczaje? - Uśmiechnął się czarująco krwistymi oczami.
Położył na blacie sto dolarów.
- Spełnię każde twe życzenie.
Renard delikatnie dotknął jego przedramienia, po czym bezceremonialnie złapał go za rękę, uroczo przekrzywiając głowę i mrużąc rozkosznie powieki.
Całkowicie zignorował Bareta stojącego za nim.

Renard odwrócił się zirytowany (jemu przeszkadzać? cóż za bezczelność!).
- Na mam czasu, panie Berecie! Nie widzi pan, iż rozmawiam.
Zwrócił się w stronę chłopca.
- Skoro tak... słyszała pani tego przystojnego młodzieńca!
Barmanka stała nad banknotem studolarowym nie wiedząc, czy ma z tego wydać, czy może lepiej będzie, jeśli schowa go do stanika.
- Widzę, mój piękny chłopcze, iż jesteś biedny. W twoich oczach widzę rozpaczliwą gonitwę... szukasz czegoś? Jeśli to miłość, to ja... - zawiesił głos, puszczając jego dłoń i opuszkiem palca, delikatnie i z czułością, przesuwając po linii żyły widocznej spod przezroczystej skóry na szyi - ...jestem do twych usług.

- Och, panie Beret! - zawołał za nim uprzejmie. - Proszę oczekiwać w swojej spelunie, w której się pan zaszyje ugodzony wstydem za swe nieopisane zachowanie, rachunku za mój garnitur!
Zamówił jeszcze jakiś koniak, aby zanadto nie przestraszyć już całkiem przestraszonego i zwrócił się na powrót do chłopca.
- Pozwól, iż w końcu zachowam się właściwie i się przedstawię! Książę Renard Malęszewski do twoich usług, piękny chłopcze. - Skinął mu głową. - Czy nie będzie to zbytnim zuchwalstwem z mej strony, jeśli zapytam o twoją godność? Zapewne nieba spływają słodyczą, kiedy wymawiasz swe imię - szepnął na koniec.
Przestał go dotykać - nie chciał spłoszyć tak wyjątkowej ptaszyny!