Pub Mischief

- Och, nie muszę pytać o tak przyziemne rzeczy, gdy widzę, iż numer buta masz, droga pani, idealny dla swej figury! - Machnął niecierpliwie ręką, marszcząc brwi - Chciałem raczej zapytać, cóż pani robi z tak nieodpowiednimi dla siebie mężczyznami? A raczej - atrapami takowych, nędznymi obdartusami niepotrafiącymi odpowiednio zamówić kieliszka wina, tak, by kobiecie oddać cały jej należny szacunek! To zdecydowanie nie towarzystwo dla tak pięknej damy. - Spojrzał na drzwi do baru, dając do zrozumienia, że chodzi o Bareta. - To aż się prosi o rycerza na białym rumaku! Doprawdy!
Udał oburzenie.

- Tym czymś jest demon, moja droga - odpowiedział, patrząc na nią, jakby była głupia. - Iście wściekła istota, która oplata twoją delikatną, człowieczą duszyczkę niczym krwiożerczy polip, napawając ją zapachem... ach, zapachem... gorzkiej czekolady i wódki... - AB minus. Wciągnął powietrze, delektując się zapachem, który niewątpliwie przyciągał mężczyzn. - W każdym razie pragnąłbym się raczej dowiedzieć, co sprawia, iż tak dumna i piękna kobieta czerpie radość z towarzystwa tak nieobytych samców. Bo skoro pani ich nie odprawia, rozumiem, iż jakąś perwersyjną radość musi pani z tego czerpać.

Co myślał o półdemonicy? Na razie nic. Chciał zobaczyć, jak schrupie herbatniczka...
- To bardzo smutne... Kolekcjonuje ich pani? Po cóż kolekcjonować brzydotę? Po cóż posiadać miernotę? Po cóż zawracać sobie głowę nędznikami? Szczególnie taką głowę, jak ta pani.

- Ale wyobraża sobie pani, iż ich ma. I cóż pani z nimi wyczynia? Czy przesuwa pani swymi palcami po ich torsach zostawiając różowe ślady po paznokciach? Wbija pani to bystre spojrzenie w ich mętne, tępe oczy? Och fuj!, czy to możliwe, iż muska pani różowością swych warg te zgrubiałe od topornych komplementów? Pani wspaniały zapach miesza się z kwaśnym odorem potu miernoty? Swymi czerwonymi palcami dotykają pani złotych fal, tak miękkich fal? - Mimowolnie obnażył kły (dzięki Eris, nie mogła tego zauważyć) w obrzydzeniu. - Demony to bardzo dziwne stworzenia.
Powąchał kawę i skrzywił się. Odstawił ją ostrożnie z powrotem na ceratę na stoliku.
- Nie lubi pani kontaktu fizycznego - powtórzył w formie oznajmującej, uśmiechając się do siebie nieznacznie. - To wielka szkoda. Kontakt fizyczny to coś niewątpliwie pięknego, jeśli przeżywa się go z odpowiednią osobą.

- To pani zaczęła! Wypraszam sobie! - Wyszczerzył zęby. - A temat cielesności jest dobry jak każdy inny, jednak jeśli pani nie odpowiada, jeśli proste dziewczyny nie lubią takich tematów... - uczynił stosowną pauzę. - To, iż nie uważasz się za demona, nie oznacza, iż nim nie jesteś, moja droga! Pachniesz siarką na kilometr!
Skruszył w palcach herbatniczka. Powoli i z namysłem.
- Porozmawiajmy może więc o Niedolach Cnoty. Pani powinna coś o tym wiedzieć. - Spojrzał na nią lubieżnie.

- Justyna była uosobieniem wszelakich cnót, a zginęła przez wolę Boską... - powiedział, jakby nie dosłyszawszy jej, po czym już głośniej: - Jest pani nihilistką, to niedobrze. To zraża ludzi... Cnota istnieje, musi, bo światem zaczęłyby rządzić złe nawyki, złe prawa i złe prawdy (ach!, czyli kłamstwa!). Cnota istnieje, jednak jesteśmy zbyt... krótkowzroczni, by ją dostrzec. A ona siedzi na swym tronie i patrzy na nas z góry, z wywyższenia. Jednak ma też swoje niedole. Cierpi, bo pani w nią nie wierzy.
Podsunął jej nienachalnie talerzyk z herbatnikami.
- Nalegam - dodał cicho.

Roześmiał się serdecznie. Skruszył w palcach kolejnego herbatniczka.
- Moja droga, to bardzo nie w porządku z twojej strony! Ja uczyniłem ci wskazówkę, a ty mi nie do naszych mimowolnych zgadywanek. Wanda? Wand jest miliony... i są cnotliwe, i są głupie, a w końcu są silne. - Zamyślił się. - Znałem pewną Wandę, która nie chciała Niemca... Była zdecydowanie głupia.

