Pub Mischief

- Kolejce, jakiej kolejce - nie zmienił pozycji, nie ruszał się, nawet nie mrugnął, a prawa ręką trzymał się za serce, postrzelony, tylko kołysał się lekko jak kukła, kiedy chłopak potrząsał jego ramieniem - Nie ma żadnych kolejek, to wszystko chaos, chaaaos... Wiesz jak się czuje? - poderwał się nagle, gdyż w głowie właśnie przemielił iście filozoficzna myśl - Jak... jak... jakbym leciał i leciał dziewiętnaście lat i tak tak kompletnie minął się z celem i trafił w mur - uderzył zaciśniętą pięścią w blat, żeby zilustrować swoja wypowiedz, głośne BUM - i teraz... spadam - pociągnął nosem - zignorowałem wszystkie komunikaty na stacji i mój pociąg odejście beze mnie - objął chłopaka ramieniem, żeby utrzymać równowagę - wiesz, o czym mowie?

- W takim razie... nie powinieneś pic tak... za bardzo - powiedział Kiki, morski trunek chlupotał mu w głowie, a zresztą nawet na trzeźwo nie potrafiłby rozpoznać akcentu chłopaka, jak na Amerykanina przystało był ignorantem w dziedzinie języków obcych. - Poczekaj, poczekaj... - spróbował stanąć o własnych silach - zobacz, jaaaa - popukał się palcem w klatkę piersiowa chwiejąc się na nogach - Kiki! Ja... sam - zaczął wymachiwać rekami w powietrzu, jakby próbował odgonić stado much - zawsze! Nie ma nikt! A teraz ja... dość - zawiązał pętlę z liny z powietrza, założył ja sobie dookoła szyi i udał, ze zawisł z sufitu z pustym wyrazem twarzy - skończyło się - opadł na taboret. No właśnie, skończyło się. - Skończyło się nadzieja bardzo ładnie to ująłeś.

- Chce - potwierdził z krzywym uśmiechem , co prawda nie chciał wisieć, wieszają się ludzie w wiezieniach, on chciał piękną, poetycka, samotna śmierć, na przykład w wannie pełnej lodowatej wody, ale pokazanie wanny wymagało od niego o wiele więcej wysiłku i wymachiwania ramionami jak szaleniec, wiec wybrał tę pierwszą żałośniejsza wersję. - Cześć Vincent, było bardzo milo cie poznać, jesteś miły, jeśli chcesz możesz przyjść na mój pogrzeb. Pooooo-grzeeeeeb - złożył ręce w krzyż i zaczął imitować kościelne dzwony. Dopił swojego drinka i przekrzywił głowę na bok.
- Czemu wciąż się drapiesz...? - przyjrzał się chłopakowi przez zmrużone oczy - Hmmm - skomentował inteligentnie jego bliznę na wychudzonej szyi - musiał cie ugryźć ogrooomny komar.

Dostał herbatę w szklance. Najpierw wydawało mu się to bardzo dziwne. Mama zawsze dawała te zniszczone filiżanki po ciotce, jedna była pęknięta. Uświadomił sobie, że od czasu wyjazdu z Rosji ani razu nie pił tutaj herbaty. Szkoda. Szkoda. Dotknął ustami brzegu szklanki. Odwrócił się, żeby zobaczyc rozmowę obok niego. Starał się byc subtelny, ale nie wychodziło mu to. Znów przyłożył usta do szklanki, ale herbata była zbyt gorąca. Poczuł para osiada na jego policzkach. Przejechał palcami po twarzy.
Doleciał do niego zapach chłopaków. Dośc... normalny. Chciał obrócic się na stołku, ale zsunął się, bo siedział na śliskiej kurtce i upadł na ziemie, a szklanka za nim. Na szczęście szklanka poleciała dalej i cała herbata wylała się przy nogach jakiegoś dryblasa. Wilkołaki chyba są bardziej sprawne.

