Mieszkanie Claudii

Gdy w końcu intensywny zapach perfum demona znikł za drzwiami, Vincent wrócił do już zimnego sosu tylko po to, by zająć czymś ręce. Siorbiąc czekoladę i podświadomie słuchając krzątaniny kucharza, jego oczy znów zaszła charakterystyczna dla niego mgła - bo znów myślał.
Ciekawe... A gdyby tak urodził się demonem, na jakim wtedy etapie rozwoju byłby dla niej? Niemowlęctwa? Pewnie tak, skoro traktowała go w podobny sposób - jak wyjątkowo perwersyjna matka (sprawiało jej to przyjemność, po prostu to wiedział - te oczy, ten uśmiech!). Czuł się tak, jakby miał kompleks Edypa - gdyby tylko mógł, gdyby tylko chciał, zaśmiałby się.
Kątem oka wychwycił pełne oburzenia spojrzenie właśnie ostrzącego noże kucharza. Pewnie znowu zbyt głośno jadł - już słyszał dzwoniący w uszach, ostry głos Renarda: "Mój mały książę zachowuje się jak świnka! To się nie godzi!".
Odłożył łyżkę i uśmiechnął się niemrawo do mężczyzny. Ten tylko odwrócił się, by zamieszać w garnku.
Vincent więc wyszedł, kierując się do salonu. Czuł się trochę jak koźle dobrowolnie idące do kapłana mającego je utłuc w ofierze swym ponurym bogom, ale tu l'as voulu - szeptał zdrowy rozsądek, niemalże rozdzierając mu płuca w robieniu wymówek.

Onieśmielony zasiadł naprzeciwko niej, zapadając się nieco w miękkim fotelu. Skrzyżował nogi, za co w domu zapewne zostałby boleśnie pogoniony, jednak demonicy chyba nie przeszkadzał jego ulubiony sposób siedzenia, bo nadal się uśmiechała.
Utkwił w niej wzrok, zastanawiając się, czy powtórzyć pytanie zadane w kuchni (może nie zrozumiała jego angielskiego?), czy jednak poczekać aż to ona rozpocznie rozmowę. Pamiętał, że Renard coś o tym wspominał w jednym ze swoich zwyczajowych monologów na temat poprawnego zachowania i tego, w jaki sposób ludzie łamią zasady savoir vivre'u. Jako że nie miał w zwyczaju słuchać tych kwiecistych wywodów i nadal nie był pewien, co powinien zrobić, postanowił poczekać aż sama zainicjuje rozmowę.
Oblizał suche usta.

Znów oblizał spierzchnięte usta.
Mógłby po prostu powiedzieć prawdę, jednak coś go powstrzymywało. Zadała pytanie, na które ewidentnie zna odpowiedź, więc zapewne chcę się nad nim poznęcać. A może zwyczajnie podroczyć? Dlaczego by nie skłamać? W końcu co ma do stracenia?
- Oui - odpowiedział nareszcie, czując jak bryła lodu rośnie mu w gardle. - Khm... tak. - Poprawił się szybko.

Zaśmiał się nerwowo, czując jak głowa powoli mu pęka. Nie do końca słuchał zajęty zachowaniem siebie przy zdrowych zmysłach, kiedy zaszła go od tyłu. Machinalnie dotknął ran na szyi, a ona wdychała jego zapach - teraz już nie drżał, teraz się trząsł. Z tego co zrozumiał nie miał się czego bać, jeśli chodzi o swoją cnotę, jednak jeśli chodzi o swoje zdrowie... skąd miał wiedzieć, czy demony są słowne? Czy nie złamie obietnicy danej Renardowi? Znów się zaśmiał niby obłąkany.
Oblizał usta, odsuwając się od niej nieznacznie i starając się nie ruszać głową. Parę razy zaczerpnął powietrza, żeby coś powiedzieć, jednak słowa jakoś traciły swoje znaczenie, kiedy zatrzymywały się w gardle. Dopiero gdy niemalże nie spadł z fotela, zauważył, że demon siedzi już na swym dawnym miejscu.
Spłonął rumieńcem.
- Rozumiem - wymamrotał, spoglądając na nią ukradkiem. Te oczy! - A co... chciałaś? - wykrztusił, czując jak ręce pocą mu się z podniecenia.

