Pub Mischief

Melania zasłoniła dłonią usta, żeby nie wybuchnąc śmiechem. Fabian, Kiki i ten dziwny mężczyzna. Wszyscy. Groteskowo. Spojrzała jeszcze raz na mężczyznę za nimi. Uśmiechnęła się, cały czas trzymając dłoń na twarzy. Odwróciła się do barmana i zamówiła jeszcze raz sok pomarańczowy z wódką. Spojrzała kątem oka na sytuację. Robi się zabawnie/

Baret przyglądał się całemu zamieszaniu. Ubaw po pachy, nie ma co. Udany wieczór. Podszedł do kobiety, która wcześniej rozmawiała z chłopcem.
- Witam, Victor Baret. - skłonił się lekko i spojrzał głęboko w oczy.
Starał się kontrolować swoje zdolności gdyż wypił już sporo wódki i zaczynał lekko odczuwać jej efekty. Uśmiechnął się do niej szeroko. Obrócił się w stronę młodzików i ponownie skierował wzrok na dziewczynę.
- Co robi taka piękna kobieta, w takiej spelunie? Nie boisz się?

Teraz Fabian, nie był pewien, czy nie wylądował w śnie, na pewno nie w swoim, co gorsza, ponieważ na horyzoncie nie było widać tłumu krzyczących fanek. Wyjął banknot z ust i trzymał przed sobą na odległość wyciągniętego ramienia, jak gdyby obawiał, ze to bomba i za chwile rozsadzi go na kawałeczki, z niedowierzaniem i szeroko otwartymi oczami.
- Tak się składa - zaczął głośno, ale bez śladu poprzedniej pewności siebie - ze moje włosy są PRAWDZIWE.
Az zmarszczył brwi - tesłowaniemogływyjśćzMOICHust. I nie wiedzieć czemu w głowie włączył mu się film z nagraniem z poprzedniego roku, kiedy ojciec jego dziewczyny znalazł go nagiego w swojej sypialni podrygującego z niewidzialną gitarą.

Piła drinka dalej, gdy ten pół demon podszedł do niej i przewróciła oczami, gdy usłyszała słowa Victora - bo tak miał na imię. Miała po dziurki w nosie tego zwracania się do niej jakby zamiast mózgu miała gorącą herbatę. Odwróciła się do niego bez uśmiechu, a jej usta tworzyły prostą linię.
- Nie boję się - powiedziała chłodno.

- Na pewno śnię - powiedział sam do siebie Kiki, kiwając głową, tak tak, nie ma innej opcji - Skoro to tylko sen, ale tylko jeśli to tylko sen, możesz mi postawić drinka - powiedział do Księcia Renarda, w końcu całkiem miły z niego człowiek, a w snach nigdy nie dzieje się nic złego, zawsze może spontanicznie urosnąć skrzydła i odlecieć.

Uśmiechną się do niej wyraźnie rozbawiony.
- Proszę się nie oburzać. Chciałem porozmawiać. Nudno tak samemu topić smutki w kieliszku. A więc jak masz na imię?
Wyciągnął paczkę i odpalił kolejnego papierosa. Wysunął rękę w stronę Melanii.
- Palisz?

Opanowała westchnięcie i powiedziała:
- Melania. - Tym razem nie podała ręki tylko patrzyła cały czas w sok pomarańczowy. Może ciotka miała rację. To wychodzenie na noc nie jest dla niej dobre. - Poproszę setkę - zwróciła się do barmanki, potem odwróciła się, żeby spojrzec na resztę ludzi w barze. Co ona w ogóle tu robiła?

Kiki studiował nieznajomego z nowo znaleziona odwaga, chociaż oczęta wciąż miał spłoszone, a szklankę trzymał obiema łapkami, jakby próbował się nią zasłonić. Podobał mu się sposób w jaki nieznajomy dobierał słowa, z taka lekkością i gracja, mm. Zaczerpnął kilka małych łyczków i czknął kilka razy, za bardzo zaintrygowany wyglądem Księcia, żeby uważać na swoje maniery.
Z blada skora w chorobliwym odcieniu i twarzą częściową zakryta chusta, ani nieznajomy, ani pub nie wyglądał wcale jak wytwór jego wyobraźni, w której zazwyczaj było pełno lasów, wodospadów i pustych przestrzeni, ale na to istniało proste wytłumaczenie, musiał przed snem nawdychać się skrętów dymu ze skrętów Fabiana. Tak, tak, z pewnością.
- Nie wyglądasz wcale na księcia - wyjąkał w końcu oglądając mężczyznę od stop do głów - może na czarownika.

Kiki wypił już cala zawartość szklanki, ale z wrażenia zapomniał odstawić ja na ładę , trzymał ja ciągle przy buzi, małe zwierzątko z wielkimi oczami i przezroczystym pyszczkiem. Podłoga zaczęła się kołysać (z czego wywnioskował, ze muszą znajomość się teraz na jakimś statku) i słowa Księcia-Czarownika działały na niego jak kołysanka.
- Gronostajów, gronostaje, co to gronostaj - wymamrotał sennie, to nieobyte biedne dziecko miasta. A kiedy nieznajomy musnął go kolanem, elektryczny impuls przeszedł od dotkniętego miejsca przez cale jego ciało, ożywił drobne włoski na jego ramionach i karku i wywołał dziwaczna sensacje żołądkową.
- Chyba mam... chorobę... morską.

