Mieszkanie Claudii

Był roztrzęsiony. Nie wiedział, co myśleć swoim obolałym, wyzutym ze wszelkich sił witalnych mózgiem. Czuł się tak, jakby ohydny potwór o czterdziestu czterech pazurach wystających z głowy zgwałcił każdy, najmniejszy!, zakamarek jego ciała, a potem jeszcze ciągnął go za koniem po całej powierzchni tego świata.
- Ja nic. To nie ja. Byłem dobry - mamrotał po francusku w swoje dłonie, którymi już mógł dosięgać twarzy. - Nie krzywdź mnie więcej, proszę, proszę, proszę...
Czuł ohydę wymiocin pod językiem, ale ciepła woda i delikatne palce na skórze były raczej przyjemne.
Brązowa skorupa na szyi i ramieniu niemal wypłukała się, odsłaniając białą bliznę po zerwanych naczyniach krwionośnych, wyszarpanej zębami skórze. Już nie czuł bólu - tylko potworne zmęczenie, otępienia i ćmiącą migrenę. Nadal bał się uchylić powieki.

Wypuścił ze świstem powietrze z płuc. Przełknął ślinę, próbując nawilżyć przepalone gardło i przełyk. Nie otwierał oczu.
- Renard. Wie? - zapytał cichutko, kuląc się w sobie.
Kręgosłup był niesamowicie ciężki - zginął się samoistnie, Vincent miał trudności z siedzeniem. Każda komórka zamykała metaforyczne oczy, czuł się ociężały. Im więcej myślał o tym, co się zdarzyło, tym ćmienie w skroniach stawało się dokuczliwsze.

O Boże! Vincent skulił się, jakby tym obojętnym tonem został co najmniej spoliczkowany.
- Nie, ja... chcę się położyć. Spać - wymamrotał do swoich trzęsących się, pomarszczonych dłoni.
Tak, Renard się dowie. To nie ulegało wątpliwości. Chłopiec chciał pomyśleć coś więcej niż te marne dwa zdania, jednak zakręciło mu się w głowie od zmęczenia. Dzięki temu w końcu uchylił powieki i jego mózg z tryumfem zarejestrował, iż widzi wszystko - no, może światło było zbyt jaskrawe.
Mrużąc oczy, chwycił się brzegów wanny, chcąc wyjść, jednak ręce okazały się zbyt słabe. Pośliznął się i upadł z powrotem do wody, na co Claudia zareagowała odwróceniem się od lustra (a przynajmniej tak mu się wydawało - być może to tylko wyobraźnia?). Zaczerwieniony i ze zmrużonymi oczami nie poddawał się jednak - coś poważnego, coś w środku buntowało się przeciwko tej... bezradności, ciągłemu poniżaniu się. Bo przecież to nie z jego winy. Ponownie chwycił się brzegów wanny.

Vincent wtulił twarz w poduszkę, czuł jak pierzynowa świeżość zamyka mu oczy, kładzie błogi uśmiech na usta, zatapia przyjemnie umysł w białych obłoczkach marzeń sennych.
- Hm... - mruknął, kiedy gładziła jego czoło. - Opowiedz mi coś. Coś ładnego. Na dobranoc. Trochę jak dziecku.
Uśmiechnął się do słów, które wypowiedział. Na siatkówce oka Vincenta osiadło makabryczne wspomnienie dzisiejszego (d-z-i-s-i-e-j-s-z-e-g-o!?) wieczoru. Był ciekaw - to prawda - ale bał się zapytać. Poza tym - kto odpowiedziałby mu na pytania?
- Potrzebuję tego chyba... - mruknął jeszcze niewyraźnie.
Jak inaczej mógł ją zatrzymać?

Zaśmiał się słabo. Tak, wyszło dosyć niezręcznie, musiał przyznać.
- Lubię słuchać o morzu. Znasz historie o żeglarzach? I o słońcu... - wymamrotał bełkotliwie.
Powędrował sztywnymi palcami do rany na szyi, czując, że Claudia przygląda się jej. Zasłonił bliznę prawie całkowicie. Renard wpadnie w wampirzy szał, kiedy się dowie, że musi robić wkłucia w żyłę jeszcze raz - biedak, tak bardzo się napracował, by miało to estetyczny wygląd.
Vincent tak myślał chwilę, potem jego myśl złączyła się z drugą, pozornie niezwiązaną z pierwszą, po czym:
- Przepraszam, pewnie masz dużo zajęć, nie chciałem cię zatrzymywać - dodał bardziej rozbudzonym głosem. Bez tej słodkiej pajęczyny otępienia sklejającej podniebienie.
Kłamca. Manipulator i kłamca!
Bo nie puszczał jej dłoni, którą złapał nie wiadomo kiedy w zasadzie.

