Mieszkanie Claudii

Odetchnął. Rozejrzał się po pokoju, wołając swojego Boga. Niech nic się nie stanie!
- Ojcze nasz, któryś jest w Niebie... - zaczął mamrotać, szukając czegoś po kieszeniach swoich spodni.
Bo jeśli się stanie - umrze i pójdzie wprost do ognia piekielnego.

Śniły mu się pająki. Przędły nici na jego skórze (niczym Mojry), sklejając ze sobą członki. Czuł mrowienie pod skórą. Ich cienkie nóżki przebierały, przebierały aż do krwi. Srebro pajęczyn lśniło w słońcu.
(Renard zawsze mówił, że uwielbia jego złote, pachnące żółtymi promieniami ramiona)
Wielookie mówiły, że to jego wina - mógł postąpić tak, jak chciałby Renard. Nic by się nie wydarzyło. Pająki nie uwiłyby sobie gniazda w jego korze mózgowej.
Wciąż oślepiony jaskrawym światłem łazienki, wciąż krwawiący, wciąż uśmiechnięty do wspomnienia toskańskiej piwnicy - nadal umierał.
Choć płomyk na szafce coś nie chciał zgasnąć. Dlatego też niektórzy wolą elektryczność.

Czuł tylko swoją nagość i ohydne mrowienie na całej powierzchni obolałej skóry. Być może miał kości na wierzchu, ale nie był do końca pewien. Potem zachłysnął się dziwnym posmakiem w ustach, zadziwił się ogromem czarnej przestrzeni, po czym w końcu, po wielu latach mordęgi, uchylił powieki. Krztusząc się palącą gardło substancją, niemalże rozerwał sobie płuca, kiedy dotarło do okaleczonego mózgu, iż nic nie widzi.
Czyżby to kolejny etap spadania do Piekła?
Ale poczuł. Poczuł aksamitną miękkość pod zaciśniętymi konwulsyjnie dłońmi, pod ślizgajacymi się stopami. Łykał wciąż zachłannie powietrze, przez co szumiało mu w uszach, a przez szum nic nie słyszał. Nie mógl też mówić, bo zaczął wymiotować czarną substancją. A jego ciało było zbyt ciężkie, ręce za moment miały się złamać pod naporem korpusu, a głowa odpaść i potoczyć się pod łóżko.
Musiałby jej szukać pod łóżkiem demona... a przecież to demony wychodzą spod łóżek. Byłoby nierozsądnym, by dziecko samo szukało ich pod łóżkiem. Ale z drugiej strony... głupio wyglądałby bez głowy.
Nadal wymiotował? Czy już skończył?
Miał lepkość między palcami. Czuł twardą skorupę na szyi, kruszyła się boleśnie przy każdym ruchu. Zamarzał - przypomniał sobie, że pewnie zaszkodziła mu ta substancja na wampiry, którą otrzymał od Claudii. Claudia... ciekawe, co z nim zrobi, kiedy dowie się, że zwymiotował w jej mieszkaniu, w jej sypialni, w jej łóżku. Co tutaj robił?
Uchylił znowu powieki, znowu ciemno. Przejdzie. Do wesela się zagoi.
Upadł w końcu we własne wymiociny, śmiertelnie wręcz zmęczony. Oddychał prawie spokojnie. A w gorączce wyobraźni przesuwały mu się przed oczami kawałki gorzkiej czekolady.

Poczuł znajomą marmurowość dłoni. Przecież nie pił, przecież był grzeczny, nie zasłużył na karę. Pociągnęła go mocno za ramiona. Próbował wytłumaczyć, że to bolesne nieporozumienie, że tym razem naprawdę starał się nie narobić sobie kłopotów, ale z jego sklejonych czarnymi wymiocinami ust wydobywał się słaby jęk.
Wciąż zaciskał powieki.
Badała go. Sprawdzała puls, czyli serce. Sprawdzała oddech, czyli płuca. Próbowała zajrzeć do oczu, ale strach był dużo silniejszy od niej - musiałaby wydłubać mu gałkę oczną, żeby sprawdzić stan jego duszy... czy czegoś.
Znowu stalowe szpony pociągnęły go, z trudem utrzymał się na trzęsących nogach.
- Non!... rien de mal - westchnął, kiedy usłyszał plusk wody.
Ale woda była ciepła.