Bla bla bla bla, co? Ale wtedy zrozumienie powolutku powolutku rozjaśniło jego twarz
- Francja! Francuz! Jesteś Francuzem! Francja! - zaczął wykrzykiwać podekscytowany, sznury, pętle, piekarniki, klify, wanny i pogrzeby zupełnie wyleciały mu z głowy. Zaczął obchodzić i oglądać chłopaka z każdej strony, jak zadki okaz motyla w gablotce w muzeum. To dziwne, bardzo dziwne, nie był ubrany na czarno i nie palił. I gdzie berecik?
Fabian uczył go kiedyś Francuskiego, tak, Fabian był dobrym przyjacielem, dbając o o jego intelektualna dojrzałość. Zmarszczył brwi, próbując przypomnieć sobie ich popołudniowe lekcje, pédale znaczyło cześć, a nique ta mère - zdrowie twojej mamy, avoir la tringle jak się dzisiaj masz - wszystko do niego wracało, był z siebie dumny, Kiki był bardzo pilnym uczniem.
- Eeeeem...Miłoooo cieeeee poznaaaac, enchanté - uścisnął i potrząsnął energicznie dłonią chłopaka. - Je veux lécher ton foutre, mon bonbon!

Kiki chyba nawet nie zauważył tego małego faux pas, był bardzo podekscytowany tym, iż może pochwalić się znajomością obcego języka, albo chociaż tych kilku wyuczonych na pamięć grzecznościowych formułek.
- Tu m'excites, taaaak, jest mi baaardzo miło - powiedział powoli przeciągając sylaby, z żałosna imitacja francuskiego akcentu, która brzmiała bardziej jak mieszanka dialektu z północy Szkocji i Texasu. - Jak ci się podoba u nas, eeem, veux-tu me baiser? Voulez vous coucher avec moi ce soir? Chcesz... się czegoś napić... teraz? - zaczął gestykulować dziko w kierunku baru. - Może naszej amerykańskiej, uuum, américain whisky?

Pociągający, hm, słyszał, co prawda słyszał o łatwych obyczajach Francuzów, ale żeby aż tak. Wzruszył ramionami.
- Pociągający - mruknął i spojrzał krytycznie na swoja brudna koszulkę, rozerwane spodnie i rozklapane trampki, a kiedy tak patrzał w dol, z nosa kapła mu na podłogę dziwna kleista substancja, zaczął wycierać nos w rekach, aż zrobił się czerwony i napuchnięty jak muchomor- pfffffff... Gdybym był pociągający, nie byłbym tutaj sam, vous comprenez? - I na tym wyczerpała się jego znajomość francuskiego. - Ale to miło, miło, ze tak mówisz i ze mnie słuchasz już cały wieczór, whisky, WHISKY! - pomachał na kelnerkę - WHISKY dla mojego francuskiego AMIGO! Jak się właściwie przedostałeś przez ocean, amigo? - kiedy kończył swoje pytanie jego żołądek wykonał podwójne salto.

- Comment... przepłynąć...nager przez OCEEEEEAN - ścisnął nos, nadmuchał policzki i zaczął się kołysać (co było symboliczne na wielu wielu poziomach, nos symbolizował głębinowego nurka, dziwaczne ruchy biodrami wodorosty na dnie poruszane przez fale, a nadęta mina tę rybkę, która w razie zagrożenia nadyma się w kolczasta piłeczkę, czysty geniusz, aż pogratulował sam sobie w myślach), co okazało się bardzo złym pomysłem, zakręciło mu się w jego malej główce, a i tak już wzburzony żołądek przypomniał sobie o chorobie lokomocyjno-morskiej.
- Mmmmm! - pisnął przez zaciśnięte usta, sięgnął po swoja szklaneczkę whisky i wlał ja sobie szybko do gardła. Przez chwile stal nieruchomo z zamkniętymi oczami i uniesiona dłonią (co oznaczało nie stop, zbliżał się, albo będziesz mokry), aż niebezpieczeństwo minęło. Zamlaskał z błogim wyrazem twarzy, pycha, pycha. - Jesteś piratem, jak Jack Sparrow? - Nie wyglądał na pirata, nie miał brody... nie miał brody? Pochylił się nad chłopakiem i dotknął jego podbródka palcem wskazującym, zęby się upewnić. Nie miał brody, ale kto wie, może w tych czasach piraci przejmują się higiena osobista. - Jesteś piratem! W takim razie... nie lubisz whisky, daj ja wypije, a ty weź sobie rum, rumrumrumrum... - spodobało mu się to słowo, takie dźwięczne i... okrągłe. - Ruuum ra ra ra rum, rum rum!