Posunął się nieznacznie, bo resztką sił i świadomości, robiąc jej miejsce, jakby to ogromne, wygodne łoże było maleńką pryczą, na której spał wraz z ojcem. Wzdrygnął się mimowolnie z obrzydzenia, a zaraz potem, z pewnym namysłem, położył głowę na ramieniu Claudii - żeby nie pomyślała, że to jej się brzydzi.
Vincent miał czasami wrażenie, że życie jest ciut zbyt skomplikowane. Wszystko musiał przemyśleć, a czasem po prostu nie miał racji (lub zwyczajnie - czasu) - migrena tylko się nasilała.
- Hiszpania... tam jest ciepło - szepnął, zamykając oczy. Starając się oddychać normalnie i nie dać po sobie poznać, że to najcudowniejszy zapach, jaki kiedykolwiek wdychał. Że już grzał się w promieniach słońca, odwracał do nich twarz...
Kobiety były jak boginie - zdawać by się mogło, iż niedostępne, a oto tonął w ramionach jednej z nich. Życie było zdecydowanie zbyt skomplikowane.

Czuł piasek na skórze, sól morską na wargach, spalone słońcem ramiona, szum fal w uszach, włosy zniszczone przez pogodę, a w końcu uśmiech na twarzy. Uśmiech kołysającego się na tratwie świadomości, gdy wokół morze fantazji sennych.
Nie do końca zdając sobie sprawę, co robi, położył dłoń na udzie Claudii. Delikatnie, ledwie wyczuwalnie, przesunął samymi opuszkami w górę, podwijając sukienkę.
Klątwa.

W momencie opowiadania, w którym główną rolę odgrywało pewne wytrzymałe płótno, kontynent Azji oraz drewniana noga, w tym, gdzie świńska skóra kamizelki kapitana ociera się o złoto ramy ogromnego lustra będącego jednym ze skarbów - odsunął rękę.
- Przepraszam - burknął, niszcząc cały klimat. Na powrót był w sypialni demona, a kajuta statki i wzburzone morze jeszcze tylko cieniem mieniło się w kąciku oka.
Pomyślał, że najwidoczniej oszaleje. Uderzyło mu do głowy gorąco.
- Przepraszam - powtórzył słabo - ale chyba pragnę cię pocałować, Claudio. Uważasz, że mógłbym?...
Przełknął ślinę, jednak nie było jej zbyt wiele w ustach Vincenta. Postanowił, że spojrzy w oczy kobiecie - spojrzał z niejakim zawstydzeniem, iż odnalazł w sobie tyle odwagi, by spróbować.

Nie spodoba się jej! - wołał rozum, ale ciało nie chciało słuchać. Przecież nie umiesz! - drwił sobie nieprzyjemnie.
Vincent jednak, nie spuszczając intensywnego, uważnego wzroku, zahaczającego o oczy Claudii, uniósł się na łokciach, po czym spojrzał przelotnie na soczyste usta. Musnął palcami brzoskwiniowy policzek. Jeszcze raz uniósł na nią wzrok, jakby pytając o zgodę, a nie doczekawszy się odpowiedzi - dotknął wargami jej wargi. Przerwał gwałtownie - wystraszony. Spojrzał w oczy demona. Potem zebrał się w sobie i pocałował ją. Nie tak jak do tej pory - pocałował ją jak mężczyzna kobietę. Tak, jak widział na starych filmach, tak jak całował ją dziesiątki razy w swoich snach. Nie do końca rozumiał, co się dzieje, ignorował wszelkie impulsy, starał się nadążać za samym sobą, pragnął zapamiętać ten dziwny smak, by później móc, w zaciszu sypialnianym, rozpamiętywać go i powtarzać w myślach: pocałunek smakował jak maliny, jak czereśnie, jak truskawki. Ale był to dziwny smak. W końcu zawadził niezdarnie zębem o jej, tracąc rytm; rozum kazał się wycofać i zawstydzić, jednak coś ciągnęło go do tych ust.
Zamknął oczy. Dotknął jej twarzy.
Chciał pogłębić pocałunek, ale nie umiał.

