Mieszkanie Claudii

Otępiony (co mogło być usprawiedliwieniem w późniejszych jego wspomnieniach tego, co się stało) pocałował ją gwałtownie. Niemalże napadł na nią, bo któż by się tego spodziewał po osłabionym młodzieńcu o duszy tak płochliwej? Wpił się w jej usta, jakby chciał wyssać z nich to wszystko, co w kobiecych ustach cenne. Objął jej szyję i talię niezbyt mocno (a usprawiedliwieniem był dzisiejszy bolesny wieczór) niczym ostatnią deskę ratunku. Niczym brzytwę, a był tonącym. Zamknął oczy, żeby nie widzieć drwiny w jej oczach.
Po chwili uniesień zniewolonego przez swe żądze chłopca, odsunął się nieznacznie. Krew uderzyła mu do głowy, a słowa do gardła.
- Nie rób tego więcej, dobrze? - powiedział niemrawo całkowicie upokorzony. - Duszę się tutaj. Chodzisz tutaj, tak normalnie i bezkarnie, a ja każdą cząstką ciała pragnę chodzić za tobą. A jednak nie mogę, bo nie chcę być błaznem. A ty uśmiechasz się, a ja robię z siebie błazna, gdy tylko spojrzysz na mnie, ponad mną w lustro. Mam sny. Mam wiele bardzo złych snów. Nie pamiętam kiedy ostatnio jadłem... nie pamiętam kiedy ostatnio spałem spokojnie. I... - Głos mu się załamał. Podczas tego bezsensownego paplania, łzy ściekały mu po policzkach.
Jak można? No jak można czuć się w ten sposób!?

Łkał spazmatycznie w jej obojczyk, tuląc się do niej całą miękkością swojego ciała (choć nie było jej zbyt wiele). Wdychał zapach, cieszył się, iż znowu dotyka Tej skóry. Zaspokojony egoizm pożądania niemal wypływał mu uszami.
- Nie... niczego konkretnego nie lubię - wymamrotał cichutko, żeby nie dosłyszała beznadziei i desperacji (ciekawe połączenie - odezwało się coś jaskrawą myślą) w jego głosie. - Renard raczej nie zna się na jedzeniu... nie karmił mnie zbyt... dobrze. - Pomyślał o gorzkiej czekoladzie i kawie parzonej na laskach cynamonu.
(bolało. został zignorowany)
- Mogę... m-mogę gdzieś wyjść? Kiedyś... na chwilę. Tylko na chwilę. Mam już dość zamkniętych pomieszczeń.

- A co się stało? - zapytał mechanicznie. - To znaczy... to nie był... hm, klient? - Oblizał usta: przecież wiedział, że nie.
Uspokoił się, otarł resztkę łez sklejających jego rzęsy. Teraz już tylko chciał się położyć i zasnąć. Miał nadzieję, iż nie będzie śnić.
- Ja, nie wiem, gdzie - podjął po chwili, przymykając już oczy; dopiero teraz doszło do niego, jak śmiertelnie jest zmęczony. - Czy w okolicy jest... jest kościół? - Ostatnie słowo wypowiedział cichutko, czerwieniejąc się. Wiedział, jak ludzie reagowali, gdy tak mówił.

Jego serce się skurczyło, gdy wyszła. Stało się czarnym karłem, gdy usłyszał trzask wazy, huk przewróconego drewna. Wtulił jednak twarz w poduszkę i niemal natychmiast potem zasnął.

Pan Renard znów poczuł kłującą w dziąsła potrzebę wyjścia z księgarni. Jako że była tak paląca w strzępki tysiącletnich organów wewnętrznych, a obietnica zobaczenia Vincenta tak kusząca, postanowił pewnego wieczora udać się z wizytą do Gaudium. Miał żywą nadzieję, iż będzie to wielce owocna wizyta.
(Oczywiście nie uniknął pewnego towarzystwa, aczkolwiek naturalny spryt i przebiegłość lisa pozwoliły mu pozbyć się niechcianego... gdzieś na czerwonej sali)
Stanął przed drzwiami mieszkania Claudii, poprawiając kapelusz, obciągając płaszcz, a przy tym również nie omieszkał ułożyć po raz setny tej nocy jedwabnej chusty na twarzy. Wyciągnął jeszcze z kieszeni płaszcza pakunek opakowany w wyśmienity, krwisty papier, owiązany w wyrafinowany, profesjonalny wręcz sposób złotą wstążką (kolorystyka iście wybornie komponowała się z salą na parterze).
W końcu zastukał końcem laski w drzwi. Po chwili otworzyły się i stanęła w nich półwampirzyca - milcząca i ponura.
- Witaj, moja droga. - Uchylił jej kapelusza, od razu wchodząc, nie czekając bynajmniej na zaproszenie. - Czy zastałem gospodynię tego - rozejrzał się z uznaniem po hallu - przybytku bogactwa i stylowości, będącego... ukojeniem dla mych zmęczonych brzydotą miasta oczu?
Uśmiechnął się paskudnie, skończywszy kurtuazje.