- Rarararara ram - dokończył swoja piosenkę.
- Tańczyć. Hm. Renard, jaki Renard?- podrapał się po głowie, co za abstrakcyjny pomysł, czyżby jego szare komórki pracowały z opóźnieniem i czegoś nie zrozumiał? - Tańczyć nogami tańczyć? Ach! - wykrzyknął triumfalnie i uderzył się otwarta dłonią w czoło, trochę za mocno, z pewnością nabił sobie guza, ale to nic, poczuje dopiero za jakiś czas. - Tańczyć! Bo jesteś Francuzem! Francuzi tańczą po obiedzie - wyjaśnił sam sobie kiwając głową, tak, tak, Francuzi tańczą po obiedzie, to taki zwyczaj, jak rzucanie talerzami w Grecji, albogdzieśtam, kiedyś czytał o tym w którymś z przewodników, kiedy planował swoja wielka ucieczkę z Fallentown. A może pija wino po obiedzie?
I Renard, co za zabawne imię, mógłby przysiąc, że gdzieś już je słyszał, ale nie mógł się nad tym poważnie zastanowić, bo głowę wypełniło mu stado podskakujących w rytm barowej muzyki gronostajów (zachichotał).
- Okej - wstał przy okazji wywracając stołek, przyciągnął do siebie Vincenta i położył prawa dłoń na jego plecach - We Francji tańczy się po obiedzie - wyjaśnił wszystkim zgromadzonym w pubie, którzy nagle przerwali swoje rozmowy i oblepili ich spojrzeniami - Amerykanie, zero wiedzy o kulturze!

- Tango - powiedział, bo to jedyny taniec, o jakim słyszał, poza fokstrotem, ale to zbyt skomplikowana nazwa do powiedzenia po pijanemu, nawet nie próbował. Gronostaje w jego głowie dobrały się w pary i o, o, niektóre trzymały w pyszczkach różę! (Kiki nie wiedział właściwie jak wyglądają gronostaje, wiec te zwierzaczki, które zamieszkały na pustkowiu w jego czaszce przypominały króliczki bez uszu, a skąd się tam wzięły, naprawdę nie miał pojęcia, wiedział tylko, że miało to coś wspólnego z imieniem Renard.)
- Jak ty stoisz - skarcił chłopaka, strasznie ślamazarny, jak na tańczącego francuza! Złapał go za ramiona, wyprostował, otrzepał i zaczął ostawiać, jak trzeba, bo Kiki był przecież znawca. - Głowa w bok, patrz się w bok, lewa ręka w gore i złap mnie za rękę, tak, a prawa... - nie był pewien co zrobić z jego prawa dłonią. Wypróbował rożne kombinacje. Nie mogla zostać na szyi, nie. Na jego ramieniu? Może, ale jeszcze nie tak. - Na biodrze! - poinstruował zdecydowanie i przesunął rękę Vincenta na swoje biodro, tam gdzie trzeba. - Nie, nie tu, trochę niżej. Okej...
Idealnie. Postał chwile w milczeniu i mrugając intensywnie. Było mu dziwnie i przyjemnie i miał ochotę zrobić coś spontanicznego, na przykład postukać Francuza po nosku. Co za śliczny nosek.
Muzyka wcale nie sprzyjała tango, w głośnikach dudniły syntezatory i jakaś kobieta zawodziła upiornie tekst składający się głównie z mało wyrafinowanych eufemizmów.
- Ra ra ra rum rum rum! - wznowił swoja piosenkę próbując zagłuszyć cały ten hałas.