Uśmiechnął się niezidentyfikowaną iskierką w oku.
- Cała przyjemność po mojej stronie. - Również wstał.
Obserwował znużony, jak znika w tłumie.

Vincent wszedł do baru niczym złodziej pragnący ukryć gdzieś swój łup. Albo jak uciekinier z domu obłąkanych - różni ludzie różnie to oceniali, ale w każdym razie nie wyglądał jak normalny nastolatek pragnący spędzić wolny dzień z kolegami w tubylczym barze. Wszyscy patrzyli na niego pospolitymi oczami, jak na dziwadło. Vincent nie przejął się, ponieważ już dawno zgubił swoją normalność... a przynajmniej wszystko na to wskazywało. Dławił się już dusznością, którą stworzyli dla niego inni.
Dyszał, jego skronie były wilgotne - zupełnie jakby biegł (co godziło się z teorią złodzieja lub uciekiniera).
Wiedział, wiedział, wiedział, że mu się oberwie za ucieczkę, że co najwyżej za godzinę wpadnie tutaj jakiś demon i zawlecze go pod Jej Wysoki Majestat. Ale musiał się uwolnić, choćby na mniej niż godzinę. Musiał się uwolnić od mętliku zawijanego suto w brezent z erotyzmu tego demona.
Kuląc ramiona i zasłaniając dłonią rumianą ze wstydu twarz, przeszedł pod bar. Rozejrzał się ukradkiem (jak złodziej!), a kiedy zauważył kogoś poniżej trzydziestki, pomaszerował jakoś tak naturalnie w tamtym kierunku.
Chłopiec chował głowę w ramionach i mamrotał coś po angielsku. Vincent odetchnął, zerkając na to otwierające się, to zamykające drzwi wejściowe (już nigdy nie wejdzie do toalety publicznej!).
Kiedy podeszła do niego barmanka, której usta oblepiała różowość gumy balonowej, uśmiechnął się do niej niewinnie, patrząc wprost w wyprane w amerykańskiej, firmowej pralce oczy.
- Bonjour - przywitał się ssłodko, uświadamiając sobie, że nie ma przy sobie ani jednego amerykańskiego pieniążka. - Wódka? - poprosił.
Kobieta zmierzyła go wzrokiem ja-wiem-żeś-niepełnoletni, jednak po chwili wzruszyła ramionami i podała mu alkohol.
Vincent na rozgrzewkę wychylił kieliszek, przełknął jakby to była woda i spojrzał swoim błękitnym, ostatnio dosyć smutnym, spojrzeniem na chłopca obok. Ile mógł wypić?

Vincent więc rozejrzał się. Powoli wodził wzrokiem wkoło - mijały mu przed oczami twarze czerwone, wyszczerzone w sztucznych uśmiechach, różne odcienie skóry mieszały się ze sobą, ocierały o siebie nawzajem - pot pryskał we wszystkie strony. Obcisłe stroje zlewały się z ciałem, zwiewne sukienki koktajlowe falowały ogromnymi na nich kwiatami, garnitury raziły taniością. Wszystkie melodie wygrywane przez radio gdzieś stojące w kącie huczały pod czaszką doprawione błahymi rozmowami, fałszywymi wybuchami śmiechu i nieprzystojnym odgłosem mlaskania z toalety. Kwaśny zapach potu zawierał w sobie kobiece perfumy i wody kolońskie mężczyzn. Alkohol samą wonią uderzał do głowy.
Zamrugał otumaniony, zszokowany - rzeczywiście poczuł się niczym w zoo.
Oblizał spieczone wargi, przesuwając powoli wzrokiem po obojczykach tańczących ludzi, a potem jego wzrok spoczął na oczach towarzysza przy stole.
Vincent zupełnie nie rozumiał angielskich słów wydobywających się zbyt szybko z przejętego gardła, ale wyraz tych oczu mówił w zasadzie wszystko. Był rozgorączkowany. Nieprzewidywalny.
Boże - chciał wolności, a zamknęli go w zoo!
Drgnął gwałtownie, gdy szklanka wylądowała na podłodze. Cofnął się, patrząc na zielone szkło kładące się na wyszorowanej podłodze ostrymi końcami ku górze.
- Nie szkodzą - wymamrotał tylko cicho. - N'importe... Wy...padek? Tak, wypadek.
Zamrugał jeszcze, zamierając w pozycji z ostatniej sekundy.
Wybuchnął śmiechem. Śmiał się ze swojej nieporadności języka, ze skurczu krtani, jaki wywoływały angielskie słowa, ze strachu, przez Jej Wysokością, zaskoczenia wybuchem sąsiada, głupich decyzji, zła na świecie, z zabijania zwierząt dla rozrywki, z ludzi, którzy mieszkają w butelkach (tak powiedział?), a przede wszystkim z siebie. Jako całości. Bo czy on żył? Nie, raczej nie. Raczej oczekiwał, tęsknił.
Vincent zwijał się ze swojego szczerego, wcale nie złowrogiego, śmiechu nad roztrzaskaną butelką.