Przełknął ślinę, nie mogąc oderwać od niej wzroku (te oczy - czy to Lilith?). Nie do końca wiedział, o czym mówiła, bo mówiła zdecydowanie zbyt szybko, jednak ton jej głosu, głód w oczach i ruch warg zmroziły go do tego stopnia, że nie odetchnął podczas całej przemowy. Jej wzrok parzył.
W końcu przymknął powieki, próbując sobie przypomnieć, o czym mówiła.
Wszystkie siły. Uchodziłoby życie. Nie mógłby zasnąć. Wyciągnęłaby duszę.
Zapragnął dotknąć demona.
Otworzył oczy przerażony swoją żądzą, a ona siedziała z powrotem w pozycji, w jakiej ją zastał - czytała gazetę.
- Renard... mówić... coś? - Był zażenowany drżeniem swojego głosu i marnością języka.

Zakrył twarz dłońmi, czując znajomą suchość w gardle. Za szybko, za szybko, za szybko! Nie wiedział, na czym ma się skupić, więc łykając wstyd, zastanowił się nad swoim pytaniem.
Renard... mówić.
Renard... gadać.
Renard... opowiadać.
Renard...
- Renard... mówił coś? - Wyprostował się nagle, po czym przypomniał sobie ostatnią część jej wypowiedzi: "Dlaczego przestawiałeś meble?" Nie chciała odpowiedzieć? Renard zostawił go tutaj na dobre? Znudził się? Do diabła!, przecież nie był jeszcze taki stary, miał przecież dopiero osiemnaście lat. Zostawił go z NIĄ bez słowa wyjaśnienia? Dlaczego go po prostu nie zabił?
Oczy Vincenta zaszkliły się.
- Ja... ja... ja... je... je... - Głos mu się załamał; nie wiedział, co ma powiedzieć.

- Pardonne - wyjąkał cichutko, a jego oczy zrobiły się okrągłe jak dwa spodki. Szybko jednak spuścił wzrok.
Starał się nie prowokować, a sprowokował - gdyby tylko serce tak nie waliło, gdyby tak się nie bał, zaśmiałby się. To do niego podobne.
Zamilkł, oblizując suche na wiór usta. Nie wiedział, co powiedzieć. Zostanie dziwką w tym burdelu albo ona zabije go tak, jak powiedziała. Co meble mają tutaj do rzeczy?
Zostawił go. Bez słowa...

Uderzenie gazetą - całkiem mocne, jednakże czuć było, iż jeszcze się powstrzymywała od użycia całej siły (a przynajmniej jej większości) - podziałało na niego jak kubeł lodowatej wody.
- Chcę tylko wiedzieć, co Renard mówił! Dlaczego tutaj jestem!? Na miłość Boską! To niedużo!
Wstał z fotela, krzycząc po francusku, po czym zamilkł gwałtownie. Dostanie. Wiedział o tym. Renard przyciskałby go właśnie do ściany, krojąc mu dłonie odłamkami kryształowej wazy, którą zbiłby uprzednio .