- MORT - wykrzyknął Kiki - MORT! Jesteś ze mną i nie będzie żadnego MORT! - Jesteś w dobrych rekach - uścisnął Vincenta, mocnomocnomocno, aż biedaczek nie mógł oddychać, żeby zademonstrować sprawność swoich rak, o proszę, jakie mocne (i trochę nim potrząsnął z podekscytowania). - Wiesz jak mam na drugie imię? Nie, nie na drugie, na drugie mam Benedykt, pomyłka, na trzecie! Wiesz, jak mam na trzecie imię? Waleczne Serce! Ale... - ściszył głos do gorączkowego szeptu. - Powiedz, kto chce zabrać i nie oddać? - Rzecz jasna żadna odpowiedz, jakkolwiek zła, go nie odstraszy, nie nie, ale chciał się odpowiednio przygotować. To nie kwestia tchórzostwa, a zdrowego rozsądku poznać swojego przeciwnika.

Kiki zastygł z prawa stopa w powietrzu i ramionami wysoko w powietrzu (tak, tango ala Kiki to bardzo niekonwencjonalny, żeby nie powiedzieć awangardowy, taniec) i ustami w kształcie litery "o". Pokręcił głową, roześmiał się i czknął kilka razy, chyba z nerwów.
- Nie ma demonów, głupiutki, głupiutki - powiedział, nie wiadomo, czy do Vincenta, czy sam do siebie, obłęd w oczach Francuza bardzo go przeraził, dotknął ręką jego czoła, żeby sprawdzić, czy chłopak ma temperaturę; oszalał, na pewno oszalał i to wszystko jego wina, bo wlewał w niego whisky, zepsuł pierwszego Francuza, jakiego spotkał! - to ta américain whisky, robi uuuuu - pomachał rekami demonstrując chaos - w głowie, usiądź - poprowadził Vincenta do baru delikatnie, delikatnie, ostrożnie i usadowił na stołeczku - napijesz się wody i będzie dobrze, nie będzie uuu, wszystko się pookłada. POMOCY WODY POMOCY WODY...! - wyszeptał natarczywie w ucho barmanki, nie chciał mieć Vincenta na sumieniu!

Kiki stal tymczasem stał w bezruchu z mina króliczka w reflektorach samochodu, co tu robić, co tu robić, wyraźnie ma do czynienia z osobą lekko niezrównoważoną psychicznie. Biedny Vincent! W jego gołębim serduszku zmieszał się strach i współczucie.
Odsunął na bok pusta szklankę, popielniczkę i stołeczki, wszystko, co mogłoby wyrządzić jakiekolwiek szkody w rekach Vincenta, po cichutku, powolutku, nie zdejmując z niego wzroku. Profilaktycznie. Uklęknął przed jego stołkiem. (Uczyli ich tego w szkole, trzeba zawsze, zawsze, zawsze mówić do... do niefortunnej osoby twarzą w twarz, nie wolno nad nimi stać, to może ich sprowokować, a wtedy...!).
- B-bien.. -wyjąkał, uniósł dłoń, żeby pogłaskać go po głowie, zawahał się, ręka zatrzymała się na chwile w powietrzu (nie chciał go znowu przestraszyć, albo rozwścieczyć, nie, nie), aż w końcu zebrał w sobie odwagę i niezdarnie poklepał Vincenta po ramieniu. - Nie boj się. Odprowadzę ci do domu. Opowiem ci bajkę po drodze. Rano wszystko będzie w porządku - powiedział wooooolnoooo i wyraźnie (na tyle wyraźnie, na ile mógł w tym stanie), jakby zwracał się do dziecka.