- Och, Claudio, gwiazdy znów skarżyły się, iż przyćmiewasz ich blask swą urodą. Miałem cię upomnieć, ale jestem zbyt oczarowany, by wykrztusić choć słowo przeciwko twojemu urokowi - przywitał ją w charakterystyczny dla siebie sposób, podążając pewnym krokiem za nią, jakby był co najmniej u siebie. Tylko wprawne oko mogło zauważyć nieznaczną niesprawność prawej nogi.
Gdy znaleźli się przy drzwiach do salonu, przystanął.
- Oto skromny upominek dla wyśmienitej gospodyni - wypowiedziawszy te słowa, uśmiechnął się dwuznacznie. - Kwiaty więdłyby ze wstydu przy twej urodzie, tylko książki mogą się z tobą równać, choć... zawsze pozostaną na drugim miejscu. - Uchylił kapelusza, podając jej upominek.
Spojrzał głęboko w oczy Claudii, swym przekrwionym wzrokiem absolutnie nie okazywał nic - był zimny jak grób. Jakieś szaleństwo, jakaś bestia ciągnęła go za krtań, za klatkę piersiową - pragnęła jak najszybciej przekroczyć próg salonu. Zacisnął mocno kły, nie dając się ponieść instynktom.

- Wierz mi, jestem zawstydzony, iż śmiem oglądać cię w naturalności twej urody. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko w należytym porządku, czy tak? - zapytał od niechcenia, wchodząc do salonu i kierując się we wskazane miejsce.
W połowie drogi jednak podszedł do chłopca wyglądającego dość groteskowo z tym dziwnym wyrazem oddania w błękitnych oczach, by ująć go za brodę. Oglądnął uważnie ze wszystkich stron, patrząc na niego z góry, po czym jednym palcem uchylił kołnierz białej koszuli - a gdy zobaczył bliznę, zacmokał z niezadowoleniem. Długo na nią patrzył, kręcąc głową, gdy w tym czasie Vincent zastygł w bezruchu, wstrzymując nawet oddech.
- Ach, Vincencie, cóż z ciebie za désobéissant chłopiec - zamruczał z kwaśnym uśmiechem.
Później przyciągnął go do siebie brutalnie, przykładając jego policzek do ust. Dało się słyszeć głębokie wciągnięcie powietrza i cichy jęk chłopca.
- O tak, nie pomyliłem się.
Renard posadził go od niechcenia z powrotem na kanapie, po czym rozejrzał się po pomieszczeniu. Jego uśmiech wyrażał coś jak spełnienie, euforię i upojenie wyśmienitym alkoholem.
Usiadł jak gdyby nigdy nic na wskazanym wcześniej przez Claudię miejscu, rozsiadł się wygodnie i powiedział z fałszywym uśmiechem:
- O tak, to naprawdę wspaniale urządzony dom, Claudio. Winszuję architektowi wnętrz. - Skinął głową w uznaniu.

Czuł się tak, jakby robiono sobie z niego żarty - jego własne oczy kpiły z niego. Nie poczuł kiedy słownik wypadł mu z rąk z głośnym stukiem o podłogę twardą okładką. Jakoś nie chciał uwierzyć w materialność czarnej sylwetki przed nim.
Przekonał się, że nie jest w jednym ze swoich... specyficznych snów, kiedy go dotknął. Choć nadal czuł, że ktoś lub coś kpi z niego, z jego pragnień... Nawet przez grubą skórę chłopiec poczuł chłód dłoni Renarda - przyjemny i straszny jednocześnie. Posłusznie odchylił głowę, gdy mężczyzna oceniał szkody... tak dawno go nie dotykał! - Vincent nawet zapomniał, jak bardzo to krępujące. Za każdym razem.
Potem, bez ostrzeżenia, został podniesiony do góry (tak lekko, bez wysiłku - o tym też zapomniał; ludzie mają słabą pamięć), mógł spojrzeć wampirowi w oczy, ale wiedział, że tak się nie robi - a przynajmniej nie w podobnych okolicznościach. Nie miał pojęcia, co zrobić z dłońmi, jak nie patrzeć na Claudię, jak przestać śmiać się z siebie w myślach i powstrzymać drżenie wargi.
Pocałował go przez materiał w policzek, wdychał jego zapach - o bożebożeboże... Do tego ten jęk, którego wydźwięku nie potrafił kontrolować. Umierał...
...ze wstydu.
Pchnięty niemalże na kanapę, wcisnął się w jej puszystość, zastłaniając czerwoną twarz drżącą dłonią. Chciał być dziś kameleonem - nikt nie zauważyłby go.