Kiki pokiwał głową.
- Tak, okej, okej... okej - mamrotał pod nosem, jedno okej było dla Renarda, drugie na barmanki, której wepchnął bezceremonialnie do rak puste naczynie, trzecie było na zapas - świeże powietrze, okej. Okej.
Ześlizgnął się z wysokiego stołka (nie pamiętał, żeby siadał) i podreptał przed siebie, najprawdopodobniej w zła stronę, odbijając się od ludzi, jak srebrna piłeczka w pinballu, na lewo, na prawo, w górę, w dol, dziesięć punktów za pana z pustymi rekami, pięćdziesiąt za wytracenie z rak szklanki piwa!
- Przepraszam, przepraszam. Przepraszam! Okej...!

Zignorowała jego pytanie o papierosy. Stał i wpatrywał się w nią. Blond grzywka opadała jej na czoło, lekko zakrywając oczy. Błękitne, śliczne, hipnotyzujące oczy. Delikatna, iście niewinna. Jak anioł... Jest półdemonem, ale wygląda jak anioł.
- Mógłbym wpatrywać się w twoje oczy cały dzień. - powiedział rozmarzony.
Ideałem kobiety dla Victora była blondynka o błękitnych jak niebo oczach. Nie stać go było na wyszukane komplementy.
- Iście niebiańska uroda.

Spojrzała na Victora spod przymrużonych oczu.
- Dziękuję - powiedziała cicho i wzięła szklankę z wódką. - Wiem - dodała.
Czasem miała dość tego jak wyglądała. Nie chodziło o to, że tego nie lubiła, ale była zmęczona. Wypiła całą setkę za jednym razem. Odczuwała gorzki smak, ale nie przeszkadzał jej jakoś specjalnie. Może dlatego, że była w połowie demonem.
Popiła drinkiem. Poczuła jak świat zaczyna się lekko kołysac. Zamrugała parę razy i spojrzała na Victora z uśmiechem.
- Sok pomarańczowy z wódką.

- Ja dziś chciałem się upić i wrócić chwiejnym krokiem do domu, ale cząstka demona mi na to nie pozwala. - powiedział z udawanym smutkiem.
Przywołał ręką barmana.
- To samo.
Zwrócił się ponownie do Melanii.
- No tak. - wyczuwał, że nudzi ją jego osoba. - Wiesz czym na prawdę jestem? Bo "kim" do mnie raczej nie pasuje.

Gronostaje, zwierzątka, futerka, gronostaje, zwierzątka, futerka, jego synapsy odpalały z delikatnym opóźnieniem, ale w końcu zrozumiał powiązanie miedzy jednym, drugim a trzecim.
i jego żołądek wykonał kolejne podwójne salto, tym razem z obrzydzenia i przerażenia, chociaż alkohol miał z tym również wiele wspólnego, z pewnością.
- Wszystkie... gronostaje są... moimi przyjaciółmi - wyszeptał slabu i w ostatniej chwili strząsnął z siebie rękę Księcia i odwrócił w bok. Na chodniku plywaly teraz wszystkie jego posiłki z dzisiejszego dnia, w odwrotnej kolejności, najpierw skromny obiad, a później kromka czerstwego chleba z masłem na śniadanie.

- Najpierw mi powiedziałeś, że jesteś demonem, a potem się mnie pytasz, czy zrozumiałam? - Zaśmiała się. - Nie jestem aż tak pijana. - Spojrzała na niego rozbawiona, czuła się lepiej, na pewno była mniej zestresowana.
Wypiła łyk soku, zamknęła oczy i zaczęła się powoli przeciągac. Westchnęła. Uchyliła oczy i spojrzała na Victora. Uśmiechnęła się rozbawiona, sama nie do końca wiedziała czym.

- Jestem łowcą snów. Jestem wrakiem człowieka i demona.
Zebrało ci się w odpowiednim momencie na gorzkie żalu.
Uśmiechnął się do niej lekko.
- Nic nie ma zabawnego w samotności.

- Przepraszam - powiedziała, tłumiąc śmiech, wyjęła słomkę z drinka i wypiła wprost ze szklanki.
Wolała ją ją podrywał. Było mniej dramatu. Melanie bardzo nie lubiła dramatu, może nawet więcej nie znosiła tego. Moment w którym ktokolwiek poruszał te smutne, te ciężkie tematy strasznie ją irytował i nie mogła przestac przewracac oczami. Drugą sprawa - za bardzo nie obchodziło ją życie innych ludzi. Ich problemy, ich życie.
- Nie przejmuj się - powiedziała, skończywszy drinka. - Gorzej nie będzie.

Przy niej szybko wracał mu dobry humor. Miała to coś w oczach, co nie pozwalało mu się smucić. Przechylił kolejną setkę. Wypiłem już dziś chyba z dwie flaszki. Ależ ona jest... Odsunął się delikatnie od niej jakby się czegoś bał.
- Czym się zajmujesz w tym mieście upadłych? - spytał patrząc gdzieś daleko.

- Łasiczkę, ale tylko żywą.
Powoli przestawał podobać mu się ten sen. Świeże powietrze dziwnie wyostrzyło mu zmysły, coś, prawdopodobnie wiatr, huczało mu miedzy uszami, a światło ulicznej latarni oślepiało go jak błyskawice, na dodatek mrugało irytująco z cichym trzask trzask w nieregularnych odstępach - to światełko ostrzegawcze.
- Fabian - powiedział nagle i zamrugał z zaskoczenia, Fabian, jaki Fabian, usiłował dopasować imię do twarzy, a przed oczami pływała mu jedynie ta starsza prostytutka bez przedniego zęba, aż w końcu zza kurtyny wychyliła się blond czupryna. - Fabian! Gdzie jest Fabian?
Obrócił się, tak, ze przypadkiem on i Czarownik znaleźli się twarzą w twarz, mogliby zderzyć się nosami.