Mieszkanie Claudii

Pan Renard jednak należał do tego typu istot, które można uciszać dłonią.
- Kochana Claudio, myślę, że Vincent jest na tyle duży (jak to... zgrabnie określiłaś), by poradzić sobie z kilkoma niewygodnymi osobami. Szczególnie z twoją pomocą - dodał, jakby po namyśle. - Wyobrażam sobie, co może czuć osiemnastoletni chłopiec pomieszkujący u sukuba, aczkolwiek na taki ból istnieją sposoby, nieprawdaż?
Po chwili dotknął ust Vincenta, skóra jego rękawiczki szorstkością przesunęła się po spękanych wargach.
- A więc, mój książę, co ty powiesz? - zwrócił się do niego po francusku z błyskiem kpiny w oczach.

Vincent zawahał się, nie mogąc zebrać myśli poprzez uporczywy dotyk wampira na ustach i palące wręcz spojrzenie Claudii, wyczekującej najwyraźniej jego odpowiedzi z czymś w rodzaju niecierpliwości. Zupełnie jakby bez jego zgody, nie zamierzała zgodzić się na propozycję Renarda.
To było dość krępujące dla osoby takiej jak on, której zdanie jakoś nigdy się nie liczyło.
Oblizał usta, gdy językiem niechcący dotknął skóry rękawiczki, oczy Renarda rozświetliły się iście upiornie.
- Hm... - zaczął; nie lubił, gdy ktoś czekał na jego słowa, zbyt długo uwaga skupiała się na nim. Męczył się jeszcze chwilę ze swoimi myślami poddającymi się rozszalałym zmysłom (wołały: Renard, Claudia, Renard, Claudia... - w jednym pomieszczeniu, obok). - Cokolwiek... powiedział, zgadzam się z nim.
Skrzywił się - nie sądził, żeby się jej ta odpowiedź spodobała.

Renard z pewnym ociąganiem wypuścił chłopca z ramion, po czym lekkim, niemalże czułym, pchnięciem zachęcił go, by opuścił salon. Vincent, oglądając się wciąż za siebie, wyszedł z salonu. Ukradkiem uśmiechnął się do Claudii.
- Claudio - powiedział w końcu z przesadną pretensją w głosie, całkowicie zignorował uwagę o niejedzeniu Vincenta; jedzenie zawsze kojarzyło mu się z czymś... wstydliwym, o czym nie powinno się mówić publicznie - jak zwykle kusisz, jak zwykle uwodzisz i wodzisz tym samym na pokuszenie. Z wielką chęcią oddałbym się we władzę twojemu czarowi, aczkolwiek nie jestem w pełni przekonany o słuszności mego częstego pojawiania się tutaj. - Przerwał na chwilę swój wywód, pomyślał chwilę, jakby zastanawiał się, czy to, co teraz zrobi będzie słuszne, ale nie minęło pięć sekund, gdy wyciągnął zza pazuchy marynarki cienką, zniszczoną książeczkę; jeszcze chwila wahania i podał ją Claudii. - Czy mógłbym cię prosić, byś zostawiła ten skromny tomik, powiedzmy, na posłaniu Vincenta, gdy wyjdę? To tylko "Kwiaty zła" Baudelaire'a, on to wprost ubóstwia. Myślę, że osłodzę mu tak... ten okres. - Skrzywił się, jak człowiek (lub raczej - wampir), który powiedział za dużo. - Rozumiesz, trzeba dbać o jego piękność nie tylko zewnętrzną, a również wewnętrzną.

Tak... wampiry miały w sobie tyle uczuć, iż starczyłoby na napełnienie lodowatej trumny. Renard uśmiechnął się.
- Masz rację, Claudio, bycie wampirem to coś intensywnego. Choćby tylko ta intensywność miała się sprowadzać do tych mistycznych momentów... kosztowanie ludzkiej siły witalnej. Wierz mi, uczuć ludzkich nie da się z niczym opisać. Tej motaniny, wybuchów, niezdecydowania i ślepej desperacji, by zakosztować tego słynnego czegoś przed śmiercią. Ten strach pobudza, tak, zdecydowanie pobudza do... życia.
- Co to książeczki - podjął po chwili, rozsiadając się ponownie na fotelu, i delektując się smakiem zapachu nietkniętego likieru. - Jeśli tylko Vincent wyrazi pozwolenie, oczywiście, iż będziesz mogła zakosztować nieco topornej, moim skromnym zdaniem, poezji.
Uśmiechnął się do niej zimno.

Dźwięk tłuczonego szkła rozbrzmiał pod czaszką pana Renarda milionami drobnych, ostrych kawałeczków. Jednocześnie na jego wargach wykwitł szeroki uśmiech odznaczający się w krwistych oczach.
Gdy tylko Claudia wstała z miejsca, wampir poderwał się, kłaniając się kobiecie z kurtuazją.
- Jeśli takie jest twoje życzenie, piękna Claudio, bo wszak twe życzenie jest dla mnie i wszystkich mężczyzn na tej ziemi rozkazem. - Uchylił nieznacznie kapelusza. - Przyjmij jednak wpierw me pozdrowienia i życzenia, by twe bogate królestwo przetrwało wieki w jak najlepszym stanie. Aby żaden czarny charakter brzydoty i głupoty nie strącił cię z kryształowego tronu urody i wiedzy - mówiąc, gestykulował pompatycznie. Imitując królewskie pokłony dworaków.
- Niech Vincent dobrze ci służy - dodał ciszej z dziwnym, niebezpiecznym błyskiem w oku.
Po chwili, po jeszcze kilku ukłonach i zapewnieniach swego wiecznego oddania, zmaterializował się z dźwiękiem stuku laseczki o podłogę przed drzwiami prowadzącymi na korytarz, czekając aż ktoś poprowadzi go do wyjścia.