- Oczywiście, oczywiście. - Wyprostował się nagle. - Nie chcemy, by ktoś zawracał ci głowę z powodu kilku kropel krwi, a w tym mieście jest wiele osób do tego zdolnych... W każdym razie - podjął po krótkiej przerwie, uśmiechając się czarująco - poproszę chartreuse (jeśli to nie kłopot naturalnie), mój ulubiony kolor o tej porze, jest tak intensywny, iż nawet nie trzeba go spożywać, by nacieszyć zmysły tym wyśmienitym likierem.
Spojrzał na swoją pocieszną piwonię kulącą się w kącie kanapy. Błękitne oko to spoglądało na niego, to na Claudię.
- Dla mego księcia oczywiście czekoladę, czyż nie? - Spojrzał na filiżankę na stoliczku, błękitne oko zrobiło więc to samo.

Renard spojrzał przeciągle na swój okaz.
- Och, nie. To naprawdę nie jest konieczne - odparł w końcu, wciąż wpatrując się w Vincenta namiętnym spojrzeniem krwistych oczu. - Kto jak kto, jednak ja potrafię nasycić me zmysły zapachem, widokiem. Ach, świadomością, iż jest blisko. To wszak romantyczne, nieprawdaż? - Nie wiadomo było, czy powiedział to do Claudii, czy raczej do Vincenta.
Przerwał na chwilę, zastanawiając się nad czymś.
- Prawdziwego Piękna nie powinno się zbyt często dotykać... spowszednieje - powiedział w końcu, patrząc na nią wyzywająco.

- Niewątpliwie, Claudio, jesteś osobą, która mogłaby zrobić dla mnie wiele, już zrobiła... to oczywiste - Machnął lekceważąco dłonią, jakby to było oczywiste. Cóż, jakby odganiał się od muchy.
Wciąż wbijał boleśnie wzrok wygłodniałego drapieżnika w chłopca kulącego się na tapczanie. Słyszał szmer i chlupot krwi we wnętrzu jego serca - szum w skroniach odbierał zdolność racjonalnego myślenia.
Czyż to nie wspaniałe móc czasem stracić nad sobą panowanie?... To takie typowe dla żywych istot, ach!, wspaniałe!
- Z drugiej jednak strony - powiedział w końcu eterycznym, nieobecnym głosem - niewykorzystane piękno przechodzi w zapomnienie, a to by była ogromna szkoda...
Renard skinął wytwornie na Vincenta, który z trudem zebrał się z siedziska i podszedł na drżących łydkach, ciężkich stopach. Usiadł ciężko na kolanie wampira, wciąż zerkając niepewnie na Claudię - jakby czekał na jej pozwolenie lub obserwował jak zareaguje na tę jawną zdradę.
Mężczyzna z trudem zdusił syknięcie, gdy poczuł ciało tak blisko swojej powłoki materialnej - dziąsła zaczęły niewymownie wprost swędzieć, poczuł zwierzęce pragnienie. Uśmiechnął się jednak, choć miał zamiar wbić kły w soczyste mięso na szyi chłopca, i ujął jego dłoń - przyłożył do ust, po czym szarmancko pocałował jej grzbiet przez jedwabną chustkę.
Vincent płonął, próbując schować głowę w ramionach.
- Pamiętać trzeba - podjął swój monolog - że odrobina zbezczeszczenia, wykorzystania dodaje pięknu wprost wybornego, wyrazistego smaku. Pikantnego. To smak owocu z Drzewa Poznania Dobra i Zła...
Opowiadając swe wyrafinowane, wampirze i stare przemyślenia, przesuwał bezpretensjonalnie dłonią po boku Vincenta, podsuwając koszulę, odsłaniając białe, szczupłe ciało. Skóra parzyła nawet przez materiał rękawiczki, zawstydzona. W końcu, kiedy swędzenie mogło uchodzić za nie do wytrzymania, odgarnął jedwab chustki od spodu i włożył pod nią jeden, żywy, palec chłopca. Nie spuszczając z niego wzroku, sprawił, że Vincent jęknął z bólu, podskoczył z zaskoczenia, a jego oczy przybrały niewątpliwie barwę indygo, rozszerzyły się prawie na całą twarz.
Tak, to cudowne móc czasem się zapomnieć. Smakuje owo zapomnienie zero minus i całą dzikością tej jednej kropli krwi.
Renard z lubością przesunął językiem po krwawiącym opuszka palca. Połączenie słodyczy czekolady i gorąca wódki opętało jego zmysły na kilka chwil.
- Och tak, teraz jest smaczniejszy, dziękuję Claudio...