Następnego wieczora już nie przestawiał mebli - siedział po ciemku w fotelu, wtulając się w swój czarny, porozciągany sweter, który dostał od ochroniarza Claudii (Renard już pozbywa się jego rzeczy), rozpamiętując wczorajsze zdarzenie. Cieszył się, że został sam, a podłogi w apartamencie wyciszają odgłosy orgii trwającej radośnie piętra niżej. Cisza pozwalała mu poukładać myśli, choć wciąż czuł lodowate zimno w przełyku - ślad po tajemniczym płynie, który to niby miał mu zapewnić bezpieczeństwo.
Nic nie mówił.
Do odwołania ma tu zostać.
Nic nie mówił.
Pech chciał, że Vincent czuł się jak stara szmata do podłóg - brudna, wyżęta i już nigdy niepotrzebna. Oczywiście nadzieja rozpierała jego płuca, więc oddech stawał się płytki, a tym płytszy, im bardziej myślał o tym, co miał na wysokości oczu.
Wstał ostrożnie i podszedł do najprawdopodobniej barku demona. Musiało tam być wszystko - koniak, likier, szampan, wino... wszystko. Wahał się chwilę, czując jak jej słowa dzwonią mu w uszach: "Jeżeli mnie wkurwisz to sam Lucyfer cię nie uratuje, nie wspominając już o panu Renardzie". Wkurwi ją. Wkurwi, był tego pewien, jednakże nie czuł jakiegoś szczególnie silniejszego odczucia z tym związanego. Co ma do stracenia? Jedyną rzecz, na której mu zależało, najwidoczniej już stracił.
Sięgnął do szafki, jednak okazała się zamknięta. Zapalił lampkę stojącą na jednej z półek i przez chwilę do reszty był skupiony na jednej czynności - odnaleźć kluczyk. Chwilę później go znalazł w kryształowej popielniczce - najwidoczniej Claudia nie przewidziała w swoim apartamencie spragnionego, nie mającego nic do stracenia nastolatka.
Otworzył barek i wyciągnął pierwsze, co nawinęło mu się pod rękę. Jakiś koniak. Cóż, wolałby zginąć za wódkę, ale niech już będzie.
Uśmiechnął się do siebie i energicznie, z wprawą odkorkował butelkę.

Uwielbiał to. Uczucie odpływania razem ze wszystkimi problemami, ślepota na świat zewnętrzny i w końcu uśmierzenie bólu rozrywającego czaszkę od środka. Miał w tym doświadczenie - zaczął pić w wieku dwunastu lat, żeby wizje były silniejsze...
Nie usłyszał, kiedy weszła, nie zobaczył nawet, że zapaliła górne światło. Tylko jej perfumy i zapach gorącego potu uderzyły go w nozdrza.
Tylko jego imię wykrzyczane wwierciło się w uszy.
Skulił się, wplatając palce w pasma włosów układających się na twarzy. Ciekawe, czy przebije jego próg bólu? Przebije Renarda?

Jęczał. To znaczy - jego ciało jęczało, on nie wiedział, co się właśnie zdarzyło. Otworzył oko i zobaczył czerwień. Mnóstwo czerwieni, a potem suche jak trzask łamanego lodu: "Wstań".
Wstał więc. Za drugim razem udało mu się dźwignąć na nogi. Za trzecim chwycił się, całkiem trzeźwo myśląc, szafki i podciągnął do góry. Za piątym stał przed nią w lekkim rozkroku coby się nie przewrócić.
Jeszcze nie czuł bólu.
Nie czuł też strachu.
Tylko przyjemne otępienie.

Ból? Strach? Wstyd? - na szczęście nic z tych rzeczy nie nadchodziło. Na razie tylko skulił się, nie był aż tak pijany, by nie poczuć zwykłej, ludzkiej obawy. Znaczyła się dziwnym, niby chłodnym, niby ciepłym uczuciem w podbrzuszu. Demon był rozochocony, gorący i zionący lodową furią (chłopiec już zrozumiał, że to dużo gorsze od plucia ogniem). Instynkt samozachowawczy, konający pod naporem alkoholu, jęknął przez jego usta.
Po czym Vincenta uderzyła myśl z siłą podobną do tej, która złamała mu nos - jeśli nie zabije ona, zabije go Renard. Dżentelmen nie daje się przyłapać na pijaństwie! - grzmiał pod opuchlizną jego zimny głos. Boże, tak kochał ten głos!
Był idiotą. Mógł... mógł chociaż...
Zresztą - nieważne.
Podniósł wzrok, stała już nad nim.