Ton jego głosu urwał śmiech - dzwonił jeszcze w uszach, ale za kilka sekund miał przejść do historii. Ton jego głosu ścisnął boleśnie klatkę piersiową chłopca. Vincent podrapał się po bliźnie na szyi i oblizał wargi. Upił łyk z małego kieliszka - gorąco momentalnie rozlało się po przełyku.
Nie za bardzo rozumiał (i chwała na wysokościach!), jednak wywnioskował, że zrobił coś bardzo głupiego. Niewątpliwie złego. Że przebywając w zamknięciu tyle czasu, przebywając z nie-ludźmi, zapomniał, jak rozmawiać z ludźmi.
Przełknął parzącą ślinę, nie wiedząc, gdzie podziać oczy. Zawstydzony własną reakcją, zagryzł wargę.
Bez serca.
To dziwne, bo coś waliło mu w piersi nieopisanym wręcz BUM BUM, miał wrażenie, że ociera się nieprzyjemnie o żebra, próbuje rozedrzeć tkankę, kości i skórę. Skoro to nie serce, to co?
Znów podrapał bliznę, zakłopotany. Dobrze, że czerwona (niemal sina) twarz sąsiada nikła w szarych kłębach dymu papierosowego - nie zniósłby chyba jego spojrzenia. Nie mógł już głosu, a co dopiero spojrzenia.
- Je suis désolé - mruknął zdławionym głosem, mimowolnie zakrywając ranę na szyi. - P-przy...kro? Przykro mi, oui - dodał po chwili zadumy nad słowami, które zamierzał wypowiedzieć.
Ratowanie sytuacji banalnością chyba miał we krwi. Chciał, bardzo chciał powiedzieć, że ma serce, że ma duszę (nieważne jak bardzo byłaby okaleczona), że imię to tylko nazwa. Że czuje, myśli i działa podobnie jak on. Że to wszystko tworzy mętlik w jego głowie, że nie może przez to wszystko określić dokładnie kim jest, jakie może cechy sobie przypisać. Chciał, ale nie potrafił. Nie znał odpowiednich słów, żeby to opisać. Ani gestów.

Vincent z przestrachem obrócił się, by zobaczyć drzwi frontowe - uspokoił się, gdy okazało się, iż to tylko jakiś chłopiec w żółtej kamizelce - a gdy na powrót zwrócił się do sąsiada przy barze, pod nosem miał szklankę z wodą. Gdy chłopiec odwrócił się do kelnerki, szybko wlał resztę wódki do otrzymanego naczynia. Upił łyk, a chcąc być uprzejmym, rozciągnął wargi w, jak mniemał, neutralnym uśmiechu.
Nieznajomy chłopiec znów zwrócił się do zdezorientowanego jego, a więc uśmiechnął się zachęcająco. Alkohol w jego oczach wprost wybuchał mikroskopijnymi iskierkami światła. Świetlisty wzrok, poplątany język...
Mówił coś. Szybko, szybko, szybko. Dziewiętnaście lat. Blablabla. Umrzeć. Plepleple. Jak na wojnie. Tratata.
Vincent drgnął znacząco. Chciał go zastrzelić? Nie tak miał umrzeć!!
Ale nie o to chodziło. Odetchnął więc.
- Hej? - Dotknął delikatnie jego łokcia, teraz będącego tak blisko, iż nawet nie musiał wyciągać dłoni. - Nie umierać, ty. - Zmarszczył brwi. - Hej, hej, hej! - Wymyślić coś, coś, co go poderwie do góry. Myślał gorączkowo, ale chyba stracił swoją moc myślenia, bo nie mógł nic wymyślić. Trafiony zatopiony... co to znaczy? Nieważne, potrząsał niezbyt mocno jego ramieniem.
Na świecie jest wiele pięknych rzeczy. Nie warto umierać przed czasem. Warto... czekać?
Jego młoda duszę chroniono przed nihilizmem.
- Stań w... nombre... kolejce? - wykrztusił, przestając tarmosić rękaw bluzki, ale wciąż go dotykając.