Jak zwykle nie słuchał.
Vincent wyrwał drżącą dłoń ze stalowego uścisku pajęczych dłoni Renarda - strużka ciemnoczerwonej krwi spływała po jego palcu, tworząc ciekawy kontrast z przezroczystą, suchą skórą. Natomiast na beżowej chustce wampira wykwitał właśnie szkarłatny kwiat - krew sączyła się w materiał.
Patrzył z niepokojem na niewielką dziurkę w opuszce palca, podtrzymując trzęsący się nadgarstek - ręka mu drętwiała! Potem spojrzał na Claudię ze łzami zbierającymi się w kącikach oczu.
Poczuł, że wampir przysuwa go z powrotem do siebie, więc tylko ułożył głowę na ramieniu Renarda i zamknął oczy, wyobrażając sobie, ze znika. Drętwienie dłoni pomagało fantazjom o całkowitym unicestwieniu.
Nie lubił uczucia, kiedy nie wiedział, co myśleć...
A w zasadzie było o czym rozmyślać.

Uśmiechnął się, czując jak ciepłe ciało wtula się w niego, jak gorąca dłoń kurczowo zaciska się na połach marynarki.
- Och, Claudio - zacmokał z wystudiowanym, przesadnym niezadowoleniem - znów mnie ranisz. Kobiety najwidoczniej mają w swej obłędnej naturze zwodzenie mężczyzn, by ich tylko ranić. Prosto w ich małe, drżące serduszka! - Głaszcząc powoli głowę Vincenta, niczym sierść wyjątkowo wystraszonego kota, mrużył krwiste oczy z zadowolenia. - Nie ma takiej rzeczy, której mógłbym ci życzyć. Albo masz już taką, albo i tak sobie z nią poradzisz, moja droga. Widzisz więc - jestem bezsilny tak... czy owak.
Zamilkł na chwilę, nie zaprzestając "usypiania" swego okazu wplątywaniem palców w jego popielate włosy. Nie przestawał także uśmiechać się z satysfakcją.
- Dziękuję ci oczywiście za przechowanie mego księcia. Oprócz pewnych incydentów nie mogę narzekać, a wręcz powinienem rozpłynąć się tutaj przed tobą... czego nie uczynię ze względu na ten piękny dywan. - Spojrzał w dół i kiwnął głową z uznaniem. - Ach, mam nadzieję, że mój podopieczny nie sprawiał kłopotów? Tak naprawdę to bardzo niesforny panicz, trzeba trzymać go żelazną dłonią. Niegrzeczny chłopiec... - Pocałował go w czoło.

- Strasznie nudno - powtórzył za nią w zamyśleniu, odgarniając kołnierz koszuli Vincenta, by ponownie spojrzeć na bliznę; skrzywił się. A ty, mój książę? Heureux?
Nie czekając na odpowiedź, złapał go za kark i zmusił, by spojrzał mu w oczy.
- Mam nadzieję, że tęskniłeś, słodki, bo ja gotów byłem wydrzeć me zgniłe wnętrzności, by choć na sekundę ludzkiego życia pozbyć się tego uczucia. Êtes-vous désir pour moi?
Znowu nie czekał na odpowiedź.
- Rozumiesz zapewne, Claudio, iż kolejne dnie bez mego księcia to tylko i wyłącznie mityczna gehenna, czara mej goryczy najpewniej się przeleje, a, nie daj Eris!, martwe organy przywrócą się do życia... ale okoliczności mi niestety nie sprzyjają. Czy to nie będzie zbyt duży kłopot, gdy ośmielę się przedłużyć nasz interes o kolejny tydzień?