Najpierw niemalże się udławił. Nie zdawał sobie nawet sprawy z tego, że można poczuć coś podobnego - szok niesamowity przyspieszył pracę jego serca. Panika lała się na płuca, a osłabiony organizm nie przyjął tego zbyt dobrze. Nie myśląc w ogóle, przytrzymał jej twarz, dając sobie chwilę.
Po czym ochłonął.
Oszaleje, to pewne. Mogła minąć sekunda.
Delikatnie, ostrożnie wyłączył przycisk odpowiedzialny za procesy myślowe - na nic by się tutaj zdał. Dotknął jej języka swoim i natychmiast zobaczył gwiazdy pod zamkniętymi powiekami. Czyste szaleństwo, czysta fantazja. Delikatnie kontynuowała, a on nie miał innego wyjścia, jak tylko podporządkować się temu... czemuś. Trudno zdefiniować takie uczucie. Było przyjemnie - nowo, ekscytująco, jednakże też bezpiecznie. Pozwalała mu się przyzwyczaić.
Vincent jednak zapomniał o oddychaniu.
Gwałtownie odsunął się od niej, zasłaniając twarz dłonią. Jęknął jeszcze ciałem wystawionym na zbyt duży wysiłek, na zbyt duży stres i zawstydzenie. Skronie paliły żywym ogniem.
- Ja... nie dam rady... - wydyszał. Można się tak zmęczyć samym pocałunkiem?

Oparł zrezygnowany czoło o jej ramię. Zamknął oczy, uciekając od zawstydzenia, przypominając sobie, że w swojej głowie jest sam, nikt nie widzi czerwonych rumieńców rozlewających się po twarzy i szyi. Dzięki temu uspokoił oddech, patrząc uważnie na ich złączone palce. To był bardzo ładny widok - przywodził na myśl tyle estetycznych, ślicznych wręcz rzeczy.
Potem spojrzała na niego, a zadając bezwstydne pytanie, nie odwróciła wzroku.
- Mam pewne podejrzenia, kim jest, jednakże nie jestem do końca pewny. - Zamilkł na chwilę, bojąc się w ogóle dotykać myślami rejonów swego serca, które dotyczyły Renarda. Bał się tam zapuszcać: to niebezpieczna wędrówka w ciemności, bez chleba i wody. A członki może odgryźć gorzko-kwaśny potwór czający się w podbrzuszu, oplatający żołądek swymi krwawymi mackami. - Myślę, że jest starym, zdziwaczałym wampirem. Chyba nic poza tym.
Odwrócił wzrok, oblizując usta.

Westchnął rozkosznie, gdy go dotknęła. Stanowczo - jak kobieta-demon.
- Ch-chyba dwa lata - zająknął się. Czuł, że jeśli skłamie, zgrzeszy potwornie. - Nie pamiętam dokładnie. Ludzie mają słabą pamięć... - tłumaczył się gorączkowo. Zrobiło mu się gorąco. Gorączkował? Czemu powtarza w myślach "o gorączko, gorączko...".
Kim był dla niego Renard? - pytanie to huczało mu pod czaszką, a migrena tylko się nasilała. No, kim innym (czym innym) mógł być jak nie wszystkim?

O Boże! Boże, Boże... Jęknął, sięgając za siebie, dotykając jej włosów, choć przez chwilę. Choć przez moment nawijać na palec czarny pukiel. Musnąć opuszkiem skórę policzka.
Czy chce wrócić?
Och, nienienienie! Chce jej ust na swojej skórze do końca życia! Do końca świata!
Nie odpowiadał długo, drżąc pod jej palcami. Zamykając oczy i myśląc o kurzu drażniącym nozdrza w księgarni Renarda. Wydał z siebie dziwny dźwięk - coś jak westchnienie rozkoszy i zdławiony szloch. Jakby nie mógł się zdecydować, a ciało nie zareagowało na prośby o chwilę czasu na namysł.
Odsunął się od niej ostrożnie. Czuł, że pod aksamitem jej skóry nie zdoła wykrztusić ni słowa.
- Myślę, że teraz nie jestem w stanie udzielić w pełni świadomej odpowiedzi na to pytanie. - Skrzywił się, usłyszawszy to oficjalne zdanie, ten groteskowy ton. - Nic innego oprócz Renarda się nie liczy - zebrał w sobie wszystkie pokłady szczerości - jednak dzisiaj, jednocześnie, nic innego się nie liczy oprócz Claudii. A to... wprowadza chaos. I nie wiem, co mam myśleć.
Przełknął ślinę - zrozumie? Odwrócił się z powrotem i spojrzał w jej oczy, wyczekując odpowiedzi. Był w tym momencie kwitesencją szczerości - odbijało się to w jego spojrzeniu.
Chciał ją posiąść - niemal zadławił się tą, jakże gwałtowną, śmiałą i zupełnie nieśawiadomą, myślą.